Επιστολή Σερραίας που περιέγραφε τις δύσκολες στιγμές που περνούσαν οι Σερραίοι στη σκλαβιά φτάνει στην Πάτρα, 17 Μαΐου 1913
Στις 17 Μαΐου 1913, έφτασε στην Πάτρα η επιστολή μιας κατοίκου των Σερρών προς τον πατέρα της, ο οποίος ζούσε στην αχαϊκή πρωτεύουσα. Η επιστολή περιέγραφε τις δύσκολες στιγμές που περνούσαν οι Σερραίοι στη σκλαβιά, τις απόπειρες βίαιου εκβουλγαρισμού τους, θηριωδίες σε βάθος των Τούρκων κλπ. Αποσπάσματα της επιστολής δημοσίευσε την επόμενη μέρα ο Νεολόγος Πατρών:
«Όταν είχαμε τους Τούρκους δεν μας ετυραννούσαν τόσον, όσον οι Βούλγαροι. Κοντά δε σε όλα τα άλλα δεν έχομεν και ταχυδρομείον. [...]
Κατά την εποχήν της Τουρκοκρατίας εβγαίναμε και ολίγον από τα σπήτια μας.
Από τότε όμως που εμπήκαν οι Βούλγαροι, εκλεισθήκαμε μέσα, εμανταλωθήκαμε. Δεν μας βλέπει όχι μόνον η πόρτα, αλλ’ ούτε και το παράθυρο. Είμεθα όλοι τρομαγμένοι. Ο Θεός να βάλη το χέρι του. [...]
Δεν άφησαν καμμίαν γυναίκα Οθωμανίδα, χωρίς να την προσβάλουν. Μερικές και τας εσκότωσαν. Έφθασαν δε οι κακούργοι και οι αισχροί να προσβάλλουν άλλας και μπροστά στους αδελφούς και τους συζύγους των. [...]
Δεν ημπορείτε να φαντασθήτε εις ποίαν κατάστασιν ευρίσκονται οι Οθωμανοί κάτοικοι των Σερρών. Έχασαν τα σπήτια των, έχασαν την τιμήν των, έχασαν τα πάντα. Και γυρίζουν τώρα πολλοί απ’ αυτούς, οι οποίοι έπαιζαν άλλοτε με τες λίρες, εις τους δρόμους και ζητιανεύουν. [...]
Δεν εχόρτασαν από το αίμα τόσων αθώων χωρικών Τούρκων, τους οποίους έσφαξαν. Θέλουν να πίουν και άλλο και όποιον Τούρκον βρίσκουν, τον σκοτώνουν. Αι κακορίζικες αι γυναίκες των Τούρκων, διά να σωθούν από τα τέρατα, εκρύφθησαν εις τα σπήτια των Ελλήνων, όπου και μένουν ακόμη! Αλλά οι
Βούλγαροι ευρίσκουν αφορμήν και μπαίνουν και εις τα Ελληνικά σπίτια και μαζή με τας Οθωμανίδας, υποφέρουν και αι Ελληνίδες. [...]».
