Όσιος Ιγνάτιος, 19 Μαΐου

Ο Όσιος Ιγνάτιος, κατά κόσμον Πρίγκιπας Ιωάννης ήταν υιός του φιλοχρίστου Πρίγκιπα Ανδρέα Βασίλιεβιτς του Ουγκλίτς, τρίτου υιού του Μεγάλου Πρίγκιπα Βασιλείου του Σκοτεινού, και της Πριγκίπισσας Ελένης. Γεννήθηκε περίπου το 1477 και βαπτίστηκε στη Βελίκιε Λούκι. Από βρέφος ακόμη, έδειχνε αξιοθαύμαστη εγκράτεια, ασυνήθιστη για παιδιά της ηλικίας του. Ήταν πράος και ταπεινός στην καρδιά, ήσυχος, δεν οργιζόταν, δεν είχε ροπή προς τα παιχνίδια ούτε προς τις πριγκιπικές ανέσεις. Αντιθέτως, μελετούσε τις Άγιες Γραφές και σύντομα τις κατέστησε οικείες του.

Η μητέρα του, η Πριγκίπισσα Ελένη, πέθανε το 1483. Χάνοντας τη μητέρα του σε ηλικία έξι ετών, βρήκε παρηγοριά στη θερμή προσευχή. Από τότε αφοσιώθηκε ακόμη περισσότερο στη μελέτη των ιερών βιβλίων, διατηρούσε διαρκώς στη μνήμη του τη θύμηση του θανάτου, συμμετείχε σε όλες τις εκκλησιαστικές ακολουθίες της ημέρας και προσευχόταν όλη τη νύχτα. Η μεγαλύτερή του χαρά ήταν οι συζητήσεις με ευλαβείς ανθρώπους και η αγαπημένη του ενασχόληση οι φιλανθρωπίες.

Σε τόσο νεαρή ηλικία, περιτριγυρισμένος από αυλικούς και εν μέσω του θορύβου της κοσμικής ζωής, έμοιαζε περισσότερο με μοναχό παρά με διάδοχο πλούτου και δόξας. Δεν έδινε καμία σημασία στις τιμές και τις πράξεις της πριγκιπικής τάξης· ό,τι δεν σχετιζόταν με τον φωτισμό του νου και τη σωτηρία της ψυχής του ήταν γι’ αυτόν ξένο, σαν να μην υπήρχε. Εγκρατής στο φαγητό και το ποτό, αγαπούσε να ντύνεται σεμνά και απλά, όσο το επέτρεπε η υψηλή του θέση· προτιμούσε να στολίζεται με καλούς τρόπους παρά με πολυτελή ενδύματα.

Η Δοκιμασία της Φυλάκισης

Ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους, που μισεί το καλό, φθόνησε την αρετή και ενέπνευσε τον Μέγα Πρίγκιπα της Μόσχας, Ιβάν Βασιλίεβιτς, να μισήσει τον αδελφό του, τον πιστό Πρίγκιπα Ανδρέα και τους υιούς του, τον Ιωάννη και τον Δημήτριο. Διέταξε να τους συλλάβουν, να τους φορέσουν βαριές αλυσίδες και να τους οδηγήσουν στο Περεγιασλάβλ, όπου και φυλακίστηκαν. Τότε ο Ιωάννης ήταν δεκατριών ετών και ο Δημήτριος δώδεκα. Οι δύο θυγατέρες του Πρίγκιπα Ανδρέα, Ευδοκία και Ουλιάνα, δεν πειράχτηκαν και έμειναν στο Ουγκλίτς.

Καθώς το Περεγιασλάβλ ήταν κοντά στη Μόσχα και στον δρόμο προς το Ουγκλίτς, η παρουσία των παιδιών εκεί θα μπορούσε να προκαλέσει τη συμπόνια του λαού· γι’ αυτό και τα μετέφεραν στο Μπελοόζερο και τα έκλεισαν σε υπόγεια φυλακή. Ο Ανδρέας πέθανε στη Μόσχα στις 6 Νοεμβρίου 1493. Μετά τον θάνατο των γονέων τους, οι νεαροί πρίγκιπες μεταφέρθηκαν στο Βολογκντά, όπου φυλακίστηκαν με βαριές αλυσίδες και υπό αυστηρή απομόνωση. Η μόνη τους περιουσία ήταν μία εικόνα της Παναγίας «Χαρά Πάντων των Θλιβομένων», ευλογία και κληρονομιά των γονιών τους.

Η Άγια Υπομονή και το Τέλος

Μακριά από τον κόσμο, χωρίς να προλάβουν να γευτούν χαρές, χωρίς συγγενείς και φίλους, βλέποντας μόνο τους φύλακες, οι βασιλικοί κρατούμενοι βρήκαν παρηγοριά στην προσευχή και στη μεσιτεία της Παναγίας. Μόνο η πίστη στον Θεό, η συναίσθηση της αθωότητάς τους και η ελπίδα στη θεία πρόνοια τους στήριζαν και τους γλίτωναν από την απελπισία. Ιδιαίτερα ο Ιωάννης προσευχόταν αδιάλειπτα και έφτασε σε μεγάλο πνευματικό ύψος· με διαρκή μνήμη θανάτου, με ταπείνωση και συντριβή, έκλαιγε αδιάκοπα.

Όταν ο Δημήτριος άρχιζε να απελπίζεται, ο Ιωάννης τον παρηγορούσε, του θύμιζε τον Θεό, την υπομονή των αγίων και τον ουράνιο μισθό των αδίκως πασχόντων. Αν και κι εκείνος βίωνε τις ίδιες δοκιμασίες, λησμονούσε τον εαυτό του για να στηρίζει τον αδελφό του. Η μόνη του χαρά ήταν να τον παρηγορεί.

Μετά από 32 χρόνια φυλάκισης, και ενώ η άνοιξη ξαναζωντάνευε τη φύση, ο Ιωάννης αρρώστησε βαριά. Ο Δημήτριος προσπαθούσε να τον ενθαρρύνει, αλλά ο Ιωάννης ούτε ήθελε ούτε πίστευε στην ανάρρωση· για εκείνον ο θάνατος ήταν ανάπαυση, ένωση με τον Χριστό. Μόνη του επιθυμία ήταν να καρεί μοναχός.

Κλήθηκε στη φυλακή ο ηγούμενος Μιχαήλ από τη Μονή Σωτήρος-Πριλούτσκ. Βλέποντας την πίστη και την εξάντλησή του, τον έκειρε και του έδωσε το όνομα Ιγνάτιος. Ο νέος σχηματικός μοναχός χάρηκε υπερβολικά και, αφού κοινώνησε τα Άχραντα Μυστήρια, παρέδωσε την ψυχή του ειρηνικά στον Θεό στις 19 Μαΐου 1522, σε ηλικία 45 ετών, εκ των οποίων τα 32 ήταν εν φυλακή.

Η Μεταθανάτια Δόξα και Τα Θαύματα

Παρά την αυστηρή κράτησή του, η αγιότητά του δεν κρύφτηκε. Με τον θάνατό του, πλήθη έσπευσαν στη φυλακή να τον δουν και να προσκυνήσουν το σώμα του. Ο ηγούμενος Μιχαήλ με όλο τον κλήρο και τον λαό μετέφεραν το τίμιο λείψανο στον Καθεδρικό Ναό της Αναστάσεως για την εξόδιο ακολουθία.

Κατά την πομπή, σημειώθηκαν θαύματα: η Αλεξάνδρα, παράλυτη στα χέρια και τα πόδια, θεραπεύτηκε· ο βαριά άρρωστος Μιχαήλ από το χωριό Πριλούκι θεραπεύτηκε αγγίζοντας το λείψανο.

Το λείψανο μεταφέρθηκε στη Μονή Σωτήρος-Πριλούτσκ και ενταφιάστηκε δίπλα στον Άγιο Δημήτριο τον Θαυματουργό. Μετά την ταφή, η Σολομονία από το Πριλούκι θεραπεύτηκε από κώφωση και τύφλωση. Ο τεχνίτης Δαβίδ, που κάθησε άσεμνα στον τάφο, αρρώστησε και θεραπεύτηκε αφού μετανόησε. Ο Ηρωδίων ανέκτησε την όρασή του. Η Δαρεία, με παράλυτο χέρι, είδε σε όραμα τον Άγιο να τη θεραπεύει.

Το 1540, ο Δημήτριος αποφυλακίστηκε, πέθανε το 1543 και ετάφη δίπλα στον αδελφό του. Ο βίος και τα θαύματα του Αγίου Ιγνατίου καταγράφηκαν από τον Μοναχό Λογγίνο και η ακολουθία του συντέθηκε τον 16ο αιώνα.

Τα λείψανα χάθηκαν μετά το κλείσιμο της μονής το 1924· με την ανασύστασή της το 1992, τοποθετήθηκαν τιμητικά κιβώτια επάνω στους τάφους, ενώ φυλάσσονται και οι αλυσίδες του αγίου.