ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Το Fractio Panis (στα ελληνικά: «Κλάση του Άρτου») είναι το όνομα μιας τοιχογραφίας που βρίσκεται στο Ελληνικό Παρεκκλήσι (Capella Greca) στις Κατακόμβες του Αγίου Πρίσκιλλα, στη Via Salaria Nova της Ρώμης. Η τοιχογραφία απεικονίζει επτά πρόσωπα γύρω από ένα τραπέζι — πιθανόν όλες γυναίκες, όπως δείχνουν τα μακριά φορέματα (τα ανδρικά δεν έφταναν ως τις γάμπες), το πέπλο και τα μαλλιά τους που είναι όλα μαζεμένα ψηλά. Ωστόσο, το Βατικανό θεωρεί ότι πρόκειται για έξι άνδρες και μία γυναίκα. Όπως και όλος ο διάκοσμος του παρεκκλησίου, έτσι και αυτή η τοιχογραφία χρονολογείται στο πρώτο μισό του 2ου αιώνα μ.Χ. Βρίσκεται επάνω στο τόξο, ακριβώς πάνω από τον ταφικό βωμό, εκεί όπου τελούνταν η Θεία Ευχαριστία. Η ανακάλυψη Η συγκεκριμένη τοιχογραφία καλύφθηκε τυχαία από στρώμα σταλαγμιτών, και έτσι διέφυγε της προσοχής των πρώτων ερευνητών των κατακομβών. Το 1893, ο Ιησουίτης ιστορικός τέχνης Joseph Wilpert, μέλος μιας ομάδας νέων μελετητών που ακολουθούσαν τον De Rossi, υποψιάστηκε πως η ορο...

Εἰς τὸν Ἱερὸν Νιπτήρα Νίπτει Μαθητῶν ἑσπέρας Θεὸς πόδας, Οὗ ποῦς πατῶν ἦν εἰς Ἐδὲμ δείλης πάλαι. Εἰς τὸν Μυστικον Δεῖπνον Διπλοῦς ὁ Δεῖπνος· Πάσχα γὰρ νόμου φέρει, Καὶ Πάσχα καινόν, Αἷμα. Σῶμα Δεσπότου. Εἰς τὴν ὑπερφυᾶ Προσευχὴν Προσεύχῃ· καὶ φόβητρα, θρόμβοι αἱμάτων, Χριστέ, προσώπου, παραιτούμενος δῆθεν Θάνατον, ἐχθρὸν ἐν τούτοις φενακίζων. Εἰς τὴν Προδοσίαν Τί δεῖ μαχαιρῶν, τί ξύλων λαοπλάνοι, Πρὸς τὸ θανεῖν πρόθυμον εἰς Κόσμου λύτρον. Κατά τη Μεγάλη Πέμπτη επιτελούμε ανάμνηση: Της νίψεως των ποδών των Αποστόλων υπό του Κυρίου, Του Μυστικού Δείπνου, δηλαδή της παραδόσεως σ' εμάς υπό του Κυρίου του Μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας, της θαυμαστής προσευχής του Κυρίου προς τον Πατέρα Του και της προδοσίας του Κυρίου υπό του Ιούδα. Εκείνο το βράδυ της Πέμπτης, πριν ν' αρχίσει το δείπνο ο Ιησούς σηκώνεται από το τραπέζι, αφήνει κάτω τα ιμάτιά του, βάζει νερό στο νιπτήρα και τα κάνει όλα μόνος Του, πλένοντας τα πόδια των Μαθητών Του. Με τον τρόπο αυτό θέλει να δείξει σ' όλους ό...

Eις τον Συμεών. Ἐπίσκοπόν σε, Συμεών, ἐγὼ μέγαν, Ἐκ δὲ ξίφους μέγιστον ἀθλητὴν ἔγνων. Eις τον Aυδελλάν. Ἄρκτου τὸ δεινὸν Αὐδελλᾶς ἔδυ στόμα, Βδέλλης ἀπλήστου τοῦ Σατᾶν φυγὼν στόμα. Eις τον Γοθαζάτ. Ἐπιτραπέντος τοῦ θύειν ἢ τεθνάναι, Θανεῖν Γοθαζὰτ εἵλετο τμηθεὶς ξίφει. Eις τον Φουσίκ. Τὸ δέρμα Φουσὶκ ἐκδεδάρθω μου λέγει, Χιτὼν ὑφανθεὶς τοῦ Σατανᾶ τῇ κρόκῃ. Eις τους εκατόν πεντήκοντα. Τέμνουσιν ἀνδρῶν τριπλοπεντηκοντάδα, Τὴν τριπρόσωπον προσκυνοῦσαν οὐσίαν. Eις τους χιλίους. Πίπτουσι Περσῶν ἀμφὶ χιλίους ξίφει, Ἰδὼν ἔφης ἂν Παῦλε, Μαρτύρων νέφος. Ἑβδομάτῃ Συμεὼν δεκάτῃ ἀπὸ αὐχένα τμήθη. Στην Περσία υπήρχε χριστιανική κοινότητα, που οι άνθρωποι της είχαν αμεμπτή ζωή και μεγάλη αυταπάρνηση, έτοιμοι να θυσιαστούν για το όνομα και τη δόξα του Χριστού. Καρδιά αυτής της κοινότητας ήταν ο επίσκοπος Συμεών, παράδειγμα χριστιανικής ζωής. Ο Άγιος Ιερομάρτυς Συμεών έζησε κατά τους χρόνους του βασιλέως των Περσών Σαβωρίου και ήταν προϊστάμενος των Εκκλησιών Κτησιφώντος και Σαλήκ (στη Σελευκεία). Οι ...

Γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Κορινθίας το 1731 μ.Χ. από γονείς που κατάγονταν από το γένος των διάσημων Νοταράδων. Το όνομα του πατέρα του ήταν Γεώργιος (ή Γεωργαντάς) και της μητέρας του, Αναστασία. Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Μιχαήλ. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στην πατρίδα του, αλλά είχε μεγάλο ζήλο στη μοναχική ζωή. Έτσι κρυφά από τους γονείς έφυγε για το Μέγα Σπήλαιο. Ο πατέρας του όμως τον ανακάλυψε και τον οδήγησε πίσω στο σπίτι, οπού συνεχώς μελετούσε. Όταν κάποιο καιρό η Κόρινθος είχε έλλειψη διδασκάλου, ανέλαβε αυτός δωρεάν τη διδασκαλία των νέων. Σαν δάσκαλος διέπρεψε και αγαπήθηκε για τη σεμνότητα της ζωής του από τους Κορινθίους, που μετά τον θάνατο του επισκόπου τους Παρθενίου (1764 μ.Χ.) πρότειναν στον Πατριάρχη Σαμουήλ σαν διάδοχο του τον Μακάριο, λαϊκό τότε, και έτσι ανυψώθηκε στο θρόνο της Κορίνθου. Αλλά όταν άρχισε ο Ρωσσοτουρκικός πόλεμος (1768 μ.Χ.), ο Μακάριος, αναγκάσθηκε να καταφύγει με την οικογένεια του στη Ζάκυνθο και από 'κει στην Ύδρα, όπου ησύχαζε σε ...

Θνῄσκων τὶ κράζεις; Σῶτερ, ἠγάπησά σε. Ἀλλ' ἠγαπήθης, Ἀγαπητέ, καὶ πλέον. Υπήρξε 58ος στη σειρά των Πάπων της Ρώμης και κλήθηκε στον ποντιφικό θρόνο το 535 μ.Χ. Ήταν ασκητικός τύπος και άνθρωπος μεγάλης αρετής. Για την αίρεση των μονοφυσιτών πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου καθήρεσε τον Πατριάρχη Άνθιμο Α' από την Τραπεζούντα, για τα όχι καλά φρονήματα του, και με σύνοδο υπό την προεδρία του ανέδειξε Πατριάρχη τον Πρεσβύτερο Μήνα, κληρικό ευσεβέστατο και Ορθόδοξο. Στην Κωνσταντινούπολη έτυχε μεγάλης υποδοχής από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό, τον κλήρο και τον λαό. Στους Συναξαριστές βρίσκουμε και τις εξής διηγήσεις γι' αυτόν: Ότι κατά το ταξίδι του, σ' ένα Ελληνικό λιμάνι βρήκε κάποιο άνθρωπο άλαλο από τη γέννηση του και ανίκανο να βαδίζει. Το θέαμα ήταν ελεεινό και η καρδιά του Πάπα Αγαπητού ελέησε τον πάσχοντα.  Μόνο με την αφή του, του απόδωσε την υγεία των ποδιών του, κατόπιν έβαλε στο στόμα του τη θεία Κοινωνία και έλυσε και τα δεσμά της γλώσσας του. Άλλο θαύμα έκαν...

Ο Όσιος Ζωσιμάς, ο μεγάλος ασκητής του Ρωσικού Βορρά, υπήρξε ηγούμενος και ιδρυτής του κοινοβιακού μοναχισμού στο νησί Σολόφκι.  Γεννήθηκε στην επαρχία του Νόβγκοροντ, στο χωριό Τολβούι κοντά στη λίμνη Ονέγκα. Από τα παιδικά του χρόνια μεγάλωσε με ευσέβεια και μετά τον θάνατο των γονέων του, Γαβριήλ και Βαρβάρας, μοίρασε την περιουσία του και εκάρη μοναχός. Ο πόθος του να βρει ένα ερημικό μέρος για να μονάσει, τον οδήγησε στις ακτές της Λευκής Θάλασσας και στο Δέλτα του ποταμού Σουμ. Εκεί συνάντησε τον Άγιο Γερμανό (τιμάται 30 Ιουλίου), ο οποίος του είπε για ένα ερημικό νησί, όπου είχε περάσει έξι χρόνια μαζί με τον Άγιο Σαββάτιο (τιμάται 27 Σεπτεμβρίου). Περί το έτος 1436, οι Όσιοι Ζωσιμάς και Γερμανός διέσχισαν τη θάλασσα και εγκαταστάθηκαν στα νησιά Σολόφκι. Εκεί ο Όσιος Ζωσιμάς είδε ένα όραμα: είδε μια όμορφη εκκλησία στον ουρανό. Με τα χέρια τους οι μοναχοί έχτισαν κελλιά και παράλληλα άρχισαν να καλλιεργούν και να σπέρνουν τη γη. Κάποτε, στο τέλος του φθινοπώρου, ο Άγιος Γερμ...

Ἂν οὐκ ἔγνως τὶς ἐστιν ὁ φλογὸς μέσον, Γνώσῃ λαλοῦντος, Ἀδριανέ, καρτέρει. Ο Άγιος Αδριανός (Άγιος Αδριανός της Κορίνθου) κατά την περίοδο της βασιλείας του αυτοκράτορα Δεκίου (249–251), επειδή αρνήθηκε να εγκαταλείψει την πίστη του Χριστού, φυλακίστηκε από τους ειδωλολάτρες. Εκεί υποβλήθηκε σε πολλές στερήσεις και βασανισμούς, για να δαμάσουν το φρόνημα του. Όταν νόμισαν ότι η σταθερότητα του θα είχε πλέον πέσει, τον έβγαλαν από τη φυλακή και τον διέταξαν να προσφέρει θυσία στους θεούς των ειδώλων. Ο Αδριανός όχι μόνο δε δέχτηκε, αλλά αντίθετα, εξοργισμένος μπροστά στην επιμονή του άρχοντα ειδωλολάτρη, και στις βρισιές, που εξεστόμιζε κατά του Χριστού, καθώς ήταν κοντά στο βωμό, έτρεξε και τον γκρέμισε μαζί με τη φωτιά και τα σφάγια που είχε πάνω του. Έκπληκτος ο άρχοντας μπροστά στην ενέργεια του Αδριανού, έδωσε σύνθημα άγριας επίθεσης κατά του Αγίου. Κτυπήματα αλλεπάλληλα με σιδερόβεργες και πέτρες, οπουδήποτε τον έβρισκαν, τον έκαναν αιμόφυρτο. Το πρόσωπο και το κεφάλι του, γέμισαν...