ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Ο Όσιος Συάγριος υπήρξε επίσκοπος της Νίκαιας και θρυλικός ιδρυτής και πρώτος ηγούμενος της μονής του Αγίου Ποντίου στη Σιμιέ (Saint-Pons de Cimiez). Τιμάται ως άγιος τόσο από την Καθολική όσο και από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Καταγόταν από τη μονή του Λερά (Lérins), και ίδρυσε τη μονή του Αγίου Ποντίου μεταξύ των ετών 775 και 777. Κατά την παράδοση, φερόταν ως ανιψιός του Καρλομάγνου, αλλά τα χρονολογικά στοιχεία δεν υποστηρίζουν μια τέτοια συγγένεια. Έγινε μοναχός στη νήσο των Λερίνων και αργότερα ίδρυσε μονή στην περιοχή της Προβηγκίας. Ο βίος του Συαγρίου αναφέρει πως υπήρξε άνθρωπος σεμνός, ενεργητικός και γεμάτος ζήλο για τη σωτηρία των ψυχών. Αποδίδεται σε αυτόν και θαύμα: η ανάσταση ενός παιδιού που είχε σκοτωθεί από άλογο. Το 777, διορίστηκε Επίσκοπος Νίκαιας. Ο Συάγριος εκοιμήθη το 787 ή το 788  στην πόλη Νίκαια της Γαλλίας. Η μνήμη του τιμάται στις 23 Μαΐου.

 Ο Άγιος Σίμων, Επίσκοπος Σουζδαλίας, έζησε κατά τον 12ο αιώνα μ.Χ. και κοιμήθηκε με ειρήνη. Ο Άγιος Συμεών, επίσκοπος Βλαδιμίρ και Σούζνταλ, υπήρξε συγγραφέας των Βίων των πατέρων του μοναστηριού των Σπηλαίων του Κιέβου (Κιεβοπετσερσκ), και εκάρη μοναχός στη μονή αυτή κάποια στιγμή κατά το δεύτερο ήμισυ του 12ου αιώνα. Το έτος 1206 διορίστηκε ηγούμενος της μονής της Γεννήσεως της Θεοτόκου στο Βλαδιμίρ και το 1214, κατόπιν επιθυμίας του πρίγκιπα Γεωργίου Βσεβολόντοβιτς (+1238), αναδείχθηκε πρώτος επίσκοπος του Βλαδιμίρ επί του ποταμού Κλιάζμα και του Σούζνταλ. Το 1218 τέλεσε τα εγκαίνια ναού στη μονή της Γεννήσεως και το 1225 – τα εγκαίνια ενός καθεδρικού ναού στο Σούζνταλ. Ο μέγας πρίγκιπας έτρεφε βαθύ σεβασμό προς τον άγιο Συμεών και ήταν διατεθειμένος να ιδρύσει νέα επισκοπική έδρα στο Σούζνταλ προς τιμήν του φίλου του, του μοναχού Πολύκαρπου από το μοναστήρι των Σπηλαίων του Κιέβου, ο οποίος όμως επιζητούσε τη ματαιοδοξία της πνευματικής προβολής. Ο άγιος Συμεών, διεισδύοντας ...

Ο Όσιος Παΐσιος έζησε τον 14ο και 15ο αιώνα μ.Χ. και έφθασε στην πόλη Γκαλίτς της Ρωσίας από το νότο περί το 1385 μ.Χ. Εκάρη μοναχός στη μονή του Αγίου Νικολάου του Γκαλίτς και αμέσως άρχισε τον σκληρό πνευματικό αγώνα. Στο βίο του, αναφέρεται ότι μία φορά ο Όσιος Παΐσιος βρισκόταν σε ένα κελλί μαζί με τον ερημίτη Κασσιανό, τον επονομαζόμενο «Έλληνα» (βλέπε 2 Οκτωβρίου), στον ποταμό Ούκμα και με τους μοναχούς Αδριανό και Γεράσιμο. Ενώ έψελναν τον Ακάθιστο Ύμνο, ξαφνικά επάνω σε ολόκληρο το μοναστήρι εμφανίσθηκε ένα υπέρλαμπρο φώς και οι μοναχοί άκουσαν μία φωνή που τους καλούσε να εξέλθουν από το κελλί. Τρομαγμένοι, εξήλθαν και Άγγελος Κυρίου τους έδειξε ένα όραμα: τη Θεοτόκο, που καθόταν σε έναν θρόνο και στα χέρια της κρατούσε τον Ιησού Χριστό ως Βρέφος. Οι μοναχοί έπεσαν στη γη, αλλά ο Άγγελος τους είπε να σηκωθούν και τους διαβίβασε την εντολή της Θεοτόκου να οικοδομήσουν σε εκείνο το σημείο μία εκκλησία προς τιμήν της Προστάτιδος Μητέρας του Θεού. Ο ναός οικοδομήθηκε το 1482 μ.Χ. ...

Στις 22 Μαΐου 1959, πραγματοποιήθηκε παιδαγωγικό συνέδριο της Β΄ Εκπαιδευτικής Περιφέρειας, με πρωτοβουλία του σχολικού επιθεωρητή Βασιλείου Παπαστεφάνου. Το συνέδριο έλαβε χώρα στο 11ο Δημοτικό Σχολείο Σερρών. Εφημερίδα Μακεδονία. Φύλλο: 26/5/1959, Σελίδα: 5 Η εφημερίδα Μακεδονία ανέφερε: Στη μεγάλη αίθουσα του 11ου Δημοτικού Σχολείου Σερρών, με πρωτοβουλία του επιθεωρητή της Β΄ Εκπαιδευτικής Περιφέρειας Σερρών, πραγματοποιήθηκε μεγάλη παιδαγωγική συγκέντρωση. Στη συγκέντρωση, εκτός από τους δασκάλους και τον διοργανωτή επιθεωρητή κ. Βασίλειο Παπαστεφάνου, παρευρέθηκε και ο επιθεωρητής της Α΄ Εκπαιδευτικής Περιφέρειας Σερρών κ. Βασίλειος Καραζάνος. Στη φωτογραφία, διακρίνονται οι δάσκαλοι και οι δασκάλες που συμμετείχαν στη συγκέντρωση, έχοντας στο κέντρο τους επιθεωρητές κ. Παπαστεφάνου και κ. Καραζάνο.

Στις 22 Μαΐου 1925, ο Μουσικοδραματικός Θίασος Σανδή–Αμηρά παρουσίασε  το έργο "Η γυναίκα που σκοτώνει", του Άτκινσον, στο θέατρο Πάνθεον των Σερρών.

Εφημερίδα Μακεδονία. Φύλλο: 23/5/1913, Σελίδα: 3 Στις 22 Μαΐου 1913, υπογράφτηκε πρωτόκολλο ανάμεσα στον αρχηγό του Ελληνικού Γενικού Επιτελείου, υποστράτηγο Βίκτωρα Δούσμανη, και τον Βούλγαρο στρατηγό Ιβάνωφ, με το οποίο καθοριζόταν προσωρινή ουδέτερη ζώνη μεταξύ των ελληνικών και βουλγαρικών στρατευμάτων. Ως γραμμή ουδετερότητας ορίστηκε ο ποταμός Στρυμόνας.

Στις 22 Μαΐου 1908, σε έκθεση του ο Μητροπολίτης Μελενίκου Αιμηλιανός Δάγγουλας ανέφερε ότι σημειώθηκαν βουλγαρικές βιαιότητες στην περιοχή του Μελένικου. Συγκεκριμένα, αναφέρεται ότι στο χωριό Κρέσνα του Μελένικου σκοτώθηκαν τρεις χωρικοί και ένα κορίτσι. "...εις το χωρίον Κρέσνα Μελενίκου, εφονεύθησαν τρείς χωρικοί και μία κόρη"