ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Ανάμεσα στο πλήθος των Αγίων, τιμούμε και εκείνους τους Χριστιανούς που αφιέρωσαν τη γήινη ζωή τους στη δόξα του Θεού και στην υπηρεσία του πλησίον. Μέσα σε μία μόνο ζωή, αυτοί οι Άγιοι επιτέλεσαν όλους τους πνευματικούς αγώνες των οσίων και ευσεβών Πατέρων, των ομολογητών και των μαρτύρων. Ανάμεσα στους Αγίους που αγιοκατέταξε η Εκκλησία της Γεωργίας, μόνο τέσσερις έχουν τιμηθεί με τον τίτλο «Δίκαιος». Αυτοί είναι ο Άγιος Ηλίας Τσαβτσαβάτζε, γνωστός ως ο «πατέρας» και «ακλόνητος βασιλεύς» του γεωργιανού έθνους, και οι Άγιοι Ιωάννης, Στέφανος και Ησαΐας οι Γεωργιανοί. Πιστεύεται ότι οι Άγιοι Ιωάννης, Στέφανος και Ησαΐας έζησαν στα Ιεροσόλυμα και φυλάσσουν τον Πανάγιο Τάφο του Κυρίου μας. Πιθανότατα, η Ορθόδοξη Εκκλησία της Γεωργίας τους ανακήρυξε άξιους ιδιαίτερης τιμής, σε αναγνώριση της αφοσιωμένης διακονίας τους στον Τάφο του Σωτήρος. Εδώ και πολλούς αιώνες, η Γεωργιανή Εκκλησία δοξάζει τους Δικαίους Ιωάννη, Στέφανο και Ησαΐα και ικετεύει για τις πρεσβείες τους ενώπιον του Κυρίου.

Ο Όσιος Σίμων του Γιούριεβετς γεννήθηκε στην πόλη Γιούριεβετς, στην περιοχή του Πόβολζσκ, κοντά στον ποταμό Βόλγα. Εγκαταλειμμένος από τους γονείς του, ο Άγιος ανέλαβε τον ασκητικό αγώνα της διά Χριστόν σαλότητας . Τόσο τον χειμώνα όσο και το καλοκαίρι περπατούσε ξυπόλητος , φορώντας μόνο ένα απλό πουκάμισο, ώστε το δέρμα του μαύρισε και αποξηράνθηκε από την αυστηρή νηστεία. Οι ανόητοι και άκαρδοι άνθρωποι συχνά του φέρονταν με σκληρότητα, μερικές φορές ακόμη και τον χτυπούσαν. Ο άγιος σαλός ποτέ δεν παραπονέθηκε , αλλά προσευχόταν για εκείνους που τον κακομεταχειρίζονταν . Ο Όσιος Σίμων συνήθιζε να προσεύχεται στους νάρθηκες διαφόρων ναών. Ο ασκητικός του αγώνας της αυταπάρνησης καθάρισε την ψυχή του, και ο Θεός τον αξίωσε με το χάρισμα της διορατικότητας · προείδε πολλά γεγονότα και προφήτευσε το μέλλον. Οι σύγχρονοί του, όταν ανέφεραν το όνομά του, έβλεπαν διάφορα θαυμαστά σημεία . Λίγο πριν τον θάνατό του, ο Άγιος πήγε στο σπίτι του στρατιωτικού διοικητή Θεοδώρου Πετέλιν. Εκείν...

Ο Άγιος Αμβρόσιος του Μιλάνου μας πληροφορεί ότι ο Άγιος Αγρικόλας ήταν κάτοικος της Μπολόνια, του οποίου η ενάρετη ζωή είχε κερδίσει ακόμη και την αγάπη των ειδωλολατρών ανάμεσα στους οποίους ζούσε. Ο Άγιος Βιτάλιος, ο δούλος του, διδάχθηκε από εκείνον την Χριστιανική Πίστη και πρώτος έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου· διότι ο δούλος και ο ελεύθερος είναι ένα και το αυτό εν Χριστώ, και δεν υπάρχει καμία διαφορά ούτε ως προς την κατάστασή τους ούτε ως προς την ανταμοιβή τους. Συνελήφθησαν και οι δύο, πιθανότατα το έτος 304, κατά τη βασιλεία του Διοκλητιανού, και ο Άγιος Βιτάλιος υπέστη πρώτος τα βασανιστήρια. Δεν έπαυσε να δοξάζει τον Θεό όσο του επέτρεπε η φωνή του· και όταν είδε ότι δεν υπήρχε πλέον μέρος του σώματός του που να μην είναι γεμάτο πληγές και αίμα, προσευχήθηκε στον Ιησού Χριστό να παραλάβει την ψυχή του και να του χαρίσει το στεφάνι που ο Άγγελος Του του είχε δείξει. Μόλις τελείωσε την προσευχή του, παρέδωσε την ψυχή του στον Θεό. Η εκτέλεση του Αγίου Αγρικόλα αναβλήθηκε, ...

Το υποβρύχιο που φέρει το όνομα Παπανικολής Ι (κωδικός Υ-2) γεννήθηκε ως προϊόν της μεταπολεμικής ελληνικής προσπάθειας να ξαναστήσει τον στόλο της χώρας μέσα στη δίνη των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα. Ναυπηγήθηκε στη Γαλλία, στα ναυπηγεία Ateliers et Chantiers de la Loire στη Νάντη, και καθέλκυσε στις 21 Δεκεμβρίου 1927 — ημέρα κατά την οποία υψώθηκε η ελληνική σημαία στη Τουλόν — σηματοδοτώντας την είσοδό του σε υπηρεσία και την αρχή μιας ζωής που θα το μετέτρεπε σε θρύλο του Πολεμικού Ναυτικού.  Το όνομα που του δόθηκε δεν είναι απλά φόρος τιμής αλλά σύνδεση δύο εποχών: ο Δημήτριος Παπανικολής, ο Ναυτικός του 1821 που χρησιμοποίησε πυρπολικά στην Επανάσταση, λειτουργεί ως ιστορικός καθρέφτης όπου το σύγχρονο — εκείνο το σιδερένιο και μηχανοκίνητο υποβρύχιο — αντλεί τη νοηματοδότηση της πράξης του. Η επιλογή του ονόματος είναι συνειδητή: θέλει να κάνει παρούσα την ιδέα της ναυτικής αντίστασης, την περσόνα του εθνικού ήρωα και την παράδοση της αυτοθυσίας μέσα στη νέα τεχνολογικ...

Μία απ' τις παλιότερες φωτογραφίες της πόλης Η Απελευθέρωση του Βόλου (2 Νοεμβρίου 1881) Ιστορικό γεγονός, λαϊκή εικόνα και πολιτισμική μνήμη Εισαγωγή — γιατί η 2η Νοεμβρίου 1881 είναι ιστορική μέρα για τον Βόλο Η ημέρα που ο Ελληνικός Στρατός περπάτησε τους δρόμους του Βόλου, στις 2 Νοεμβρίου 1881, δεν ήταν απλώς μια στρατιωτική κίνηση· ήταν ένας καταλύτης κοινωνικής και πολιτισμικής μεταβολής: το τέλος μιας μακράς περιόδου οθωμανικής κυριαρχίας και η εισαγωγή της πόλης στον εθνικό κορμό του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Η απελευθέρωση σήμαινε ταυτόχρονα την αποχώρηση των οθωμανικών δυνάμεων, την εκδήλωση εθνικού ενθουσιασμού και την εκκίνηση μιας ταχείας οικονομικής και πολιτισμικής ανάπτυξης για τον Βόλο. Εφημερίδα ΑΙΩΝ, Αθήνα, 2 Νοεμβρίου 1881 Το πολιτικό και διπλωματικό προοίμιο — σύντομη αναφορά (για το ιστορικό πλαίσιο) Η απελευθέρωση της Θεσσαλίας και συνακόλουθα του Βόλου συνδέεται με τα αποτελέσματα των Βαλκανικών εξελίξεων μετά τον ρωσο‑τουρκικό πόλεμο (1877–1878), με τ...