Είνα καλοκαίρι, κινηματογραφικά, φτιάχνει τη βαλίτσα της, γράφει ένα σημείωμα στους γονείς της και φεύγει από το σπίτι της. Εκείνη την ημέρα παύει να αρνείται το πάθος της για το θέατρο για χάρη των άλλων και παίρνει το δρόμο που θα τη βγάλει σε μεγάλα θέατρα, μεγάλους ρόλους, μέχρι και στο μακρινό Μεξικό. Είναι τέλη της δεκαετίας του '70 και ξεκινάει μία από τις πιο σημαντικές περιόδους της ζωής της. «H ζωή μου ήταν σαν ανεμοστρόβιλος», μου λέει καθισμένη στον καναπέ του σπιτιού της στο Θησείο όπου εγκαταστάθηκε δύο χρόνια πριν. «Έχω αλλάξει πολλά σπίτια. Σε κανένα δεν έμεινα πολύ». Ένα σπίτι απόλυτα καθαρό και μίνιμαλ. «Δεν μου αρέσουν τα βαρυφορτωμένα, μου φέρνουν στενοχώρια». Μπαίνει στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και όλοι της δίνουν να καταλάβει πως είναι φτιαγμένη γι' αυτό. Οι γονείς της όμως και η σχέση που είχε τότε της θέτουν τελεσίγραφα. Ή το θέατρο ή εμείς. Συγκεντρώνεται στις σπουδές της στο πανεπιστήμιο. Μια παράσταση του Μορ...