ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Ο Μητροπολίτης Γερμανός ο κατα κόσμον Στυλιανός Καραβαγγέλης (Στύψη Λέσβου, 16 Ιουνίου 1866 – Βιέννη, 11 Φεβρουαρίου 1935) υπήρξε εμβληματική μορφή της νεότερης ελληνικής ιστορίας, συνδυάζοντας το εκκλησιαστικό του αξίωμα με έντονη εθνική δράση. Χειροτονήθηκε Επίσκοπος και τοποθετήθηκε Μητροπολίτης Καστοριάς σε μια από τις πιο κρίσιμες περιόδους για τη Μακεδονία, στις αρχές του 20ού αιώνα. Με οξύ εθνικό φρόνημα και βαθιά αίσθηση καθήκοντος, ανέλαβε πρωταγωνιστικό ρόλο στον Μακεδονικό Αγώνα, όχι μόνο με λόγο και πνευματική καθοδήγηση, αλλά και με ενεργή συμμετοχή στη συγκρότηση και οργάνωση ένοπλων ανταρτικών σωμάτων, σε συνεργασία με ντόπιους Μακεδόνες οπλαρχηγούς. Η δράση του αυτή τον κατέστησε σύμβολο του ελληνορθόδοξου αγώνα για τη διατήρηση της ελληνικότητας της Μακεδονίας απέναντι στους Βουλγάρους κομιτατζήδες και τις πιέσεις των ξένων δυνάμεων. Το 1913, μετά την απελευθέρωση της Μακεδονίας, ανέλαβε καθήκοντα τοποτηρητή του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ενώ το 1924 διορίστηκε Έξαρχος...

Ο Άγιος Τύχων από τη Μεδίν και την Καλούγκα, όταν ήταν νέος, έγινε μοναχός στη Μονή Τσούντοβ της Μόσχας. Λόγω της αγάπης του για την ησυχία, πήγε να ζήσει μόνος του σε ένα απομονωμένο μέρος κοντά στη Μαλογιαροσλάβλ. Έζησε απλή και ασκητική ζωή σε ένα πυκνό δάσος, δίπλα στον ποταμό Βεπρέικα, μέσα σε μια μεγάλη βελανιδιά. Μια φορά, καθώς κυνηγούσε, ο πρίγκιπας Βασίλης Γιαροσλάβιτς, εγγονός του Βλαδιμήρου του Τολμηρού, τον συνάντησε και θυμωμένος του είπε να φύγει αμέσως από την περιουσία του και προσπάθησε να τον χτυπήσει με το ραβδί του. Αμέσως όμως, το χέρι του πρίγκιπα έπαθε παράλυση. Μετά από αυτή την τιμωρία, ο πρίγκιπας μετάνιωσε, ζήτησε συγγνώμη και θεραπεύτηκε με την προσευχή του Αγίου Τύχωνα. Ο πρίγκιπας τον παρακάλεσε να μείνει εκεί και να φτιάξει μοναστήρι για μοναχούς, υποσχόμενος να το στηρίξει. Ο Άγιος Τύχων έχτισε το μοναστήρι προς τιμήν της Κοίμησης της Θεοτόκου και έγινε ηγούμενός του. Έζησε εκεί μέχρι τα βαθιά γεράματά του και πέθανε το 1492, αφού πήρε το μέγα σχήμα. Το...

Ο Άγιος Τύχων ο Λουχινός της Κοστρόμας γεννήθηκε στα μέσα του δέκατου πέμπτου αιώνα στη Λιθουανία και βαπτίστηκε με το όνομα Τιμοθέος. Οι ευσεβείς και εύποροι γονείς του του παρείχαν καλή μόρφωση και τον ανέθρεψαν με σεβασμό στην Ορθόδοξη πίστη του. Όταν ενηλικιώθηκε, υπηρέτησε στον στρατό στη Βίλνιους. Λόγω της αυξημένης δίωξης των Ορθοδόξων από τον Μεγάλο Δούκα της Λιθουανίας Καζίμηρο Δ’, και επειδή δεν ήθελε να αποδεχθεί τον Ουνιατισμό, ο Τιμοθέος, μαζί με τον Ορθόδοξο πρίγκιπα Θεόδωρο Μπέλσκι, δισέγγονο του πρίγκιπα Όλγκερντ, μετανάστευσαν το 1483 στη Μόσχα. Ο Άγιος έδωσε όλα τα υπάρχοντά του, δέχτηκε το μοναχικό σχήμα σε ένα μοναστήρι της Μόσχας με το όνομα Τύχων και εγκαταστάθηκε στη μητρόπολη της Κοστρόμα στην περιοχή Λουχ. Η πόλη Λουχ ανήκε τότε στον πρίγκιπα Θεόδωρο Μπέλσκι, με τον οποίο είχε έρθει από τη Λιθουανία. Στις όχθες του ποταμού Κοπιτόβκα, στα σύνορα, ο Άγιος Τύχων έχτισε το κελί του. Όταν δύο μοναχοί, ο Φώτιος και ο Γεράσιμος, ήρθαν να τον βρουν στην έρημο, ο Τύχων ...

Ο Άγιος Νεόφυτος ήταν Μητροπολίτης ελληνικής καταγωγής, γεννήθηκε περίπου το 1690 στην Κρήτη και κοιμήθηκε στις 16 Ιουνίου 1753 στο Βουκουρέστι. Πήγε στη Βλαχία όταν ήταν ιερομόναχος, στην αυλή του Κωνσταντίνου Μαυροκορδάτου (στην τρίτη του βασιλεία: 1735-1741), ως δάσκαλος των παιδιών του. Ο Κωνσταντίνος Μαυροκορδάτος, γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη από τη φαραωνική οικογένεια των Μαυροκορδάτων, διαδέχθηκε τον πατέρα του Νικόλαο Μαυροκορδάτο ως ηγεμόνας της Βλαχίας το 1730, μετά από υποστήριξη των βογιάρων. Με τη βοήθεια και υποστήριξη του πρίγκιπα, ο Νεόφυτος έγινε τιμητικά Μητροπολίτης Μύρων της Λυκίας (χειροτονήθηκε στο Βουκουρέστι στις 27 Ιανουαρίου 1737) και, ένα χρόνο μετά, εκλέχθηκε Μητροπολίτης Βλαχίας στις 7 Νοεμβρίου 1738, όπου υπηρέτησε ως ποιμένας του ποιμνίου του Χριστού μέχρι τον θάνατό του. Για την τήρηση της κανονικής πειθαρχίας μεταξύ κληρικών και μοναχών, το 1739 ο Άγιος Νεόφυτος απηύθυνε στους ιερείς, μοναχούς και πιστούς ποιμαντική επιστολή με αφορμή την έναρ...

Ο Άγιος Μωυσής (Πουτίλοφ) γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 1782 στην πόλη Μπορισόγλεμπσκ της επαρχίας Γιαροσλάβλ και βαφτίστηκε με το όνομα Τιμόθεος. Τα αδέλφια του ονομάζονταν Ιωνάς, Βασίλειος, Κύριλλος, Ανυσία και Αλέξανδρος. Ο πατέρας τους Ιωάννης Πουτίλοφ έδινε σε όλα του τα παιδιά ονόματα από τους αγίους που εορτάζονταν την όγδοη μέρα μετά τη γέννησή τους, γι' αυτό και ο μελλοντικός Άγιος Μωυσής ονομάστηκε Τιμόθεος, προς τιμήν του αγίου αποστόλου Τιμοθέου των Εβδομήκοντα (22 Ιανουαρίου). Τα παιδιά εκπαιδεύονταν στο σπίτι, καθώς οι γονείς τους φοβόντουσαν μήπως διαφθαρούν αν τα έστελναν σε σχολείο. Όταν ο Τιμόθεος έγινε δεκαεννιά ετών, ο πατέρας του τον έστειλε μαζί με τον μικρότερο αδελφό του, τον Ιωνά, να εργαστούν στη Μόσχα. Εκεί γνώρισαν τους Γέροντες Αλέξανδρο και Φιλάρετο από τη Μονή Νοβοσπασκί, οι οποίοι είχαν πνευματική σύνδεση με τον Άγιο Παΐσιο τον Βελιτσκόφσκι (15 Νοεμβρίου). Μέσα από αυτή τη γνωριμία με τους δύο ασκητές, οι αδελφοί αποφάσισαν ότι ήθελαν να γίνουν μοναχο...

Ο Επίσκοπος Ερμογένης, στον κόσμο Γεώργιος Εφραίμοβιτς Ντολγκάνοφ, γεννήθηκε στις 25 Απριλίου 1858 στην επαρχία της Χερσονήσου, σε οικογένεια ιερέα του παλαιού εορτολογίου (yedinoversty), ο οποίος αργότερα εκάρη μοναχός. Σπούδασε στις νομικές, μαθηματικές και ιστορικο-φιλολογικές σχολές του Πανεπιστημίου Νοβορωσίας. Από μικρό παιδί ήταν θρησκευόμενος και καθοριστικό ρόλο στην απόφασή του να αφιερωθεί στον Θεό έπαιξαν τόσο ο Αρχιεπίσκοπος Νικάνωρ (Μπρόβκοβιτς) της Χερσονήσου όσο και οι πανεπιστημιακές του σπουδές στις θετικές και ανθρωπιστικές επιστήμες. Μετά την αποφοίτησή του το 1889, εισήχθη στην Θεολογική Ακαδημία της Αγίας Πετρουπόλεως, όπου στις 28 Νοεμβρίου 1890 εκάρη μοναχός και χειροτονήθηκε διάκονος. Στις 2 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους (ή, κατά άλλη πηγή, στις 2 Δεκεμβρίου χειροτονήθηκε διάκονος και στις 15 Μαρτίου 1892 πρεσβύτερος) έλαβε και την ιεροσύνη. Διακρίθηκε ως ιεροκήρυκας και συμμετείχε ενεργά στον κύκλο των φοιτητών-κηρύκων. Ιερουργούσε συχνά στον ναό της Ακαδημίας κα...

Ο Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος (1815–1894) είναι ένας από τους πλέον επιδραστικούς Ρώσους πνευματικούς συγγραφείς του 19ου αιώνα. Άσκησε βαθύτατη επίδραση στην πνευματική αναγέννηση ολόκληρης της ρωσικής κοινωνίας. Δείχνοντας εαυτόν ζήλονα λειτουργό σε όλους τους τομείς της εκκλησιαστικής ζωής, το 1866, μετά από είκοσι πέντε χρόνια υπηρεσίας στην Εκκλησία σε διάφορους τομείς, κατόπιν δικής του επιθυμίας απαλλάχθηκε από την επισκοπή του στη μητρόπολη Βλαντίμιρ και αποσύρθηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο της Κοιμήσεως της Θεοτόκου Βύσα στην μητρόπολη Ταμποβ, όπου μετά από έξι χρόνια πήρε την οριστική απόφαση να αποσυρθεί από τον κόσμο και να ζήσει ως ασκητής, κάτι που κράτησε τα τελευταία είκοσι δύο χρόνια της ζωής του.  Μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα έγινε γνωστός σε όλους τους πιστούς της Ρωσίας, χάρη στα πολυάριθμα άρθρα, βιβλία, επιστολές και κηρύγματά του, τα οποία κέρδισαν τις καρδιές του ρωσικού ορθόδοξου λαού. Πολλοί του έγραφαν και εκείνος απαντούσε καθημερινά σε περίπου σαράν...