ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Εφημερίδα Μακεδονία. Φύλλο: 25/3/1978, Σελίδα: 3  Στις 24 Μαρτίου 1978, απεβίωσε ο πολιτικός και χειρούργος Νικόλαος Κ. Τσίμπας . Η κηδεία του πραγματοποιήθηκε την επομένη στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου στην Αλιστράτη.

Στις 24 Μαρτίου 1964, η εφημερίδα Ελληνικός Βορράς ανέφερε την έξαρση της εμπύρετης γρίπης στην περιοχή της Αλιστράτης. Συγκεκριμένα, στο σχετικό άρθρο αναφερόταν: Η εφημερίδα έγραψε: «Υπό του προϊσταμένου του Κοινοτικού Ιατρείου Αλιστράτης, Ιατρού κ. Αλεξάνδρου Χιώλου ανεκοινώθη, ότι από 1ης Μαρτίου μέχρι σήμερον διεγνώσθησαν 350 κρούσματα εμπυρέτου γρίπης, άνευ, ευτυχώς, επιπλοκών...»

Στις 2 Μαρτίου 1964, πραγματοποιήθηκε διαδήλωση από μαθητές του Γυμνασίου και των Α΄ και Β΄ Δημοτικών Σχολείων Αλιστράτης, με αίτημα την αυτοδιάθεση της Κύπρου. Η εφημερίδα Ελληνικός Βορράς  έγραψε στις 4 Μαρτιου 1964: «Προ του Κοινοτικού Μεγάρου, ο μαθητής της ΣΤ΄ τάξεως του Γυμνασίου κ. Α. Μπαφέρας δι' ολίγων ανέπτυξε τον σκοπόν της διαδηλώσεως, ενώ οι μαθηταί διέκοπτον τον ομιλητήν με διάφορα συνθήματα, όπως «Όχι άλλο αίμα», «Εύγε Μακάριε» και άλλες εκδηλώσεις».

Στις 10 Ιανουαρίου 1910, η εφημερίδα "Νέα Αλήθεια" ανέφερε ότι ο Μητροπολίτης Δράμας Χρυσόστομος, ο οποίος βρισκόταν στην Αλιστράτη με πατριαρχική άδεια από την παραμονή του νέου έτους, δέχθηκε την επίσκεψη ενός Τούρκου αξιωματικού της χωροφυλακής ο οποίος απαίτησε να σταματήσει αμέσως την περιοδεία του.

Στις 17 Οκτωβρίου 1907, η επιστολή του προξένου Σαχτούρη αποτυπώνει τη στρατηγική σημασία της Αλιστράτης για την ελληνική πλευρά κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων με τους Βουλγάρους. Αναδεικνύει τον ρόλο της Αλιστράτης ως κρίσιμη βάση για τη διατήρηση της ελληνικής επιρροής στην περιοχή της Ζίχνης, ενώ επισημαίνει ότι η κατοχή του συγκεκριμένου προπυργίου ήταν καθοριστική για την τύχη της επαρχίας. Ο πρόξενος έγραψε :  «Ως κεφαλή και καρδιά της Ζίχνης εχαρακτηρίσθη η Αλιστράτη και ο χαρακτηρισμός ούτος δεν είναι υπερβολικός. Η Αλιστράτη τυγχάνει το σημαντικώτερον έρεισμα των προς βορράν ημετέρων δυνάμεων εν τη επαρχία εκείνη. Εκ της ενισχύσεως δε ή της απωλείας του προπυργίου εκείνου εξαρτάται κατά πολύ η τύχη ολοκλήρου της επαρχίας Ζίχνης εν τη οποία ως γνωστόν λυσσωδώς διεξάγεται υπό των Βουλγάρων ο αγών προς επικράτησιν. Κατέχοντες ισχυρώς την Αλιστράτην κατέχομεν ωσαύτως τα βουλγαρόφωνα χωριά Τριστίνισσα, Μανδήλι, Γράτσιανη, Εγρί-Δερέ, Καρλίκοβα, Γκόρτινα κλπ., επηρεάζομεν δε σο...

Στις 12 Οκτωβρίου 1908, ο Βούλγαρος αρχικομιτατζή Τόντορ Πανίτσα προσπάθησε να επηρεάσει τους κατοίκους της Αλιστράτης ώστε να ψηφίσουν υπέρ ενός Βούλγαρου αντιπροσώπου κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης εκλεκτόρων για το Οθωμανικό Κοινοβούλιο.   Ντελιράντεφ, Σαντάνσκι και Πάνιτσας το 1908. Όταν οι κάτοικοι ενημερώθηκαν για την παρουσία του, εξαγριώθηκαν και σχημάτισαν επιτροπή με επικεφαλής τον διευθυντή του Ορφανοτροφείου, Διόδωρο Καράτζη, ζητώντας την απέλαση του Πανίτσα από τον αρμόδιο αστυνομικό υπάλληλο.  Παρά την υπόσχεση του αστυνομικού, η καθυστέρηση του οδήγησε σε διαδήλωση έξω από το σπίτι του Πανίτσα, όπου συγκεντρώθηκαν πάνω από 800 άτομα φωνάζοντας συνθήματα κατά του. Τελικά, η ένταση ανάγκασαν τον αστυνομικό να διατάξει την απομάκρυνση του Πανίτσα από την περιοχή. Η Αλιστράτη είναι γνωστή για την συμετοχή της στον Μακεδονικόα Αγώνα, Φυσικά στην Αλιστράτη υπήρχαν και αρκετοί Έλληνες που μεταπήδησαν στην Βουλγάρικη εξαρχία και μερικοί εξαυτών εκπαιδευόταν από τους...

Στις 30 Σεπτεμβρίου 1941, οι Βούλγαροι εκτέλεσαν τον 18χρονο Κώστα Χατζησταύρου και τον 45χρονο Χρήστο Τσιακλίδη, καθώς και άλλους από τη γύρω περιοχή, στον περίβολο του Γυμνασίου της Αλιστράτης

Στις 17 Σεπτεμβρίου 1907, στην περιοχή της Αλιστράτης, σχισματικοί επιτέθηκαν σε έναν βοσκό και άρπαξαν 60 πρόβατα από την ιδιοκτησία του.

Στις 3 Ιουλίου 1907, στην Αλιστράτη, φονεύθηκε από Έλληνες ο Κριστίλλης Χατζημπουργάνης. Ο Χατζημπουργάνης ήταν πατέρας του Αν. Κριστίλλη, ο οποίος είχε φονευθεί από τον τουρκικό στρατό στη Γράτσιανη και παππούς του επίσης επικηρυγμένου ληστή Ν. Κριστίλλη. Η ιστορία αυτή αναδεικνύει την ταραγμένη περίοδο της Μακεδονίας εκείνα τα χρόνια, με συγκρούσεις μεταξύ διαφορετικών εθνοτήτων και ομάδων, καθώς και την παρουσία ισχυρών οικογενειών που συχνά είχαν μέλη σε επαναστατικές ή ληστρικές δραστηριότητες