ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Κατηξιώθης, Χαράλαμπες, ἐκ ξίφους, Καὶ λαμπρότητος καὶ χαρᾶς τῶν Μαρτύρων. Τῇ δεκάτῃ Χαράλαμπες, ἐὸν ἐτμήθης ἀπὸ λαιμόν. Ο Άγιος Χαράλαμπος ήταν ιερεύς στη Μαγνησία της Μικράς Ασίας και έζησε επί αυτοκρατορίας του Σεπτιμίου Σεβήρου (193 - 211 μ.Χ.). Όταν το έτος 198 μ.Χ. ο Σέβηρος εξαπέλυσε απηνή διωγμό κατά των Χριστιανών, ο έπαρχος της Μαγνησίας Λουκιανός, συνέλαβε τον Άγιο και του ζήτησε να αρνηθεί την πίστη του. Όμως ο Άγιος όχι μόνο δεν το έκανε αυτό, αλλά αντίθετα ομολόγησε στον έπαρχο την προσήλωσή του στον Χριστό και δήλωσε με παρρησία ότι σε οποιοδήποτε βασανιστήριο και να υποβληθεί δεν πρόκειται να αρνηθεί την πίστη της Εκκλησίας. Τότε η σκοτισμένη και σαρκική ψυχή του Λουκιανού επέτεινε την οργή της και διέταξε να αρχίσουν τα φρικώδη βασανιστήρια στο γέροντα ιερέα. Πρώτα τον γύμνωσαν και ο ίδιος ο Λουκιανός, παίρνοντας το ξίφος του προσπάθησε να πληγώσει το σώμα του Αγίου. Όμως αποκόπηκαν τα χέρια του και έμειναν κρεμασμένα στο σώμα του Ιερομάρτυρα και μόνο ύστερα από προσευ...

Ζήνων τὰ τερπνὰ τῆς Ἐδὲμ ζητῶν μόνα, Εἰς τέρψιν εἶχε τὴν λύσιν τοῦ σαρκίου. Ο Όσιος Ζήνων καταγόταν από την Καισάρεια της Καππαδοκίας και ήταν γιος πλουσίων και ευγενών γονέων. Επί βασιλέως Ουάλη (364 - 374 μ.Χ.) έκανε χρέη διακοσμητή των γραμμάτων του. Ο αυτοκράτορας Ουάλης υποστήριζε τους αιρετικούς Αρειανούς, και είναι εκείνος ο οποίος προσπάθησε να πιέσει δια του έπαρχου Μοδεστού τον Μέγα Βασίλειο, αναγκάστηκε όμως να υποχωρήσει από την σθεναρή στάση του Αγίου Ιεράρχου. Ο Άγιος Ζήνων, μολονότι ζούσε σε τέτοια ατμόσφαιρα, διατήρησε ακέραιο το Ορθόδοξο φρόνημά του. Όταν πέθανε ο Ουάλης, αμέσως ο Ζήνων έριξε τη στρατιωτική ζώνη και αφού βρήκε ένα μεγάλο τάφο (πολλούς τέτοιους τάφους είχε το βουνό της Αντιοχείας) μπήκε μέσα σ' αυτόν και καθάριζε την ψυχή του με αυστηρότατη άσκηση. Το στρώμα του ήταν μια στοίβα από χορτάρια πάνω σε πέτρες. Ήταν ντυμένος με ένα τριμμένο ράσο· η τροφή του ήταν λίγο ψωμί, που του έφερνε κάθε δύο μέρες κάποιος φίλος του και το νερό το έφερνε από πολύ μα...

  Πορφύριος καὶ Βάπτος ἐκ κοινοῦ ξίφους, Ἀθλήσεως βάπτουσι κοινὴν πορφύραν. Οι Άγιοι Βάπτος (ή Δαύκτος) και Πορφύριος ήταν από τους στρατιώτες, που βασάνισαν μετά από διαταγή του έπαρχου τον Άγιο Χαράλαμπο (βλέπε 10 Φεβρουαρίου). Επειδή όμως στις καρδιές τους υπήρχε ευσεβής διάθεση, ο Θεός τους έφερε στο δρόμο της σωτηρίας. Η ηθική λάμψη, που καταύγαζε τον μάρτυρα, φώτισε την ψυχή τους και την έκανε να πιστέψει στην αλήθεια του Χριστού. Έτσι, αφού πέταξαν τα όργανα των βασανιστηρίων, έπεσαν στα πόδια του Αγίου και του ζητούσαν συγχώρηση. Η φανερή αυτή ενέργεια τους υπέρ της χριστιανικής πίστης, κίνησε εναντίον τους τη μανία του έπαρχου, με αποτέλεσμα να αποκεφαλιστούν επί τόπου και να πάρουν έτσι το αιώνιο στεφάνι του μαρτυρίου.

Ἀναστάσιος, τὸν δρόμον τείνων πρόσω, Γῆς ἐξαναστὰς πρὸς τὸν Ὕψιστον τρέχει. Διάφοροι Συναξαριστές καθώς και τα Μηναία, από παραδρομή αναφέρουν την ήμερα αυτή μνήμη του Αναστασίου πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως. Εννοούν δε τον Αναστάσιο εκείνο, που διαδέχτηκε τον πατριάρχη Γερμανό (τιμάται 12 Μαΐου) αφού τον υποστήριξε ο Λέων ο Γ΄ και συνέπραξε εναντίον των αγίων εικόνων. Αυτός ήταν τόσο μισητός στον κόσμο των ορθοδόξων, ώστε, καθώς εξιστορεί ο Δοσίθεος Ιεροσολύμων, τη στιγμή που γινόταν πατριάρχης, ευσεβείς και σεμνές γυναίκες της Κωνσταντινούπολης, ώρμησαν στην Εκκλησία με πέτρες και ξύλα, και, φωνάζοντας τον πληρωμένο προδότη και λύκο, τον έδιωξαν. Τέτοιος ελεεινός Ιεράρχης, δεν έχει φυσικά καμιά θέση στην τάξη των Αγίων. Αντ' αυτού η τιμή ανήκει σ' άλλο Αναστάσιο, πατριάρχη Ιεροσολύμων, που υπήρξε άνδρας ευσεβής και διακρίθηκε για τη θεάρεστη ζωή του. Έχασε μάλιστα και το θρόνο του υποστηρίζοντας τις αποφάσεις της Δ' Οικουμενικής Συνόδου (451 μ.Χ.), που έγινε στη Χαλκηδόν...

Η Οσία Άννα γεννήθηκε στη Ρωσία και ήταν σύζυγος του ηγεμόνα Γιαροσλάβου. Εργάσθηκε αποστολικά για την στερέωση της ορθοδόξου πίστεως και εγκατέλειψε τον κόσμο, για να ζήσει σε μοναστήρι με ησυχία και προσευχή. Κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη το έτος 1056 μ.Χ. Η Οσία Άννα συχνά μπερδεύεται με την μητέρα του Αγίου Βλαδίμηρου φωτιστή των Ρώσων (βλέπε 15 Ιουλίου). Αυτό κυρίως συμβαίνει γιατί η Οσία Άννα είχε και αυτή έναν γιο με το ίδιο όνομα. Η Εκκλησία τιμά την μνήμη της και στις 4 Οκτωβρίου.

Ο Όσιος Πρόχορος καταγόταν από το Σμολένσκ της Ρωσίας και ακολούθησε τον μοναχικό βίο γενόμενος μοναχός στη μονή των Σπηλαίων του Κιέβου από τον ηγούμενο Ιωάννη, ο οποίος ένιωσε τον ένθεο ζήλο του Προχόρου. Ο Όσιος αγωνιζόταν με μεγάλη αυστηρότητα και ακρίβεια στις αρχές της μοναχικής πολιτείας. Εκείνο που τον διέκρινε ήταν η νηστεία. Ποτέ δεν γευόταν άλλη τροφή εκτός από νερό και ψωμί που ήταν φτιαγμένο από λοποτιά ή αρνόγλωσσο, ένα πικρό φυτό (στα ρώσικα λέγεται «λέμπεντα»). Γι' αυτό και επικαλείται «Λεμπεντιώτης». Και ο Άγιος Θεός, που έβλεπε την άσκηση και την αγάπη του Οσίου, μετέβαλε την πίκρα αυτού του χόρτου σε γλυκύτητα. Τα χρόνια που ζούσε ο Όσιος ήταν δύσκολα για την Ρωσία και τον λαό της. Οι πολεμικές αναταραχές έφεραν πείνα. Ο θάνατος απειλούσε τους κατοίκους του Κιέβου. Ο Όσιος, ακούραστα, μάζευε το πικρό αυτό χόρτο και καθημερινά ετοίμαζε ψωμιά και τα μοίραζε στους πεινασμένους αδελφούς του. Μερικοί θέλησαν να μιμηθούν τον Όσιο και να φτιάξουν μόνοι τους ψωμί από το ...

Ο Άγιος Ιωάννης, ο επιλεγόμενος Φιλόσοφος λόγω των εξαιρετικών σπουδών του στη θεολογία και φιλοσοφία, έζησε κατά τα τέλη του 11ου και αρχές του 12ου αιώνα μ.Χ. στη Γεωργία. Κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη.

 Τὰς τρεῖς γυναῖκας ἀρρενωποὺς μηνύει, Ἄρρην ἀριθμός, ὁ τρία, πρὸς τὸ ξίφος. Οι Άγιες Τρεις Γυναίκες ήταν παρούσες στο μαρτύριο του Αγίου Χαραλάμπους (βλέπε 10 Φεβρουαρίου), και αφού είδαν τα θαύματα του, πίστεψαν στον Χριστό, τον ομολόγησαν και αποκεφαλίστηκαν στη Μαγνησία.

 Εις τις Ενναθά και Ουαλεντίνη Εἰς ἀρραβῶνα παρθένοις κόραις δύο, Ὁ νυμφίος δίδωσι θάρσος πρὸς φλόγα. Εις τον Παύλον Ἐκεῖνος οὗτος Παῦλος ὁ Χριστοῦ φίλος, Χριστοῦ πόθῳ τράχηλον ἐκτετμημένος. Η Ενναθά καταγόταν από τη Γάζα και η Ουαλεντίνη από την Καισαρεία της Παλαιστίνης. Όταν διώκονταν οι χριστιανοί και βασανίζονταν στην Παλαιστίνη, καταγγέλθηκε και η Ενναθά στον ηγεμόνα Φιρμιλιανό. Η γενναία κόρη δήλωσε αμέσως ότι πιστεύει στον Χριστό και συμβούλευσε τον ηγεμόνα να μελετήσει και αυτός τη χριστιανική θρησκεία για να βρει τη σωτηρία του. Και επειδή επέμενε στην ομολογία της, την έδεσαν σ' ένα ξύλο και την βασάνιζαν ποικιλοτρόπως. Άλλα το μαρτύριο της έβλεπε και η Ουαλεντίνη. Η τίμια ψυχή της δεν μπόρεσε να υποφέρει τη σιωπή. Αποφασιστικά προχώρησε και έκανε παρατηρήσεις στον Φιρμιλιανό. Τότε και αυτή είχε την ίδια τύχη με την Ενναθά. Όμως, τη στιγμή εκείνη, παρουσιάστηκε κάποιος νέος, που ονομαζόταν Παύλος και με θάρρος στιγμάτισε το κακούργημα του Φιρμιλιανού. Αυτός τότε εξοργισμ...

Aεί γεραίρειν, την μόνην χρη Παρθένον, Άπασι τιμής, της άνω την αιτίαν. Ο ναός αυτός υπήρχε απέναντι της βασιλικής πύλης (Μπαλατά), στο σημερινό Χάσκιοϊ της Κωνσταντινούπολης και κτίσθηκε το έτος 598 μ.Χ. από τον αδελφό του αυτοκράτορα Μαυρικίου (582 - 602 μ.Χ.), Πέτρο. Το όνομα Αρεόβινδος είχαν επιφανείς στρατιωτικοί της Ανατολής.

Ο Άγιος Βασίλειος εξελέγη Μητροπολίτης του Νόβγκοροντ της Ρωσίας το 1329 μ.Χ. και χειροτονήθηκε στο ναό των Αγίων Κοσμά και Δαμιανού. Συνέγραψε το προσφιλές ανάγνωσμα «Ο παράδεισος επί της γης». Κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1352 μ.Χ.

Ο Όσιος Λογγίνος του Κορυάζχεμσκ καταγόταν από την Ρωσία. Ασκήτεψε αρχικά στη μονή Αγίου Παύλου της Ομπνόρα και στη συνέχεια στη μονή των Αγίων Βορίδος και Γκλεμπ του Σολβυτσέγκοντ και στη μονή του Αγίου Κορνηλίου της περιοχής Κομέλ. Από εκεί, ακολουθούμενος από τον μοναχό Συμεών, ήλθε σε ερημητήριο που ήταν στις όχθες του ποταμού Κορυαζχέμα. Εκεί ανήγειρε κελιά και ναό αφιερωμένο στον Άγιο Νικόλαο. Ο Όσιος Λογγίνος κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1540 μ.Χ. Μετά 16 χρόνια από την κοίμηση αυτού, το τίμιο λείψανό του μεταφέρθηκε μέσα στο ναό.

Η Σύναξη των Αγίων του Νόβγκοροντ, που αναπαύονται στη Στοά του Μαρτυρίου στον Καθεδρικό Ναό της Αγίας Σοφίας,  είναι εορτασμός της Ορθόδοξης Εκκλησίας προς τιμήν των επισκόπων του Νόβγκοροντ που είναι θαμμένοι στην εκκλησία της Αγίας Σοφίας. 10 Φεβρουαρίου, μαζί με τη μνήμη της πιστής πριγκίπισσας Άννας του Νόβγκοροντ . 4 Οκτωβρίου, μαζί με τη μνήμη του πιστού πρίγκιπα Βλαντιμίρ Γιαροσλάβιτς . την 3η Κυριακή μετά την Πεντηκοστή με τη Σύνοδο των Αγίων του Νόβγκοροντ. Το Λάβαρο του Νόβγκοροντ Περισσότεροι από εκατό άγιοι του Θεού περιλαμβάνονται στη Σύνοδο των Αγίων του Νόβγκοροντ, πολλοί από τους οποίους έχουν πανρωσικές εορτές. Το αρχαίο πάνθεον του Νόβγκοροντ ξεπερνούσε τα πάνθεον άλλων ρωσικών εδαφών. Το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα είναι αυτό των 30 επισκόπων που ηγήθηκαν της καθεδρικής εκκλησίας του Νόβγκοροντ μέχρι το 1478, από τους οποίους 17 αγιοποιήθηκαν. Οι επίσκοποι του Νόβγκοροντ παραδοσιακά θάβονταν στη Χρυσή στοά του Καθεδρικού Ναού της Σοφίας στο Νόβγκοροντ. Σύμφω...

Όταν το έτος 1728 μ.Χ. ενέσκυψε στη νήσο της Ζακύνθου πανούκλα, οι Χριστιανοί εστράφησαν στον Άγιο Χαράλαμπο (βλέπε 10 Φεβρουαρίου) και ζήτησαν την μεσιτεία του. Αποφάσισαν μάλιστα να οικοδομήσουν ναό προς τιμή του ως ικεσία και υπέρ της απαλλαγής αυτών από την συμφορά.

 Στις ήμερες του βασιλιά Θεοδοσίου του Μεγάλου (379 - 395 μ.Χ.), ζούσε στην Κωνσταντινούπολη κάποιος άνθρωπος ενάρετος και πλούσιος, που ονομαζόταν Ιουλιανός. Αυτός είχε και ένα γιο, που τον έλεγαν Θεόφιλο. Όταν γέρασε, έπεσε σε μεγάλη φτώχεια και τότε κάλεσε τον γιο του για να του πει κάτι σημαντικό. Του ζήτησε λοιπόν να τον πουλήσει σαν δούλο του, για να ανταπεξέλθει στις ανάγκες των τελευταίων χρόνων της ζωής του αλλά με την υπόσχεση ότι θα έκανε πλήρη υπακοή στον αφέντη του και όταν είχε θεία Λειτουργία, πρώτα θα πήγαινε σ' αυτή και έπειτα θα συνέχιζε πρόθυμα την υπηρεσία του. Έτσι θα είχε θαυματουργικές ευεργεσίες από τον Θεό. Ο υπάκουος γιος δέχτηκε το αίτημα του πατέρα του, που την επόμενη μέρα τον πούλησε σ' έναν πατρίκιο του παλατιού, τον Κωνσταντίνο. Αυτός αγάπησε πολύ τον Θεόφιλο για την προθυμία και την εργατικότητα του. Κάποτε όμως ο πατρίκιος ξέχασε τον χαρτοφύλακα στο δωμάτιό του και έστειλε τον Θεόφιλο να του τον φέρει. Ο Θεόφιλος μπήκε στο δωμάτιο την ώρα που η...