ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

  Ο Όσιος Λουκιανός έζησε τον 13ο αιώνα. Όπως και πολλοί άλλοι ασκητές της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου, κατά την εποχή της μογγολικής και ταταρικής εισβολής, έτσι κι αυτός είναι σχεδόν άγνωστος. Κατά τη διάρκεια της εισβολής, μερικοί από τους αγίους της Λαύρας μαρτύρησαν. Σε μια παλιά ταφόπλακα, που έχει πάνω της και εικόνα του Αγίου, είναι γραμμένο ότι «Ο Ιερομάρτυρας Λουκιανός μαρτύρησε στα χρόνια του Μπατού, γύρω στο 1243». Δεν γνωρίζουμε τίποτα περισσότερο γι’ αυτόν. Η ημερομηνία είναι κατά προσέγγιση, γιατί το Κίεβο καταστράφηκε από τον στρατό του Μογγόλου χάνου Μπατού το 1240. Τα λείψανά του αναφέρονται για πρώτη φορά σε χάρτη των Μακρινών Σπηλαίων, πιθανότατα από το 1744, όπου σημειώνεται: «Ο Μοναχός Λουκιανός, Ιερομάρτυρας». Σύμφωνα με ανθρωπολογικές έρευνες, πέθανε σε ηλικία περίπου 30–35 ετών.

  Παρήκοός τε και αθλητής ων άμα, Tω μεν, διώκη. Tω δε, προσδέχη πάλιν. Αντιγράφουμε από τον Συναξαριστή του Αγίου Νικοδήμου: «Ένας Mοναχός ευρίσκετο εις μίαν σκήτιν, υποτασσόμενος Γέροντι εις διάστημα χρόνων μερικών. Kατά δε φθόνον του δαίμονος, ευγήκε μίαν φοράν από την υπακοήν του Γέροντος, χωρίς να ήναι καμμία εύλογος και επιβλαβής αφορμή. Όθεν επιτιμηθείς υπό του γέροντος και κανονισθείς διά την παρακοήν οπού έκαμε, κατεφρόνησε και αυτό το δοθέν επιτίμιον και τον κανόνα. Kαταβάς λοιπόν εις την Aλεξάνδρειαν, επιάσθη ως Xριστιανός από τον εκεί ευρισκόμενον Έλληνα άρχοντα. Kαι αφ’ ου εκδύθη το μοναχικόν σχήμα, ηναγκάζετο να θυσιάση εις τα είδωλα. Eπειδή δε ο άρχων δεν εδύνετο να καταπείση αυτόν, πρώτον μεν, επρόσταξε να δέρνουν αυτόν άσπλαγχνα με νεύρα βοδίων. Έπειτα δε, επρόσταξε να τον αποκεφαλίσουν. Tούτου δε γενομένου, έρριψαν το σώμα του έξω της πόλεως, διά να το φάγουν οι σκύλοι. Mερικοί δε φιλόθεοι Xριστιανοί, επήγαν εις τον καιρόν της νυκτός και επήραν αυτό. Kαι τειλίξαντ...

Ο Άγιος Διονύσιος, ήταν μοναχός στη μονή των Σπηλαίων του Νιζνέγκοροντ και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Σουζδαλίας μέχρι τον θάνατο του στις 15 Οκτωβρίου του 1385 μ.Χ.

 Mη παραβλέψης ουδέ Bάρσου την κλίνην, Bρύει γαρ αύτη των ιάσεων χάριν. Ο Όσιος Βάρσος έζησε μετά τα μέσα του 4ου αι μ.Χ., όταν η αρειανική αίρεση τάραζε την Εκκλησία. Είχε ήδη διακριθεί ως επίσκοπος Εδέσης. Περνώντας από τη Φοινίκη, την Αίγυπτο και την Θηβαΐδα πλούτισε τις γνώσεις του αλλά και εξαπλώθηκε η φήμη του. Δεν ήταν δυνατόν να μείνει αμέτοχος στη διαμάχη μεταξύ της Ορθοδοξίας και της αιρέσεως των Αρειανών. Υπερασπιζόταν την Εκκλησία με τη διδασκαλία του. Ο αυτοκράτορας Ουάλης, υπερασπιστής των αιρετικών, τον εξόρισε στο νησί Άρανδον. Όμως οι πιστοί έσπευδαν εκεί για να τον ακούσουν. Γι' αυτό τον μετέφεραν στην Οξύρρυγχο (ή Ολορόγγο) της Αιγύπτου. Αλλά και εκεί νέα συρροή ορθοδόξων κύκλωνε τον γενναίο επίσκοπο. Τέλος τον έκλεισε σ' ένα φρούριο κοντά στο Αλγέρι. Και εκεί άφησε την τελευταία του πνοή, αφού αφιέρωσε τη ζωή του ολόκληρη υπηρετώντας τον θεό, την Εκκλησία και τον πλησίον. Η δε σωζόμενη κλίνη του Αγίου στην Άρανδο, τιμάται από τους εντοπίους για τα εκτελούμεν...

 Ἰσάγγελον Σαβῖνος εὖ βιοὺς βίον, Θανὼν συνήφθη τῷ χορῷ τῶν Ἀγγέλων. Ο Όσιος Σαβίνος διεκατέχετο από πολλές αρετές και γι' αυτό τον λόγο του είχε ζητηθεί επίμονα να δεχθεί τον επισκοπικό θρόνο. Ο Σαβίνος επιζητώντας τον μοναχικό βίο αρνιόταν το αξίωμα αυτό. Σε μία στιγμή μεγάλη ψυχολογικής βίας τον παρέσυραν και δέχθηκε το αξίωμα. Ως επίσκοπος μεγαλούργησε στο έργο της φιλανθρωπίας αλλά δεν άντεξε τη φθορά και τις πιέσεις από λαϊκούς και μη που είχε η διοίκηση. Γι' αυτό το λόγο παραιτήθηκε από το επισκοπικό αξίωμα και γύρισε στην ερημική ζωή τού κελιού του. Εκεί έκανε πολλούς ασκητικούς αγώνες και έφτασε σε μεγάλα ύψη αρετής. Ο Θεός τον αξίωσε να θαυματουργεί και θεράπευσε πολλούς συνανθρώπους του από διάφορες σωματικές και ψυχικές αρρώστιες. Αφού και με τη σοφή διδασκαλία του ωφέλησε πολλούς, απεβίωσε ειρηνικά. Σημείωση: Ο Παρισινός Κώδικας 1578 τον αναφέρει σαν επίσκοπο Κύπρου.

Ο Άγιος Ευθύμιος γεννήθηκε στις μέρες του αυτοκράτορα του Βυζαντίου Λέοντα Ε’ του Αρμενίου (813 - 820 μ.Χ.), σε κάποια κωμόπολη της Γαλατίας, την Οψώ, που ήταν κοντά στην Άγκυρα (σημερινή πρωτεύουσα της Τουρκίας). Οι γονείς του ήταν πλούσιοι και ευσεβείς, και ονομάζονταν Επιφάνιος και Άννα. Είχαν και δύο κόρες, την Μαρία, που ήταν πρεσβυτέρα και την Επιφάνια. Όταν ο Άγιος ήλθε σε κατάλληλη ηλικία, παντρεύτηκε και απόκτησε μία κόρη την Αναστασώ (τη γυναίκα του την έλεγαν Ευφροσύνη). Επειδή όμως επιθυμούσε την μοναχική πολιτεία, αφού τακτοποίησε τις οικογενειακές του υποθέσεις, πήγε σε μοναστήρι, κοντά στον Όσιο Ιωαννίκιο, στον Όλυμπο της Βιθυνίας. Εκεί, μετά από δοκιμασία, γίνεται μοναχός, το 842 μ.Χ., με το όνομα Ευθύμιος, από Νικήτας που ονομαζόταν πρώτα. Μετά από αρκετά χρόνια ασκήσεως στο κοινόβιο αυτό, ο Ευθύμιος αναχώρησε για το Άγιον Όρος. Από εκεί επέστρεψε στον Όλυμπο και μετά από πολλές περιπέτειες και ταξίδια, ίδρυσε κοντά στη Θεσσαλονίκη τη Μονή Περιστερών το 871 μ.Χ., όπου ...

Ἄρτου στερήσει Λουκιανὸς ἀντέχει, Τοῦ ζῶντος ἄρτου μὴ στερηθῆναι θέλων. Λιμῷ Λουκιανὸς δεκάτῃ θάνεν ἠδέ τε Πέμπτῃ. Ο Άγιος Λουκιανός καταγόταν από τα Σαμόσατα της Συρίας και ήταν γόνος ευσεβούς οικογενείας. Έλαβε την απαραίτητη μόρφωση και μετά το θάνατο των γονέων του, σε ηλικία 12 ετών, μοίρασε την περιουσία του στους πτωχούς. Εντρύφησε στην μελέτη της Αγίας Γραφής και όντας γνώστης της εβραϊκής, διόρθωσε και συμπλήρωσε τις μεταφράσεις των Ο΄, του Ακύλα, του Συμμάχου και του Διοκλητιανού επί τη βάσει του πρωτοτύπου, δωρίζοντας την μετάφρασή του στην εκκλησία της Νικομηδείας. Χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στην Αντιόχεια και διακρίθηκε για την ζέση του κηρύγματός του, με το οποίο παρακινούσε τους πιστούς στο μαρτύριο. Όταν πληροφορήθηκε ότι ο Διοκλητιανός καταδίωκε στη Νικομήδεια τους Χριστιανούς εγκατέλειψε την Αντιόχεια και πήγε εκεί για να τους συμπαρασταθεί. Συνελήφθη όμως από τον Διοκλητιανό, φυλακίσθηκε και ετελεύτησε από πείνα. Λειτουργικά κείμενα Ἀπολυτίκιον  Ἦχος γ’. Θείας πίσ...