ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Η Σερραίπολις ή Σερραΐπολις (Αρχαία Ελληνικά: Σερραίπολις ) ήταν αρχαία ελληνική πόλη της παραλιακής Κιλικίας στη Μικρά Ασία , κτισμένη στην κάτω ροή του ποταμού Πύραμου (σήμερα. Ceyhan).  Ποταμός Πύραμος  (σημ. Ceyhan). Η πόλη αναφέρεται με διάφορες ονομασίες στις αρχαίες πηγές, όπως Σερρέτιλις ( Σερρέτιλλις ), Σερ(ρ)όπολις ,  Σέρραι,   Σέρραι κώμη , Σίρις , καθώς και Κασσίπολις , σύμφωνα με τον Ρωμαίο συγγραφέα Πλίνιο τον Πρεσβύτερο . Η Σερραίπολις ήταν αποικία των Σιροπαιόνων , ενός παϊονικού φύλου που είχε προσαρτηθεί στο μακεδονικό βασίλειο . Οι Σιροπαίονες είχαν ως μητρόπολη τη Σίριδα (σημερινές Σέρρες της Μακεδονίας), από την οποία προέρχεται και το όνομα της πόλης. Η ίδρυση της Σερραίπολης συνδέεται με τη μακεδονική αποικιακή επέκταση στη Μικρά Ασία και με τη μετοίκηση πληθυσμών από τη Μακεδονία και την Παιονία προς τις περιοχές της Κιλικίας. Απείχε 150 στάδια από τις Αιγές (επίσης μακεδονική αποικία, η σημερινή Γιουμουρταλίκ ) και 250 στάδια α...

Ερείπια της Πομπηίας φαίνονται από τα παραπάνω με drone, με φόντο τον Βεζούβιο. Αρκετές μη ιθαγενείς κοινωνίες είχαν επιρροή στον πολιτισμό της Αρχαίας Πομπηίας. Η ερμηνεία των ιστορικών για τα αντικείμενα, που διατηρήθηκαν από την έκρηξη του Βεζούβιου το 79, προσδιορίζει ότι τέτοιες ξένες επιρροές προήλθαν σε μεγάλο βαθμό από ελληνικούς και ελληνιστικούς πολιτισμούς της Ανατολικής Μεσογείου, συμπεριλαμβανομένης της Αιγύπτου. Οι ελληνικές επιρροές μεταδόθηκαν στην Πομπηία μέσω των ελληνικών αποικιών στη Magna Graecia (Νότια Ιταλία), που σχηματίστηκαν τον 8ο αιώνα π.Χ. Οι ελληνιστικές επιρροές προήλθαν από το ρωμαϊκό εμπόριο και αργότερα την κατάκτηση της Αιγύπτου από τον 2ο αιώνα π.Χ. Συγκεκριμένα, αυτοί οι πολιτισμοί συνέβαλαν στην ανάπτυξη της τέχνης, της αρχιτεκτονικής και της θρησκευτικής σφαίρας της Πομπηίας. Για παράδειγμα, οι ελληνικές επιρροές μπορούν να εντοπιστούν στο Μωσαϊκό του Αλεξάνδρου, στα θέατρα σε σχήμα πετάλου και στην υιοθέτηση του ελληνικού πάνθεον των θεών από την...

Στην πλούσια παράδοση της ελληνικής μυθολογίας, αφθονούν οι ιστορίες που όχι μόνο ψυχαγωγούν, αλλά και προσφέρουν πολιτιστικά ορόσημα εδώ και αιώνες. Μια τέτοια ιστορία αφορά τη θεά Αφροδίτη και τον γιο της, τον Έρωτα, σε μια στιγμή που φαίνεται να έχει καθιερώσει ένα πρότυπο για τη γονική πειθαρχία που παρατηρείται σε διάφορες κουλτούρες ανά τον κόσμο μέχρι σήμερα.  Σύμφωνα με τον μύθο, η πρώτη περίπτωση που μια μητέρα έδωσε ξύλο στο παιδί της με σανδάλι αφορά την Αφροδίτη που απείλησε τον σκανταλιάρη γιο της, τον Έρωτα, με το πίσω μέρος του σανδαλιού της. Η Αφροδίτη είναι η θεά της αγάπης, της ομορφιάς και της επιθυμίας. Ο γιος της, ο Έρωτας, είναι ο θεός της αγάπης, συχνά απεικονιζόμενος ως ένα παιχνιδιάρικο και μερικές φορές ταραχοποιό παιδί, του οποίου τα καμώματα περιλαμβάνουν το να ρίχνει τα βέλη του για να προκαλεί αγάπη και πάθος μεταξύ των θεών και των θνητών. Η συμπεριφορά του Έρωτα, αν και χαριτωμένη, συχνά οδηγεί σε χάος και αναστάτωση, απαιτώντας από τη μητέρα του να ...

Σερραίοι στα Καβείρια Μυστήρια της Σαμοθράκης όπως μας τα παρουσιάζει ο Νίκος Νικολάου, το 1975 ΝΙΚΟΥ Ζ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΥΣΤΑΙ ΕΥΣΕΒΕΙΣ ΣΙΡΡΑΙΟΙ,, ΣΤΑ ΚΑΒΕΙΡΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ ΠΡΟΛΟΓΟΣ *Αν κανεὶς ἔρθη σὲ ἐπαφὴ μὲ κάτι ποὺ νὰ σχετίζεται μὲ τὸ νησὶ τῶν Μεγάλων Θεών, δύσκολα θὰ ξεφύγη ἀπὸ τὸν πειρασμὸ γιὰ μιὰ γνωριμία του καὶ ἀπὸ κοντά. ῎Ετσι, ὁ ἀγαπητός φίλος κ. Ανδρέας Βαβρίτσας μὲ τὶς ραδιοφωνικές του ὁμιλίες καὶ τὴν καλωσύνη ποὺ εἶχε νὰ μοῦ χαρίση τὴν «Samothrace» τοῦ Κ. Lehmann, ἔγινε ο «πειρασμός» καὶ ἡ ἀφορμὴ γιὰ νὰ βρεθῶ ἀνήμερα τῆς γιορτῆς τῆς ἁγίας Παρασκευῆς, στις 26 Ιουλίου τοῦ φετεινού καλοκαι ριοῦ, καὶ νὰ δῶ τοὺς Σαμοθρακίτες καὶ ἄλλους ξένους να δροσίζονται «πί νοντας, τρώγοντας καὶ γλεντώντας» στὰ πλατάνια τοῦ καφενείου τῆς ᾿Αν νώφελλις . . . Ἡ ἀπρόοπτη συνάντηση στὸ αἴθριο τοῦ Μουσείου τῆς Σαμοθράκης μ᾿ ἕνα Σιρραῖο, σύγχρονο τοῦ Χριστοῦ, τὸν Παράμονο τοῦ Ζωι λου, μοῦ ἐπέβαλε νὰ τὸν παρουσιάσω ἐδῶ, ὅπως μποροῦσα, μαζὶ μὲ τὸ πλαίσιο τῆς ἐποχῆς καὶ τῆς λατρείας του. Η παρο...

Πέντε W και ένα H  -  Τελευταίες αναρτήσεις Η νεκρική άμαξα του Αλεξάνδρου, σύμφωνα με τις πληροφορίες του Διόδωρου του Σικελιώτη, αναπαράσταση του 19ου αιώνα Ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και συγκεκριμένα η αναζήτηση και ο εντοπισμός της τοποθεσίας του, αποτελεί ένα διαρκές αρχαιολογικό και ιστορικό αίνιγμα, με τις έρευνες να είναι συνεχείς από την ύστερη αρχαιότητα όταν και τα ίχνη του χάθηκαν. Αποχαιρετισμός του Μεγάλου Αλεξάνδρου, πίνακας του 1886 Σύντομα μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου στη Βαβυλώνα το 323 π.Χ., η κατοχή του σώματος του έγινε αντικείμενο έντονων διαπραγματεύσεων μεταξύ των διαδόχων της αυτοκρατορίας.[1] Ενώ η Βαβυλώνα θα μπορούσε αρχικά να θεωρηθεί ως μια λογική τοποθεσία για τη ταφή του Αλέξανδρου, μια και την είχε αναγάγει σε πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του, υπήρξε μερίδα των αξιωματικών του οι οποίοι υποστήριξαν πως θα έπρεπε να ταφεί στο βασιλικό νεκροταφείο του οίκου των Αργεαδών, στις Αιγές -σημερινή Βεργίνα-, όπως και ο πατέρας του Φίλιππος Β΄ καθ...