ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Η Αγαθή Σεμιόνοβνα Μελγκούνοβα, ήταν πολύ πλούσια και κατείχε πολλά κτήματα στο Γιάροσλαβ, στο Βλαντιμίρ και στο Ριαζάν. Από νέα έμεινε χήρα και το 1760 μ.Χ. έγινε μοναχή στη Μονή Φλορέφσκι του Κιέβου με το όνομα Αλεξάνδρα. Δεν της ήταν γραφτό να μείνει πολύ εκεί αφού είδε σε όραμα την Παναγία η οποία της είπε να φτιάξει ένα νέο μοναστήρι. Υπό την καθοδήγηση της Παναγίας και μετά από δεκάδες προσκυνήματα, η Αγία Αλεξάνδρα έφτασε στον τόπο που είχε διαλέξει η Παναγία. Ήταν στο Ντιβέεβο, όχι πολύ μακριά από το Σαρώφ όπου την εποχή εκείνη βρίσκονταν μια ανδρική μονή γνωστή για τους μεγάλα πνευματικά της αναστήματα. Υπό την καθοδήγηση των ερημιτών του Σαρώφ η Αγία Αλεξάνδρα ξεκίνησε την ησυχαστική της ζωή σ' ένα κελί δίπλα από έναν ναό αφιερωμένο στην εικόνα της Παναγίας του Καζάν. Δώρισε όλη την περιουσία της για να χτιστούν και να ανακαινιστούν ναοί και για να βοηθηθούν χήρες τα ορφανά και οι φτωχοί. Η ίδια ζούσε από τον ιδρώτα του προσώπου της καθαρίζοντας στάβλους ή πλένοντας ρούχα...

Oιήσεως ουκ έστι τι χείρον πάθος. Tαύτη γαρ Iάκωβον εχθρός ηπάτα. Ο Όσιος αυτός απαρνήθηκε τον κόσμο, αφού είχε διαμοιράσει όλα του τα υπάρχοντα στους φτωχούς, και επιδόθηκε στο κήρυγμα του θείου λόγου, στις αυστηρές νηστείες και αγρυπνίες. Ο κόσμος, που τον έβλεπε να κατορθώνει τόσες αρετές, τον επαινούσε πολύ. Αυτός όμως, αντί να κλείσει τ' αυτιά του στα επικίνδυνα αυτά εγκώμια, λησμόνησε τα λόγια της Γραφής που λένε, ότι ο Θεός αντιτάσσεται στους υπερήφανους, και ότι όποιος υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί, και έτσι έπεσε στο άκρως επικίνδυνο πάθος της υπερηφάνειας. Ο διάβολος, δεν έχασε την ευκαιρία και κάποια νύκτα, παρουσιάστηκε σαν άγγελος στον Ιάκωβο και του είπε, ότι σε τίποτα δεν υστερεί από τον Απόστολο Παύλο και ότι για τη μεγάλη του αγιότητα, την επομένη νύκτα θα του έκανε επίσκεψη ο ίδιος ο Θεός. Ο Ιάκωβος, τυφλωμένος από την υπερηφάνεια, το πίστεψε και με θυμιάματα και κεριά, ετοιμάσθηκε και περίμενε το Θεό. Πράγματι, μέσα στη σιγή της νύκτας, ακούστηκε κρότος και ...

 Nικά πεσούσα μυριάς διά ξίφους, Πίπτουσα και γαρ η Θεού νικά φάλαγξ. Οι Άγιοι Μύριοι (δηλαδή δέκα χιλιάδες) Μάρτυρες μαρτύρησαν δια ξίφους. Δεν γνωρίζουμε πότε ή πού έλαβε χώρα το μαρτύριό τους, ούτε ποιοι ακριβώς ήταν, αλλά κατά παρόμοιο τρόπο τιμούμε και άλλες φορές στη λειτουργική χρονιά τους 10.000 Μάρτυρες, στις 18 Μαρτίου και στις 10 Ιουλίου.

 Aνήλθε Διόδωρος εις σταυρού ξύλον, Tιμών Iησούν ου πάθος Σταυρού ξύλον. Ο Άγιος Διόδωρος ο εξ Εμέσης μαρτύρησε δια σταυρικού θανάτου. Δεν υπάρχουν ουσιαστικά ιστορικά ή αγιολογικά στοιχεία για τον Άγιο Μάρτυρα Διόδωρο τον εξ Εμέσης, πέρα από το όνομά του και τον τίτλο του ως μάρτυρος. Δεν έχει διασωθεί αναλυτικός βίος (vita), ούτε Πράξεις Μαρτυρίου, ούτε γνωστή εικόνα, ούτε ειδικός ύμνος ή τροπάριο αφιερωμένο αποκλειστικά σε αυτόν στα διαδεδομένα λειτουργικά βιβλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Σε πολλές περιπτώσεις, άγιοι αναφέρονται απλώς ονομαστικά σε παλαιά μαρτυρολόγια ή συναξάρια, μαζί με την ημερομηνία και τον τόπο του μαρτυρίου τους. Ο Διόδωρος φαίνεται να είναι μία από αυτές τις περιπτώσεις — τιμάται, μνημονεύεται, αλλά η προσωπική του ιστορία δεν έχει σωθεί.

Ο τάφος και το λείψανο του Αγίου Νικολάου ανακαλύφθηκε στις 13 Ιουνίου 1960 μ.Χ. Ο Άγιος Νικόλαος που συνεορτάζει με τον Άγιο Ραφαήλ και την Αγία Ειρήνη την Τρίτη του Πάσχα εκάστου έτους, ήταν μαθητής του Αγίου Ραφαήλ, το πιο πιστό πνευματικοπαίδι Του και ο πιο κοντινός και έμπιστος συνεργάτης Του. Ήταν Διάκονος στο αξίωμα, εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενος, και μαρτύρησε από κοινού με τον Άγιο Ραφαήλ και την Αγία Ειρήνη και άλλους Χριστιανούς από τους Τούρκους, υπέρ Πίστεως και Πατρίδος, στις Καρυές της Θερμής Λέσβου, το έτος 1463. Ήταν ένας σεμνός, ταπεινός, αφοσιωμένος κληρικός, δοσμένος ολοψύχως στον Θεό και στην διακονία του πλησίον και στην υπακοή και αγάπη προς τον Γέροντά Του, τον Άγιο Ραφαήλ, στον Οποίο έμεινε αφοσιωμένος μέχρι θανάτου. Ο Άγιος Νικόλαος είναι Νεοφανής Άγιος, καθώς τα γεγονότα της ζωής Του, το Μαρτύριό Του, ο Τάφος και τα Άγια Λείψανά Του, όπως και του Αγίου Ραφαήλ και της Αγίας Ειρήνης και όλων των Αγίων που μαρτύρησαν στον λόφο των Καρυών της Θερμής της Λέσβου, ήρθαν...

Tην βασιλείαν κλήρον εύρε την άνω, Συν Πατρός Eυλόγιος ευλογημένοις. Ο Άγιος Ευλόγιος Πατριάρχης Αντιόχειας απεβίωσε ειρηνικά. Δεν υπάρχει τεκμηριωμένη παράδοση για «Ευλόγιο» ως πρώιμο επίσκοπο ή μάρτυρα στην Αντιόχεια. Ο Άγιος Ευλόγιος είναι ιστορικά γνωστός κυρίως ως Πατριάρχης Αλεξανδρείας (περί το 580–607 μ.Χ.), αν και σε ορισμένες πηγές αναφέρεται και ως "Ευλόγιος Αντιοχείας", πιθανότατα λόγω της καταγωγής του από την Αντιόχεια. Ο Πατριάρχης με το όνομα Ευλάλιος (332 - 333 μ.Χ.) που συχνά γίνεται αναφορά δεν έχει καμία σχέση και δεν ήταν Άγιος.

 Ἀβραὰμ Ἄγγελοι τρεῖς ὤφθησαν πάλαι, τέκνου γέννησιν ἀνακοινοῦντες, Νόες Ἅγιοι τρεῖς ὤφθησαν αὖθις, σὲ καλέσαντες ἐπὶ τὰ κρείττω. Ο π. Ιωάννης Τριανταφυλλίδης γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 1836 μ.Χ. στο χωριό Λωρία (Μούζενα) του νομού Τραπεζούντος, από ευλαβείς γονείς, τον Τριαντάφυλλο και την Κυριακή. Επειδή δεν υπήρχε σχολείο στην πατρίδα του, έμαθε από έναν εγγράμματο τα κοινά γράμματα σε έξι μήνες, όντας πολύ ευφυής. Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών έμεινε ορφανός από πατέρα γι' αυτό αναγκάστηκε προς εξεύρεση εργασίας να ξενιτευτεί στα παράλια του Πόντου, όπου εργαζόταν τον χειμώνα σε αρτοποιείο και το καλοκαίρι σε γεωργικές εργασίες. Σε ηλικία δέκα επτά ετών νυμφεύθηκε κάποια σεμνή και ευλαβή νέα, ονόματι Ελένη, με την οποία απέκτησε έναν υιό και θυγατέρες. Κάποιο καλοκαίρι με την σύζυγο του πήγαιναν στο χωριό του με τα πόδια. Στον δρόμο τους συνάντησαν τρεις Άγγελοι με μορφή ανθρώπων. Προπορευόταν ο Ιωάννης. Τον κοίταξαν προσεκτικά οι Άγγελοι αλλά δεν του μίλησαν. Μετά συνάντησαν ...