ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Στις 3 Ιανουαρίου του 1965, απεβίωσε ο Μητροπολίτης Ζιχνών και Νευροκοπίου Αγαθάγγελος Τσαούσης, κατά κόσμον Νικόλαος Τσαούσης. Γεννήθηκε το 1890 στη Χόψα της Αργυρουπόλεως του Πόντου και σε ηλικία 16 ετών εκάρη μοναχός στην Ιερά Μονή Πρασάρεως. Στις 6 Μαΐου 1906 χειροτονήθηκε Διάκονος και υπηρέτησε στη Μητρόπολη Χαλκηδόνος. Το 1919 αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή Χάλκης, υποβάλλοντας διατριβή με τίτλο "Η ελληνική Εκκλησία από του 1821-1852". Παρέμεινε στην Κωνσταντινούπολη ως Ιεροκήρυκας και Καθηγητής. Μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1922, ήρθε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στη Δράμα, όπου υπηρέτησε ως καθηγητής Θρησκευτικών στη Μέση Εκπαίδευση. Την Κυριακή της Ορθοδοξίας το 1927 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος από τον Μητροπολίτη Δράμας, Λαυρέντιο. Στις 13 Μαρτίου 1941, με εντολή της Ιεράς Συνόδου, μετακινήθηκε στην Ξάνθη, όπου οι Βουλγαρικές αρχές τον απέλασαν στη Θεσσαλονίκη λόγω της δράσης του υπέρ των Ελλήνων και κατά της Βουλγαρικής προπαγάνδας. Στη Θεσσαλονίκη υπηρέτη...

Στις 3 Ιανουαρίου 1946, πραγματοποιήθηκε στις Σέρρες, στην αίθουσα του «Συσσιτίου» ο χορός της «Εθνικής Αλληλεγγύης». Η εκδήλωση αυτή οργανώθηκε ως μέρος των δραστηριοτήτων της οργάνωσης, που στόχευε στην υποστήριξη των πολιτών κατά τη δύσκολη μεταπολεμική περίοδο. Ο χορός είχε κοινωνικό και φιλανθρωπικό χαρακτήρα, προσελκύοντας πλήθος συμμετεχόντων που επιδίωκαν τόσο να συνεισφέρουν όσο και να ψυχαγωγηθούν.

Στις 3 Ιανουαρίου 1861, οι εμπορικές δραστηριότητες των Ελλήνων υπηκόων στην πόλη των Σερρών παρεμποδίζονταν, όπως προκύπτει από σχετική έκθεση του Έλληνα υποπρόξενου στα Σέρρας, Γ. Κανάκη.  Σύμφωνα με την έκθεση, ο διοικητής Χουσνή Πασάς απαιτούσε την καταβολή ενός τέλους, γνωστού ως «Ζεϊγρέ», το οποίο είχε καταργηθεί τρία χρόνια νωρίτερα. Το τέλος αυτό, που αφορούσε το ζύγισμα των σταφυλιών («Καντάρ παρασί»), δημιουργούσε σημαντικά εμπόδια στις εμπορικές δραστηριότητες, επηρεάζοντας κυρίως την τοπική συντεχνία των οινοπωλών. «…απαιτεί επιμόνως παρά των εν λόγω υπηκόων κατηργημένον τι προ τριών ετών τέλος του "Ζεϊγρέ" επί των σταφυλών, το λεγόμενον Καντάρ παρασί ήτοι δικαίωμα δια το ζύγισμα των σταφυλών…». Το τέλος αυτό έπληττε τη συντεχνία (ισνάφι) των οινοπωλών της πόλης, προκαλώντας οικονομικές δυσκολίες και αντιδράσεις.

Στις 3 Ιανουαρίου 1839, πάνω από δύο χιλιάδες άνθρωποι από την πόλη του Μελενικου, έχοντας επικεφαλής τον αποφασιστικό και θαρραλέο μητροπολίτη Διονύσιο, άφησαν τα σπίτια και τις οικογένειές τους και μέσα στην καρδιά του χειμώνα, γυμνοί και πεινασμένοι άρχισαν μια άνευ προηγουμένου πορεία απόγνωσης και διαμαρτυρίας προς την Κωνσταντινούπολη. Οι Τούρκοι προσπάθησαν και σ' ένα βαθμό πέτυχαν να ανακόψουν την πορεία διαμαρτυρίας. Ωστόσο αρκετοί Μελενίκιοι κατάφεραν να φτάσουν από διάφορα σημεία στη Κωνσταντινούπολη.

Η στιγμή του σεισμού των 4,8 Ρίχτερ στην Καστανούσα, 2 Ιανουαρίου 2018. Σχετικά άρθρα:  Δυνατός σεισμός 4,8 ρίχτερ με επίκεντρο το Θεοδωρειο ξύπνησε την περιοχή των Σερρών, 2 Ιανουαρίου 2018

Σίρνιτσες στο Αχλαδοχώρι, Πρωτοχρονιά 1 Ιανουαρίου 2018.

Μετά από σχετική έρευνα που δημοσιεύτηκε το 81% των Ελλήνων δεν αποδέχεται την χρήση της "Μακεδονίας" στο όνομα της χώρας των Σκοπίων, ούτε σε συνδυασμό. Για του λόγου του αληθές κάναμε και εμείς ένα μικρό δημοψήφισμα στο facebook. Το αποτέλεσμα ήταν τα αναμενόμενα.  Δηλαδή οι Έλληνες δεν αποδέχονται την χρήση της "Μακεδονίας" στο όνομα της χώρας των Σκοπίων. Το ερώτημα στην πραγματικότητα δεν θα πρεπε να τίθεται καν.

Στις 27 Ιουνίου μπήκε στο Σιδηρόκαστρο μία ελληνική ίλη ιππικού με επικεφαλής τον ανθυπολοχαγό Ιωαννίδη και το απελευθέρωσε, υψώνοντας τη γαλανόλευκη πάνω στο βράχο της Ακρόπολης που δεσπόζει στο κέντρο της πόλης. Η αιματηρή εποποιία της Κρέσνας είχε λήξει με θρίαμβο για τα ελληνικά όπλα, αλλά τα βάσανα των Σιδηροκαστρινών δεν είχαν τελειωμό.   Ύστερα από μερικά χρόνια, και αφού προηγουμένως θα δεχθούν το μεγαλύτερο μέρος της προσφυγιάς από το πυρπολημένο Μελένικο, θα δουν τους Βουλγάρους να κατηφορίζουν για δεύτερη φορά το Μάιο του 1916. Η είδηση θα παγώσει τους Σιδηροκαστρινούς και χιλιάδες από αυτούς θα ακολουθήσουν το 21ο Σύνταγμα πεζικού, που είχε μέχρι τότε έδρα του την πόλη, στην πορεία του προς τις Σέρρες, για να αναγκαστούν τελικώς να ξαναγυρίσουν πίσω, όταν όλοι οι δρόμοι διαφυγής τους είχαν αποκλειστεί από τις χιλιάδες βουλγαρικού στρατού που κατηφόριζε με ταχύτητα από τα στενά της Κρέσνας. Ακολούθησε το μαρτύριο της ομηρίας και της εκτόπισης, αλλά και ο θάνατος εκατ...