Κεσισλικ
Η ρίζα της λέξης μοναχός βασίζεται στα αραβικά και στα περσικά.
Οι μοναχοί είναι άνθρωποι που προσπαθούν να ζήσουν τον Χριστιανισμό στην πιο έντονη μορφή του, πηγαίνουν στην απομόνωση και διαλογίζονται για μέρες, ζουν σε μοναστήρια και διαμορφώνουν τη ζωή τους σύμφωνα με τον Χριστιανισμό. Στην παλιά γλώσσα τα μοναστήρια ονομάζονταν «μοναχόσπιτα».
Keşişlik (ΑΖΕΡΜΠΑΪΤΖΑΝΙΚΑ) στα Ελληνικά σημαίνει Ιερατείο ενω η Τουρκικη λέξη στα Ελληνικά μεταφράζετε ως Μοναχισμός.
Keşiş (ΑΖΕΡΜΠΑΪΤΖΑΝΙΚΑ) στα Ελληνικά σημαίνει παπάς. ενω η Τουρκικη λέξη στα Ελληνικά μεταφράζετε ως Μοναχός
Η αρχαία Ζίχνα
Η αρχαία Ζίχνα βρίσκεται σε απόσταση 3 χιλιομέτρων από τη σημερινή Ν. Ζίχνη , (ή Ζελίχοβα) και βορειοδυτικά της κωμόπολης στην κορφή ενός από τους προβούνους του Μενοίκιου όρους.
Νομισματικοί τύποι με την αναγραφή ΙΧΝΑΙ, ΙΧΝΑΟΝ, ΙΧΝΑΙΟΝ, ΙΧΝΑΩΝ της εποχής του Αλεξάνδρου μιλούν για την ύπαρξη ισχυρής εμπορικής πόλης με το όνομα ΙΧΝΑΙ.
Το όνομα Ζίχναι προήλθε σύμφωνα με το Σερραίο ιστορικό Δ. Σαμσάρη από το Ζα-Ίχναν (σλαβικό ζά"=προς) όπως Ζαβάλτα=προς βαλτά.
Ο Σβορώνος λέγει ότι προέρχεται από τη φράση ΕΙΣ ΙΧΝΑΝ = Ζίχναν.
Αι ΙΧΝΑΙ είναι η πόλη που στρατοπέδευσε το 334 π.Χ. ο Μ. Αλέξανδρος με τη στρατιά των Μακεδόνων και μέσω της Αμφιπόλεως εξόρμησε εναντίον των Περσών.
Η αυθεντική Ίχνα καταστράφηκε μάλλον από τους Βουλγάρους και ξαναχτίστηκε στους βυζαντινούς χρόνους σε πιο ασφαλή τοποθεσία, την σημερινή, μακρυά από την λίμνη του Αχινού και τον κάμπο. Τότε αρχίζει η μακροχρόνια ιστορία της βυζαντινής Ζίχνας. Στα οθωμανικά χρόνια ανήκε στον καζά των Σερρών στο σαντζάκι της Θεσσαλονίκης και ονομαζόταν Ζίχνε - Zihne.
Η πόλη, που φαίνεται στα ιστορικά αρχεία και πάλι στη βυζαντινή περίοδο, περνά σε σύνδεση με τη Μονή Προδρόμου στα βόρεια των Σερρών. Η Μονή Προδρόμου διέθετε πολύ μεγάλες περιουσίες τόσο στο κέντρο της πόλης όσο και στις γύρω περιοχές. Ο δεσμός του με το μοναστήρι χρονολογείται από τον διορισμό του δεύτερου ιδρυτή του, Ιωακείμ, ως πρώτου επισκόπου (μητροπολίτη) Zihne το 1288. Δεν υπάρχουν πληροφορίες για την περίοδο που η Ζίχνε κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς από τον Γαζή Εβρενό Μπέη (περίπου 1374). Ωστόσο, το γεγονός ότι ο Zihne εξακολουθεί να είναι έδρα επισκόπου σε έγγραφο του 1378 είναι καθοριστικό για το γεγονός ότι ο χώρος αυτός μεταβιβάστηκε στους Οθωμανούς κατόπιν συμφωνίας. Μερικά πρώιμα οθωμανικά έγγραφα σχετικά με το καθεστώς της Μονής Προδρόμου (οι Οθωμανοί την ονόμασαν Μονή Μαργαρίδη/Μονή Μαργαριδών από ένα εξέχον οικογενειακό όνομα στις Σέρρες) μαρτυρούν το γεγονός ότι το μοναστήρι διέθετε σημαντικό αριθμό ιδιοκτησιών μέσα και γύρω από τη Ζίχνε, τις οποίες διατηρούσε. ενώ υπό οθωμανική κυριαρχία. Μάλιστα, στα ταχρίρ του 1455 και του 1478, καταγράφηκε ότι ετήσιο εισόδημα 8012 νομισμάτων αποκτήθηκε από τα πέντε χωριά Gorne Trliç, Μεγάλος Λάκκος, Μονόσπιτα, Χρυσόστομος και Braniça.
Κατά την περίοδο που κάλυπταν τα μητρώα του Ταχρίρ (1455-1530), η πλειοψηφία του πληθυσμού του Ζιχνέ ήταν χριστιανοί. Οι μουσουλμάνοι, από την άλλη πλευρά, αντιστοιχούσαν μόνο στο 5,9% του πληθυσμού των περίπου 2800 ατόμων το 1455 (32 μουσουλμανικά νοικοκυριά, 395 νοικοκυριά, 148 χριστιανικά νοικοκυριά, 575 νοικοκυριά συνολικά) και 6,1% (32 μουσουλμανικά νοικοκυριά) των εκτιμώμενων 2700 πληθυσμός το 1478. ; 388 νοικοκυριά, 127 δίδυμα, 2 άγαμοι Χριστιανοί, 547 νοικοκυριά συνολικά) και 6,9% του πληθυσμού των περίπου 2600 ατόμων το 1530 (43 νοικοκυριά, 16 άγαμοι μουσουλμάνοι, 394 νοικοκυριά, 95 μεμονωμένα άτομα, 45 , σύνολο 532 νοικοκυριών). Όπως φαίνεται από αυτά τα κτηματολογικά αρχεία, υπήρξε μείωση του πληθυσμού της πόλης για εβδομήντα πέντε χρόνια από το 1455 και μετά. Παρόλα αυτά, το Zihne διατήρησε το καθεστώς του ως κέντρο της πόλης υπό την οθωμανική κυριαρχία. Η σημασία του έχει αυξηθεί με την πάροδο του χρόνου. Το 1455, το Zihne ήταν δύο φορές μεγαλύτερο σε πληθυσμό από τη Δράμα (1400 άτομα) στην άμεση γειτνίασή του, ενώ ήταν σχεδόν κατά το ήμισυ μικρότερο από το Serez (6000 άτομα) και ήταν ένας από τους σημαντικούς οικισμούς της Μακεδονίας του Αιγαίου. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η Θεσσαλονίκη, που ήταν η μεγαλύτερη πόλη της περιοχής το 1478, είχε πληθυσμό μόνο περίπου 10.500 κατοίκους, αυτό το γεγονός γίνεται καλύτερα κατανοητό. Το 1478, υπήρχαν δεκαπέντε γειτονιές στο Zihne.
Η αμπελουργία είχε σημαντική θέση μεταξύ των φορολογικών εσόδων του Zihne, γεγονός που δείχνει ότι στην πόλη παρήχθη κρασί. Στα αρχεία της Μονής Προδρόμου αναφέρεται ότι εισπράχτηκε φόρος από τους μοναχούς της μονής Ζιχνέ για την παραγωγή λαδιού και κεραμιδιού, καθώς και για την παραγωγή κρασιού. Εδώ, λαμβάνονται κάποιες πληροφορίες για το επάγγελμα των κατοίκων της Zihne. Όταν κοιτάμε τους επαγγελματικούς τίτλους δίπλα στα ονόματα ορισμένων μουσουλμανικών νοικοκυριών στην απογραφή του 1478, φαίνεται ότι η παραγωγή κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων είναι μια σημαντική οικονομική δραστηριότητα. Από τους τριάντα έξι ενήλικες μουσουλμάνους που αναφέρονται στα αρχεία, επτά εμφανίζονται ως hallaç και ένας ως hallaç son. Επιπρόσθετα, εγγράφηκαν δύο macramemakers και ένας ράφτης. Σύμφωνα με αυτό, έντεκα από τα τριάντα έξι νοικοκυριά εργάζονταν στην κλωστοϋφαντουργία. Στα αρχεία που χρονολογούνται το 1530, στο Zihne αναφέρονται ένα τζαμί, δύο τζαμιά και ένα λουτρό.
Ο Εβλιγιά Τσελεμπή, που ήρθε εδώ το 1667-1668, κάνει τη μοναδική λεπτομερή περιγραφή του Ζιχνέ στην Οθωμανική περίοδο. Ο Εβλιγιά Τσελεμπή δείχνει τον Ζιχνέ ως την κατοικία των θρησκευτικών επιστημόνων των ιδρυμάτων που ίδρυσε ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής και που εξασφάλιζαν την πρόοδο και τον εμπλουτισμό της πόλης μέρα με τη μέρα. Σύμφωνα με τον ίδιο, το Zihne είναι ένα μέρος με δύο γειτονιές και 200 σπίτια σε έναν απότομο και επικίνδυνο γκρεμό. Τα σπίτια μοιάζουν να είναι χτισμένα το ένα πάνω στο άλλο, χωρισμένα μεταξύ τους με στενά περάσματα μεταξύ τους. Μερικά σπίτια είναι τόσο μικρά που δεν υπάρχει μέρος για να πλύνουν ούτε τους νεκρούς. Όλοι οι δρόμοι είναι πολύ στενοί και απότομοι. Είναι επίσης δύσκολο να οδηγήσεις οποιοδήποτε αυτοκίνητο σε αυτούς τους δρόμους, δεν είναι κατάλληλο μέρος για εγκατάσταση. Ο Εβλιγιά Τσελεμπή αναφέρει επίσης ότι η κοιλάδα που εκτείνεται προς τα νότια έχει εύφορα εδάφη και αμπέλια, ότι υπάρχουν δύο μεγάλα πανδοχεία για εμπόρους δίπλα σε πενήντα καταστήματα στην πόλη, αλλά δεν υπάρχει σκεπαστό παζάρι (bezzâzistan) στην πόλη. Το κεραμικό μπολ και το ποτήρι του Zihne είναι διάσημα. Ο λόγος είναι ότι το χώμα είναι πολύ καθαρό. Αυτά τα μπολ αποστέλλονται από επαρχία σε επαρχία ως δώρα. Επιπλέον, ο Evliya Çelebi περιγράφει τα σημαντικά κτίρια του Zihne. Ονομάζει το μοναδικό τζαμί της πόλης ως Εσκικάμι. Αυτό το τζαμί II. Χτίστηκε από τον Βαγιαζήτ Α'. Η στέγη του τζαμιού είναι καλυμμένη με κεραμίδια. Το υπάρχον συνοικιακό τζαμί είναι επίσης σε κατάλληλο σημείο για τζαμί. Υπάρχει επίσης μεντρεσέ, σχολείο, οικία δερβίσηδων και ένα μικρό λουτρό μπροστά από το Εσκί Τζαμί. Αυτό είναι το μέρος
Το 1530 είχε 394 χριστιανικά και 35 μουσουλμανικά νοικοκυριά Πέρασε στους Βουλγάρους κατά τον 2ο Βαλκανικό πόλεμο, το 1913, και ενσωματώθηκε στο ελληνικό κράτος μαζί με την πόλη των Σερρών. Παλιότερα έδρα του ομώνυμου δήμου και έδρα της πρώην επαρχίας Φυλλίδος. Η Νέα Ζίχνη είναι έδρα της Ιεράς Μητροπόλεως Ζιχνών και Νευροκοπίου
Το βιλαέτι του Κεσισλικ άνηκε διοικητικά στην Ζίχνη
Fiscalité Et Formes De Possession De La Terre Arable Dans L'Anatolie Préottomane
6taiII6 της Ανατολικής Μακεδονίας (Nevreqob, Siroz, Qaladendra, Ostrova, Zihne, Drama, Qaloyan and Kesislik) της βασιλείας του Mehmed II (Στη σελ. 120 είναι ένας κατάλογος του voynuq του Nevreqob που καταγράφεται από το qddi των Σερρών το 869 ( c. 3 Σεπτεμβρίου 1464. Πρόσφατο δέσιμο από μαύρο χαρτόνι, δερμάτινη ράχη.
Die Welt des Islams
Τα μητρώα από το 1465 και το 1478 για την επαρχία Kesislik δείχνουν αύξηση των σχετικών κατά κεφαλήν φορολογικών εσόδων, η οποία μπορεί να αντανακλά το σημαντικό κόστος των αρχιερατικών κατακτήσεων. Η ευνοϊκή πηγαία κατάσταση για τη χερσόνησο της Χαλκιδικής σε σύγκριση με άλλες περιοχές τον 15ο -16ο αι.
Frontiers of the Ottoman Imagination
2.Slave Labour in the Early Ottoman Rural Economy: Regional Variations in the Balkans during the 15th Century
) Kayserşah 10 Kemalpaşazade 12–13, 22 Keşanlı (χωριό της Θεσσαλίας του 15ου αιώνα) 40 (n) Μοναχισμός (περιοχή στην Ανατολική Μακεδονία 15ος-αι.) 38 Keut Oglu Hajji Mehemmed Agha 38 Keut Oglu Hajji Mehemmed Agha Hajji Mehemmed Agha Khallar ) ) 160–162 Κιγαλάς, Ιωάννης 140 Κιλκίς (σύγχρονος νομός, κεντρική Μακεδονία)διοικητικές περιφέρειες (βιλαέτια), αυτές των Σερρών, της Ζίχνας και του Keşişlik), παρόλο που η πόλη των Σερρών είχε μεγάλο μουσουλμανικό πληθυσμό, που έφτανε σχεδόν το μισό του συνόλου το 1454/55 και έγινε πλειοψηφία το 1478,25 το ποσοστό των μουσουλμάνων στην ύπαιθρο ήταν πολύ μικρό σε σύγκριση με το
Ο καθηγητής Heath Lowry παρουσιάζει μελέτη για ένα
Τα μητρώα από το 1465 και το 1478 για την επαρχία Kesislik δείχνουν αύξηση των σχετικών κατά κεφαλήν φορολογικών εσόδων, η οποία μπορεί να αντανακλά το σημαντικό κόστος των αρχιερατικών κατακτήσεων. Η ευνοϊκή πηγαία κατάσταση για τη χερσόνησο της Χαλκιδικής σε σύγκριση με άλλες περιοχές τον 15ο -16ο αι.
«άγνωστο» μακεδονικό βιλαέτι, το Kesislik ή «Βιλαέτι των Καλογήρων» έχοντας
ανατρέξει στα οθωμανικά αρχεία.
Lowry (W. Heath), «Το οθωμανικό βιλαέτι Kesislik [:των καλόγερων] κατά τον 15ο
αιώνα: Γεωγραφική
θέση, πληθυσμός και φορολογία», Θεσσαλονικέων Πόλις, 17 (Ιούνιος 2005), 60-79
“The Fifteenth Century Ottoman ‘Province of the Monks’ (Vilayet-i Keşişlik),” in Humanist and Scholar: Essays in Honor of Andreas Tietze. Ed. by H. Lowry & D. Quataert. Istanbul (The Isis Press), 1993. pp. 15-26
Defterology revisited : studies on 15th and 16th century Ottoman society
XI. "The Fifteenth Century Ottoman 'Province of the Monks' (Vilayet-i Kesislik)," in Humanist and Scholar: Essays in Honor of Andreas Tietze. Ed. by H. Lowry & D. Quataert. Istanbul (The Isis Press), 1993. pp. 15-26. N
XI THE FIFTEENTH CENTURY OTTOMAN 'PROVINCE OF THE MONKS' (VILAYET-I KE§I§LiK)
Nothing better serves to illustrate the deplorable state of Ottoman studies in the field of historical geography than a case study of the region known as the Vilayet-i Ke§i§lik, or the 'Province of the Monks".
This enigmatic area of the Ottoman Balkans, while frequently mentioned in the contemporary 15th century documents, has yet to be even identified as to its location,1 while scattered references to it in the secondary literature raise far more queries than they succeed in answering. Of the four contemporary scholars who have mentioned its existence (Gôkbilgin in 1952,2 Todorov in I960,3 Barkan in 1964,4 and Beldiceanu-Steinherr in 19675) the first places it in the vicinity of Selânik (Thessaloniki),6 the second and third wrongly identify it as the Peninsula of Mount Athos,7 and the fourth makes what we shall see is a questionable linkage of its name with that of the Monastery of Saint John Prodromos to the north of Siroz (Serres).8 The intent of the present examination is fourfold: first, to review the hitherto published references to the area; second, through analysis of extant 15th century Ottoman documents to determine the provinces administrative
(Google Translate : XI Ο ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ ΑΙΩΝΑΣ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ «ΕΠΑΡΧΙΑ ΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ» (VILAYET-I KE§I§LiK) Τίποτα δεν χρησιμεύει καλύτερα για να απεικονίσει την αξιοθρήνητη κατάσταση των οθωμανικών σπουδών στον τομέα της ιστορικής γεωγραφίας από μια μελέτη περίπτωσης της περιοχής γνωστής ως Βιλαέτι- i Ke§i§lik, ή η «επαρχία των μοναχών». Αυτή η αινιγματική περιοχή των Οθωμανικών Βαλκανίων, αν και αναφέρεται συχνά στα σύγχρονα έγγραφα του 15ου αιώνα, δεν έχει ακόμη εντοπιστεί ακόμη και ως προς τη θέση της,1 ενώ διάσπαρτες αναφορές σε από τους τέσσερις σύγχρονους μελετητές που ανέφεραν την ύπαρξή του (Gôkbilgin το 1952,2 Todorov το I960,3 Barkan το 1964,4 και Beldiceanu-Steinherr το 19675) η πρώτη το τοποθετεί στην περιοχή του Selânik (Θεσσαλονίκη),6 ο δεύτερος και ο τρίτος το προσδιορίζουν λανθασμένα ως τη χερσόνησο o στ Άγιο Όρος,7 και το τέταρτο κάνει αυτό που θα δούμε είναι μια αμφισβητήσιμη σύνδεση του ονόματός του με αυτό της Μονής του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στα βόρεια του Siroz (Σέρρες).8 Ο σκοπός της παρούσας εξέτασης είναι τετραπλός: πρώτον, να επανεξετάσει τις μέχρι τώρα δημοσιευμένες αναφορές στην περιοχή· Δεύτερον, μέσω ανάλυσης σωζόμενων οθωμανικών εγγράφων του 15ου αιώνα για τον προσδιορισμό των διοικητικών επαρχιών)
8.H. Lowry, “The Fifteenth Century Ottoman Vilayet-i Keşişlik: its Location,
Population and Taxation”,
In Ottoman times Zdravikion was situated in the Edirne (Pasha) sancak. In the fifteenth century it belonged territorially and administratively to the vilayet of Keşişlik. Towards the end of the century, and from 1491 certainly, it was in the nahiye and kaza of Zihne until the end of the sixteenth century and probably even for some time afterwards.
(Google translate: Στα οθωμανικά χρόνια το Zdravikion βρισκόταν στην Αδριανούπολη (Πασάς).
σαντζάκι. Τον δέκατο πέμπτο αιώνα ανήκε εδαφικά και διοικητικά σε το βιλαέτι του Keşişlik. Προς τα τέλη του αιώνα, και από το 1491 σίγουρα, βρισκόταν στο ναχιγιέ και στον καζά του Ζιχνέ μέχρι τα τέλη του δέκατου έκτου αιώνα και πιθανώς και για κάποιο διάστημα μετά.)
