Ένα "ποίημα" για την Σιντική, "Μνήμη κενή", του Γεώργιου Ι. Χίτζιου
Μνήμη κενή
Μια καυτή βροχή,
μια ανίερη φωτιά,
καίει τους σπόρους στου Σιδερένιου Κάστρου την αυλή.
Νερά ζεστά, ιαματικά, πεθαίνουν παγωμένα.
Πανέμορφα ορεινά χωριά, παρατημένα.
Κάστρο κουρσεμένο, σπήλαιο στο σκοτάδι βυθισμένο.
Ενυδρείο αποξηραμένο, μουσείο απολιθωμένο.
Καταπράσινα όρη, ιστορικά,
με μονοπάτια βατά,
απάτητα μένουν, κλαίνε βουβά.
Σιωπηλό οχυρό, μόνο μια μέρα του Μάη έχει φωνή.
Και συ, εσύ μένεις απαθής, με την μνήμη κενή.
Ωιμέ! Σωτήρες πολλοί!
Με λάβαρο τους, του τόπου την προκοπή,
δεν χτυπούν της αδιαφορίας τον πατέρα.
Πότε έμμεσα, πότε άμεσα, τα πανιά του φουσκώνουν μ’ αέρα.
Μόνη τους έννοια, το δέντρο που κάνει καρπούς,
να πετροβολούν, νύχτα και μέρα.
.jpg)
