Το ποίημα "Σερριώτισσα", Νικ. Στρατάκης, 1917
ΣΕΡΡΙΩΤΙΣΣΑ
Έχουν αἱ Σέρρες όμορφιές γαλανομάτες και ξανθιές, ἔχουν καὶ κάτι μαυρομάτες, γλυκές και γαϊτανοφρυδάτες, ὅπου σοῦ καίνε την καρδιά, τὴν κάνουνε κομμάτια, ἄχ νὰ μποροῦσα νἄκλεβα αὐτὰ τὰ μαῦρα μάτια.
Σερριώτισσα μαυροματοῦ το γέλιο σου με σφάζει καὶ χίλιες ἔννοιες καὶ καϋμούς μέσ' την καρδιά μου βάζει. Εσύ 'σαι μιὰ βασίλισσα τῆς γειτονιάς μονάχη, γιατί τὰ μαῦρα μάτια σου άλλη καμμιὰ δὲν τἄχει.
Μαυροματού, τριανταφυλλιές καὶ μυρωμένες πασχαλιές θὲ νὰ φυτέψω στην αυλήν σου, καμάρι και στολή δική σου, νὰ κρύβουμαι στὰ φύλλα σου, στην πόρτα σου νὰ στέκω, Μαυροματοῦ μου, ὄμορφη, τὰ μάτια σου νὰ βλέπω.
(*) Οἱ στίχοι τοῦ ἀνωτέρω ποιήματος ἔχουν γραφῇ ἀπὸ τὸν γνωστό ποιητή
κ. Νικ. Στρατάκη τὸ ἔτος 1917, ὅτε ὑπηρετοῦσε ὡς ἀξιωματικός τοῦ ᾿Επιτελείου Σωμ. Στρατοῦ Ἐθνικῆς ᾿Αμύνης στις Σέρρες κι' εἶναι ἀπὸ τὰ πρωτόλεια του κι' ἀνάλογα καὶ ὡς πρὸς τὴ μορφὴ καὶ ὡς πρὸς τὴν οὐσία ὅ,τι χρειαζόταν γιὰ νὰ ἐκλαϊκευθῆ καὶ νὰ πάρῃ τὸν χαρακτήρα δημοτικού τραγουδιού. Η μουσική του ὀφείλεται στὸν ἀρχιμουσικὸ τῆς Μπάντας τοῦ Σώματος κ. Κ. Παναγόπουλον. Το περιεχόμενον τοῦ ποιήματος ἀναφέρεται, καθώς μᾶς ἐδήλωσεν ὁ δημιουργός του, στο γενικό ἀντιπροσωπευτικό τύπο τῆς Σερραϊκῆς καλλονῆς, ἀλλ' εἶναι ἐμπνευσμέ- να ἀπὸ τὴν ἀγάπη του καὶ συμπάθεια πρὸς τὸ ἴνδαλμα τῶν νεανικῶν του ὀνείρων, τὴν μετέπειτα συζυγόν του Δίδα "Αθηνα Δούμπα. Το τραγούδι αὐτό, ὡς καὶ ἄλλα ἀναφερόμενα σὲ σύγχρονες ἑλληνικὲς νίκες, ποὺ ἔγραψεν ὁ ἴδιος ποιητής, ἐπαιάνιζε κάθε Κυριακὴ ἡ Στρατιωτική μουσική τοῦ Σώματος στὴν Πλατεῖα τοῦ Κρονίου, στις Σέρρες. Τὸ ὡραῖο αὐτὸ τραγούδι ἂν δὲν εἶναι δημοτικό, έγινε ὅμως πιὰ λαϊκό,
