Άλωση της Θεσσαλονίκης, 29 Ιουλίου 904
Η Άλωση της Θεσσαλονίκης το 904 από τους Σαρακηνούς πειρατές ήταν μία από τις χειρότερες καταστροφές που βρήκαν την Βυζαντινή Αυτοκρατορία στην διάρκεια του 10ου αιώνα. Ένας μουσουλμανικός στόλος, οδηγούμενος από τον αποστάτη Λέοντα τον Τριπολίτη, έχοντας ως αρχικό του στόχο την πρωτεύουσα, Κωνσταντινούπολη, απέπλευσε από την Συρία. Οι Μουσουλμάνοι αποθαρρύνθηκαν από το να επιτεθούν στην Κωνσταντινούπολη, στρεφόμενοι, αντιθέτως, στην Θεσσαλονίκη, εκπλήσσοντας πλήρως τους Βυζαντινούς, των οποίων το ναυτικό ήταν ανίκανο να αντιδράσει εγκαίρως. Τα τείχη της πόλης, ειδικά εκείνα που βρίσκονταν κοντά στην θάλασσα, βρίσκονταν σε παραμελημένη κατάσταση, ενώ οι δύο διοικητές της πόλεις έδιναν αντικρουόμενες μεταξύ τους διαταγές.
Έπειτα από σύντομη πολιορκία, οι Σαρακηνοί κατάφεραν να εισβάλουν από τα τείχη της θάλασσας, κατέβαλαν την αντίσταση των Θεσσαλονικιών και, στις 29 Ιουλίου, κατέλαβαν την πόλη. Η άλωσή της συνεχίστηκε για διάστημα μίας εβδομάδας, προτού οι επιδρομείς αποχωρήσουν για τις βάσεις τους στον Λεβάντε, απελευθερώνοντας 4.000 Μουσουλμάνους φυλακισμένους, ενώ αιχμαλώτισαν 60 πλοία,[1] και συγκέντρωσαν σημαντικά λάφυρα και 22.000 αιχμαλώτους, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήσαν νεαρής ηλικίας.[2] Στην συγκεκριμένη περίπτωση, οι περισσότεροι εκ των αιχμαλώτων, συμπεριλαμβανομένου του Ιωάννη Καμινιάτη, ο οποίος περιέγραψε την άλωση της πόλης, εξαγοράσθηκαν από τους Βυζαντινούς και ανταλλάχθηκαν με Μουσουλμάνους αιχμαλώτους.
