ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

 Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο του Οσίου.

 Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον βίο του Ρώσου Οσίου.

 Οι Άγιοι Πέτρος ο ασκητής και Ακεψιμάς αναφέρονται στον Συναξαριστή Delehaye και στον Παρισινό Κώδικα 1578, ότι μαρτύρησαν στην Περσία.

 Τμηθέντες ἐμφαίνουσι τρεῖς τε καὶ μία, Θεοῦ Τρία πρόσωπα καὶ φύσιν μίαν. Οι Άγιοι Τερέντιος, Βικέντιος, Αιμιλιανός και Βεβαία μαρτύρησαν δια ξίφους.

 Θύσας Βαρσαβᾶ ζῆθι, λυτρωθεὶς ξίφους. Ἄνω ποθῶ ζῆν· θᾶττον ἡκέτω ξίφος. Ο Άγιος Βαρσαβάς ήταν Πέρσης και ομολόγησε με θάρρος τη χριστιανική πίστη στον Πέρση άρχοντα, με αποτέλεσμα να αποκεφαλιστεί.

 Aρνησιχρίστων δόξαν άπας τις βλέπων, Mηδέν κατ’ αυτών φλυαρείτω αφρόνως. Η ζωή του Αγίου Μείρακος είναι όμοια με αυτή του Άσωτου του Ευαγγελίου. Ο Άγιος Μείραξ γεννήθηκε στο Τενεσή της Αιγύπτου και ανατράφηκε από τους γονείς του με χριστιανική ευσέβεια. Αλλά τα θέλγητρα της νεότητας τον παρέσυραν στην ασωτία και ακόμα πιο χειρότερα οι γνωριμίες του με Αγαρηνούς, τον έκαναν να αλλαξοπιστήσει. Οι γονείς του το έμαθαν και έκλαψαν πικρά. Αλλά δεν απελπίστηκαν και στήριξαν την ελπίδα τους στον Θεό προσευχόμενοι. Και ο Θεός έκανε το έλεός του, χάριν των ευσεβών γονέων. Ο αρνησίθρησκος γιος, μπούχτισε τη ζωή της αμαρτίας. Και όπως ο φοίνικας προβάλλει μέσα από τις φλόγες, έτσι και η προηγούμενη πίστη του Μείρακα, πρόβαλλε μέσα από τα ερείπια της ψυχής του. Ήλθε μετάνοια στην καρδιά του, και κάποια μέρα εμφανίστηκε στους γονείς του, έπεσε στα πόδια τους, ζήτησε συγνώμη και εξέφρασε την επιθυμία να επανέλθει στη χριστιανική πίστη. Εκείνοι τον δέχτηκαν με χαρά, τον φίλησαν και δόξασαν τον Θ...

Στις 11 Δεκεμβρίου, η Εκκλησία της Γεωργίας εορτάζει όλους τους Αγίους της Γεωργίας (γνωστούς και αγνώστους).

Η μνήμη του αναφέρεται μόνο στον Λαυριωτικό Κώδικα Β 4φ. 133, όπου υπάρχει και πλήρη Ακολουθία του με Κανόνες. Δημοσιεύθηκαν από τον L. Petit στο Byz. Zeitschrift τ. ΙΓ (1904 μ.Χ.) σελ. 398 - 420 και από τον Δημητριεύσκη στο Κίεβο το 1911 μ.Χ. Ο Νικηφόρος Φωκάς καταλαμβάνει σημαντική θέση στο στερέωμα των Βυζαντινών αυτοκρατόρων, κυρίως λόγω της στρατιωτικής πολιτικής του, πρίν και μετά τη στέψη του. Αλλά και η προσφορά του στην Εκκλησία ήταν μεγάλη. Βοήθησε τον Όσιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη (βλέπε 5 Ιουλίου) να χτίσει την πρώτη μονή του Αγίου Όρους, τη σημερινή Μεγίστη Λαύρα, θέτοντας ένα επίσημο πλαίσιο λειτουργίας της μονής και όλης της περιοχής. Λέγεται ότι κάτω από το αυτοκρατορικό ένδυμα φορούσε ράσα και είχε εκδηλώσει την επιθυμία να εγκαταλλείψει το θρόνο και να γίνει μοναχός. Αξίζει να σημειωθεί η προσπάθειά του να τιμήσει ως μάρτυρες όλους τους στρατιώτες που έπεσαν κατά τη διάρκεια των αγώνων του με τους απίστους. Η προσπάθεια αυτή όμως βρήκε αντίθετους τους Πατριάρχες και τους ...

O Όσιος Λεόντιος γεννήθηκε στην Μονεμβασία της Πελοποννήσου από τον Ανδρέα και την Θεοδώρα. Ο πατέρας του ήταν αρκετά πλούσιος και επίσημος άνδρας. Ο βασιλιάς Ανδρόνικος Β', ο Παλαιολόγος (1283 - 1328 μ.Χ.) ανέθεσε σ' αυτόν σπουδαία θέση στην κεντρική διοίκηση του Μοριά. Ο Λέων λοιπόν, έτσι ονομαζόταν πριν, έτυχε μεγάλης φροντίδας από τους γονείς του και σπούδασε στην Κωνσταντινούπολη ξένες γλώσσες, φιλοσοφία και θεολογία. Όταν πέθανε ο πατέρας του, επέστρεψε στη Μονεμβασία και φρόντισε τη μητέρα του. Κατόπιν η μητέρα του αποσύρθηκε σε μοναστήρι και ο Λέων με την ευχή της παντρεύτηκε. Υπήρξε πρότυπο συζύγου, οικογενειάρχη και κοινωνικού ευεργέτη. Έπειτα όμως ήλθαν και οι μεγάλες δοκιμασίες. Πέθανε η γυναίκα του, κατόπιν τα παιδιά του και έτσι ο ίδιος αποφάσισε να γίνει μοναχός. Έγινε λοιπόν μοναχός με το όνομα Λεόντιος και πήγε κοντά σ' ένα έμπειρο ασκητή, τον Μενίδη, όπου έμεινε κοντά του για αρκετό χρονικό διάστημα. Στη συνέχεια πήγε στο Άγιον Όρος, όπου έλαβε αρκετά μεγά...

Ἀκεψεῆν βλέπων με πάσχοντα ξίφει, Ἀειθαλᾶ, ζήλωσον, Ἐζήλωσά σε. Οι Άγιοι Αειθαλάς και Ακεψεής καταγόταν από την πόλη Αρβήλ της Περσίας και ο μεν Αειθαλάς ήταν επίσκοπος ο δε Ακεψεής διάκονος. Η θερμή και ζωντανή πίστη τους, τους ωθούσε να κηρύττουν καθημερινά το Ευαγγέλιο και να ελκύουν ψυχές στον Σωτήρα Χριστό. Καταγγέλθηκαν στον Πέρση βασιλιά και αφού έμειναν ακλόνητοι στη χριστιανική πίστη, μετά από φρικτά βασανιστήρια, αποκεφαλίστηκαν. Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, μας πληροφορεί ότι ο Αειθαλάς ήταν πρώτα Ιερεύς ειδώλων και κατηχήθηκε στη χριστιανική πίστη από τον επίσκοπο κάποιας πόλεως, που ήλθε και θεραπεύτηκε από αιμορραγία.

Για τον Άγιο Βηχιανό υπάρχουν πολλές εκδοχές όσο αφορά την καταγωγή, αλλά και το όνομά του. Η επικρατέστερη είναι αυτή που συναντάμε στα έργα του Αγίου Νεφύτου του Εγκλείστου. Σύμφωνα, λοιπόν, με τον Άγιο Νεόφυτο, το όνομα του Αγίου Βηχιανού ήταν αυτό του Αγίου Γενναδίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως (βλέπε 17 Νοεμβρίου) αλλά επειδή από την πρώτη στιγμή της κοιμήσεως του και έκτοτε θεραπεύει το βήχα παρείσδυσε στην πάροδο του χρόνου το «παρατσούκλι» Βηχιανός. Ο Άγιος Γενάδιος σε βαθύ γήρας αποχώρησε εκούσια από το θρόνο του πατριάρχου και αποφάσισε να μεταβεί στο Άγιο Όρος. Κάποτε θέλησε να επισκεφθεί τους Αγίους Τόπους και να προσκυνήσει τα πανάχραντα προσκυνήματα. Στην επιστροφή πέρασε και από την Κύπρο για να συναντηθεί με τον Όσιο Ιλαρίωνα. Το πλοίο τον άφησε μαζί με τον υποτακτικό του στην Πάφο και από εκεί πεζός ξεκίνησε το δρόμο για τη συνάντηση. Όμως το βράδυ πλησίασε, ζήτησε να διανυκτερεύσει στο πρώτο σπίτι που συνάντησε. Οι ένοικοι του σπιτιού του αρνήθηκαν. Η προχωρημένη ηλ...

Για τον Άγιο Νόμωνα που ασκήτεψε στην ευρύτερη περιοχή της Ταμασσού, δεν έχουμε πολλά στοιχεία. Η απλότητα του, οι πατρικές του συμβουλές, η ασκητικότητα του τραβούσαν σαν μαγνήτης τους πονεμένους ανθρώπους που διψούσαν για λίγη ξεκούραση από την καθημερινότητα. Αυτό όμως ανάγκαζε τον Άγιο να μετακινείται συνεχώς γιατί αυτό που ποθούσε ήταν η ηρεμία και η ησυχία ώστε να μπορέσει να επιτύχει το σκοπό της άσκησης του, που δεν ήταν άλλος από την ένωση του με το Θεό. Ένεκα λοιπόν αυτής της μετακινήσεως του Αγίου, έχουμε πολλές σπηλιές - ασκητήρια που φαίνεται πως τα επισκέφθηκε ο Άγιος. Μια από αυτές είναι και μια σπηλιά κοντά στο μικρό χωριό Ανάγυια (η λέξη είναι σύνθετη από το επίρρημα άνω και το ουσιαστικό αγυιά δηλ. ύψωμα), στο οποίο υπάρχουν και δυο Ναοί (ένας παλαιός που βρίσκεται στα ανατολικά του χωριού και ένας νεότερος στα δυτικά) που είναι αφιερωμένοι στους Κύπριους Αγίους Νόμωνα και Βηχιανό (βλέπε ίδια ημέρα). Λειτουργικά κείμενα Ἀπολυτίκιον Ἦχος α’. Ταμασέων τὸ κλέος καὶ Κυπρί...

Πρὸς ὕψος ἀνήνεγκε τὸν Λουκᾶν στῦλος, Λουκᾶς δὲ τὸν νοῦν πρὸς Θεόν, πρὸς ὃν τρέχει. Ο Όσιος Λουκάς έζησε στα μέσα του 10ου αιώνα μ.Χ. και καταγόταν από τη Μικρά Ασία. Οι γονείς του, Χριστόφορος και Καλή, τον ανέθρεψαν σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου. Υπηρέτησε σαν στρατιώτης και όχι μόνο διατήρησε την αγνότητά του, αλλά και επηρέαζε προς το καλό νεαρούς συστρατιώτες του, που είχαν ροπή στη διαφθορά. Αργότερα ο Λουκάς έγινε ιερέας και αφιερώθηκε στο φωτισμό των ψυχών της ενορίας του. Κατόπιν ανέβηκε ασκούμενος στον Όλυμπο, από 'κει στην Κωνσταντινούπολη και έπειτα στη Χαλκηδόνα, όπου έστησε την καλύβα του πάνω σ' ένα στύλο. Από το νέο του ασκητικό ορμητήριο, πήγαινε σε διάφορα μέρη και κήρυττε τον λόγο του Θεού και έκανε πολλά θαύματα. Πάνω στον στύλο αυτό ο Λουκάς, πέρασε 45 ολόκληρα χρόνια και απεβίωσε με θαυμαστή πνευματική λαμπρότητα.

Καὶ γήϊνον πᾶν, ἀλλὰ καὶ γῆν ἐκκλίνων, Οἰκεῖ Δανιὴλ πρὶν στῦλον, καὶ νῦν πόλον. Ἑνδεκάτῃ Δανιὴλ στυλοβάμων εὕρατο τέρμα. Κάποιος έγραψε κάπου το εξής πολύ σωστό. «Όλοι οι Άγιοι είναι αξιοθαύμαστοι, όχι όμως και αξιομίμητοι...». Πολλοί από αυτούς, και μάλιστα οι Όσιοι, ανέλαβαν και εκτέλεσαν παράδοξα, που όλα είναι βέβαια εμπνευσμένα από αληθινή αρετή. Δεν είναι όμως για όλους, γι' αυτό και τέτοια έργα όχι μόνο αξιομίμητα δεν είναι, αλλά κι όλοι δεν είναι άξιοι να τα μιμηθούν. Ένα τέτοιο έργο αξιοθαύμαστο, αλλ' όχι και αξιομίμητο είναι το κατόρθωμα των στυλιτών. Πολλοί Όσιοι πέρασαν ζωή ολόκληρη επάνω σ' ένα στύλο, εκτεθειμένοι στον καύσωνα του καλοκαιριού και στον παγετό του χειμώνα. Ένας από αυτούς είναι ο άγιος Δανιήλ ο Στυλίτης, του οποίου η Εκκλησία σήμερα γιορτάζει την μνήμη. Δεν πρέπει, γιατί και δεν μπορούμε, να τον μιμηθούμε. Αξίζει, όμως να τον θαυμάζουμε για την καρτερία του και πολλά να διδασκώμαστε από την αυταπάρνησή του. Ο Σταυρός έχει δική του αξία, έξω από κ...

 Δεν έχουμε λεπτομέρειες για την Σύναξη του Αρχιστράτηγου Μιχαήλ «ἐν τοῖς Ἄδδα» (ἢ Ἀδδᾶ).

 Ώσπερ συνεστώς Eυγένιος εκ ξύλου, Πάσχων ξύλοις υπήρχε προς ξύλα ξύλον. Ο Άγιος Ευγένιος μαρτύρησε, αφού τον χτύπησαν με ξύλα μέχρι θανάτου.

 O Mαριανός συντριβείς κάραν λίθω, Θείω νοητώς σφίγγεται ταύτην στέφει. Ο Άγιος Μαριανός μαρτύρησε δια λιθοβολισμού.

 O Θεότεκνος οία του Θεού τέκνον, Θνήσκει προθύμως του Πατρός χάριν ξίφει. Ο Άγιος Θεότεκνος μαρτύρησε δια ξίφους.

 Ὑπὲρ Θεοῦ Γέμελλος ἐσταυρωμένου, Τὴν ἐν ξύλῳ σταύρωσιν ἀσμένως φέρει. Ο Άγιος Γέμελλος έζησε στα χρόνια του βασιλιά Ιουλιανού του παραβάτη (361 - 363 μ.Χ.) και καταγόταν από τη Άγκυρα της Μικράς Ασίας, από την ενορία που λεγόταν Kλιμαξίνην. Όταν κάποτε ο Ιουλιανός πέρασε από την πατρίδα του, πληροφορήθηκε, ότι ο Χριστιανός αυτός δεν έπαψε να αγωνίζεται και να προσελκύει ειδωλολάτρες στη χριστιανική πίστη. Όταν διέταξε και τον οδήγησαν μπροστά του, ο Γέμελος δεν δίστασε και εκεί να ομολογήσει τα της χριστιανικής πίστης. Ο Ιουλιανός εξοργισμένος, διέταξε και του έμπηξαν μυτερά ξύλα κατά μήκος των δακτύλων του. Κατόπιν έβαλαν πάνω στο σώμα του πυρακτωμένο σίδερο και στη συνέχεια τον χτύπησαν αλύπητα με σιδερένια και αγκυλωτά ραβδιά. Επειδή όμως ο Γέμελος δεν πτοήθηκε, τον σταύρωσαν και έτσι παρέδωσε στον στεφανοδότη Κύριο την αγία του ψυχή. Το άγιο λείψανό του τάφηκε από χριστιανούς με κάθε ευλάβεια. Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει χαρακτηριστικά: «Oύτος ήτον κατά τους χρόνου...

 Θωμάς Θεόν θεις αρραγεστάτην βάσιν, Kρείττων πέφηνε μηχανής των δαιμόνων. Ο Όσιος Θωμάς έζησε τον 9ο μ. Χ. αιώνα, και η πατρίδα του βρισκόταν στους πρόποδες του όρους Κυμιναίου. Ανατράφηκε χριστιανικά από την παιδική του ηλικία, διατηρώντας την πίστη και την αγνότητά του από τη νεανική του ανάπτυξη. Κινούμενος από Ιερό πόθο ο Θωμάς, επισκέφθηκε πολλά μοναστήρια και αποκόμισε πολλές αιρετές από τα εκεί μεγάλα υποδείγματα της ευσέβειας. Αργότερα έγινε και ίδιος μοναχός και δίδασκε με ζήλο το Ευαγγέλιο μαζί με άλλους μοναχούς σε πόλεις και χωριά, κατά τις τεσσαρακοστές. Ο εκεί επίσκοπος, εκτιμούσε τόσο πολύ τις μεγάλες αρετές του Θωμά, ώστε όταν κάποιος μεγιστάνας της Κωνσταντινούπολης έκτισε Μονή κοντά στο Σαγκάριο ποταμό, τον διόρισε ηγούμενό της. Η προτίμηση αυτή δικαιώθηκε περίτρανα, διότι ο Θωμάς κυβέρνησε το μοναστήρι με πολλή τάξη και υπήρξε πρότυπο μοναχικής ζωής στους συμμοναστές του. Ιδιαίτερα πολλαπλασίασε τους οικονομικούς πόρους της Μονής, για να βοηθάει αυτούς πού προσέ...