Πρεμιέρα του θεατρικού έργου «Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα» και του έργου «Μανώλης» από το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών, 10 Ιανουαρίου 1996

Στις 10 Ιανουαρίου 1996, δόθηκε η πρεμιέρα του θεατρικού έργου «Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα» του Λουίτζι Πιραντέλο και του έργου «Μανώλης» του Γιώργου Νεοφύτου από το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Σερρών. Η παράσταση είχε εναλλασσόμενο πρόγραμμα, δίνοντας στους θεατές τη δυνατότητα να απολαύσουν και τα δύο έργα σε διαφορετικές χρονικές στιγμές.

ΔΗΠΕΘΕ Σερρών

Σκηνοθεσία Γιώργος Σίσκος, 

Σκηνικά-κοστούμια Λαμπρινή Καρδαρά.

Ο  ΑΝΘΡΩΠΟΣ  ΜΕ  ΤΟ  ΛΟΥΛΟΥΔΙ  ΣΤΟ  ΣΤΟΜΑ

- Πρώτη παράσταση 3/12/1954, Θέατρο Ορφεύς, θίασος Θεάτρου Τέχνης, σκηνοθεσία Κάρολος Κουν, μετάφραση Λάμπης Μυριβήλης-Μίνωας Βολανάκης, σκηνικά-κοστούμια Γιάννης Μόραλης, μουσική επιμέλεια Σπύρος Σκιαδαρέσης, με τον τίτλο «Γυμνές Μάσκες» μαζί με τα μονόπρακτα:

Α) Γυμνές Μάσκες, μετάφραση-σκηνικά Κάρολος Κουν.

Β) Ο Ηλίθιος, μετάφραση Μίνωας Βολανάκης.

Γ) Νεράντζια απ’ το νησί μας, μετάφραση Μίνωας Βολανάκης.

Δ) Μπελλαβίτα, μετάφραση Μίνωας Βολανάκης.

Βλέπε και κριτικά σημειώματα:

Γεράσιμος Σταύρου, περιοδικό Επιθεώρηση Τέχνης τχ. 35-36/11-12-1957, σ. 438.

Τίτος Πατρίκιος, περιοδικό Επιθεώρηση Τέχνης τχ. 2/2-1955, σ.141-142.

Παναγής Σολωμός, περιοδικό Επιθεώρηση Τέχνης τχ. 1/1-1955, σ.72-73.

Κώστας Παράσχος, εφημερίδα Εθνικός Κήρυξ 5/12/1954.

Ειρήνη Καλκάνη, εφημερίδα Η Απογευματινή 6/12/1954.

Αιμίλιος Χουρμούζιος, εφημερίδα Η Καθημερινή 5/12/1954.

- Δεύτερη παράσταση 21/10/1957, από τον Βασίλη Διαμαντόπουλο σε σκηνοθεσία δική του, μαζί με μονόπρακτα των Άντον Τσέχωφ, και του Ιάκωβου Καμπανέλλη.

- Τρίτη παράσταση 12/11/1960, Θέατρο Δημήτρης Κεχαίδης, θίασος Σχολής Κινηματογράφου και Θεάτρου, σκηνοθεσία Θάνος Κανέλλης, μετάφραση Λάμπης Μυριβήλης.

- Τέταρτη παράσταση 23/2/1962, από το Ελεύθερο Θέατρο, θίασος Ελεύθερο Θέατρο Θεσσαλονίκης, σκηνοθεσία Κυριαζής Χαρατσάρης, μετάφραση Λάμπης Μυριβήλης, ηθοποιοί: Ηλία Καπετανίδης, Πέρη Παράβου, και άλλοι.

Μαζί με τα μονόπρακτα της Πειραιώτισσας Κωστούλας Μητροπούλου, και του θεατρικού συγγραφέα του παραλόγου, Ευγένιου Ιονέσκο. Η παράσταση επαναλαμβάνεται την ίδια χρονιά στο Θέατρο Θυμέλη.

- Πέμπτη παράσταση 1963, Θέατρο Αισχύλου-Αρίωνος, θίασος Ερασιτέχνες και Καλλιτέχνες Αιγύπτου, σκηνοθεσία Νίκος Αθερινός, μετάφραση Λάμπης Μυριβήλης.

- Έκτη παράσταση 16/11/1968, Θέατρο Αυλαία Τέχνης, θίασος Πειραματικό Θέατρο Ρεπερτορίου, σκηνοθεσία Νίκος Παρέλης, μετάφραση Λάμπης Μυριβήλης, σκηνικά Βέρα Ταπαλόγλου, μουσική Στέλιος Ευστρατιάδης, με τον γενικό τίτλο «Το κουαρτέτο της ερημιάς και του θανάτου» μαζί με μονόπρακτα του Ρώσου Άντον Τσέχωφ, και του Αμερικανού Έντουαρντ Άλμπι.

Βλέπε το βιβλίο της Σοφίας Ιορδανίδου, σελίδα 57 και της ιδίας,

Θέατρο ΄69 σελίδα 326.

- Έβδομη παράσταση 7/9/1969, Θέατρο Παπάγου, θίασος Πειραματική Σκηνή Ντίνου Κουμπάτη, σκηνοθεσία Φίλιππος Κωνσταντέλλος, σκηνικά Γιάννης Καμπούρης.

Βλέπε και Θέατρο ’69, σελίδα 328.

- Όγδοη παράσταση 1972, θίασος-σκηνοθεσία-σκηνικά-κοστούμια Χρήστος Μάντζαρης, μετάφραση Λάμπης Μυριβήλης, μουσική Νίκος Παναγόπουλος.

- Ένατη παράσταση 8/1/1979, Θέατρο Εντοπία-Θεατρικό Εργαστήρι, θίασος Ασκητικό Θέατρο, σκηνοθεσία Κωνσταντίνος Μάριος, επιμέλεια κοστουμιών Κωνσταντίνος Χούλης, μουσική επιμέλεια Ολυμπία Κυριακάκη, ηθοποιοί: Πάρις Κατσίβελος, Κ. Μάριος, και άλλοι.

- Δέκατη παράσταση 12/12/1981, Θέατρο Τέχνης, θίασος Θεάτρου Τέχνης, σκηνοθεσία Κάρολος Κουν, μετάφραση Λάμπης Μυριβήλης, σκηνικά-κοστούμια Δημήτρης Μυταράς, ηθοποιοί: Μίμης Κουγιουμτζής, Σπύρος Κωνσταντόπουλος, με τον γενικό τίτλο «Πρόσωπο μέσα στο χρόνο», μαζί με μονόπρακτα άλλων συγγραφέων.

- Ενδέκατη παράσταση 1995, στη Νέα Σκηνή, από σπουδαστές της

  Δραματικής Σχολής με την καθοδήγηση του Γιώργου Μιχαλακόπουλου.

  Βλέπε και,

  Σοφία Ιορδανίδου, σελίδες 38,71.

- Δωδέκατη παράσταση 10/1/1996, Δημοτικό Θέατρο Σερρών, θίασος

  ΔΗΠΕΘΕ Σερρών, σκηνοθεσία Γιώργος Σίσκος, σκηνικά-κοστούμια

  Λαμπρινή Καρδαρά.

- Δέκατη Τρίτη παράσταση 17/5/2002, Δημοτικό Θέατρο Καβάλας,

  θίασος ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, σκηνοθεσία Μάριος Ρετσίλας. Μαζί με άλλα

  δύο μονόπρακτα ξένων συγγραφέων.

ΛΟΥΤΖΙ  ΠΙΡΑΝΤΕΛΛΟ

          «Πιραντέλλο, Λουίτζι (Luigi Pirandello, 1867-1936). Ιταλός δραματουργός, τιμημένος με το βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας το 1934. Μολονότι ήταν ονομαστός ως μυθιστοριογράφος και κριτικός πριν στραφεί στο θέατρο, σήμερα είναι γνωστότερος ως ο θεατρικό συγγραφέας που επανέφερε την Ιταλία στο κυρίως ρεύμα της ευρωπαϊκής δραματουργίας μετά από μια περίοδο στασιμότητας. Η επιτυχία των έργων του απέδειξε ότι το Ιταλικό θέατρο πρόζας ήταν και πάλι ικανό μα διεκδικήσει την πρωτοκαθεδρία από την όπερα. Τα πρώτα του έργα ήταν δραματοποιήσεις μερικών δικών του διηγημάτων, αλλά διεθνώς διάσημος έγινε μόνο το 1921 ανέβηκε το γνωστότερο έργο του, Sei personaggi in cerca d’ autore (Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα), ως Six Characters in Search of an Author, ανέβηκε στο Λονδίνο και στη Νέα Υόρκη το 1922 και έχει ξαναπαιχτεί πολλές φορές. Το έργο, που αποτελεί κλειδί για την κατανόηση της πιραντελικής δραματουργίας, αφορά σε μια ομάδα προσώπων από άλλο έργο που εισβάλλουν στη σκηνή στη διάρκεια μιας πρόβας και γίνονται οι ίδιοι ρυθμιστές του πεπρωμένου τους. Είναι μέρος μιας τριλογίας της οποίας τα άλλα μέρη, λιγότερο γνωστά στον αγγλόφωνο χώρο, είναι τα  Ciascuno a suo modo (Ο καθένας και η γνώμη του) (1924) και Questa sera si recita a soggetto (Απόψε αυτοσχεδιάζουμε) (1929). Σ’ αυτά, όπως και σε όλα του τα έργα, ιδίως στην ωραιότερη τραγωδία  του Enrico IV (Ερρίκος ο Δ) (1922, Λ. 1925), τον Πιραντέλλο απασχολεί η ματαιότητα των ανθρώπινων επιδιώξεων και η αδυναμία μας να κατανοήσουμε ολοκληρωμένα και αντικειμενικά την πραγματικότητα οποιουδήποτε ανθρώπου. Με άφθαστη ικανότητα διεύρυνε τα όρια της δραματουργίας φέρνοντας στη σκηνή τις πνευματικές και ψυχολογικές ανησυχίες του καιρού του, χρονικογράφος μιας εποχής σήψης και κατακερματισμού…..

……..Ο Πιραντέλλο είχε μια δυστυχισμένη ζωή: η σύζυγός του, την οποία παντρεύτηκε το 1894εκδήλωσε ψυχασθένεια το 1904. Επί 15 χρόνια τη φρόντιζε στο σπίτι, βρίσκοντας παρηγοριά μόνο στην εργασία του. Όταν τέλος την έκλεισε σε φρενοκομείο κατόρθωσε να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στο θέατρο. Το 1925 ίδρυσε στη Ρώμη δικό του θίασο και αποδείχθηκε εξαίρετος σκηνοθέτης, με οξεία αντίληψη των τεχνικών προβλημάτων της σκηνικής τέχνης. Με το θίασό του έκανε μεγάλες περιοδείες στην Ευρώπη και στην Αμερική, και έγινε ονομαστός ως ηθοποιός, ιδίως στα δικά του έργα…..»