Αγία Θεοκτίστη του Βορονέζ η Νεομάρτυς, 22 Φεβρουαρίου
Η Αγία Θεοκτίστη (Μιχαήλοβνα) καταγόταν από τη Ρωσία και ήταν διά Χριστόν σαλή. Μαρτύρησε το έτος 1936 μ.Χ.
Η ευλογημένη γυναίκα Θεοκτίστη Μιχαήλοβνα Σουλγίνα ήταν ένα φως πίστης και φορέας ενός βαρέος σταυρού στη Βορονέζ during τα δύσκολα χρόνια του κομμουνιστικού αθεϊσμού. Η Αγία Θεοκτίστη, όπως η Αγία Ξένια της Πετρούπολης, ανέλαβε το άθλημα της μωρίας για τον Χριστό μετά τον πρόωρο θάνατο του συζύγου της. 
Ως ναυτικός αξιωματικός, σκοτώθηκε στον Ρωσο-ιαπωνικό πόλεμο του 1904-1905. Όταν συνέβη αυτό, η Θεοκτίστη θεώρησε τη φθαρτότητα αυτής της προσωρινής ζωής και, παρά την καλή της μόρφωση και την ευγενή καταγωγή της, αποφάσισε να αναλάβει το έργο της μωρίας για τον Χριστό.
Η ευλογημένη Θεοκτίστη εργάστηκε στη Βορονέζ από το 1920 μέχρι το 1930. Στη Βορονέζ, έζησε σε ένα από τα κελιά της Ιεράς Μονής Αλεξείβο-Ακάτοβ, και μετά το κλείσιμό της το 1931 αναγκάστηκε να περιπλανιέται σε διάφορους τόπους, περνώντας συχνά νύχτες στον αέρα. Πολλοί κάτοικοι της Βορονέζ την εκτιμούσαν ιδιαίτερα για την καθαρότητα και την αγιότητα της ζωής της και ήθελαν να λάβουν οδηγίες από αυτήν. Υπήρχαν και κακοπροαίρετοι που την μισούσαν, επειδή δεν μπορούσαν να κατανοήσουν τον τρόπο ζωής της. Η Θεοκτίστη, που υπομονετικά υπέφερε όλα τα βάρη που της έπεσαν, υπέμεινε τα πειράγματα, δεν δίστασε από τα χτυπήματα και πάντα προσευχόταν για τους διώκτες της. Για την μεγάλη της ταπείνωση και υπομονή, η ασκήτρια τιμήθηκε με τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος - τη διάκριση και το χάρισμα της θεραπείας μέσω της προσευχής.
Οι γνωστοί της περιέγραψαν την αγία μωρία ως εξής: «Είχε μια αξιοσημείωτη εμφάνιση. Ήταν κοντή, αδύνατη, καταπονημένη, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και καλές ματιές.» Τα ταλαιπωρημένα ρούχα και τα παλιά παπούτσια που φορούσε πάντα δεν μπορούσαν να κρύψουν την αριστοκρατική της συμπεριφορά και την καλή της ανατροφή.
Η Θεοκτίστη είχε υπέροχο μυαλό και σαφήνεια στην έκφραση των σκέψεών της. Στην αρχή, κατά τη διάρκεια των περιπλανήσεών της ως αγία μωρία, περπατούσε ξυπόλητη για τα πρώτα επτά χρόνια. Αργότερα, φόρεσε μεγάλα παπούτσια στα αντίθετα πόδια, με κομμένα πίσω μέρη που έπεφταν συνεχώς, τρίβοντας τα πόδια της και ήταν πολύ άβολα. Και γύρω από την πόλη και σε μακρινά ταξίδια, την συνόδευε συνήθως κάποια κοπέλα.
Η ευλογημένη Θεοκτίστη έζησε και μεταξύ διαφόρων κατοίκων της Βορονέζ, αλλά είχε τον κύκλο γνωριμιών της, τον οποίο επισκεπτόταν συνεχώς. Έμενε ξύπνια τη νύχτα, περνώντας αυτόν τον χρόνο στην προσευχή. Συχνά περιπλανιόταν από ιερό σε ιερό, από τα Νησιά Σολοβέτσκυ μέχρι το Κίεβο. Ταξίδευε με τρένο στο Νόβοτσερκασκ, αλλά περπατούσε στο Ζαντόνσκ, μετακινώντας με δυσκολία τα πόδια της και μερικές φορές επιλέγοντας τον πιο άγριο καιρό. Στο δρόμο, η ασκήτρια προσευχόταν ασταμάτητα.
Από τις αναμνήσεις της πνευματικής κόρης της γριούλας, Αγνίας Λιχονόσοβας: «Η Μητέρα έλεγε ότι ήταν αγράμματη, παρόλα αυτά διάβαζε τα λατινικά γράμματα σε ασημένια κουτάλια.
Η Αγία ήξερε ολόκληρο το Ευαγγέλιο και την πλήρη εκκλησιαστική ακολουθία, και μια παλιά καλόγρια, με την οποία πέρασα τη νύχτα στο Νόβοτσερκασκ, είπε ότι η μητέρα ήξερε τέτοιες εκκλησιαστικές προσευχές και ύμνους που διαβάζονται και ψάλλονται σπάνια, μια φορά το χρόνο, και δεν τους ξέρουν ούτε όλοι οι ιερείς.»
Η διάκριση της γριούλας έσπευσε να προειδοποιήσει τους πιστούς για την επικείμενη καταστροφή, βοήθησε οικονομικά σε δύσκολες στιγμές τις οικογένειες των καταπιεσμένων, θεραπεύοντας σωματικά και πνευματικά τραύματα.
