Όσιοι Θαλάσσιος και Λιμναίος, 22 Φεβρουαρίου

Λιμὴν Λιμναῖον καὶ Θαλάσσιον φέρει,

Ὥς περ θάλασσαν ἐκφυγόντας τὸν βίον.

Οι Όσιοι Θαλάσσιος και Λιμναίος αναφέρονται από τον Θεοδώρητο Κύρου και στο Συναξάριον της Κωνσταντινουπόλεως.

Ο Όσιος Θαλάσσιος είχε ασκητήριο επάνω σ' ένα μικρό βουνό ενός χωρίου της Κύρου που ονομαζόταν Tιλλίμας. Εκεί προσευχόταν, μελετούσε και καλλιεργούσε ένα μικρό, εύφορο αγροτεμάχιο. Επίσης, κατέβαινε στα κοντινά χωριά και δίδασκε το λόγο του Θεού.

Ο Λιμναίος, νεώτερος από το Θαλάσσιο, όταν άκουσε γι' αυτόν, ήλθε κοντά του και πήρε από τον καλό αυτό διδάσκαλο υπόδειγμα γνήσιας και αληθινής μοναχικής ζωής. Μετά την κοίμηση του Οσίου Θαλασσίου κατέφυγε στον Όσιο Μάρωνα (τιμάται 14 Φεβρουαρίου), του οποίου τον βίο μιμήθηκε. Ανέβηκε στην κορυφή του όρους που ήταν κοντά στην πόλη Ταργάλα και περιέφραξε με ξερόλιθους ένα τόπο μέσα στον οποίο διέμενε ασκητικά, άστεγος, επί τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια, εκτεθειμένος στο ψύχος και στον καύσωνα. Ο Άγιος Θεός τον αξίωσε του χαρίσματος της θαυματουργίας.

Όμως, η μεγαλύτερη δόξα του Λιμναίου είναι η εργασία που κατέβαλε για τους τυφλούς. Έκτισε κοντά στο κελί του και άλλα κελλιά, που ανέδειξε άσυλα για τυφλούς. Και δεν τους έδινε μόνο στέγη, αλλά και τροφή από τις ελεημοσύνες που του έκαναν ευσεβείς χριστιανοί. Ακόμα, φρόντιζε και για τις ψυχές τους. «Τι σημαίνει, έλεγε, να φροντίζουμε μόνο για τα σώματα των δυστυχών; Περιορίζοντας ως εδώ τη φιλανθρωπία, είναι σαν να την κάνουμε απέναντι σε ζώα. Το σπουδαίο είναι να συμπληρώσουμε το καλό φροντίζοντας και για το φωτισμό του πνεύματος». Έτσι, οι προστατευόμενοι του τυφλοί ήταν ευτυχείς. Διότι, αν και δεν είχαν σωματικά μάτια, έπαιρναν όμως πνευματικά και απολάμβαναν το φως το αληθινό του Χριστού. Άλλωστε, Αυτός «ἢν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ὃ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον» (Ευαγγέλιο Ιωάννου, α' 9). Δηλαδή ο Κύριος ήταν πάντοτε το τέλειο φως, που φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο.

Ο όσιος Λιμναίος πέθανε θρηνούμενος από τα τυφλά τέκνα του, που αποτέλεσαν τη μεγάλη μέριμνα και στοργή της ζωής του.

Αφήγηση από τους μοναχούς του Ράμσγκεϊτ

Οι μοναχοί της Μονής του Αγίου Αυγουστίνου στο Ράμσγκεϊτ έγραψαν στο «Βιβλίο των Αγίων» τους (1921):

Θάλασσιος (Άγιος), Ερημίτης, (22 Φεβρουαρίου)

(5ος αιώνας) Ερημίτης στη Συρία, όπου, μαζί με τον μαθητή του Άγιο Λιμναίο, κατοικούσε σε σπηλιά. Ήταν διάσημος στους Έλληνες για την αγιότητά του· και μία από τις εκκλησίες της Κωνσταντινούπολης ήταν αφιερωμένη σ’ αυτόν.

Αφήγηση του Άλμπαν Μπάτλερ

Ο αγιογράφος Άλμπαν Μπάτλερ (1710–1773) έγραψε στις «Βίους των Πατέρων, Μαρτύρων και Άλλων Σημαντικών Αγίων» του κάτω από την 22α Φεβρουαρίου:

Άγιοι Θάλασσιος και Λιμναίος, Κοινοί

Ήταν σύγχρονοι του μεγάλου Θεοδώρητου, επισκόπου Κυρηνείας, και ζούσαν στην επαρχία του. Ο πρώτος διέμενε σε μια σπηλιά σε γειτονικό βουνό και είχε εξαιρετικά χαρίσματα από το Άγιο Πνεύμα, αλλά ήταν ένα θησαυρός άγνωστος στον κόσμο. Ο μαθητής του, Άγιος Λιμναίος, ήταν διάσημος για τις θαυματουργικές θεραπείες των αρρώστων, ενώ ο ίδιος υπέφερε υπομονετικά από δυνατούς κολικούς και άλλες ασθένειες, χωρίς καμία ανθρώπινη βοήθεια. Άνοιγε το κελί του μόνο στον Θεοδώρητο, τον επίσκοπό του, αλλά μιλούσε με τους άλλους μέσω ενός παραθύρου. Βλ. Θεοδώρητος, Φιλοκαλία, κεφ. 22.

Αφήγηση του Σαμπίν Μπάρινγκ-Γκούλντ

Ο Σαμπίν Μπάρινγκ-Γκούλντ (1834–1924) στη «Ζωή των Αγίων» του έγραψε στις 22 Φεβρουαρίου:

Άγιοι Θάλασσιος και Λιμναίος, Ηγούμενοι

(5ος αιώνας)

[Αναγνωρίζονται από τους Έλληνες. Πηγή: - Η Φιλοθέου του Θεοδώρητου, κεφ. 12. Ο Θεοδώρητος γνώριζε αυτούς τους ερημίτες και τους επισκέφθηκε. Έγραψε όταν ο τελευταίος ήταν ακόμα ζωντανός.]

Ο Θάλασσιος ήταν ερημίτης, που ζούσε στη πλαγιά ενός βουνού κοντά στο χωριό Πίλλιμα, στην επαρχία Κυρηνείας, στη Συρία, που τότε κυβερνούσε ο διάσημος Θεοδώρητος, ο εκκλησιαστικός ιστορικός. Υπό τη διεύθυνσή του διδάσκονταν ο Λιμναίος, ο οποίος, ως παιδί, έχοντας πολύ καλή γλώσσα, έμαθε να τη συγκρατεί επιβάλλοντας στον εαυτό του, για πολλά χρόνια, πλήρη σιωπή. Αργότερα, ο Λιμναίος έγινε μαθητής του ερημίτη Μάρω.

Ζούσε σε μια αυλή, φτιαγμένη από χοντρούς τοίχους, ανοιχτή στον ουρανό, με μια μικρή πόρτα και παράθυρο. Μέσω του παραθύρου μιλούσε με τους επισκέπτες του, αλλά δεν επέτρεπε σε κανέναν, εκτός από τον επίσκοπο, να μπει από την πόρτα. Μια μέρα, καθώς βγήκε έξω, πάτησε μια οχιά που τον δάγκωσε στη φτέρνα. Άπλωσε το δεξί του χέρι για να αφαιρέσει το δηλητηριώδες φίδι, όταν αυτό γύρισε και του δάγκωσε το χέρι, και όταν προσπάθησε να το πιάσει με το αριστερό, τον δάγκωσε και αυτό. Δαγκώθηκε σε περισσότερες από δέκα θέσεις πριν καταφέρει να απελευθερωθεί από το φίδι, αλλά δεν επέτρεψε να του φτιάξουν τις πληγές γιατρός, μόνο τις σημάδεψε με το σταυρό. Υπέστη μεγάλο πόνο από τα δαγκώματα, αλλά ανάρρωσε. Του άρεσε να συγκεντρώνει τους τυφλούς γύρω από το κελί του και να τους διδάσκει να ψάλλουν ύμνους προς δόξα του Θεού. Για τη διευκόλυνσή τους, έχτισε δύο σπίτια δίπλα στο κελί του και αφιερώθηκε ιδιαίτερα στην πνευματική καθοδήγησή τους. Ο Θεοδώρητος έγραψε για αυτόν όταν είχε περάσει 38 χρόνια σε αυτήν τη ζωή.

Λειτουργικά κείμενα

Τροπάριον — Ήχος 8

Δι’ ύδατος δακρύων την έρημον εύλαιον κατεπάτησας, / και η επιθυμία σου προς Θεόν καρπούς πολυφύους εξέθρεψε. / Δι’ αχτίδων θαυμάτων τον παντίδωρον κόσμον εφώτισας! / Όσιος πατήρ ημών Θάλασσιος, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών!