Άγιος Σούκιος ο Μάρτυρας και οι συν αυτώ δέκα εννέα Μάρτυρες, 15 Απριλίου

Ο Άγιος Μάρτυς Σούκιος και οι Χριστιανοί που μαρτύρησαν μαζί του, άθλησαν κατά τον 2ο αιώνα μ.Χ. στη Γεωργία.

Από τον Αρχιμανδρίτη Ζαχαρία Μαχιταδζέ

Ο Άγιος Μάρτυρας Σούχιας (ή Σούκιας) και οι Δεκαέξι Σύντροφοί του στη Γεωργία ήταν επιφανείς αξιωματούχοι που υπηρετούσαν στην αυλή του ηγεμόνα της Αλβανίας (των λεγόμενων Χαγβανιτών – πρόκειται για τη «Καυκασιανή Αλβανία», στο σημερινό έδαφος του Αζερμπαϊτζάν).

Συνοδεύοντας την κόρη του ηγεμόνα της Αλβανίας, τη Σατενίκα, σύζυγο του Αρμένιου αυτοκράτορα Αρταξάρ (88–123 μ.Χ.), ο Άγιος Σούχιας και οι δεκαέξι σύντροφοί του έφτασαν στην Αρτασάτα, την αρχαία πρωτεύουσα της Αρμενίας (η πόλη καταστράφηκε αργότερα από τους Ρωμαίους, το έτος 163).

Εκείνη την εποχή, στην περιοχή κήρυττε τον λόγο του Θεού ένας Έλληνας χριστιανός ονόματι Χρυσός, ο οποίος είχε φωτιστεί και χειροτονηθεί από τον Άγιο Απόστολο Θαδδαίο (τιμάται στις 21 Αυγούστου). Οι Γεωργιανοί αξιωματούχοι πίστεψαν στον Χριστό τον Σωτήρα και αποφάσισαν να αφιερώσουν τη ζωή τους στην υπηρεσία του Θεού. Και οι δεκαεπτά ακολούθησαν τον Χρυσό στη Μεσοποταμία. Όταν ο επίσκοπος Χρυσός τούς βάπτισε στα νερά του Ευφράτη, αξιώθηκαν να δουν τον Κύριο της Δόξης, τον Ιησού Χριστό.

Οι άγιοι μάρτυρες ύψωσαν έναν σταυρό στο σημείο της Βαπτίσεώς τους και τον ονόμασαν «Σταυρό του Ευαγγελισμού». Ο Επίσκοπος Χρυσός έδωσε σε όλους νέα ονόματα: ο πρεσβύτερος ονομάστηκε Σούχιας (αντί του παλαιού του ονόματος Μπαγανδράς) και οι σύντροφοί του ονομάστηκαν Ανδρέας, Αναστάσιος, Θαλλέλαιος, Θεοδώριτος, Ιβχερίων, Ιορδάνης, Κονδράτος, Λουκιανός, Μιμνήνος, Νεράγγιος, Πολύευκτος, Ιάκωβος, Φωκάς, Δομεντιανός, Βίκτωρ και Ζωσιμάς.

Μετά τον μαρτυρικό θάνατο του Επισκόπου Χρυσοῦ, ο Άγιος Σούχιας έγινε πνευματικός ηγέτης των αδελφών. Όλοι μαζί εγκαταστάθηκαν σε μια ερημική τοποθεσία στο όρος Σουκακέτι, κοντά στο ορεινό χωριό Μπαγκρεβάνδη. Εκεί οι πρώην αξιωματούχοι ακολούθησαν αυστηρό ασκητικό βίο. Τρέφονταν από τη φτωχή βλάστηση του βουνού και έπιναν νερό από μια κρύα πηγή.

Ο νέος ειδωλολάτρης ηγεμόνας της Αλβανίας, ο Δατιανός, έμαθε ότι οι πρώην αξιωματούχοι του είχαν ασπαστεί τον Χριστιανισμό και ζούσαν απομονωμένοι. Έστειλε τον συνεργάτη του Βαρνάπα με μια ομάδα στρατιωτών για να τους πείσει να επιστρέψουν στο παλάτι και να αποκηρύξουν την πίστη τους. Ο Βαρνάπας αναζήτησε τον Άγιο Σούχια και τους συντρόφους του, αλλά εκείνοι, τηρώντας την αφιέρωσή τους στον Θεό, αρνήθηκαν κάθε παράκληση.

Κατόπιν εντολής του Βαρνάπα, ο Άγιος Σούχιας και οι σύντροφοί του καθηλώθηκαν στο έδαφος με καρφιά και κατόπιν παραδόθηκαν στη φωτιά. Τα σώματά τους διαμελίστηκαν και σκορπίστηκαν σε όλη την περιοχή του όρους Σουκακέτι. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος ονομάστηκαν και «Μεσουκέβιοι» ή πιο σωστά «Σουκακέτιοι Μάρτυρες». Το μαρτύριο αυτό συνέβη το έτος 123 (κατά άλλη εκδοχή, το 130· ενώ ένα χειρόγραφο του 11ου αιώνα από τη Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους δίνει ως έτος το 100).

Τα ιερά λείψανα των μαρτύρων παρέμειναν άφθαρτα και άταφα μέχρι τον 4ο αιώνα, όταν ενταφιάστηκαν από Χριστιανούς της περιοχής. Τα ονόματα των αγίων βρέθηκαν γραμμένα σε έναν βράχο.

Ο άγιος ιερομάρτυρας Γρηγόριος ο Φωτιστής της Αρμενίας (τιμάται στις 30 Σεπτεμβρίου) έκτισε στο σημείο αυτό ναό και ίδρυσε μοναστήρι. Αργότερα, στο ίδιο μέρος αναβλύστηκε και ιαματική πηγή.