Άγιος Περπέτουος, 8 Απριλίου
Ο Άγιος Περπέτουος καταγόταν από επιφανή οικογένεια συγκλητικών και χειροτονήθηκε Επίσκοπος της γαλλικής πόλεως της Τουρώνης το έτος 460 μ.Χ. Μεγάλωσε και καλλώπισε το ναό του Αγίου Μαρτίνου, στον οποίο και ενταφιάσθηκε. Κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 490 μ.Χ.
Βιογραφία
Ο Άγιος Περπέτουος καταγόταν από συγκλητική οικογένεια και κατείχε πολύ μεγάλες εκτάσεις γης σε πολλές επαρχίες. Χρίστηκε επίσκοπος Τουρ περίπου το 460 και καθοδήγησε την Εκκλησία της Τουρ για τριάντα χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, κύριο μέλημά του ήταν να οδηγεί τις ψυχές προς την αρετή μέσω συνετών διαταγών.
Λίγο μετά την ενθρόνισή του συγκάλεσε σύνοδο στην Τουρ για να ρυθμίσει την εκκλησιαστική πειθαρχία και να διορθώσει καταχρήσεις· τέσσερα χρόνια αργότερα συγκάλεσε άλλη μία στη Βάννη. Εφάρμοζε αυστηρή εποπτεία στη συμπεριφορά του κλήρου της επισκοπής του και γίνεται αναφορά σε ιερείς που απομακρύνθηκαν από το αξίωμά τους επειδή κρίθηκαν ανάξιοι. Ο Άγιος αφιέρωσε όλα τα έσοδα από τις ιδιοκτησίες του στην υπηρεσία της Εκκλησίας της Τουρ και στην ανακούφιση των αναξιοπαθούντων.
Διέταξε να τηρείται νηστεία κάθε Τετάρτη και Παρασκευή, εκτός από την εβδομάδα μετά το Πάσχα, από τα Χριστούγεννα μέχρι την ημέρα του Αγίου Ιλαρίωνα (25 Δεκεμβρίου – 14 Ιανουαρίου), και από τη Γέννηση του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή έως το τέλος Αυγούστου (24 Ιουνίου – 31 Αυγούστου). Πρόσθεσε και τρίτη ημέρα νηστείας, τη Δευτέρα κάθε εβδομάδας, από τη γιορτή του Αγίου Μαρτίνου μέχρι τα Χριστούγεννα (11 Νοεμβρίου – 25 Δεκεμβρίου), κάτι που μαρτυρεί την αρχαιότητα της Νηστείας των Χριστουγέννων. Αυτοί οι κανονισμοί τηρούνταν ευλαβικά ακόμη και 120 χρόνια αργότερα, όταν ο Άγιος Γρηγόριος της Τουρ έγραψε την ιστορία του.
Ο Άγιος Περπέτουος έτρεφε βαθύ σεβασμό για τους αγίους και τα ιερά τους λείψανα· στόλιζε τα προσκυνήματά τους και πλούτιζε τους ναούς τους. Όρισε τον τρόπο τέλεσης των αγρυπνιών πριν από τις μεγάλες γιορτές στους διάφορους ναούς της πόλης. Καθώς σημειώνονταν συνεχώς θαύματα στον τάφο του Αγίου Μαρτίνου, ο Περπέτουος, διαπιστώνοντας ότι ο ναός που είχε κτίσει ο Άγιος Βρίτιος ήταν μικρός για το πλήθος, διέταξε την επέκτασή του: ο νέος ναός χτίστηκε με μήκος 155 πόδια, πλάτος 60 και ύψος 45. Η ανέγερση του ναού αυτού θεωρήθηκε σημαντικό γεγονός στην ιστορία της δυτικής αρχιτεκτονικής. Όταν ολοκληρώθηκε η κατασκευή, ο ευσεβής επίσκοπος τέλεσε με μεγαλοπρέπεια τα εγκαίνια του ναού και τη μετακομιδή του λειψάνου του Αγίου Μαρτίνου στις 4 Ιουλίου του 473.
Για την αγάπη του προς τα ιερά αναγνώσματα, ο Απολλινάριος Σιδώνιος του γράφει (Επιστολές 7, 8): «Ο ζήλος σου για τα θρησκευτικά βιβλία σε έχει κάνει άριστο γνώστη κάθε συγγραφής υπέρ της Καθολικής πίστης, είτε προέρχεται από Κανονικούς συγγραφείς είτε από τους απολογητές». Τον αποκαλεί γνήσιο αντίγραφο των αρετών του Αγίου Μαρτίνου.
Στις 1 Μαρτίου του 475, δεκαπέντε χρόνια πριν τον θάνατό του, συνέταξε και υπέγραψε τη διαθήκη του, η οποία σώζεται μέχρι σήμερα. Μέσω αυτής διαγράφει όλα τα χρέη προς αυτόν, και, αφού κληροδοτεί στην Εκκλησία του τη βιβλιοθήκη του και αρκετά κτήματα, καθώς και ταμείο για τη συντήρηση των λυχναριών και την αγορά ιερών σκευών, ορίζει ως κληρονόμους του τους φτωχούς. Η διαθήκη ξεκινάει ως εξής:
«Εν ονόματι του Ιησού Χριστού, Αμήν. Εγώ, ο Περπέτουος, αμαρτωλός, ιερέας της Εκκλησίας της Τουρ, δεν θέλω να φύγω από τη ζωή χωρίς διαθήκη, μήπως και οι φτωχοί παραμεληθούν. Εσείς, τα σπλάχνα μου, οι πιο αγαπημένοι μου αδελφοί, το στεφάνι μου, η χαρά μου, οι κύριοί μου, τα τέκνα μου, ω φτωχοί του Χριστού, ενδεείς, επαίτες, ασθενείς, χήρες, ορφανοί· εσάς δηλώνω, ονομάζω και καθιστώ κληρονόμους μου. Εκτός από όσα ήδη έχουν διατεθεί, ό,τι κατέχω σε αγαθά, αγρούς, βοσκοτόπια, λιβάδια, άλση, αμπελώνες, κατοικίες, κήπους, νερά, μύλους, ή σε χρυσό, ασήμι, ενδύματα και άλλα, σας τα αφήνω ως κληρονομιά. Είναι θέλημά μου να πουληθούν το ταχύτερο μετά τον θάνατό μου και τα έσοδα να διαιρεθούν σε τρία μέρη· τα δύο να διανεμηθούν σε φτωχούς άντρες, κατά κρίση του ιερέα Αγράριου και του κόμη Αγίλωνος· και το τρίτο σε χήρες και φτωχές γυναίκες, κατά κρίση της παρθένου Δαντολένας».
Προσθέτει νουθεσίες προς ομόνοια και ευσέβεια· αφήνει στην αδελφή του, Φιδία Ιουλία Περπέτουα, έναν μικρό χρυσό σταυρό με λείψανα· κάνει κληροδοτήματα και σε άλλους φίλους και ιερείς, στον έναν μια ασημένια θήκη με λείψανα αγίων, σε άλλους χρυσούς ή ασημένιους σταυρούς ή δισκοπότηρα, παρακαλώντας όλους να τον μνημονεύουν στις προσευχές τους.
Εκοιμήθη στις 8 Απριλίου του 490.
