Οσία Ιουλίττα, 14 Ιουνίου
Tην Iουλίτταν εξάγει του σαρκίου,
O σαρξ δι’ ημάς του Θεού φανείς Λόγος.
Η Οσία Ιουλίττα απεβίωσε ειρηνικά.
Γνωρίζουμε την Ὁσία Ιουλίττα, γνωστή και ως Ιουλία, από τον βίο της Ὁσίας Ευφρασίας, η οποία αποκαλείται και Ευπραξία (25 Ιουλίου). Και οι δύο έζησαν ως μοναχές σε ένα κοινόβιο με εκατόν τριάντα μοναχές στην Ταβέννη της Αιγύπτου. Μας παραδίδεται ότι ήσαν στενές φίλες, αγαπημένες μεταξύ τους, και ενίσχυαν η μία την άλλη στους αγώνες του μοναχικού βίου. Η Ιουλίττα φαίνεται πως ήταν μεγαλύτερη σε ηλικία από την Ευφρασία και λειτουργούσε σαν διδασκάλισσά της. Όταν η Ευφρασία δεχόταν πειρασμούς από τον διάβολο ή όταν εκείνος επιχειρούσε να της αφαιρέσει τη ζωή, η Ιουλίττα ήταν πάντοτε εκεί για να τη βοηθήσει.
Κάποτε η ηγουμένη του μοναστηριού είδε ένα όραμα που την καταβύθισε σε μεγάλη ταραχή. Οι παλαιότερες αδελφές το παρατήρησαν και άρχισαν να τη ρωτούν με αγωνία:
— Πες μας, κυρία ηγουμένη, γιατί περιφέρεσαι στενάζοντας και μας γεμίζεις ανησυχία;
— Μη με πιέζετε μέχρι αύριο, απάντησε εκείνη.
— Εμπιστεύσου μας, δέσποινά μας. Αν δεν μας πεις, η αγωνία μας θα μεγαλώσει.
— Αγωνιώ για κάτι που πρόκειται να συμβεί, και δεν ήθελα να σας το φανερώσω πριν την αυριανή ημέρα. Αλλά αφού με πιέζετε, ακούστε: η Ευφρασία θα μας εγκαταλείψει. Αύριο τελειώνει ο επίγειος βίος της. Όμως μην της το πείτε· μη της φέρετε θλίψη.
Οι γεροντότερες αδελφές αναφώνησαν με πόνο στο άκουσμα των λόγων της και θρηνούσαν για πολλή ώρα. Μία εξ αυτών έσπευσε στο φούρνο, όπου βρήκε την Ευφρασία να ψήνει ψωμί μαζί με την Ιουλίττα, όπως συνήθιζαν.
— Αδελφή Ευφρασία, της είπε, πρέπει να ξέρεις ότι η ηγουμένη και οι παλαιότερες αδελφές θρηνούν για σένα.
Η Ιουλίττα και η Ευφρασία ταράχθηκαν και έμειναν αποσβολωμένες.
— Ίσως άκουσε κάποιον ψίθυρο, είπε η Ιουλίττα, ότι ο πρώην μνηστήρας σου έπεισε τον αυτοκράτορα να σε απομακρύνει από το μοναστήρι, και αυτό την έχει ταράξει.
— Ζει Κύριος ο Θεός μου, αποκρίθηκε η Ευφρασία, ούτε κι αν σαλευθούν τα θεμέλια όλου του κόσμου δεν πρόκειται να με πείσουν να εγκαταλείψω τον Χριστό μου. Κάνε μου μια χάρη, αδελφή Ιουλίττα, όσο ψήνεται το ψωμί, πήγαινε να μάθεις τι συμβαίνει και καθησύχασε την καρδιά μου.
Η Ιουλίττα πήγε και στάθηκε έξω από το κελί της ηγουμένης, όπου την άκουσε να διηγείται ακόμη το όραμά της:
— Είδα δύο άνδρες με μοναχική ενδυμασία να έρχονται και να ζητούν την Ευφρασία, λέγοντάς μου: «Φέρε την εδώ. Πρέπει.» Ήρθαν κι άλλοι και είπαν: «Πάρε την Ευφρασία και φέρε την ενώπιον του Κυρίου.» Την εκάλεσα, και προχωρήσαμε μαζί ώσπου φτάσαμε σε μια πύλη απερίγραπτης δόξας, η οποία άνοιξε μόνη της, και μπήκαμε μέσα. Εκεί είδα έναν ουράνιο παλάτι απερίγραπτης ωραιότητας και θρόνο νυμφικό όχι φτιαγμένο από ανθρώπινα χέρια. Δεν μου επετράπη να πλησιάσω περισσότερο, αλλά πήραν την Ευφρασία και την προσέφεραν στον Κύριο. Έπεσε και προσκύνησε τα άχραντα πόδια Του. Είδα μυριάδες Αγγέλων και αναρίθμητους Αγίους να παρίστανται, και την Παναγία να παίρνει την Ευφρασία – αληθινά! – και να την οδηγεί στον νυμφώνα, όπου ήταν ετοιμασμένο ένα πανέμορφο στέφανο. Άκουσα τότε φωνή που της είπε: «Ιδού ο μισθός σου. Σε δέκα ημέρες έλα να χαρείς αυτά που θα διαρκούν αιώνια.» Σήμερα είναι η δέκατη ημέρα από τότε. Αύριο η Ευφρασία θα πεθάνει.
Η Ιουλίττα, ακούγοντας κρυφά, άρχισε να χτυπά το στήθος και το πρόσωπό της και να κλαίει. Επέστρεψε στην κουζίνα, όπου η Ευφρασία την είδε να κλαίει και ταράχθηκε.
— Για το όνομα του Υιού του Θεού, αδελφή Ιουλίττα, πες μου τι άκουσες και γιατί κλαις;
— Κλαίω, αγαπημένη μου, γιατί σήμερα θα χωριστούμε. Άκουσα την ηγουμένη να λέει πως αύριο θα παραδώσεις το πνεύμα σου.
Η Ευφρασία ταράχθηκε στο άκουσμα τούτο και κάθισε κάτω μες στην απελπισία. Η Ιουλίττα κάθισε δίπλα της, κλαίγοντας.
— Δώσε μου το χέρι σου, αδελφή, της είπε η Ευφρασία, και βοήθησέ με να πάω εκεί που φυλάμε τα ξύλα. Άφησέ με εκεί. Εσύ πάρε το ψωμί από τον φούρνο και πήγαινέ το στο μοναστήρι.
Η Ιουλίττα υπάκουσε χωρίς να πει τίποτε ακόμη στην ηγουμένη. Εκείνη τη νύχτα, Ιουλίττα και Ευφρασία έμειναν στην εκκλησία, αγρυπνώντας οι δυο τους.
— Αδελφή μου γλυκιά, είπε η Ιουλίττα, μην με ξεχάσεις. Θυμήσου πόσο στενά συνδεδεμένες ήμασταν στη γη. Προσευχήσου στον Θεό να μη χωριστούμε. Θυμήσου πως συμμετείχα στους αγώνες σου. Δέομαι στον Κύριο να με ελευθερώσει από το βάρος της σαρκός, ώστε να αξιωθώ να είμαι κοντά σου.
Την επομένη η Ευφρασία κοιμήθηκε εν ειρήνη, σε ηλικία τριάντα ετών, και ενταφιάστηκε στο μοναστήρι, δίπλα στη μητέρα της. Η Ιουλίττα ήταν εκείνη που την είχε διδάξει ανάγνωση και ψαλμωδία, και την είχε αγαπήσει ως μαθήτριά της, παρ’ ότι ανήκε στην αυτοκρατορική οικογένεια. Έκλαψε τρεις ημέρες χωρίς να απομακρυνθεί από τον τάφο της. Την τέταρτη ημέρα, όμως, φαινόταν χαρούμενη και πήγε στην ηγουμένη.
— Προσευχηθείτε για μένα, δέσποινά μου, της είπε, γιατί με τις πρεσβείες της μακαρίας Ευφρασίας, ο Χριστός με καλεί.
Φίλησε όλες τις αδελφές, και την πέμπτη ημέρα από την κοίμηση της Ευφρασίας, κοιμήθηκε και η διδάσκαλός της Ιουλίττα, και ετάφη στον ίδιο τάφο με την Ευφρασία.
Τριάντα ημέρες αργότερα, η ηγουμένη κάλεσε τις παλαιότερες αδελφές.
— Κόρες μου, πρέπει να εκλέξετε νέα μητέρα που θα με διαδεχθεί και θα σας καθοδηγεί.
— Γιατί μας τα λες αυτά, δέσποινά μας; Ποτέ δεν μας έχεις μιλήσει κατ’ αυτόν τον τρόπο.
— Ο Κύριος με καλεί, είπε εκείνη. Η αδελφή Ευφρασία προσεύχεται εντόνως για μένα, ώστε να αξιωθώ κι εγώ του ουράνιου νυμφώνα. Και η Ιουλίττα μετέχει της δόξης της Ευφρασίας και έχει εισέλθει στο παλάτι εκείνο που δεν είναι φτιαγμένο με ανθρώπινα χέρια. Και εγώ βιάζομαι να αξιωθώ της ιδίας μετοχής.
Οι αδελφές χάρηκαν ακούγοντας για τη δόξα που απολαμβάνουν η Ευφρασία και η Ιουλίττα, και παρακάλεσαν να γίνουν κι αυτές μέτοχοι μιας τέτοιας ουράνιας ένωσης. Εξέλεξαν για νέα ηγουμένη μία αδελφή ονόματι Θεογένεια.
