Άγιοι Ιωάννης και Ιακώβος από το Μενιούγκι, 24 Ιουνίου
Ο Άγιος Ιωάννης και ο Άγιος Ιακώβος ήταν αδέρφια, παιδιά του ευσεβούς ζευγαριού Ισίδωρου και Βαρβάρας. Ζούσαν στο χωριό Μενιούγκι της περιοχής του Νόβγκοροντ. Ο Ιωάννης ήταν ο μεγαλύτερος, μόλις πέντε ετών, και ο Ιακώβος τριών.
Ένα φθινοπωρινό απόγευμα, ενώ οι γονείς τους δούλευαν στα χωράφια, ο Ισίδωρος έσφαξε ένα κριάρι για να το ετοιμάσει για φαγητό. Τα δύο παιδάκια έμειναν μόνα και, βλέποντας τον πατέρα τους να σφάζει το ζώο, θέλησαν να παίξουν και να τον μιμηθούν. Ο Ιωάννης, κρατώντας ένα ξύλο, χτύπησε τον μικρό του αδερφό στο κεφάλι, χωρίς να καταλαβαίνει τη σοβαρότητα, πιστεύοντας πως ήταν απλά ένα παιχνίδι. Όμως ο Ιακώβος έπεσε στο έδαφος και πέθανε ακαριαία.
Όταν είδε τον αδελφό του νεκρό, ο Ιωάννης τρόμαξε πολύ και, μην ξέροντας τι να κάνει, κρύφτηκε μέσα σε έναν φούρνο, πίσω από τα ξύλα που είχαν βάλει για να στεγνώσουν λόγω της βροχής. Όταν οι γονείς γύρισαν σπίτι και βρήκαν τον Ιακώβο μέσα στο αίμα, ξέσπασαν σε θρήνο. Έψαχναν απελπισμένα και τον Ιωάννη, αλλά δεν απαντούσε. Συγκεντρώθηκαν γείτονες και συγγενείς, όλοι συντετριμμένοι από την τραγωδία. Αφού πέρασε λίγη ώρα και ηρέμησαν λίγο, η Βαρβάρα, χωρίς να ξέρει ότι ο γιος της ήταν κρυμμένος στον φούρνο, άναψε φωτιά για να ζεστάνει το σπίτι. Όταν τελικά κοίταξε μέσα, βρήκε τον Ιωάννη νεκρό, αλλά εντελώς άθικτο, χωρίς κανένα σημάδι από τη φωτιά. Αυτό συγκλόνισε τους πάντες και προκάλεσε νέο σπαραγμό στους γονείς.
Παρά το τραγικό αυτό γεγονός, ο Θεός θέλησε να δοξάσει τα παιδιά αυτά· ίσως γιατί ο μικρός Ιακώβος πέθανε με αθωότητα, ενώ ο Ιωάννης είχε μαρτυρικό τέλος μέσα στη φωτιά. Όλοι εξεπλάγησαν που το σώμα του Ιωάννη δεν είχε καεί και το θεώρησαν θαύμα. Οι γονείς τους, ντυμένοι με πένθος, έντυσαν τα παιδιά με νεκρικά ρούχα και τα έθαψαν σύμφωνα με τα χριστιανικά έθιμα στον αυλόγυρο της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού, στο Μετβιέντσκι.
Μερικές μέρες μετά, τα φέρετρα των παιδιών βρέθηκαν να επιπλέουν σε μια μικρή λίμνη, δύο βέρστια (περίπου 2 χλμ) από ένα μοναστήρι, από δύο κυνηγούς που είχαν χαθεί στο δάσος. Όταν κατάλαβαν ποια ήταν τα φέρετρα, παρακάλεσαν τους άγιους να τους δείξουν το δρόμο για να φύγουν από το δάσος· και ξαφνικά μπροστά τους εμφανίστηκε ένα μονοπάτι. Όταν γύρισαν στο χωριό, διηγήθηκαν όλα όσα είχαν ζήσει. Οι ιερείς και ο κόσμος συγκεντρώθηκαν στη λίμνη, και πράγματι αναγνώρισαν τα φέρετρα. Τα ξανάφεραν στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου, όπου τα έθαψαν και πάλι.
Όμως οι κυνηγοί ανέφεραν ότι τα παιδιά τούς εμφανίζονταν στα όνειρά τους και ζητούσαν να τα θάψουν όχι εκεί, αλλά σε έναν έρημο τόπο στο Μενιούγκι, όπου παλιά υπήρχε μοναστήρι. Έτσι τα μετέφεραν εκεί, κοντά σε ένα ρυάκι, και πάνω από τους τάφους τους χτίστηκε ένα παρεκκλήσι. Από τότε, πολλοί άρχισαν να έρχονται για να προσευχηθούν, και σύντομα άρχισαν να γίνονται θαυματουργικές θεραπείες. Το σημείο έγινε τόπος προσκυνήματος.
Ένα από τα θαύματα:
Ένας μοναχός, ονόματι Μακάριος, περνώντας από την περιοχή για να πάει από το Πσκοφ στο Νόβγκοροντ, έπαθε μια πολύ βαριά ασθένεια και δεν υπήρχε καμία ελπίδα να σωθεί. Κατάφερε να φτάσει στον τάφο των Αγίων και, προσευχήθηκε με μεγάλη πίστη. Εκείνη τη στιγμή θεραπεύτηκε αμέσως! Από ευγνωμοσύνη αποφάσισε να μείνει εκεί και να αφιερωθεί στην ανακαίνιση της παλιάς Μονής της Αγίας Τριάδος. Διακήρυξε παντού το θαύμα της θεραπείας του και κατάφερε, με τη βοήθεια των πιστών, να κτιστεί καινούργια εκκλησία, πράγμα που πραγματοποιήθηκε με τη χάρη του Θεού. Ο Μακάριος ανανέωσε τη μονή από το 1668 ως το 1684.
Επί αρχιερατείας του Μητροπολίτη Κορνηλίου (1674–1695) έγινε ανακομιδή των λειψάνων των παιδιών και βρέθηκαν άφθαρτα, οπότε και αγιοποιήθηκαν επίσημα. Η Μονή κάηκε το 1780, αλλά ξαναχτίστηκε ξύλινη εκκλησία. Το 1837-1841 χτίστηκε πέτρινη εκκλησία στη θέση της, και το 1859 τοποθετήθηκε εκεί μια χάλκινη λάρνακα επιχρυσωμένη, με παραστάσεις από τον βίο τους.
