Η Ωφέλιμη Διδασκαλία του Αγίου Σεβήρου του Πρεσβυτέρου, 27 Ιουνίου

Ο Άγιος Σεβήρος ο Πρεσβύτερος (27 Ιουνίου) τον έκτο αιώνα υπηρέτησε σε εκκλησία της Υπεραγίας Θεοτόκου στο χωριό Ιντεροκλέουμ της κεντρικής Ιταλίας. Ήταν γνωστός για την ενάρετη και θεοφιλή ζωή του. Μια φορά, ενώ ο άγιος εργαζόταν στον κήπο του, κόβοντας σταφύλια στο αμπέλι, τον κάλεσαν να δώσει τα Άγια Μυστήρια σε έναν πεθαμένο. Ο Άγιος Σεβήρος είπε: «Γυρίστε πίσω, θα έρθω σύντομα.»

Έμειναν μόλις λίγα σταφύλια να κόψει και ο άγιος καθυστέρησε λίγο στον κήπο για να τελειώσει τη δουλειά. Όταν έφτασε στο σπίτι του ασθενούς, του είπαν ότι ο άνθρωπος είχε ήδη πεθάνει. Ο Άγιος Σεβήρος, θεωρώντας τον εαυτό του υπεύθυνο για τον θάνατο του ανθρώπου χωρίς άφεση, άρχισε να τρέμει και να κλαίει δυνατά. Πήγε μέσα στο σπίτι όπου βρισκόταν ο νεκρός.

Με δυνατούς στεναγμούς και φωνάζοντας πως ήταν δολοφόνος, έπεσε με δάκρυα μπροστά στον νεκρό. Ξαφνικά, ο νεκρός ξανάνζησε και είπε σε όλους ότι τα δαιμόνια ήθελαν να αρπάξουν την ψυχή του, αλλά ένας από τους αγγέλους είπε: «Δώστε τον πίσω, γιατί ο ιερέας Σεβήρος κλαίει γι’ αυτόν, και λόγω των δακρύων του ο Κύριος του χάρισε αυτόν τον άνθρωπο.» Ο Άγιος Σεβήρος, ευχαριστώντας τον Κύριο, εξομολογήθηκε και κοινωνίασε τον αναστημένο με τα Άγια Μυστήρια. Ο άνθρωπος έζησε άλλες επτά μέρες και μετά παρέδωσε τη χαρά του στον Κύριο.

Ύμνος Επαινετικός προς τον Άγιο Σεβήρο

(του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς)

Όταν ένας νεκρός ζωντάνεψε, τον ρώτησαν:

«Πες μας, που ήσουν και ποιος σε ξύπνησε;»

«Ήμουν στο μέρος του φόβου και του τρόμου,

στην παρέα των μαύρων, λύκων και σκύλων,

στα βάθη γεμάτα κάθε ακαθαρσία,

στο άβυσσο του σκότους, χωρίς ακτίνα φως.

Και όταν η ψυχή μου απόγνωση με κατέλαβε,

ένας λαμπρός νέος με πήρε από το χέρι.

Τότε, από τα βάθη φύσηξε ένα δροσερό ρεύμα,

και εναντίον μου όρμησαν μαύροι με κεφάλια σκύλων:

«Αυτός είναι δικός μας, δικός μας είναι, που τον πηγαίνεις;

Ως πολίτη του Άδη δεν τον αναγνωρίζεις;»

Τότε ο άγγελος είπε: «Ο Σεβήρος γι’ αυτόν προσεύχεται!

Και με θέλημα Θεού τον παίρνω,

στο σώμα του να εμφανιστεί ξανά,

δείτε, τον εξομολογεί ο Σεβήρος,

να τον κοινωνήσει ζητά!»

«Στα στρατεύματα του κακού και στους ατίθασους, μείνετε μακριά!»

Έτσι είπε ο άγγελος και πέταξε μαζί μου,

σε όλο τον ψυχρό Άδη, στο άβυσσο του σκότους,

μέχρι να φτάσει στην αγιότητα, ξανά στο σώμα μου.

Αυτή είναι η ιστορία μου, του νεκρού.»

Ω, τι θησαυρός είναι η εξομολόγηση,

και η κοινωνία να μπει στον αιώνιο κόσμο!