Οσία Νιννοκία η εκ Βρετανίας, 4 Ιουνίου
Η Οσία Νιννοκία έζησε στη Βρετανία τον 5ο αιώνα μ.Χ. και από την παράδοση θεωρείται θυγατέρα του Αγίου Μπρενθακίου του Μπρέκνοκ. Ακολούθησε τον Άγιο Γερμανό της Ωξέρρης, όπου αργότερα εκάρη μοναχή και έγινε ηγουμένη σε μονή της Αρμορίκης της Βρετάνης. Κοιμήθηκε με ειρήνη, το 467 μ.Χ., και ο Θεός της δώρισε, μετά την κοίμησή της, το χάρισμα της θαυματουργίας. Έτσι πολλοί πιστοί προσέτρεχαν στη μονή του Κουΐμπερ της Βρετάνης, για να θεραπευθούν.
Οσία Νιννοκία ή Νιννόγκ της Βρετάνης (περ. 414 – περ. 4 Ιουνίου 467), γνωστή επίσης ως Νενούκ, Νεννόκα, Νέννοχα, Νιννόκ, Νιννόχα και Γκουενγκυστέλ, υπήρξε ηγουμένη των πρώτων χριστιανικών αιώνων, γεννημένη στην Ουαλία και κοιμηθείσα στη Βρετάνη. Η βιογραφία της, με τίτλο Vita Sanctae Ninnocae (Βίος της Οσίας Νιννοκίας), διασώζεται στο Κτητορικόν της Μονής Sainte-Croix στο Κιμπερλέ και αποτελεί την κύρια πηγή για τη ζωή και το έργο της.
Σύμφωνα με το Vita Sanctae Ninnocae, το οποίο γράφτηκε γύρω στο 1130, η Οσία Νιννοκία γεννήθηκε στην Ουαλία. Ο πατέρας της ήταν ο βασιλιάς Βρύχων και η μητέρα της η Μενεντύκ. Το ζεύγος απέκτησε 14 υιούς, οι οποίοι έγιναν όλοι ιεραπόστολοι. Οι γονείς της προσευχήθηκαν να αποκτήσουν και μια θυγατέρα, την οποία υποσχέθηκαν να αφιερώσουν στον Θεό. Έτσι γεννήθηκε η Νιννοκία, η οποία λίγο μετά τη γέννησή της στάλθηκε να μεγαλώσει κοντά στους πνευματικούς αναδόχους της.
Σε ηλικία 15 ετών, την ζήτησε σε γάμο ένας Σκώτος πρίγκιπας. Εκείνη όμως, επηρεασμένη από το κήρυγμα του Αγίου Γερμανού, μαθητή του Αγίου Πατρικίου, αποφάσισε να αφιερωθεί στον Θεό. Μετά από παρέμβαση του Γερμανού, ο πατέρας της της επέτρεψε να αναχωρήσει για τη Βρετάνη, εφοδιάζοντάς την με πλοίο, χρήματα και συνοδεία.
Στη Βρετάνη, την υποδέχθηκε ευμενώς ο βασιλιάς Γκερίκος των Βρετόνων και της παραχώρησε έκταση γης στις νότιες ακτές, όπου ίδρυσε μονή και ανέλαβε ηγουμένη. Η μονή ήταν διπλή – ανδρών και γυναικών – και έλαβε την ονομασία Λαννεννόκ, από το όνομά της. Δίδαξε νέες γεωργικές τεχνικές στους ντόπιους και ενίσχυσε την δενδροφύτευση για την αυτάρκειά τους. Η μονή της προσέφερε καταφύγιο σε κακοποιημένες γυναίκες, γι’ αυτό και έγινε γνωστή ως προστάτις των γυναικών.
Η Οσία Νιννοκία έζησε στη μονή της περίπου 38 έτη, μέχρι την οσιακή της κοίμηση έπειτα από σύντομη ασθένεια. Η ημερομηνία της κοιμήσεώς της τοποθετείται το 467, και τιμάται στις 4 Ιουνίου. Ωστόσο, λόγω της χρονικής απόστασης μεταξύ της ζωής της και της σύνταξης του βίου της, οι ημερομηνίες δεν θεωρούνται απολύτως βέβαιες.
Πιστεύεται ότι το μοναστήρι της καταστράφηκε από τις επιδρομές των Βίκινγκ τον 9ο ή 10ο αιώνα, και ανοικοδομήθηκε τον 12ο, χωρίς να διασώζονται ίχνη της παλαιάς μονής.
Τιμή και Εικόνα
Η μνήμη της Οσίας Νιννοκίας εορτάζεται στη Βρετάνη στις 4 Ιουνίου. Στην Ιρλανδία, αναφέρεται αγία με παρόμοιο όνομα στις 3 Ιουνίου, γεγονός που οδήγησε κάποιους ιστορικούς να υποθέσουν ότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο.
Η αγιογραφική της εικονογραφία την παρουσιάζει συχνά με ένα ελάφι στα πόδια της, σύμβολο των αδυνάμων γυναικών που προσέτρεχαν στην προστασία της. Το ελάφι παραπέμπει επίσης σε θαύμα κατά το οποίο, κυνηγημένο από τον βασιλιά Γκερίκο, προσέφυγε στο μοναστήρι και κάθισε στα πόδια της. Συγκινημένος, ο βασιλιάς έμεινε επτά ημέρες σε προσευχή και στη συνέχεια χάρισε στη μονή νέες εκτάσεις και πλούτη.
Αναφέρονται θαύματα κατά τη διάρκεια της ζωής της και η αγιοκατάταξή της φέρεται να έγινε σύντομα μετά την κοίμησή της.
Ιστορικότητα και Χειρόγραφα
Η Οσία Νιννοκία δεν αναφέρεται σε σύγχρονες πηγές της εποχής της. Ο βίος της γράφτηκε 700 χρόνια μετά την κοίμησή της και εντάσσεται σε πολιτικό πλαίσιο του 12ου αιώνα για την ενίσχυση των διεκδικήσεων της Μονής Sainte-Croix επί των εδαφών του Λαννεννόκ. Το γεγονός ότι το κείμενο του βίου της τοποθετείται όχι στην αρχή του Κτητορικού, αλλά εντός των καταχωρίσεων γαιών, υποδηλώνει τον σκοπό του ως μέσο νομικής θεμελίωσης και όχι τόσο λατρευτικής διάδοσης.
Παρά τις αμφισβητήσεις, η τιμή της Οσίας Νιννοκίας παρέμεινε ζωντανή σε Αγγλία, Ιρλανδία, Βρετάνη και Κορνουάλλη, με αναφορές από τον 7ο έως τον 12ο αιώνα.
