Ο σύλλογος Ορφέας των Σερρών διοργάνωσε ένα μουσικό ρεσιτάλ με τη συμμετοχή του Νταν Ιορντακιέσκου, 7 Ιουνίου 1986
Φωτό αρχείου : Cristina and Dan Iordăchescu, Νίκος Αστρινίδης
Στις 7 Ιουνίου 1986, ο σύλλογος «Ορφέας» διοργάνωσε ένα μουσικό ρεσιτάλ με τη συμμετοχή του διακεκριμένου Ρουμάνου βαρύτονου Νταν Ιορντακιέσκου (Dan Iordăchescu). Τον συνόδευσε στο πιάνο ο Έλληνας συνθέτης και πιανίστας Νίκος Αστρινίδης.
Ο Νταν Ιορντάτσεσκου (γεν.2 Ιουνίου 1930, Vânju Mare , Ρουμανία – d.30 Αυγούστου 2015) ήταν Ρουμάνος βαρύτονος τραγουδιστής όπερας.
Βιογραφία
Ο Dan Iordăchescu γεννήθηκε στην πόλη Vânju Mare, μολδαβικής καταγωγής. Αποφοίτησε από τη Σχολή Θεάτρου στο Ιάσιο (1948-49), στη συνέχεια το Ωδείο Μουσικής «Ciprian Porumbescu» στο Βουκουρέστι (1952-56). εδώ καθοδηγήθηκε από μια ελίτ της ρουμανικής παιδαγωγικής τραγουδιού, τους μαέστρους Constantin Stroescu , Petre Ștefănescu Goangă , τους σκηνοθέτες Jean Rânzescu , Panait V. Cottescu και τον μαέστρο Jean Bobescu . Σπούδασε τραγούδι στο Σάλτσμπουργκ (Mozarteum 1956), στο Παρίσι (1958-60) και στη Ρώμη (1960).
Ο Dan Iordăchescu έκανε το ντεμπούτο του στο Βουκουρέστι τον Δεκέμβριο του 1949 στο Θέατρο CCS στον ρόλο του "Chiaburul" από την οπερέτα "Cântec de viață nouă" του Florin Comişel, υπό την φωνητική και τεχνική καθοδήγηση της σπουδαίας τραγουδίστριας της όπερας Maria Snejina . Ως πρώτος σολίστ, έκανε το ντεμπούτο του τον Δεκέμβριο του 1956 στο Θέατρο Όπερας και Μπαλέτου του Βουκουρεστίου.
Πραγματοποίησε 262 διεθνείς περιοδείες σε 61 χώρες και 331 πόλεις σε όλο τον κόσμο.
Στις περίπου 1100 παραστάσεις όπερας που έδωσε σε όλο τον κόσμο, τραγούδησε 45 σημαντικούς ρόλους· τραγούδησε πάνω από 1500 τραγούδια σε σχεδόν 1600 ρεσιτάλ. Η καριέρα του τον οδήγησε στις πιο σημαντικές σκηνές της όπερας, όπως η Σκάλα του Μιλάνου , η Κρατική Όπερα της Βιέννης , η Όπερα του Παρισιού , οι όπερες στο Σιάτλ , το Αμβούργο , το Μόναχο , το Βερολίνο , η Αγία Πετρούπολη , το Λος Άντζελες , το Σαν Φρανσίσκο , η Νέα Υόρκη , το Ντάλας ή το Θέατρο Μπολσόι στη Μόσχα , ο Μάριομίν Ντοέλα , ο Μάριομίνδο. Freni , Renata Scotto , Virginia Zeani , Montserrat Caballé , Luciano Pavarotti , J. MacCracken , Franco Corelli , N. Rossi - Lemeni , Giuseppe Di Stefano κ.ά. Σερ Κόλιν Ντέιβις , κ.λπ.
Συμμετείχε σε 31 Ευρωπαϊκά, Αμερικανικά και Φεστιβάλ της Νοτιοανατολικής Ασίας. Διετέλεσε Επίτιμος Πρόεδρος του Φεστιβάλ Donizetti στο Zvolen - Μπρατισλάβα 1993-1999, Πρόεδρος του Διεθνούς Διαγωνισμού Μαρία Κάλλας - Θεσσαλονίκη - Μάρτιος 1978, μέλος των κριτικών επιτροπών διεθνών διαγωνισμών στο Vichy , Γαλλία - Αύγουστος 1979· στο Πανεπιστήμιο Lansing - Απρίλιος-Μάιος 1978· στο Michigan , Ηνωμένες Πολιτείες - 1979· στο Πανεπιστήμιο Ann Arbor - Ιούνιος 1979· στο Cardiff , Ουαλία - Ιούλιος 1983·στις Σέρρες το 1986, στη Θεσσαλονίκη και τη Βέροια - από το 1989 έως το 2005 (τρεις φορές πρόεδρος).
Από το 1979 έχει κάνει μεταπτυχιακά στις Ηνωμένες Πολιτείες , τη Μεγάλη Βρετανία , τη Γαλλία , τις Φιλιππίνες , την Ελλάδα , την Τουρκία (έζησε για 6,5 χρόνια στην Κωνσταντινούπολη) και τη Ρουμανία . Διετέλεσε καθηγητής στην Ακαδημία Μουσικής στο Βουκουρέστι. Από το 1993 ο Dan Iordăchescu είναι μέλος της Ένωσης Συνθετών και Μουσικολόγων της Ρουμανίας.
Το 2007, σε ηλικία 77 ετών, εξακολουθούσε να λαμβάνει προσκλήσεις για εμφανίσεις στη Ρουμανία, την Ελλάδα και την Ισπανία. Με την 61χρονη αδιάλειπτη καριέρα του, έγινε ο μακροβιότερος καλλιτέχνης στον κόσμο.
Αυτοβιογραφικές δημοσιεύσεις
«Ένας ταξιδιώτης του τραγουδιού», Εκδόσεις Eminescu, Βουκουρέστι, 1990
«Υστερόγραφο σε ένα λογοκριμένο βιβλίο» - υπό προετοιμασία.
Βραβεία και διακρίσεις
Κέρδισε 13 βραβεία (10 μεγάλα βραβεία) σε διεθνείς και εθνικούς διαγωνισμούς τραγουδιού:
Βαρσοβία - Γκραν Πρι (1955)
Βερολίνο - Zwickau - Βραβείο Schumann (1956)
Σάλτσμπουργκ - Γκραν Πρι Μότσαρτ (1956)
Γενεύη - Γκραν Πρι (1956)
Τουλούζη - 2ο Βραβείο (1958)
Βιέννη - Βραβείο "Χάυντν - Σούμπερτ" (1959)
Βουκουρέστι - Πρώτο Βραβείο «Τζορτζ Ενέσκου» (1961)
Ολλανδία - Σερτοχένμπος: Μεγάλο Βραβείο, 1ο Βραβείο Μπάσου Βαρύτονου, Βραβείο Ολλανδικής Όπερας, Βραβείο Ερμηνείας Lieder (1963)
Βρυξέλλες - Βασίλισσα Ελισάβετ - 1ο Βραβείο - Άνδρες (1966)
Ανόβερο - Διάκριση "Δάσκαλος του Ψεύδους" (1968)
Επίτιμοι πολίτες
Επίτιμος Δημότης της Πόλης της Θεσσαλονίκης (1981)
"Aquila de Tlatelolco" - Πόλη του Μεξικού (1980)
Επίτιμος Δημότης της Πόλης Πελάρε - Σαλέρνο, Ιταλία (1988)
Επίτιμος Πολίτης των Ρουμάνων του Λος Άντζελες
Επίτιμος δημότης της κοινότητας Hlipiceni, κομητεία Botoșani (2005)
Παράσημα, διακρίσεις και παραγγελίες
τον τίτλο του Ομότιμου Καλλιτέχνη της Λαϊκής Δημοκρατίας της Ρουμανίας (13 Ιανουαρίου 1964) «για εξαιρετικές υπηρεσίες στη δραστηριότητα που ανέπτυξε στον τομέα του θεάτρου, της μουσικής και των καλών τεχνών» [ 2 ]
Τάγμα Εργασίας Γ' Τάξης (1964) «για εξαιρετικές υπηρεσίες στο έργο της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, με την ευκαιρία της 20ής επετείου της απελευθέρωσης της πατρίδας» [ 3 ]
Τάγμα Πολιτιστικής Αξίας, 3ης τάξης (12 Σεπτεμβρίου 1968) «για εξαιρετικές προσφορές στη μουσική δραστηριότητα» [ 4 ]
Τάγμα Πολιτιστικής Αξίας, Β' Τάξης (1964)
Τάγμα Πολιτιστικής Αξίας, Α' τάξεως (1968)
Jubilee Medal InterKoncert Budapest 1983
Το Εθνικό Τάγμα «Αστέρι της Ρουμανίας» με τον βαθμό του Ταξιάρχη (1 Δεκεμβρίου 2000) «για εξαιρετικά καλλιτεχνικά επιτεύγματα και για την προώθηση του πολιτισμού, κατά την Εθνική Ημέρα της Ρουμανίας» [ 5 ]
Χρυσό Μετάλλιο "In Memoriam George Enescu" (2005)
Επίτιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Babeș-Bolyai στο Κλουζ (6 Απριλίου 2005)
αρχεία
CD
Η Ντάμα Μπαστούνι (Τσαϊκόφσκι), Deutsche Grammophon - στερεοφωνικό 463679-2
Mozart, Verdi, Mahler, Electrecord - EDC 355
The Complete Lieder of G. Enescu, Electrecord - EDC 433
Η Αιωνιότητα των Στιγμών (Όπερα, Lied, Φωνητικά-συμφωνικά, τραγούδια, ρομαντικά τραγούδια, στυλιζαρισμένη λαϊκή μουσική), Casa Radio - 045 UCMP - ADA 1307372
Ολόκληρη η όπερα «Οιδίπους» του Γ. Ενέσκου (Ρόλος του Κρέοντα), Ηλεκτρονικό αρχείο - EDC 269.270.271
"The Iordăchescu Lyrical Dynasty", Casa Muzica, 2001 - 1A21867
δίσκοι
Donizetti - Verdi, Supraphon - SWEDISH 873-K
"Love of a Poet" του Schumann με τον Valentin Gheorghiu, Electrecord - EDC 1023
Lieder του Schubert με τη Viorica Cojocatu στο πιάνο, Ηλεκτρικό Κόρδοβα - ECC 700
Ρεσιτάλ Lieder με τον Ferdinand Weiss, Electrecord - EDC 45
Άριες από όπερες (Mozart Verdi), Electrecord - ST-ECE 0694
Ρουμανικό τραγούδι, Electrecord ECE 01310
Ρεσιτάλ όπερας, Supraphon - SUB 10054, DV 5593
Ντον Κάρλο του Βέρντι, «Αιώνιος»
Συμφωνικό Ποίημα, Υπολοχαγός Κίγιε του Προκόφιεφ, Κεφάλαιο - P8508
Lieder με τον Dan Popovici, Electrecord - ST-ECE 01646
Η πλήρης όπερα « Η Ντάμα Μπαστούνι », Deutche Gramophon - LC 0173
8η Συμφωνία Μάλερ, Seraphin Records (ΗΠΑ) - 261KY
Ολοκληρωμένο σετ G. Enescu lieds, Electrecord - ST-ECE 0412
Δημοφιλή τραγούδια, Electrecord - ECE 0454
Ντουέτα από Operettas, Electrecord - ECE 0528
"Love of a Poet", Electrecord - ST-ECE 01699
Ολοκληρωμένο "Σαμψών και Δαλιδά" (Saint-Saens) ST-ECE 0428,0429,0430
Ρεσιτάλ Όπερας, Supraphon DV5593
Στις 6 Μαΐου 1921, γεννήθηκε ο Νικόλαος Αστρινίδης (επίσης γνωστός ως Nicolas Astrinidis, 6 Μαΐου 1921 – 10 Δεκεμβρίου 2010) ο οποίος υπήρξε διαπρεπής συνθέτης, αρχιμουσικός, πιανίστας και παιδαγωγός, από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της μεταπολεμικής ελληνικής μουσικής δημιουργίας. Καταγόμενος από την ελληνορθόδοξη διασπορά της Βαλκανικής και βαθιά επηρεασμένος από τις αρχές της Εθνικής Σχολής, θεωρείται ένας από τους τελευταίους της εκπροσώπους και ταυτόχρονα κορυφαίος Έλληνας συμφωνιστής του 20ού αιώνα.
Γεννήθηκε στο Άκερμαν της Βεσσαραβίας, περιοχή τότε ενσωματωμένη στο βασίλειο της Ρουμανίας, σε μια πολυπολιτισμική κοινότητα, γόνος οικογένειας Ελλήνων προσφύγων της Ανατολικής Θράκης. Ο πατέρας του, καταγόμενος από τον Σκοπό, είχε αποκτήσει αξιοσημείωτη περιουσία στη Ρωσία πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση, ενώ η μητέρα του είχε ρουμανορωσική καταγωγή. Αν και εντός της οικογένειας καλλιεργείτο έντονη ελληνική συνείδηση, η ελληνική γλώσσα δεν ομιλείτο, γεγονός που μαρτυρεί την πολυσύνθετη πολιτισμική του ανατροφή.
Ανατραφείς στη διανοητικά ζωηρή και καλλιτεχνικά πλούσια ατμόσφαιρα της μεσοπολεμικής Ρουμανίας, επέδειξε από νωρίς εξαιρετική μουσική κλίση. Παράλληλα με τις σπουδές Χημείας στο Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου, φοίτησε στο εκεί Ωδείο, όπου και επηρεάστηκε καθοριστικά από τον μεγάλο Ρουμάνο πιανίστα και συνθέτη Ντίνο Λιπάτι, ο οποίος μόλις είχε επιστρέψει από το Παρίσι και του παρείχε ιδιωτικά μαθήματα σύνθεσης και πιάνου.
Η έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ανέτρεψε δραματικά τη ζωή της οικογένειας Αστρινίδη. Μετά τη σοβιετική εισβολή του 1940, η οικογένεια διασπάστηκε και ο νεαρός Νικόλαος, μαζί με τους γονείς του, κατέφυγε στη Μέση Ανατολή. Εκεί κατατάχθηκε στην Ελληνική Βασιλική Αεροπορία και υπηρέτησε με γενναιότητα στη 335η Μοίρα Καταδρομών, υπό την ηγεσία του θρυλικού Βαρβαρέσου, στο θέατρο των επιχειρήσεων της Βορείου Αφρικής. Κατά τη διάρκεια της θητείας του τραυματίστηκε και παρασημοφορήθηκε με το Μετάλλιο Εξαιρέτων Πράξεων. Καθ' όλη τη διάρκεια του πολέμου, αλλά και μετά τον τραυματισμό του, δραστηριοποιήθηκε έντονα ως πιανίστας, δίνοντας περίπου 80 συναυλίες στο Κάιρο και σε άλλες πόλεις για τα ελληνικά και συμμαχικά στρατεύματα.
Το 1944 τιμήθηκε με το Πρώτο Βραβείο Πιανιστικής Ερμηνείας και Σύνθεσης στο διεθνούς κύρους Φεστιβάλ Eisteddfod, με την Κυπριακή Ραψωδία. Την επόμενη χρονιά (1945) διηύθυνε στην Όπερα του Καΐρου το συμφωνικό του έργο Οιδίπους Τύραννος, σηματοδοτώντας την έναρξη της διεθνούς του καριέρας.
Μετά την αποστράτευσή του το 1947, μετέβη στο Παρίσι για να ολοκληρώσει τις μουσικές του σπουδές στη Schola Cantorum, από όπου αποφοίτησε με διακρίσεις στη σύνθεση και στο πιάνο. Ακολούθησε μια εντυπωσιακή διεθνής σταδιοδρομία ως σολίστ και μουσικός συνοδός, με περισσότερες από 3.000 συναυλίες σε όλο τον κόσμο. Συνεργάστηκε με διεθνούς φήμης σολίστ, όπως οι Christian Ferras, Henryk Szeryng, Jacques Thibaud και Μπρενάρ Μισελέν, και ηχογράφησε για σημαντικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς σε μεγάλα αστικά κέντρα.
Η μουσική του παραγωγή έγινε αντικείμενο ιδιαίτερης αναγνώρισης. Το 1949 ο εκδοτικός οίκος Ricordi Americana εξέδωσε έργα του για πιάνο. Το συμφωνικό του ποίημα Ο Πύργος της Μοναξιάς πρωτοπαρουσιάστηκε στο Théâtre des Champs-Élysées στο Παρίσι το 1950 από την Orchestre de la Société des Concerts du Conservatoire και μεταδόθηκε από το Εθνικό Δίκτυο της Γαλλικής Ραδιοφωνίας. Το Fantaisie Concertante για βιολί και πιάνο εκτελέστηκε στην Salle Gaveau (1951) και στο Φεστιβάλ του Αμβούργου (1952).
Από το 1959 έως το 1962 εγκαταστάθηκε στη Μαρτινίκα των Γαλλικών Αντιλλών, όπου, κατόπιν εντολής της Γαλλικής Κυβέρνησης, ίδρυσε μαζί με την Κολέτ Φραντς μια μουσική σχολή και ανέλαβε τη διεύθυνση της Ορχήστρας Δωματίου των Γαλλικών Αντιλλών.
Το 1965 εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Θεσσαλονίκη, όπου διετέλεσε επί δύο δεκαετίες διευθυντής της Φιλαρμονικής και της Μικτής Χορωδίας του Δήμου. Στο πλαίσιο των «Α΄ Δημητρίων» (1966) παρουσίασε τα ορατόριά του Άγιος Δημήτριος και Κύριλλος και Μεθόδιος, ενώ στα επόμενα χρόνια ακολούθησαν τα Ψαλμοί (1968) και η Συμφωνία 1821 (1971), έργα στα οποία καταγράφεται η σύζευξη της βυζαντινής και λαϊκής μουσικής με τα συμφωνικά μέσα της Δύσης.
Από τη δεκαετία του 1970 και εξής πραγματοποίησε πολυάριθμες περιοδείες στη Ρουμανία και τη Βουλγαρία, τιμώντας τη γενέθλια γη και διατηρώντας στενούς καλλιτεχνικούς δεσμούς με τον βαλκανικό χώρο.
Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Μουσικής Εταιρείας Βορείου Ελλάδος, ενώ συμμετείχε στην Καλλιτεχνική Επιτροπή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Μεταξύ των πρώτων που υποστήριξαν ενεργά την ίδρυση Όπερας στη Θεσσαλονίκη, διηύθυνε τις πρώτες παραγωγές της Όπερας Θεσσαλονίκης και αργότερα ίδρυσε και τη Όπερα Δωματίου Βορείου Ελλάδος.
Το έργο του Αστρινίδη αποτελεί πολύτιμο τεκμήριο της συνέχειας της ελληνικής εθνικής μουσικής ταυτότητας, όπως αυτή διαμορφώθηκε εντός και εκτός συνόρων, και μαρτυρεί έναν βίο αφιερωμένο στη σύνθεση, την ερμηνεία και την καλλιτεχνική παιδεία.
Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο Νικόλαος Αστρινίδης συνέχισε αδιάλειπτα τη μουσική και παιδαγωγική του δράση στη Θεσσαλονίκη, συμβάλλοντας καθοριστικά στην πολιτιστική ζωή της πόλης. Από το 1979 ανέλαβε τη διεύθυνση της ιστορικής Μαντολινάτας Θεσσαλονίκης, ενός σχήματος με βαθιές ρίζες στην αστική μουσική παράδοση, το οποίο υπηρέτησε με ιδιαίτερη αφοσίωση. Τον επόμενο χρόνο (1980) τοποθετήθηκε διευθυντής στο Μακεδονικό Ωδείο Θεσσαλονίκης, όπου ανέπτυξε αξιόλογο διδακτικό και οργανωτικό έργο, καλλιεργώντας τη νέα γενιά μουσικών της Βόρειας Ελλάδας.
Η αναγνώριση της πολυσχιδούς του προσφοράς είχε έρθει ήδη από το 1962, όταν τιμήθηκε με το Μετάλλιο του Τάγματος του Γεωργίου Α΄, μία από τις υψηλότερες κρατικές διακρίσεις της εποχής. Παράλληλα, η διεθνής του παρουσία επισφραγίστηκε από τη συμμετοχή του σε κορυφαίους θεσμούς της μουσικής δημιουργίας, όπως η γαλλική Ένωση Συγγραφέων, Συνθετών και Μουσικών Εκδοτών (S.A.C.E.M., Παρίσι), η Διεθνής Εταιρεία Σύγχρονης Μουσικής (ISCM - Παρίσι), καθώς και η Ένωση Ελλήνων Μουσουργών με έδρα την Αθήνα.
Το συνθετικό έργο του Αστρινίδη, ήδη αναγνωρισμένο από τη δεκαετία του 1940, χαρακτηρίζεται από εντυπωσιακή πολυμορφία και θεματολογική ποικιλία. Περιλαμβάνει μνημειακά ορατόρια, συμφωνικά έργα βαθύτατης εκφραστικής φόρτισης, σολιστικές συνθέσεις για πιάνο και μουσική δωματίου, έργα σκηνικής μουσικής, καθώς και έντεχνα τραγούδια. Το corpus του έχει αποτελέσει αντικείμενο μουσικολογικής μελέτης, ενώ προσφάτως αποτέλεσε αντικείμενο διπλωματικής εργασίας στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, τεκμηριώνοντας τη διαχρονική σημασία της συνεισφοράς του στην ελληνική μουσική. Συναυλίες αποκλειστικά αφιερωμένες στο έργο του έχουν πραγματοποιηθεί σε πολλές πόλεις της Ευρώπης και της Αμερικής, καταδεικνύοντας την απήχηση του έργου του και πέραν των ελληνικών συνόρων.
Στις 13 Ιανουαρίου 2020, ο «Όμιλος Φίλων Νίκου Αστρινίδη» προχώρησε στην έναρξη μιας συμβολικής, αλλά σημαντικής πρωτοβουλίας, με σκοπό την ανακήρυξη του έτους 2021 ως «Έτους Νίκου Αστρινίδη», με αφορμή τη συμπλήρωση 100 ετών από τη γέννησή του. Στο πλαίσιο αυτής της τιμητικής καμπάνιας, τον Δεκέμβριο του 2020, ο διακεκριμένος πιανίστας Στέφανος Κατσαρός ανέλαβε την καλλιτεχνική επιμέλεια και εκτέλεση μιας σειράς από μηνιαία μικροντοκιμαντέρ, όπου παρουσιάζονται ζωντανές ερμηνείες αντιπροσωπευτικών έργων του συνθέτη. Μέσα από τις πρωτοβουλίες αυτές επιχειρείται η ουσιαστική ανάδειξη και αποκατάσταση του έργου του Νίκου Αστρινίδη στη συλλογική πολιτισμική μνήμη της σύγχρονης Ελλάδας.
Σταδιοδρομία
Η διεθνής σταδιοδρομία του Νίκου Αστρινίδη, που εκτείνεται από το 1947 έως το 1964, υπήρξε εντυπωσιακή τόσο σε εύρος όσο και σε βάθος, και μαρτυρεί μια σπάνια συνύπαρξη δεξιοτεχνίας, μουσικότητας και παγκόσμιας αναγνώρισης. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Αστρινίδης έδωσε περί τις 3.000 συναυλίες σε τέσσερις ηπείρους, διαγράφοντας μια πορεία πραγματικά διεθνούς ακτινοβολίας. Συνεργάστηκε με μερικές από τις πιο εξέχουσες μορφές της ερμηνευτικής τέχνης του 20ού αιώνα, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν οι σπουδαίοι σολίστ Jacques Thibaud και Henryk Szeryng. Οι πρεμιέρες των έργων του φιλοξενήθηκαν σε μείζονες αίθουσες συναυλιών και σημαντικά φεστιβάλ, ενισχύοντας το κύρος του συνθέτη στο διεθνές μουσικό στερέωμα.
Ωστόσο, η διαρκής κινητικότητα και οι απαιτήσεις της περιοδεύουσας ζωής περιόρισαν τη δυνατότητά του να αφοσιωθεί απερίσπαστα στη σύνθεση. Η οριστική εγκατάστασή του στη Θεσσαλονίκη σήμανε το τέλος αυτής της διεθνούς περιόδου, αλλά ταυτόχρονα του προσέφερε την πολύτιμη δυνατότητα να επικεντρωθεί στη δημιουργική του εργασία. Μέσα σε αυτό το νέο, περισσότερο στοχαστικό περιβάλλον, ο Αστρινίδης μπόρεσε να αφιερωθεί στη σύνθεση συμφωνικών έργων μεγάλης κλίμακας, βασισμένων σε θεματικές ενότητες που αντανακλούν την ιστορική και πνευματική του ιδιοσυγκρασία. Παράλληλα, αξιοποίησε τη γεωγραφική του εγγύτητα για να καλλιεργήσει πρωτοποριακούς καλλιτεχνικούς διαύλους με βαλκανικές χώρες —ιδιαίτερα τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία—, ενισχύοντας την πολιτιστική ανταλλαγή και συνεργασία σε μια ευρύτερη περιφερειακή κλίμακα.
Κατά την παραμονή του στη Θεσσαλονίκη, ο Αστρινίδης υπηρέτησε για 21 συναπτά έτη ως αρχιμουσικός της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Δήμου Θεσσαλονίκης, αφήνοντας ανεξίτηλο το στίγμα του στον μουσικό βίο της πόλης. Η προσφορά του τιμήθηκε στις 14 Μαρτίου 1990 με μια εμβληματική συναυλία-αφιέρωμα προς τιμήν του, στην οποία συμμετείχαν οι διακεκριμένες μουσικοί Μαρία Τάνη, Έφη Χατζηδημητρίου και άλλες καταξιωμένες καλλιτέχνιδες της Θεσσαλονίκης. Η διαρκής επιρροή του επιβεβαιώνεται επίσης από τη λειτουργία χορωδίας που φέρει το όνομά του, σύμβολο της πολιτιστικής του παρακαταθήκης.
Επιπλέον, ο Αστρινίδης υπήρξε καλλιτεχνικός σύμβουλος στην Κυπριακή Ακαδημία Μουσικής, συνεισφέροντας με τη βαθιά του γνώση και την πείρα του στη διαμόρφωση και την ανάπτυξη της μουσικής παιδείας και δημιουργίας στο νησί.
Εργογραφία
Το συνθετικό έργο του Νίκου Αστρινίδη διακρίνεται για την πολυμορφία, τη θεματική του πληρότητα και τη βαθιά σύνδεσή του με την ελληνική ιστορική και πνευματική παράδοση. Οι σημαντικότερες δημιουργίες του εμπνέονται από πρόσωπα και γεγονότα που διαμόρφωσαν την ελληνική ταυτότητα, όπως το ορατόριο Άγιος Δημήτριος —σε φόρο τιμής στον πολιούχο της Θεσσαλονίκης—, το έργο Κύριλλος και Μεθόδιος με αναφορές στην εκπολιτιστική αποστολή των δύο Αγίων, καθώς και Τα νεανικά χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που εστιάζει στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του Μακεδόνα στρατηλάτη. Ιδιαίτερη θέση στο corpus του κατέχει η Συμφωνία «1821», η οποία αποδίδει μουσικά το επικό και υπαρξιακό βάθος της Ελληνικής Επανάστασης, ενώ η Κυπριακή Ραψωδία (1944–1945) αποτελεί συγκινητικό ηχητικό μνημείο για τον αγώνα της Κύπρου. Άλλα έργα, όπως τα Δύο κομμάτια σε ελληνικό ύφος, αντανακλούν τη βαθιά του ενσυναίσθηση για την παραδοσιακή ελληνική μουσική γλώσσα.
Η συμφωνική του παραγωγή περιλαμβάνει και τρία κοντσέρτα με υψηλές απαιτήσεις ερμηνείας και δομικής συνοχής: Variations Concertantes για πιάνο και ορχήστρα (1952–1955), Concerto-Rhapsody για βιολί και ορχήστρα (1979) —έργο που συνδυάζει λυρισμό και δεξιοτεχνία— και Concerto pour Guitare et Orchestre (2007), δείγμα της διαρκούς εξερεύνησης νέων ηχητικών συνδυασμών μέχρι τα τελευταία χρόνια της ζωής του.
Η συστηματική μελέτη, καταγραφή και φιλολογική τεκμηρίωση του έργου του έχει αναληφθεί από τον μουσικολόγο δρ Ηλία Χρυσοχοΐδη, ο οποίος αφιέρωσε τη διπλωματική του εργασία στη συνθετική δημιουργία του Νίκου Αστρινίδη: Μια πρώτη προσέγγιση (Τμήμα Μουσικών Σπουδών, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, 1992). Η ενασχόλησή του με το έργο του Αστρινίδη κορυφώθηκε με την έκδοση της μονογραφίας Νίκος Αστρινίδης (1921–2010): Βιογραφία – Κατάλογος έργων, όπου παρουσιάζεται με ακρίβεια το πλήρες δημιουργικό αποτύπωμα του συνθέτη.
Το 2011, με αφορμή τη συμπλήρωση ενενήντα ετών από τη γέννηση του Αστρινίδη, κυκλοφόρησε, σε συνεργασία με την πιανίστα Ερατώ Αλακιοζίδου, η επετειακή δισκογραφική παραγωγή Nikos Astrinidis – 90th Birthday Anniversary από την εταιρεία Subways Music. Η έκδοση περιλαμβάνει έργα μουσικής δωματίου και σόλο συνθέσεις για πιάνο, τα οποία επιλέχθηκαν από τον ίδιο τον συνθέτη, υποδηλώνοντας την προσωπική του εκτίμηση για συγκεκριμένα σημεία του έργου του και λειτουργώντας ως άτυπη αποτίμηση της δημιουργικής του διαδρομής.
