Η Διπολική Συμπεριφορά της Αιγύπτου απέναντι στην Μονή Σινά και στους Βεδουίνους στην χερσόνησο του Σινά : Αντίθεση Μεταξύ Πολιτικής Ανοχής και Νομικής Διεκδίκησης

Η χερσόνησος του Σινά αποτελεί μια περιοχή στρατηγικής σημασίας για την Αίγυπτο, γεωγραφικά και πολιτικά. Στον ίδιο αυτόν χώρο, δύο διαφορετικές κοινότητες — οι Βεδουίνοι και η Ιερά Μονή Σινά — αντιμετωπίζονται από το αιγυπτιακό κράτος με εντελώς διαφορετικό τρόπο, φανερώνοντας μια διπολική πολιτική συμπεριφορά.

Η Αιγυπτιακή Πολιτική απέναντι στους Βεδουίνους

Οι Βεδουίνοι της Σινά αποτελούν ένα αυτόχθονο νομαδικό πληθυσμό με παραδοσιακούς δεσμούς και τρόπο ζωής στενά συνδεδεμένο με τη γη. Η Αίγυπτος, παρά το γεγονός ότι θεωρεί τις εκτάσεις που χρησιμοποιούν δημόσια γη, αποφεύγει δικαστικές διεκδικήσεις και απαλλοτριώσεις που θα διαταράξουν τις σχέσεις μαζί τους.

Αυτή η στάση στηρίζεται στην ανάγκη της για την σταθερότητα στην περιοχή, η οποία παρουσιάζει ευαισθησίες λόγω εθνοτικής και πολιτισμικής πολυμορφίας. Η κράτηση του νομικού ελέγχου πάνω στη γη δεν συνοδεύεται από επιθετική εφαρμογή δικαιωμάτων, αφήνοντας περιθώριο στην παραδοσιακή χρήση των βοσκοτόπων. 

Η Νομική Διεκδίκηση της Μονής Σινά

Αντίθετα, η Ιερά Μονή Σινά αντιμετωπίζεται με αυστηρότερο νομικό πλαίσιο. Πρόκειται για μια μοναστική κοινότητα με ιστορικά καταγεγραμμένη ιδιοκτησία και διεθνή αναγνώριση. Η Αίγυπτος έχει προβεί σε δικαστικές ενέργειες για την κατοχύρωση της κυριότητας της Μονής, καθώς οι εκτάσεις της αποτελούν σημαντικό περιουσιακό στοιχείο με θρησκευτικό και πολιτισμικό βάρος.

Η Διπολική Φύση της Αιγυπτιακής Πολιτικής

Η διαφορά αντιμετώπισης αποτυπώνει μια διπολική συμπεριφορά: από τη μια πλευρά, ανοχή και συμβιβασμός προς τους Βεδουίνους και από την άλλη, αποφασιστική νομική δράση απέναντι στη Μονή Σινά.

Η Αίγυπτος εφαρμόζει μια σαφώς διπλή πολιτική στη χερσόνησο του Σινά, που δεν είναι ζήτημα κοινωνικών ή πολιτικών ισορροπιών, αλλά ξεκάθαρης στρατηγικής για τον έλεγχο του πλούτου και της γης.

Από τη μία πλευρά, το κράτος διατηρεί σχεδόν πλήρη ανοχή και αποφεύγει δικαστικές ή άλλες νομικές ενέργειες εναντίον των Βεδουίνων, των νομάδων που παραδοσιακά χρησιμοποιούν τις εκτάσεις της περιοχής ως βοσκοτόπια. 

Από την άλλη πλευρά, η Αίγυπτος έχει στοχοποιήσει τη Μονή Σινά, μια ιστορική μοναστική κοινότητα με τεράστιες εκτάσεις γης και σημαντικό πλούτο. Εδώ το κράτος δεν διστάζει να κινηθεί νομικά και δικαστικά, επιχειρώντας να απαλλοτριώσει ή να ελέγξει τους πόρους και τα περιουσιακά στοιχεία της Μονής. Δεν πρόκειται για δικαστικές διεκδικήσεις που υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον ή τη δικαιοσύνη, αλλά για μια ξεκάθαρη προσπάθεια οικονομικής εκμετάλλευσης.

Η συγκεκριμένη διπολική συμπεριφορά αντικατοπτρίζει όχι κοινωνικές ισορροπίες, αλλά μια επιλεκτική και στρατηγική πολιτική: διαχειρίζεται με αφοπλιστική πρακτικότητα τους Βεδουίνους για να διατηρήσει την κοινωνική ηρεμία, ενώ επιτίθεται νομικά και οικονομικά στη Μονή Σινά για να βάλει χέρι στον πλούτο της.

Αυτή η στάση αποκαλύπτει τον πραγματικό στόχο της Αιγύπτου: τον έλεγχο και την αξιοποίηση του πλούτου που συνδέεται με τη Μονή Σινά, σε βάρος μιας αρχαίας μοναστικής παράδοσης, κάτω από το πρόσχημα του νόμου.

Η τακτική αυτή της Αιγύπτου ακολουθεί ένα σταδιακό σχέδιο:

Πρώτα, επιδιώκει να αποσπάσει τον έλεγχο των εκτάσεων που ανήκουν στη Μονή Σινά, μέσω νομικών διεκδικήσεων ή διοικητικών πιέσεων. Με αυτόν τον τρόπο περιορίζει την κυριαρχία της Μονής στη γη, χωρίς να προκαλέσει άμεσα ρήξη ή κλείσιμο της μοναστικής κοινότητας.

Στο επόμενο στάδιο, αφού έχει εξασφαλίσει τον έλεγχο της γης και των φυσικών πόρων, θα είναι πιο εύκολο για το κράτος να απαιτήσει μερίδιο ή έλεγχο στους οικονομικούς πόρους και τα έσοδα που σχετίζονται με τη Μονή — είτε από τουρισμό, είτε από άλλα περιουσιακά στοιχεία.

Αυτή η στρατηγική επιτρέπει στην Αίγυπτο να μην έρθει άμεσα σε αντιπαράθεση με τη θρησκευτική κοινότητα και να διαχειριστεί το θέμα με τρόπο που σταδιακά θα ενισχύσει την κρατική παρουσία και τα οικονομικά της συμφέροντα στην περιοχή.

Κάθε συμφωνία της Αιγύπτου με την Ελληνική Κυβέρνηση που δεν αποδίδει πλήρη και αδιαμφισβήτητη κυριότητα της γης στη Μονή Σινά δεν σέβεται ούτε την ιστορική παράδοση ούτε τα νόμιμα δικαιώματά της — και συνιστά στην ουσία εξαπάτηση.

Η Μονή Σινά, ως μοναστική κοινότητα με αιώνιες ρίζες στην περιοχή και διεθνώς αναγνωρισμένη ιδιοκτησία, έχει το αναφαίρετο δικαίωμα στην πλήρη κυριότητα των εκτάσεών της. Οτιδήποτε άλλο υπονομεύει την αυτονομία και την ελευθερία της Μονής, αλλά και το σεβασμό προς την ιστορία και τη θρησκευτική της σημασία.

Η υποχώρηση ή ο συμβιβασμός που περιορίζει την κυριότητα σε βάθος χρόνου όχι μόνο αδικεί τη Μονή, αλλά ανοίγει το δρόμο για μελλοντικές διεκδικήσεις και καταπατήσεις που θα την αποδυναμώσουν.

Είναι λοιπόν ζήτημα αρχής και δικαίου, που δεν μπορεί να παραβλεφθεί ή να υποχωρήσει κάτω από πολιτικές σκοπιμότητες.