Ανάμνηση της Θαυμαστής Εμφάνισης της Υπεραγίας Θεοτόκου στη Λαύρα του Ποτσάεφ, η οποία έσωσε τη Μονή από την επίθεση των Τατάρων και των Τούρκων (1675), 23 Ιουλίου
Η εορτή της Παναγίας του Ποτσάεφ στις 23 Ιουλίου καθιερώθηκε προς τιμήν της θαυμαστής σωτηρίας της Ιεράς Μονής Κοιμήσεως της Θεοτόκου από την πολιορκία των Τούρκων, η οποία διήρκεσε από τις 20 έως τις 23 Ιουλίου του 1675.
Το καλοκαίρι του 1675, κατά τη διάρκεια του πολέμου του Ζμπαράζ με τους Τούρκους και υπό τη βασιλεία του Πολωνού βασιλιά Ιωάννη Σομπιέσκι (1674–1696), τάγματα Τατάρων υπό την ηγεσία του Χαν Νουρεντίν μέσω της περιοχής Βισνιεβέτς περικύκλωσαν τη Μονή του Ποτσάεφ από τρεις πλευρές. Τα ασθενή τείχη και τα πέτρινα κτίσματα της μονής δεν πρόσφεραν σοβαρή άμυνα απέναντι στην πολιορκία. Ο ηγούμενος Ιωσήφ Ντομπρομίρσκι κάλεσε τότε τους μοναχούς και τους πιστούς να προσφύγουν με προσευχή στους επουράνιους προστάτες τους: την Υπεραγία Θεοτόκο και τον Άγιο Ιώβ του Ποτσάεφ.
Οι μοναχοί και ο λαός προσεύχονταν ένθερμα, γονατισμένοι ενώπιον της θαυματουργής εικόνας της Θεοτόκου και του λειψάνου του Αγίου Ιώβ. Τα χαράματα της 23ης Ιουλίου, καθώς οι Τάταροι ετοίμαζαν την τελική έφοδο, ο ηγούμενος διέταξε να ψαλεί ο Ακάθιστος Ύμνος προς την Υπεραγία Θεοτόκο. Μόλις ακούστηκαν τα πρώτα λόγια, «Χαίρε, Νύμφη Ανύμφευτε», η Θεοτόκος εμφανίστηκε πάνω από την εκκλησία, μέσα σε μια αστραφτερή, λευκή εφέσιο (ωμοφόριο), και περιστοιχιζόταν από αγγέλους με γυμνά ξίφη. Δίπλα της στεκόταν ο Άγιος Ιώβ, υποκλινόμενος, παρακαλώντας την να υπερασπιστεί τη μονή.
Οι Τάταροι, βλέποντας το ουράνιο όραμα, τρόμαξαν. Σε πανικό, άρχισαν να ρίχνουν βέλη κατά της Παναγίας και του Αγίου, αλλά τα βέλη γύριζαν πίσω και πλήγωναν εκείνους που τα εκτόξευαν. Φόβος και σύγχυση κατέλαβαν τους εχθρούς. Σε μια χαοτική φυγή, ποδοπατούσαν και σκότωναν ο ένας τον άλλον. Οι υπερασπιστές της μονής τους καταδίωξαν και συνέλαβαν πολλούς αιχμαλώτους. Μερικοί από αυτούς δέχτηκαν αργότερα την Ορθόδοξη πίστη και εγκαταστάθηκαν στο μοναστήρι.
