Όσιος Κορνήλιος του Περεγιασλάβλ, 22 Ιουλίου

Ο Όσιος Κορνήλιος του Περεγιασλάβλ, στον κόσμο Κόνων, ήταν γιος πλούσιας εμπορικής οικογένειας από το Ριαζάν, και οι γονείς του ονομάζονταν Γορδίας και Θεοδώρα. Από νεαρή ηλικία εγκατέλειψε το πατρικό του σπίτι και έζησε για πέντε χρόνια ως δόκιμος υπό την καθοδήγηση του Γέροντα Παύλου στην ερημική περιοχή Λουκιανόφ κοντά στο Περεγιασλάβλ. Στη συνέχεια, ο νεαρός ασκητής μετέβη στη Μονή των Αγίων Βόριδος και Γλεβ στο Περεγιασλάβλ (στην περιοχή «επί της άμμου»). Όμως, επειδή ήταν νεαρός και άτριχος και δεν μιλούσε, ο ηγούμενος Σέργιος αρνήθηκε να τον δεχτεί στη μονή.

Παρά τις επανειλημμένες αρνήσεις, ο Κόνων δεν εγκατέλειψε τη μονή. Έμενε έξω από τα τείχη και περνούσε τις νύχτες στις πύλες, παρακαλώντας αδιάκοπα να τον δεχθούν. Τελικά, βλέποντας την υπομονή του, ο ηγούμενος Σέργιος τον δέχτηκε ως δόκιμο, θεωρώντας τον κωφάλαλο.

Ο δόκιμος Κόνων δεν καθόταν να φάει στο κοινό τραπέζι με τους άλλους μοναχούς, θεωρώντας τον εαυτό του ανάξιο· έτρωγε μόνο από τα περισσεύματα, και αυτό μόνο τρεις φορές την εβδομάδα. Πέντε χρόνια αργότερα, εκάρη μοναχός με το όνομα Κορνήλιος από τον ηγούμενο Βαρλαάμ. Από τότε, ουδείς τον είδε να κοιμάται σε κρεβάτι. Μερικοί αδελφοί τον περιγελούσαν ως «σαλό», όμως εκείνος υπέμενε σιωπηλά τις προσβολές και αύξανε την άσκησή του. Έλαβε άδεια από τον ηγούμενο να ζήσει ως ερημίτης και αποσύρθηκε σε δική του καλύβα κοντά στην πύλη της μονής, ασκούμενος με αυστηρή νηστεία και συνεχή προσευχή.

Κάποτε οι μοναχοί τον βρήκαν σχεδόν νεκρό, και το κελί του ήταν κλειδωμένο από μέσα. Παρέμεινε άρρωστος για τρεις μήνες, τρεφόμενος μόνο με νερό και χυμό. Αφού ανάρρωσε και κατόπιν πειθούς του ηγουμένου, έμεινε να ζήσει ξανά με τους αδελφούς. Ο Άγιος Κορνήλιος υπηρέτησε ως εκκλησιαστικός, στην τράπεζα, και εργαζόταν και στον κήπο. Σαν ευλογία των κόπων του, μεγάλωναν εξαιρετικά μήλα στον κήπο της μονής, τα οποία μοίραζε με αγάπη στους επισκέπτες.

Σύμφωνα με τη μαρτυρία των αδελφών, προείπε το μέλλον σε πολλούς και με σημάδια τους προειδοποιούσε για τον θάνατό τους. Όταν προφήτευε, κούναγε το χέρι του σαν να κρατούσε γραφίδα, παραμένοντας σιωπηλός.

Το σώμα του ήταν αποστεωμένο από την αυστηρή άσκηση, αλλά δεν έπαυε να εργάζεται. Με τα ίδια του τα χέρια, παρά την εξάντληση, έχτισε πηγάδι για τη μονή. Για τριάντα χρόνια έζησε σε απόλυτη σιωπή, και οι μοναχοί τον θεωρούσαν κωφό και άλαλο.

Πριν από την κοίμησή του στις 22 Ιουλίου 1693, ο Άγιος Κορνήλιος εξομολογήθηκε στον ηγούμενο Βαρλαάμ, κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων και έλαβε το Μεγάλο και Αγγελικό Σχήμα. Ενταφιάστηκε στο παρεκκλήσι της μονής. Εννέα χρόνια αργότερα, κατά την ανέγερση νέου ναού, τα λείψανά του βρέθηκαν άφθαρτα. Το 1705, ο Άγιος Δημήτριος Μητροπολίτης Ροστόβ (28 Οκτωβρίου) επισκέφθηκε τον νέο ναό και προσκύνησε τα λείψανά του, τα οποία τοποθετήθηκαν σε ξεχωριστό μέρος. Ο άγιος ιεράρχης συνέθεσε και το Απολυτίκιο και το Κοντάκιο του Οσίου Κορνηλίου.