Όσιος Λαμπαδός, 5 Ιουνίου

 Ἄρδων ἐλαίῳ Λαμπαδὸς τὴν λαμπάδα

Ἕτοιμος ἐγγίσαντος ἦν τοῦ Νυμφίου.

Ο όσιος αυτός, και όταν ακόμα ήταν μέσα στον κόσμο, έλαμπε από τις χριστιανικές αρετές. Διακρινόταν για τη σωφροσύνη του, τη χρηστότητα του, τη χαλιναγώγηση της γλώσσας του, την υπομονή του, τη μακροθυμία του, την πραότητα του, τη μεγάλη αγάπη του προς τους φτωχούς και τους πάσχοντες.

Αργότερα ασκήτεψε, και υπήρξε από τους ασκητές εκείνους, που με την άγια ζωή τους και την υπόληψη της αρετής τους, γίνονται ωφελιμότατοι και στον κόσμο. Πολλοί που έρχονταν στο ασκητήριό του, ο όσιος τους οδηγούσε στα κατάλληλα πνευματικά βάλσαμα και αυτοί επανεύρισκαν την ηθική τους υγεία, που τα πάθη και οι ηδονές της σάρκας είχαν κατασκάψει.

Από μικρό παιδί, ο Άγιος Λαμπαδός αφιερώθηκε στον ασκητικό βίο. Με τη νηστεία και την αδιάλειπτη προσευχή, έδιωξε από την ψυχή του το φρόνημα της σάρκας και ζούσε με τον νου στραμμένο στον Θεό. Έλαμψε σαν τον λαμπερό ήλιο και φώτιζε όσους είχαν σκοτεινιαστεί από τα πάθη και τις παγίδες των δαιμόνων.

Δεν έκανε μόνο θαύματα στη διάρκεια της ζωής του, αλλά και μετά την κοίμησή του συνεχίζει να χαρίζει θεραπείες και θαυματουργίες σε όσους προστρέχουν σ’ αυτόν με πίστη. Αυτά μπορούν να επιβεβαιωθούν στον τόπο της ασκήσεώς του, όπου βρίσκεται το σπήλαιό του με τα τίμια λείψανά του.

Δεν γνωρίζουμε πολλά περισσότερα για τον Όσιο Λαμπαδό. Σύμφωνα με σλαβικές πηγές, έζησε και ενταφιάστηκε στην Ειρηνούπολη της Ισαυρίας γύρω στον 10ο αιώνα.

Λειτουργικά κείμενα

Απολυτίκιο (Ήχος Δ')

Ἀπὸ παιδὸς ἀνέλαβες, ἀγγελικόν πολιτείαν,

καὶ ἔλαμψαν τὰ ἔργα σου, με θείαν ἀρετήν,

καὶ ἐφάνη ἡ τελειότης σου·

καὶ διὰ τὴν ἀπάθειαν ἔλαβες λαμπρότητα,

λύων τὰ πάθη τῆς νυκτὸς, θεοφόρε Λαμπαδὲ,

τοῖς προσιούσι σὲ πόθῳ,

Πατέρ, ταῖς πρεσβείαις σου.

Κοντάκιο (Ήχος Δ')

Ὡς λαμπάς ἔλαμψας ἐν ἀσκήσει, μακάριε Λαμπαδὲ,

φωτίζων πάντας τοὺς εὐφημοῦντάς σε λέγοντες:

Χαῖρε Ὅσιε, θεόπνευστη καλλονή.

Ἀπολυτίκιον

Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.

Ως βίον ισάγγελον, από παιδός εσχηκώς, λαμπάσι των έργων σου, λαμπαδουχίαν ηθών, εκφαίνεις τοις πέρασι, συ γαρ της απάθειας την αυγήν κεκτημένος, λύεις παθών τη νύκτα, Λαμπαδέ θεοφόρε, τοις πόθω προσιούσι, Πάτερ τη πρεσβεία σου.