Κοιλάδα Σιδηροκάστρου : Ελλοχεύει τραγωδία
Τον Δεκέμβριο του 2021, η περιοχή επλήγη από έντονες βροχοπτώσεις και ισχυρούς ανέμους, οι οποίοι προκάλεσαν υπερχείλιση και ορμητική ροή του Κρουσοβίτη. Το αποτέλεσμα ήταν καταστροφές.
Μέχρι σήμερα, η κοιλάδα στο Σιδηρόκαστρο αντιμετωπίζει σοβαρά και τεκμηριωμένα προβλήματα: διάβρωση, εγκατάλειψη υποδομών. Δεν πρόκειται μόνο για αισθητική απώλεια, αλλά και για πραγματικό κίνδυνο τόσο για τους κατοίκους όσο και για τους επισκέπτες, καθώς και για υποβάθμιση ενός σημαντικού φυσικού πόρου της περιοχής.
Ο δρόμος που διασχίζει την περιοχή οδηγεί, αφενός, προς τις πισίνες του Σιδηροκάστρου (κολυμβητήριο προπόνησης για αθλητές των Σερρών) κατά τη διάρκεια της ημέρας, και αφετέρου εξυπηρετεί νυχτερινές δραστηριότητες, καθώς καταλήγει σε ταβέρνες και καταστήματα νυχτερινής διασκέδασης που προσελκύουν πλήθος επισκεπτών. Ωστόσο, παρά τη σημαντική κυκλοφορία οχημάτων και πεζών τόσο την ημέρα όσο και τη νύχτα, ο δρόμος παρουσιάζει σοβαρά προβλήματα ασφάλειας.
Συγκεκριμένα, δεν υπάρχουν επαρκείς σημάνσεις που να καθοδηγούν ή να προειδοποιούν τους οδηγούς και τους πεζούς, ούτε προστατευτικά. Επιπλέον, η έλλειψη φωτισμού κατά τις βραδινές ώρες καθιστά τον δρόμο ιδιαίτερα επικίνδυνο, αυξάνοντας την πιθανότητα τροχαίων ατυχημάτων ή τραυματισμών πεζών που κινούνται στην περιοχή.
Η άμεση και συντονισμένη δράση, βασισμένη σε επιστημονικά δεδομένα και τοπική συμμετοχή, μπορεί να προστατεύσει την κοιλάδα και να τη μετατρέψει ξανά σε πόλο βιώσιμης αναψυχής και φυσικής ισορροπίας.
Στη ζωή, πολλά πράγματα ξεκινούν ως μικρά, σχεδόν αόρατα προβλήματα. Κάτι δεν λειτουργεί όπως πρέπει, κάτι δεν μας αρέσει, κάτι μας πιέζει λίγο. Στην αρχή το παρατηρούμε, το σκεφτόμαστε, αλλά σιγά-σιγά το αφήνουμε να περάσει. Με τον καιρό, το πρόβλημα αφομοιώνεται· το θεωρούμε φυσιολογικό, μέρος της καθημερινότητας, λες και δεν υπήρξε ποτέ αλλιώς.
Το ίδιο συμβαίνει και με μεγαλύτερα ζητήματα: στην κοινωνία, στη δουλειά, στις σχέσεις μας. Μια αδικία, μια κακή συνθήκη, μια δυσκολία. Όσο περνά ο χρόνος και δεν αντιδρούμε, τόσο πιο πολύ χάνεται από το οπτικό μας πεδίο· γίνεται συνήθεια.
Αλίμονο, όμως, όταν έρθει εκείνη η στιγμή που το πρόβλημα φτάνει στο όριό του· όταν γίνεται αδύνατο να το αγνοήσεις, όταν προκαλεί πραγματική ζημιά σε εμάς ή στους γύρω μας. Τότε θυμόμαστε όλα εκείνα τα μικρά σημάδια που είχαμε αφήσει να περάσουν απαρατήρητα. Και ίσως είναι αργά.
Το άρθρο αυτό δεν έχει σκοπό να φέρει απαισιοδοξία, αλλά να υπενθυμίσει απλά το εξής: μην αφήνεις τα πράγματα να σε συνηθίσουν στο λάθος. Δες τα από νωρίς, μίλα, δράσε. Γιατί με την πάροδο του χρόνου, το αδιάφορο γίνεται μόνιμο, και η μόνιμη αδιαφορία κάποτε πληρώνεται ακριβά.
Στέφανος Δεμερτζής
