Άγιος Ρεμίγιος, Επίσκοπος Ρεμς και Απόστολος των Φράγκων, 1 Οκτωβρίου
Ο Ρεμίγιος γεννήθηκε το 437, παραδοσιακά στο Σερνύ-αν-Λανουά, κοντά στη Λαν, στην Πικαρδία της βόρειας Γαλατίας, μέσα σε οικογένεια ανώτατης Γαλλο-Ρωμαϊκής αριστοκρατίας. Λέγεται ότι ήταν γιος του Αιμίλιου, κόμητος της Λαν (ο οποίος δεν μαρτυρείται αλλού), και της Καιλίνας, θυγατέρας του Επισκόπου Σουασσόν, πόλη που ο Κλόβις είχε κατακτήσει το 486.
Η γέννηση του Αγίου Ρεμυγίου είχε προαναγγελθεί στους ηλικιωμένους γονείς του από έναν άγιο ερημίτη, ονόματι Μοντάνο. Από την παιδική του ηλικία ο ευγενής νέος αφοσιώθηκε στην κατάκτηση της κοσμικής και ιερής γνώσης και στη συνέχεια αποσύρθηκε σε ένα μικρό σπίτι κοντά στη Λαν, όπου έζησε παραδειγματική και ενάρετη ζωή αγίας ησυχίας. Όταν η έδρα του Ρεμς χήρεψε, ο κλήρος και ο λαός κατέφυγαν στο ερημητήριό του και τον έφεραν, παρά τη θέλησή του, ως εκλεγμένο επίσκοπό τους, αν και ήταν μόλις είκοσι δύο ετών και λαϊκός. Κατά τη χειροτονία του το 459, το μέτωπό του έλαμψε με ουράνιο φως και ευωδίασε με άρρητη ευωδία.
Από τους επιφανείς άνδρες της Φλάνδρας και της βόρειας Γαλατίας, ο νεαρός επίσκοπος σύντομα έγινε ο πιο φημισμένος. Ειδωλολάτρες μεταστρέφονταν και Αρειανοί αιρετικοί επέστρεφαν στην μετάνοια μέσω του φλογερού του κηρύγματος. Ίδρυσε επισκοπές, καθιέρωσε ενορίες και ενέπνευσε τους κατοίκους περιοχών που είχαν πρόσφατα ερημωθεί από επιδρομές βαρβάρων με αγάπη προς τους εχθρούς, αποταγή και πόθο για τα αγαθά της μέλλουσας ζωής. Παντού όπου κήρυττε, η αλήθεια των λόγων του επιβεβαιωνόταν με θαύματα. Όταν έτρωγε, τα πουλιά έρχονταν και έπαιρναν την τροφή από τα χέρια του. Θεράπευε τους αρρώστους, ελευθέρωνε τους δαιμονισμένους, και κάποτε, όταν η πόλη καιγόταν, ρίχτηκε μέσα στις φλόγες και τις έσβησε.
Κατά τα χρόνια που η Δύση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σπαρασσόταν από τις εισβολές των βαρβάρων, οι Βησιγότθοι και οι Βουργουνδοί οπαδοί του Αρειανισμού κατείχαν τον Νότο της Γαλατίας, οι Αλαμανοί τις όχθες του Ρήνου, ενώ οι ακόμη ειδωλολάτρες Φράγκοι τον Βορρά. Μετά τον θάνατο του πατέρα του Χιλδέριχου το 482, ο δεκαπενταετής Κλόβις ανέβηκε στον θρόνο των Φράγκων. Αν και ακόμη ειδωλολάτρης, θαύμαζε τους μοναχούς και έτρεφε μεγάλο σεβασμό προς τους Ορθοδόξους επισκόπους, ιδιαίτερα τον Άγιο Ρεμίγιο, του οποίου τις συνετές συμβουλές ακολουθούσε. Το 493 νυμφεύθηκε την Αγία Κλωτίλδη (εορτάζει στις 3 Ιουνίου), η οποία επίσης τον επηρέασε προς το καλό.
Όταν ο στρατός του υποχωρούσε μπροστά στους Αλαμανούς, ο Κλόβις στράφηκε στον Θεό της Κλωτίλδης και του Ρεμυγίου, και νίκησε λαμπρά στη μάχη του Τολβιάκ. Η απάντηση του Θεού στην προσευχή του τον έκανε να αποφασίσει να γίνει χριστιανός και ζήτησε από τον Άγιο Ρεμίγιο να τον κατηχήσει στα στοιχειώδη της πίστεως. Όταν άκουσε από τον Επίσκοπο όλα όσα υπέφερε ο Χριστός στο Πάθος Του, ο γενναίος πολεμιστής αναφώνησε:
«Ω, αν ήμουν κι εγώ εκεί με τους Φράγκους μου, θα Τον ελευθέρωνα!»
Δύο χρόνια αργότερα, ο Κλόβις συγκάλεσε όλους τους μεγιστάνες του βασιλείου του, αλλά και από τα πέρατα των ορίων του, να έλθουν στη Ρεμς για τη Βάπτισή του. Την παραμονή εκείνης της ημέρας ο Άγιος Ρεμίγιος κάλεσε τον βασιλέα και την ακολουθία του στον ναό, όπου με δυνατούς λόγους τους έθεσε μπροστά την ματαιότητα των ψευδών θεών και τα μεγάλα μυστήρια της χριστιανικής πίστεως. Ξαφνικά, ουράνιο φως και ευωδία πλημμύρισαν τον ναό, και ακούστηκε φωνή εξ ύψους να λέγει: «Εἰρήνη ὑμῖν».
Καθώς τον βύθιζε στα νερά της νέας γεννήσεως, ο Ρεμίγιος είπε στον βασιλέα:
«Κλίνον την κεφαλήν, υπερήφανε Σικάμβρε· προσκύνησε εκείνο που έκαιγες και κάψε εκείνο που προσκυνούσες».
Όταν όμως έφθασε η στιγμή να χρίσει τον νεοφώτιστο βασιλιά με το Άγιο Μύρο, διαπίστωσε ότι έλειπε. Υψώνοντας τότε τους οφθαλμούς του στον ουρανό, ικέτεψε τον Θεό να προμηθεύσει το Μύρο· και τότε λευκή περιστερά κατέβηκε από τον ουρανό, κρατώντας φιάλη με θαυματουργό έλαιο. Μαζί με τον Κλόβι βαπτίστηκαν, σύμφωνα με τον Άγιο Γρηγόριο της Τουρ, δύο αδελφές του βασιλέως και τρεις χιλιάδες άρχοντες και πολεμιστές του. Το γεγονός αυτό υπήρξε καθοριστικό για την μεταστροφή των Φράγκων και τη γέννηση της Γαλλίας ως χριστιανικού έθνους.
Με την πνευματική καθοδήγηση του Αγίου Ρεμιγίου, ο Κλόβις, ως νέος Κωνσταντίνος, επεδίωξε τα χρόνια που ακολούθησαν να ενώσει τους βάρβαρους νεοφερμένους με τους εκρωμαϊσμένους κατοίκους της Γαλατίας και να στερεώσει τον λαό του στην αληθινή πίστη. Το 517 συγκάλεσε σύνοδο στη Ρεμς, όπου ύστερα από έντονη συζήτηση οδήγησε έναν επίσκοπο αρειανόφρονα στην Ορθοδοξία.
Στα γηρατειά του ο Άγιος Ρεμίγιος τυφλώθηκε, αλλά μένοντας ακλόνητος στην προσευχή και στην ελπίδα, θαυματουργικά ανέκτησε την όρασή του· τέλεσε για τελευταία φορά τη Θεία Λειτουργία και εκοιμήθη εν ειρήνη το 533.
Τα λείψανα του Αγίου Ρεμιγίου φυλάσσονταν στον Καθεδρικό Ναό της Ρεμς, από όπου ο Αρχιεπίσκοπος Ινκμάρος τα μετέφερε στο Επερνέ κατά τις επιδρομές των Βίκινγκ, και από εκεί, το 1099, στη Μονή του Αγίου Ρεμί.
