Αγία Μιλίτσα η Αυτοκράτειρα της Σερβίας, 11 Νοεμβρίου

Η Πριγκίπισσα Μιλίτσα Χρεμπελιάνοβιτς, το γένος Νεμάνιατς (Σερβικά: Милица Немањић Хребељановић · περ. 1335 – 11 Νοεμβρίου 1405), γνωστή και ως Αυτοκράτειρα (Τσαρίτσα) Μιλίτσα, ήταν βασιλική σύζυγος της Σερβίας μέσω του γάμου της με τον Πρίγκιπα Λάζαρο, ο οποίος έπεσε στη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου. Μετά τον θάνατο του συζύγου της, ανέλαβε τον ρόλο της βασίλισσας αντιβασίλισσας της Σερβίας από το 1389 έως το 1393, μέχρι που ο γιος της, ο Δεσπότης Στέφανος Λαζάρεβιτς, ενηλικιώθηκε. Αργότερα έγινε Σέρβα Ορθόδοξη μοναχή με το όνομα Ευγενία (Jevgenija). Είναι η συγγραφέας του έργου «Προσευχή μιας Μητέρας» (Σερβικά: Молитва матере) και ενός διάσημου ποιήματος θρήνου για τον σύζυγό της, «Ο Γαμπρός της Χηρείας μου» (Σερβικά: Удовству мојему женик).

Πρώτα Χρόνια

Ήταν κόρη του Πρίγκιπα Βράτκο Νεμάνιατς (γνωστός στην επική ποίηση των Σέρβων ως Γιουγκ Μπόγκνταν), ο οποίος, ως τρισέγγονος του Βουκάν Νεμάνιατς, Μεγάλου Πρίγκιπα της Σερβίας (βασίλεψε 1202–1204), ανήκε στον παράπλευρο, πρεσβύτερο κλάδο της δυναστείας των Νεμάνιατς. Ήταν τέταρτη εξαδέλφη εξ αγχιστείας του Δουσάν του Ισχυρού, Αυτοκράτορα της Σερβίας. Παντρεύτηκε τον Πρίγκιπα Λάζαρο Χρεμπελιάνοβιτς. Μέσω της γυναικείας γραμμής, τα παιδιά της με τον Πρίγκιπα Λάζαρο, μέλη της δυναστείας των Λαζάρεβιτς, είναι άμεσοι απόγονοι της δυναστείας των Νεμάνιατς.

Η Τσαρίτσα Μιλίτσα ήταν ιδιαίτερα γνωστή για την ισχυρή προσωπικότητά της.

Αντιβασιλεία

Μετά τον θάνατο του συζύγου της στη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου το 1389, η Μιλίτσα κυβέρνησε τη Σερβία μέχρι το 1393, οπότε ο γιος της, Στέφανος Λαζάρεβιτς, ενηλικιώθηκε για να αναλάβει τον θρόνο. Οι συνέπειες της Μάχης του Κοσσυφοπεδίου θεωρούνται πολύ ταραγμένες εποχές για τη Σερβία. Σχεδόν αμέσως μετά την έναρξη της βασιλείας της, τον Νοέμβριο του 1389, δέχθηκε επίθεση από τους Ούγγρους υπό τον Σιγισμούνδο, ο οποίος ήλπιζε να εκμεταλλευτεί την αδυναμία της Σερβίας μετά τη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου. Οι Ούγγροι κατέλαβαν μια σειρά από τα βόρεια φρούρια των Σέρβων και διείσδυσαν μέχρι νότια, στο Κραγκούγεβατς. Οι μελετητές διαφωνούν σχετικά με τα αποτελέσματα αυτής της επίθεσης και των περαιτέρω μαχών που συνέβησαν μεταξύ Ουγγαρίας και Σερβίας τα επόμενα χρόνια. Είναι πιθανό οι Ούγγροι να εγκατέλειψαν αυτά τα εδάφη, επιτρέποντας στη Μιλίτσα να ανακτήσει μέρος τους.

Ο Βουκ Μπράνκοβιτς, ένας από τους ηγέτες που είχαν τεθεί υπό τον Πρίγκιπα Λάζαρο στη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου, έγινε πρόβλημα για τη βασιλεία της Μιλίτσα. Ο Μπράνκοβιτς είχε αποδεχθεί τον Λάζαρο ως επικυρίαρχό του πριν από τη μάχη, και τώρα που ο Λάζαρος ήταν νεκρός και ο γιος του δεν ήταν ενήλικος, προσπάθησε να ανατρέψει τη Μιλίτσα. Ως αποτέλεσμα, η βασίλισσα αντιβασίλισσα βρέθηκε παγιδευμένη ανάμεσα σε δύο φιλόδοξους εχθρούς, τους Ούγγρους και τον Μπράνκοβιτς, οι οποίοι τότε διαπραγματεύονταν μαζί και ήταν στα πρόθυρα να συνάψουν συμμαχία. Η πίεση συνεχίστηκε όταν οι Οθωμανοί έφτασαν στα σύνορα της Μιλίτσα το καλοκαίρι του 1390, οπότε η ίδια δεν είδε άλλη επιλογή από το να αποδεχθεί την οθωμανική επικυριαρχία και επέτρεψε στους Τούρκους την ελεύθερη διέλευση από τα εδάφη της.

Αυτή η διαμάχη μεταξύ Μπράνκοβιτς και Μιλίτσα, αν και πολύ σύντομη, φαίνεται να οδήγησε τη Μιλίτσα να εξαπολύσει μια προπαγανδιστική εκστρατεία συκοφαντίας. Ως εκ τούτου, οι μελετητές πιστεύουν ότι μπορεί να επηρέασε τις πρώτες πηγές για τη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου, στις οποίες ο Μπράνκοβιτς κατηγορείται για υποτιθέμενη προδοσία εναντίον του Πρίγκιπα Λάζαρου μέσω μυστικών διαπραγματεύσεων με τον Σουλτάνο Μουράτ.

Μοναχή

Ίδρυσε το Μοναστήρι Ljubostinja γύρω στο 1390 και αργότερα έλαβε μοναστικούς όρκους στο μοναστήρι της, οπότε και έγινε η μοναχή Ευγενία (Јевгенија, αργότερα ηγουμένη Ευφροσύνη, Јефросина) γύρω στο 1393.[7] Σε μεταγενέστερες διπλωματικές διαπραγματεύσεις με τον Σουλτάνο Βαγιαζήτ Α', τόσο η Ευγενία όσο και η Ευφημία, η πρώην βασίλισσα των Σερρών, ταξίδεψαν αμφότερες στην αυλή του Σουλτάνου το 1398/99.[8]

Το 1403, η Ευγενία πήγε στον Σουλτάνο στις Σέρρες, υποστηρίζοντας τον γιο της Στέφανο Λαζάρεβιτς σε μια περίπλοκη διαμάχη που είχε προκύψει μεταξύ των δύο γιων της και του Μπράνκοβιτς.[7]

Συγγραφέας

Η Πριγκίπισσα Μιλίτσα ήταν επίσης συγγραφέας. Έγραψε αρκετές προσευχές και θρησκευτικά ποιήματα. Το 1397 εξέδωσε το έργο «Προσευχή μιας Μητέρας» μαζί με τους γιους της στο μοναστήρι Dečani.[9] Επίσης, ανέθεσε την επισκευή του χάλκινου ωρολογίου (ή χορού) του Dečani.[7]

Θάνατος και Ταφή

Τάφηκε στη Ljubostinja, στο μοναστήρι της. Ανακηρύχθηκε Αγία από τη Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία.

Οικογένεια

Με τον Πρίγκιπα Λάζαρο απέκτησε οκτώ παιδιά, τρεις γιους και πέντε κόρες:

Γελένα Λαζάρεβιτς, η οποία παντρεύτηκε τον Τζούρατζ Β' Μπάλσιτς, Πρίγκιπα της Ζέτα και αργότερα τον Σαντάλι Χράνιτς Κόσατσα, Μεγάλο Δούκα του Χουμ.

Μάρα Λαζάρεβιτς, η οποία παντρεύτηκε τον Βουκ Μπράνκοβιτς.

Ντραγκάνα Λαζάρεβιτς, η οποία παντρεύτηκε τον Αυτοκράτορα Ιβάν Σισμάν της Βουλγαρίας.

Τεοντόρα Λαζάρεβιτς.

Ολιβέρα Λαζάρεβιτς, σύζυγος του Σουλτάνου Βαγιαζήτ Α', τον οποίο παντρεύτηκε μετά τη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου ως εγγύηση ειρήνης.

Ντομπροβόι Λαζάρεβιτς, πέθανε μετά τη γέννηση.

Στέφανος Λαζάρεβιτς, ηγεμόνας της Σερβίας ως πρίγκιπας (1389–1402) και δεσπότης (1402–1427).

Βουκ Λαζάρεβιτς.

Αρκετοί δρόμοι σε όλη την Κεντρική Σερβία έχουν ονομαστεί προς τιμήν της Πριγκίπισσας. Στην άλλοτε ακμάζουσα βιομηχανική πόλη Τρστένικ της Σερβίας, η κεντρική οδός που διασχίζει το κέντρο της πόλης ονομάζεται Kneginje Milice. Η Τρστένικ είναι η πλησιέστερη μεγάλη πόλη στον τόπο ταφής της, στο Μοναστήρι Ljubostinja.

Υπάρχει επίσης μια οδός Kneginje Milice στο Λαζάρεβατς, στη γειτονιά Λουκάβιτσα. Ο δρόμος έχει μήκος περίπου 250 μέτρα.