ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Ἄγξας λογισμοῖς, ὡς χαλινοῖς, πᾶν πάθος. Ζωῆς χαλινοὺς Βενέδικτος ἐκπτύει. Οὔλυμπον Βενέδικτος ἔβη δεκάτῃ γε τετάρτῃ. Ο όσιος Βενέδικτος γεννήθηκε στη Νουρσία της Ιταλίας και έζησε τον 6ο αιώνα μ.Χ. Οι γονείς του ήταν ευγενείς και πλούσιοι, αλλά και αφοσιωμένα τέκνα της Εκκλησίας. Γι' αυτό και στο παιδί τους, με αγάπη και ταπεινό φρόνημα, εφάρμοσαν τη διαπαιδαγώγηση πού συνιστά ο λόγος του Θεού: «Εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» (προς Έφεσίους, στ' 4). Ν' ανατρέφετε, δηλαδή, τα παιδιά σας, με παιδαγωγία και νουθεσία, σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου. Έτσι και οι γονείς αυτοί ανέθρεψαν το γιο τους Βενέδικτο με θερμότατη ευσέβεια και φρόντισαν να του ανάψουν το ζήλο να εργασθεί σε κάτι μεγάλο και καλό υπέρ της Εκκλησίας. Ο Βενέδικτος όταν ενηλικιώθηκε, πράγματι ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες των γονέων του. Αφού αποχώρησε σ' ένα φαράγγι στα Απέννινα όρη, επιδόθηκε στην προσευχή και τη μελέτη. Η τόσο αγία ζωή που έκανε, έγινε αιτία να αποκτήσει μεγάλη φήμη στου...

Μὴ τοὺς στεφάνους ζημιωθῆναι φέρων, Φέρει κεφαλῆς, Ἀλέξανδρος ζημίαν. Ο Άγιος Αλέξανδρος, στην αρχή βρισκόταν στο σκοτάδι της πλάνης. Αργότερα όμως, έλαμψε σαν αστέρας πολύφωτος με την καλή του ομολογία. Διότι έκανε δριμύτατο έλεγχο στην πλάνη των ειδωλολατρών και καταπλήγωσε με τα λόγια του τον νοητό διάβολο. Οπότε οι πλανεμένοι ειδωλολάτρες, μη μπορώντας να υποφέρουν το θάρρος και τη δύναμη του Αγίου, προσπάθησαν να νικήσουν τη μεγαλοψυχία του με διάφορους τρόπους και κολακείες. Επειδή όμως δεν μπόρεσαν, τον αποκεφάλισαν. Ο Θεός όμως τον αντάμειψε με το ιαματικό χάρισμα, διότι το ιερό λείψανο του γιατρεύει κάθε ασθένεια εκείνων πού προστρέχουν σ' αυτό με πίστη.

Ο Άγιος Θεόγνωστος ήταν ελληνικής καταγωγής και ζούσε ως μοναχός στην Κωνσταντινούπολη. Το έτος 1328 μ.Χ. εξελέγη Μητροπολίτης Κιέβου, μετά την κοίμηση του Αγίου Πέτρου του Κιέβου (τιμάται 21 Δεκεμβρίου). Εγκαταστάθηκε στη Μόσχα και υποστήριξε τον ηγεμόνα της Μόσχας Ιωάννη εναντίον του ηγεμόνος του Τβερ Αλεξάνδρου Μιχαήλοβιτς, ο οποίος και αφορίσθηκε από τον Άγιο. Όταν, μετά την ρήξη προς τη Χρυσή Ορδή, κατέφυγε στην πόλη Πσκωφ, αναθεμάτισε και τους κατοίκους του Πσκωφ, διότι δέχθηκαν τον επικίνδυνο ηγεμόνα του Τβερ. Πέρα όμως από τις εσωτερικές αντιθέσεις, οι οποίες δημιουργήθηκαν εντός της Ρωσίας, ο Άγιος Θεόγνωστος πέτυχε με αλλεπάλληλες αποστολές στον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως την κατάργηση της Μητροπόλεως Γαλικίας και την υπαγωγή των Επισκοπών αυτής υπό τον Μητροπολίτη Ρωσίας. Ο Άγιος επέδειξε προς τους Μογγόλους πνεύμα συνέσεως, αφού υπέφερε πολλά από αυτούς και ιδιαίτερα από τον Τζανιμπέγκ χαν. Όταν ο τελευταίος απαίτησε μεγαλύτερους φόρους από την Εκκλησία και τον λαό, ο Άγι...

Η ιερά εικόνα της Θεοτόκου, ονομάζεται «του Θεοδώρου», επειδή κάποτε βρισκόταν στο ναό του Αγίου Θεοδώρου της πόλεως Γκοροντζά της περιοχής του Νιζέγκοροντ. Κατά την επιδρομή των Μογγόλων στην περιοχή, οι κάτοικοι έφυγαν χωρίς να προλάβουν να πάρουν μαζί τους την εικόνα, η οποία βρέθηκε το έτος 1239 μ.Χ. μέσα σε ένα δάσος από τον πρίγκιπα της Κοστρόμα, Βασίλειο Τζεορτζίεβιτς. Η εικόνα εορτάζει και στις 16 Αυγούστου.

Πρὸ τοῦ θανεῖν Εὔσχημος, εἶπεν ἂν Παῦλος. Εὐσχημόνως ὥδευεν ὡς ἐν ἡμέρᾳ. Έζησε στα χρόνια των εικονομάχων. Παρ' όλο που οι βασιλικές διαταγές επέβαλλαν αυστηρότατες ποινές, εναντίον αυτών πού υπερασπίζονταν τις άγιες εικόνες, ο άγιος Εύσχημος εξετέλεσε το καθήκον του υπέρ αυτών, με όλο του το θάρρος. Καταγγέλθηκε, εξορίστηκε και φυλακίστηκε. Άλλ' υπέστη το διωγμό με όλη τη χαρά, που έφερε σ' αυτόν η συναίσθηση, ότι μαχόταν για την αγία μας Εκκλησία. Ο σεπτός επίσκοπος διακρίθηκε και για τα φιλάνθρωπο αισθήματα του. Οι φτωχοί ανακουφίζονταν πατρικότατα με τις πατρικές του φροντίδες. Και σ' αυτή ακόμα την εξορία του, ευσεβείς επισκέπτες του δώριζαν διάφορα χρηματικά ποσά, που όλα τα διέθετε για τους άπορους. Υπήρξε λοιπόν επίσκοπος γνήσιος και αληθινός, ποιμένας φιλόστοργος και ηρωικός, και δίκαια η Εκκλησία τον κατέταξε μεταξύ των αγίων της ομολογητών.

 Οι Άγιοι Μάρτυρες Βασίλειος και Ευφράσιος μαρτύρησαν μαζί με άλλους Χριστιανούς στη Θεσσαλονίκη κατά τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους.

Ο Άγιος Μάρτυρας Ευτύχιος μαρτύρησε μαζί με άλλους Χριστιανούς κατά την εισβολή των Αράβων στη Μεσοποταμία, το έτος 741 μ.Χ.

Ο Άγιος Βονιφάτιος (Boniface) γεννήθηκε στην Ιταλία και μετέβη στη Σκωτία για τη διάδοση του θείου λόγου. Αναμόρφωσε διά της ιεραποστολικής του δραστηριότητας, τα ήθη των κατοίκων διαφόρων Σκωτικών επαρχιών. Η Εκκλησία τον εξέλεξε Επίσκοπο της πόλεως Ρος. Κοιμήθηκε οσίως το έτος 630 μ.Χ.

Οι Άγιοι Μάρτυρες Πέτρος και Αφροδίσιος μαρτύρησαν στην Αφρική από τους βάνδαλους.

Ο Άγιος Ροστισλάβος Μστισλάβοβιτς, πρίγκιπας του Κιέβου και του Σμολένσκ, έζησε το 12ο αιώνα μ.Χ. στη Ρωσία και κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1176 μ.Χ. Ο Άγιος Ροστισλάβος-Μιχαήλ, Μέγας Πρίγκιπας του Κιέβου, ήταν γιος του Μεγάλου Πρίγκιπα του Κιέβου, Αγίου Μστισλάβου του Μεγάλου (14 Ιουνίου), και αδελφός του Αγίου Πρίγκιπα Βσεβολόντ-Γαβριήλ (11 Φεβρουαρίου, 22 Απριλίου και 27 Νοεμβρίου). Υπήρξε μία από τις σπουδαιότερες πολιτικές και εκκλησιαστικές μορφές του 12ου αιώνα. Το όνομά του συνδέεται με την οχύρωση και την άνοδο του Σμολένσκ, καθώς και με το Πριγκιπάτο και την Επισκοπή του Σμολένσκ. Μέχρι τον 12ο αιώνα, η γη του Σμολένσκ αποτελούσε μέρος της επικράτειας του Κιέβου. Η αρχή της πολιτικής της ανεξαρτησίας έγινε το 1125, όταν ο Άγιος Μστισλάβος ο Μέγας έδωσε το Σμολένσκ στον γιο του, Ροστισλάβο (που βαπτίστηκε με το όνομα Μιχαήλ), ως κληρονομιά από τον πατέρα του, τον Μέγα Πρίγκιπα του Κιέβου, Βλαδίμηρο Μονομάχο. Χάρη στο έργο και τις προσπάθειες του Αγίου Ροστισλάβου, το Πριγκιπάτ...

 Ο Άγιος Ιωάννης του Γιούρεβιτς καταγόταν από την Ρωσία και ήταν δια Χριστόν σαλός.

Ο Όσιος Ανδρέας γεννήθηκε το έτος 1746 μ.Χ. στη Ρωσία. Ασκήτεψε στη μονή της Αγίας Τριάδος του Ραφαΐλοβο, κοντά στην Επισκοπή του Τομπόλσκ, της οποίας διετέλεσε και ηγούμενος. Αργότερα συνέχισε το θεοφιλή βίο του στη μονή του Αγίου Συμεών της Μόσχας. Ο Όσιος Ανδρέας κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1820 μ.Χ.

Εφημερίδα Μακεδονία, Φύλλο: 15/3/1960, Σελίδα: 7 Στις 13 Μαρτίου 1960, ημέρα Κυριακή,στις 4:30 μ.μ., ο πρώην Νομάρχης Σερρών Αθανάσιος Μιχαήλ Μανουσόπουλος ο οποίος πήρε μετάθεση αποχώρισε με προορισμό την Θεσσαλονίκη, όπου θα παραλάμβανε τα νέα του καθήκοντα ως Νομάρχης Θεσσαλονίκης την επομένη (14 Μαρτίου 1960).  Ο Αθανάσιος Μιχαήλ Μανουσόπουλος είχε αναλάβει την θέση του Νομάρχη από από τις 25 Σεπτεμβρίου 1953 και παρέδωσε την θέση στις 26  Φεβρουαρίου 1960, στον Βασίλειο Παπακώστα. 

Στις 13 Μαρτίου 1932, η μικρή αλλά ζωντανή κοινότητα της Πεντάπολης φιλοξένησε μια αξέχαστη πολιτιστική εκδήλωση. Στο κινηματοθέατρο του Δημητρίου, η «Φιλοπρόοδος Νεολαία» παρουσίασε την παράσταση του δράματος Το πατρικό σπίτι του Στέφανου Δάφνη, προσφέροντας στους θεατές μια μοναδική εμπειρία. Η βραδιά δεν περιορίστηκε μόνο στην παράσταση του δράματος, αλλά περιλάμβανε και άλλες ποικίλες καλλιτεχνικές εκφράσεις. Το κοινό είχε την ευκαιρία να απολαύσει αποσπάσματα από γνωστές οπερέτες, ποιητικές απαγγελίες και μια κωμωδία του Ν. Λάσκαρη, η οποία πρόσθεσε μια νότα χαράς και γέλιου στην ατμόσφαιρα. Ένα από τα πιο ξεχωριστά στοιχεία της εκδήλωσης ήταν η συμμετοχή της μαντολινάτας του συλλόγου, η οποία πλαισίωσε μουσικά τη βραδιά, προσδίδοντας έναν ιδιαίτερο τόνο στην ατμόσφαιρα. Τη μαντολινάτα αποτελούσαν οι εξής μουσικοί: Δημήτρης Τάσκας (βιολί), Γεώργιος Κυριακόπουλος και Σπύρος Τσέλιος (κιθάρα), καθώς και οι Νικόλαος Τερζής, Ονούφριος Οθωναίος, Παναγιώτης Τακούδας και Θεοχάρης Τσιλίκα...

Στις 13 Μαρτίου 1834, με πρόεδρο τον Μητροπολίτη Σερρών Γρηγόριο Α΄ (Φουρτουνιάδη), έγινε σύσκεψη της Δημογεροντίας και άλλων προκρίτων, όπου μετά από πρόταση του Μητροπολίτη (και γενικά πρωτοστάτησε στην ίδρυση αλληλοδιδακτικού σχολείου) αποφασίστηκε να ιδρυθεί αλληλοδιδακτικό σχολείο στις Σέρρες. Ο σκοπός του σχολείου ήταν να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της αποχής των νέων από τα μαθήματα, αφού πολλοί γονείς δεν είχαν τη δυνατότητα να πληρώσουν τα δίδακτρα. Η φοίτηση στο αλληλοδιδακτήριο ήταν δωρεάν, δίνοντας έτσι την ευκαιρία σε περισσότερα παιδιά να μορφωθούν.

Νίκης ἑορτὴν ἡ πόλις Νικηφόρε, Δοχὴν ἄγει σου Λειψάνου Νικηφόρου. Χοῦς τρισκαιδεκάτῃ Νικηφόρου ἄστυ εἰσήχθη. Μετά το τέλος της εικονομαχίας και την αναστήλωση των ιερών εικόνων, με αίτηση του Πατριάρχη Μεθοδίου (842 - 846 μ.Χ.) στους βασιλείς Μιχαήλ και Θεοδώρα , ενεκρίθη η ανακομιδή του λειψάνου του Αγίου Νικηφόρου στη βασιλεύουσα και αναγνωρίστηκε σαν ένας από τους ενδοξότερους αθλητές της Ορθοδοξίας. Μάλιστα, η βασίλισσα παραχώρησε και βασιλικό πλοίο, με το οποίο ο Πατριάρχης Μεθόδιος παρέλαβε το λείψανο του Αγίου Νικηφόρου (το όποιο για 19 χρόνια έμεινε ακέραιο και άθικτο). Κατά την επιστροφή, μεγάλο πλήθος λαού και επισήμων κάλυπτε την παραλία. Το άγιο λείψανο κατετέθη με ιερή πομπή στο ναό των Αγίων Αποστόλων (13 Μαρτίου 846 μ.Χ.). Λειτουργικά κείμενα Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’. Θείας πίστεως. Θήκη ἔνθεος, καὶ ζωῆς πλήρης, ἀναδέδεικται, τὴ Ἐκκλησία, ἡ σορὸς τῶν μυριπνόων λειψάνων σου ἧς τὴ σεπτὴ κομιδῆ κομιζόμεθα, τᾶς δωρεᾶς Νικηφόρε τοῦ Πνεύματος. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, ...

Συμμάρτυρας τρεῖς, ὧν διὰ ξίφους τέλος, Ἴσα στεφάνοις τοῖς ἰάμβοις χρὴ στέφειν. Οι Άγιοι Μάρτυρες Αφρικανός, Πούπλιος και Τερέντιος συνελήφθησαν, επειδή ήταν Χριστιανοί και οδηγήθηκαν ενώπιον του ηγεμόνος της χώρας τους. Όταν αυτός τους πρόσταξε να θυσιάσουν στα είδωλα, εκείνοι ομολόγησαν την πίστη τους στον Χριστό και καθύβρισαν τα είδωλα. Τότε εκείνος οργισμένος τους υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια και μάστιγες. Τους έδεσε με αλυσίδες και τους έβαλε μέσα σε κάμινο για τρεις ημέρες. Όταν όμως άνοιξαν τη σφραγισμένη κάμινο, είδαν με έκπληξη ότι οι Άγιοι ήταν σώοι και αβλαβείς. Από το θαύμα αυτό πολλοί πίστεψαν στον Χριστό και αποκεφαλίσθηκαν. Ο ηγεμόνας διέταξε να ρίξουν τους Αγίους επάνω σε αναμμένα κάρβουνα και να τους κτυπούν και τους ξερίζωσε με σίδερα τα νύχια. Εκείνοι και πάλι, με την Χάρη του Θεού, θαυματούργησαν. Τα είδωλα έπεσαν κάτω και συνετρίβησαν στη γη. Διαλύθηκαν, όπως το κερί από την φωτιά. Τότε ο ηγεμόνας, φοβούμενος μήπως κι άλλοι από τους ειδωλολάτρες γίνουν Χριστιανο...

  Ο Άγιος Μάριος είναι ένας σχετικά άγνωστος Άγιος της Εκκλησίας, ο οποίος αναφέρεται στο Μικρό Ευχολόγιο που εκδόθηκε από την Αποστολική Διακονία το 1956. Πιστεύεται ότι ήταν Επίσκοπος Σεβαστείας και συμμετείχε στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας το 325. Παρά το ότι είναι σχετικά άγνωστος και δεν περιλαμβάνεται στα συναξάρια, υπάρχουν δύο πρόσφατοι ναοί στην Κύπρο αφιερωμένοι σε αυτόν. Ο πρώτος είναι ένας ναός στον Λυθροδόντα της επαρχίας Λευκωσίας, ο οποίος εγκαινιάστηκε το 2015, και ο δεύτερος είναι ένας ναός κατά μήκος του ποταμού Ροδανού στο Μιτσερό της επαρχίας Λευκωσίας, που εγκαινιάστηκε το 2017. Η πρόσφατη τιμή του Αγίου Μάριου στην Κύπρο ξεκίνησε μετά από μια εμπειρία ενός τρίχρονου αγοριού, του Μάριου Τσαπέλη (2 Απριλίου 2002 - 9 Ιουνίου 2007), ο οποίος έπασχε από σοβαρή ασθένεια και είχε μια οπτασία του σχετικά άγνωστου Αγίου Μάριου. Μετά από αυτό, ζήτησε από τους γονείς του, τον Μιχαήλ και την Ελένη, μια εικόνα του Αγίου Μάριου, Επισκόπου Σεβαστείας. Όταν ήταν πέντε...

Η Αγία Υπομονή, κατά κόσμον Ελένη Δραγάση, και αργότερα, ως σύζυγος του Μανουήλ Β' Παλαιολόγου, «Ελένη η εν Χριστώ τω Θεώ αυγούστα και αυτοκρατόρισσα των Ρωμαίων η Παλαιολογίνα», ήταν θυγατέρα του Κωνσταντίνου Δραγάση, ενός από τους πολλούς ηγεμόνες - κληρονόμους του μεγάλου Σέρβου κράλη (βασιλιά) Στεφάνου Δουσάν. Καταγόταν από βασιλική και ευλογημένη γενιά. Στους προγόνους της συγκαταλέγονται άνθρωποι που αγίασαν όπως ο Στέφανος Νεμάνια, σέρβος βασιλέας που μόνασε με το όνομα Συμεών και ήταν κτίτορας της Ιεράς Μονής Χιλανδαρίου του Αγίου Όρους (βλέπε 13 Φεβρουαρίου). Ο Κωνσταντίνος Δραγάσης ανέλαβε την ηγεμονία του σημερινού βουλγαρικού τμήματος της βόρειο - ανατολικής Μακεδονίας, στην περιοχή μεταξύ των ποταμών Αξιού και Στρυμώνος. Η γέννησή της τοποθετείται στα αμέσως μετά τον θάνατο το Δουσάν χρόνια. Η ανατροφή, η μόρφωση, η αγωγή της, ήταν διαποτισμένα με ό,τι ανώτερο υπαγόρευε το βυζαντινό ιδεώδες, διότι οι Σέρβοι είχαν επηρεαστεί πολύ από τον βυζαντινό πολιτισμό. Ένοιωθε τον...

Στολὴν ἔβαψας αἱμάτων ῥείθροις, μάκαρ, Καὶ λαμπρὸς ὤφθης νῦν Κυρίῳ ἢ πλέον. Ο Άγιος Πούπλιος ήταν επίσκοπος Αθηνών (μετά τον Άγιο Νάρκισσο) κατά τον δεύτερο αιώνα μετά Χριστόν. Κυβέρνησε το ποίμνιο του σαν καλός ποιμένας, τελευταία δε έδωσε και τη ζωή του υπέρ των λογικών προβάτων, αφού τελείωσε αυτή με μαρτυρικό θάνατο κατά τον διωγμό του αυτοκράτορα Μάρκου Αυρηλίου (161-180 μ.Χ.).

Βληθεὶς Ἄβιβος εἰς ποταμὸν σὺν λίθῳ, Ἐκπλεῖ ποταμὸν συρφετώδη τοῦ βίου. Ο Άγιος Άβιβος ήταν από την Ερμούπολη της Αιγύπτου και πήρε το στεφάνι του μαρτυρίου αφού του έδεσαν μεγάλη πέτρα στο σώμα, και κατόπιν τον έριξαν στο ποτάμι. (Ίσως είναι το ίδιο πρόσωπο με τον Άγιο Σαβίνο τον Αιγύπτιο, βλ. 16 Μαρτίου).

Μάρτυρες από τη Θεσσαλονίκη, ίσως των πρώτων χριστιανικών χρόνων. Δεν υπάρχουν επαρκείς βιογραφικές πληροφορίες. Η μνήμη τους τιμάται την 13η ή 14η Μαρτίου.

Δεν υπάρχουν πληροφορίες για τον χρόνο του μαρτυρίου τους. Μόνο ότι μαρτύρησαν στη Θεσσαλονίκη επί Μαξιμιανού. Η μνήμη τους τιμάται την 13η ή 14η Μαρτίου.

Μάστιξ τὸ τύπτον· σάρξ τὸ πάσχον Χριστίνης. Χριστοῦ χάριν χέουσα κρουνοὺς αἱμάτων. Η Αγία Χριστίνα η εν Περσία μαρτύρησε αφού την μαστίγωσαν μέχρι θανάτου.

Η Οσία Ευφρασία ασκήτεψε στη Θηβαΐδα και κοιμήθηκε με ειρήνη.

 Ο Όσιος Θεόκτιστος έζησε τον 8ο αιώνα μ.Χ. και ασκήτεψε στη μονή του Αγίου Σάββα. Κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 797 μ.Χ.