ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Επιστολή από το μέτωπο, η οποία αναδημοσιεύτηκε από την Εστία στις 01.05.1918: Η επιστολή ανέφερε: Στο Μέτωπο, 10 Απριλίου 1918 Αγαπημένε μου Νίκο, Έλαβα το γράμμα σου τη στιγμή που το πυροβόλο μας, μαζί με το αγγλικό, ετοιμάζονταν για την ολοένα και πιο γενικευμένη επίθεση. Στην επίθεση αυτή, όπου ξαναπολέμησαν και δοξάστηκαν τα ελληνικά όπλα, πιάσαμε πολλούς Βούλγαρους αιχμαλώτους και καταλάβαμε μερικά χωριά. Οι αιχμάλωτοι Βούλγαροι είχαν στα σακίδιά τους μαύρο, ξερό ψωμί και τυρί. Το πρόσωπό τους και γενικά η όψη τους ήταν χάλια. Αν δεν υπήρχε αυτή η τέχνη των χαρακωμάτων και μας άφηναν να τους καταδιώξουμε, θα τους κυνηγούσαμε μέχρι τη Σόφια και ακόμα παραπέρα. Αλλά τι να γίνει, αφού θέλουν να μας κρατάνε δεμένους; Αξέχαστος φίλος σας, Εμμ. Β. Ζωγράφος (Σάμος) Αυτούσια η επιστολή: Εν Μετώπω τη 10 Απριλίου 1918 Αγαπητέ μου Νίκο, Έλαβα την επιστολήν σου καθ’ ην στιγμήν το κανόνι μας μαζή με το Αγγλικό προητοίμαζον την ολονέν γενικευομένην επίθεσιν. Κατά την επίθεσιν αυτήν, καθ’ ην έδ...

Στις 20 Μαρτίου 1918, βρετανικά αεροπλάνα βομβάρδισαν εχθρικές κατασκηνώσεις στην περιφέρεια Δεμίρ Ισσάρ.

Στις 28 Μαρτίου 1918, Αγγλικά αεροπλάνα βομβάρδισαν τις κατασκηνώσεις νοτιοδυτικά του Δεμίρ Ισσάρ.

  Εφημερίδα Εμρπός. Φύλλο: 11/4/1909, Σελίδα: 4 Στις 10 Απριλίου 1909, φτάνει στην Αθήνα μαζί με άλλους ο βουλευτής των Σερρών Αγγιά βέης ως πρόσφυγας και φυγάδας.

Στις 10 Απριλίου 1941, στις 6:00 το πρωί, ο διοικητής του οχυρού Ρούπελ, Ταγματάρχης Γεώργιος Δουράτσος, συναντήθηκε με Γερμανό αξιωματικό που του ζήτησε την παράδοση του οχυρού.  Ο Δουράτσος απάντησε με την ιστορική φράση: «Τα οχυρά δεν παραδίδονται. Καταλαμβάνονται».  Στη συνέχεια και αφού έλαβε ενημέρωση για την κατάσταση αποφάσισε να παραδώσει το οχυρό ενώ απαίτησε κανένας Γερμανός να μην εισέλθει στο οχυρό πριν από την αναχώρηση των Ελλήνων μαχητών, αίτημα που έγινε δεκτό από τους Γερμανούς.  10 Απριλίου 1941: Στρατιώτες της φρουράς του Ρούπελ αποχωρούν συντεταγμένα από το οχυρό, μετά την παράδοσή του Στις 11:00 π.μ., οι Έλληνες στρατιώτες, αφού απέδωσαν τιμές στους πεσόντες, αναχώρησαν πεζή μέσω Σιδηροκάστρου προς τις Σέρρες. Την ίδια ημέρα, οι Γερμανοί τοιχοκόλλησαν στις Σέρρες προκήρυξη στα γερμανικά, βουλγαρικά και ελληνικά, δηλώνοντας ότι αγαπούν τους Έλληνες και τον πολιτισμό τους και ότι δεν έρχονται ως εχθροί, αλλά ως ελευθερωτές της Ελλάδας από τους Άγγλους....

Εφημερίδα Μακεδονία. Φύλλο: 11/4/1927, σελ.: 4 Στις 10 Απριλίου 1927, τελέστηκε από το 2 Ιππικό Σύνταγμα (Σύνταγμα Πεζικού με έδρα τις Σέρρες και Δκτη τον Γ. Γιαννακόπουλο) μνημόσυνο για τους αξιωματικούς και οπλίτες του Συντάγματος που έπεσαν στον πόλεμο. Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκαν στρατιωτικοί αγώνες, στους οποίους ξεχώρισαν οι εξής: Πρώτον, στο άλμα εμποδίων διακρίθηκαν ο ανθυπίλαρχος Δ. Κρανιάς και ο ανθυπίλαρχος Χ. Λαζαρίδης. Δεύτερον, στον αγώνα ιπποδρομίας (ομαλής διαδρομής) 1500 μέτρων διακρίθηκαν ο ανθυπίλαρχος Ηλίας Κονδύλης και ο υπασπιστής του Συντάγματος, ανθυπίλαρχος Χ. Λαζαρίδης. Τρίτον, στο άλμα εμποδίων για υπαξιωματικούς πρώτευσε ο λοχίας Γ. Κάλφος. Στην ομαλή ιπποδρομία αξιωματικών (1500 μέτρων) διακρίθηκε ο λοχίας Κονίδας. Ακολούθησε άλμα εμποδίων από ιππείς, στη συνέχεια αγώνας ταχύτητας ιππέων και έπειτα διεξήχθη άρπαγμα κρίκων με σπάθη. Ακολούθησε επίσης άρπαγμα κεφαλιών από το έδαφος με τη σπάθη από ιππείς, καθώς και διαγωνισμός μονάδων πολυβόλων σ...

Στις 10 Απριλίου 1927, κυκλοφόρησε η εφημερίδα "Πρωία" των Σερρών που είχε ως υπότιτλο "Δισεβδομαδιαία πολιτική και οικονομική εφημερίδα" με διευθυντή τον Κ.Χ. Παπαδόπουλο και συντακτική επιτροπή «εξ επιλέκτων Νομομαθών, Οικονομολόγων και πολιτικών επιστημόνων». Τετρασέλιδη σε σχήμα 37Χ35, που το διατήρησε μέχρι και την οριστική διακοπή της έκδοσής της. Είχε ιδιοκτήτη τον μεγαλοεπιχειρηματία Κωνσταντίνο Νάσιουτζικ. Υπήρξε η μοναδική Σερραϊκή εφημερίδα που διατήρησε τακτική φιλολογική στήλη, την οποία διεύρυνε σε ολόκληρη σελίδα. Θέλοντας να δείξει το σαφή ιδεολογικό της προσανατολισμό προς το κόμμα των Ελευθεροφρόνων του Ιωάννη Μεταξά, κάτω από τον τίτλο της προσέθεσε το 1927 τον υπότιτλο «βασιλοφρόνων αρχών» και το «εθνικοφρόνων αρχών» το 1928. Από τον Ιανουάριο του 1930, «Η Πρωία» προσχώρησε "στις αρχές της «Δημοκρατικής Ενώσεως», αναγράφοντας πως είναι «όργανον των λαϊκών συμφερόντων». Η εφημερίδα κυκλοφόρησε το τελευταίο της φύλλο προπολεμικά την Κυριακή 3 ...

​ Στις 10 Απριλίου 1924, σημειώθηκε η πρώτη ληστεία τρένου στην Ελλάδα, όταν ένοπλοι ληστές επιτέθηκαν στην αμαξοστοιχία που εκτελούσε το δρομολόγιο Αθήνα-Θεσσαλονίκη, κοντά στον σταθμό Δοξαρά μεταξύ Λάρισας και Δομοκού. Οι ληστές, μεταμφιεσμένοι με περούκες και ψεύτικα γένια, είχαν προηγουμένως καταλάβει τον σιδηροδρομικό σταθμό, αιχμαλωτίζοντας τον σταθμάρχη και καταστρέφοντας την τηλεγραφική μηχανή για να αποτρέψουν την ειδοποίηση των αρχών. ​ Όταν το τρένο έφτασε στον σταθμό, οι ληστές το ακινητοποίησαν χρησιμοποιώντας ένα κόκκινο φως ως σήμα κινδύνου. Ανέβηκαν στα βαγόνια και, υπό την απειλή όπλων, αφαίρεσαν χρήματα και κοσμήματα από τους επιβάτες. Μεταξύ των επιβατών ήταν ο υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας Δημήτριος Πάζης και ο Γενικός Διοικητής Μακεδονίας Ιωάννης Βαλαλάς. Η λεία των ληστών υπολογίζεται σε περίπου 400.000 δραχμές. ​ Η ληστεία συνέβη λίγες ημέρες πριν από το δημοψήφισμα της 13ης Απριλίου 1924 για την κατάργηση της μοναρχίας, γεγονός που οδήγησε σε εικασίες ότι οι ληστ...

Στις 10 Απριλίου 1908, όπως ανέφερε σε έκθεσή του ο Μητροπολίτης Μελενίκου Αιμιλιανός Δάγγουλας σχετικά με τις βιαιότητες του βουλγαρικού κομιτάτου, δύο Βούλγαροι αντάρτες απήγαγαν τον μικρό ψάλτη του χωριού Τζερέσνιτσα, στην περιοχή του Μελένικου. Εκείνος όμως κατάφερε να τους ξεφύγει και, φτάνοντας στο Μελένικο, έδωσε αρκετές πληροφορίες για αυτούς στις τοπικές αρχές. «...δύο Βούλγαροι αντάρται απήγαγον τον μικτάρην του χωρίου Τζερέσνιτσας της περιφερείας Μελενίκου, ούτος όμως κατώρθωσε να διαφύγη αυτούς, και ελθών εις Μελένικον, αρκετάς μετέδωκε περί αυτών πληροφορίας είς τας εκείσε αρχάς». 

Στις 10 Απριλίου 1907, όπως ανέφερε ο Πρόξενος της Ελλάδας στις Σέρρες Σακτούρης σε έκθεσή του την επομένη,  δολοφονήθηκε στις Σέρρες ο Βούλγαρος κρεοπώλης Πέτρος Χρήστου, που λόγω του φανατισμού του θεωρούνταν από τα πιο σημαντικά και επικίνδυνα μέλη του δολοφονικού κομιτάτου. Οι δράστες δεν συνελήφθησαν και τα ονόματά τους παρέμειναν άγνωστα.  Οι αρχές, όπως πάντα, προχώρησαν σε μαζικές συλλήψεις αθώων Ελλήνων και Οθωμανών.  Αν και οι δολοφόνοι διέφυγαν, θεωρείται βέβαιο όπως ανέφερε ο Σακτούρης πως πρόκειται για Έλληνες, που προέβησαν στην πράξη ως αντίποινα για τη δολοφονία στις Σέρρες  κάποιου  Ηλία από τη Τζουμαγιά. Ο δύστυχος αυτός άνθρωπος είχε καταδικαστεί σε θάνατο από το δολοφονικό κομιτάτο, επειδή πριν λίγο καιρό είχε επιστρέψει στην Ορθοδοξία, από την οποία τον είχαν αποσπάσει με τη βία, με απειλές και τρομοκρατία οι συμμορίες. Η δολοφονία του Ηλία διαπράχθηκε κάτω από τις πιο τραγικές συνθήκες. Το κεφάλι του, κομμένο από το σώμα και παραμορφωμ...

Έκθεση Πρόξενου Σακτούρη της 11ης Απριλίου 1907 Στις 10 Απριλίου 1907, βουλγαρική ένοπλη συμμορία αποτελούμενη από 30 άνδρες εισήλθε στο χωριό Εγρί-Δερέ και πολιόρκησε το ελληνικό καφενείο, όπου εκείνη την ώρα βρισκόταν ο Προκόπης Κομβόκης, εξέχων Έλληνας κάτοικος της περιοχής και ενεργός στην υποστήριξη του ελληνικού στοιχείου στη Μακεδονία. Η συμμορία άνοιξε πυρ και τον δολοφόνησε εν ψυχρώ μέσα στο καφενείο. το ηρωικό παλληκάρι της Καλλιθέας Προκόπιος Κομβόκης έδωσε μεγάλη μάχη απέναντι στη συμμορία των κομιτατζήδων. Ένας από τους επιτιθέμενους ήταν και ο υπηρέτης του Κομβόκη τούρκος Αμπάζ ο οποίος αγοράστηκε από τους Βούλγαρους κομιτατζήδες με 50 χρυσές τούρκικες λίρες. Μετά από λυσσώδη μάχη ο Κομβόκης σκότωσε τον Τούρκο υποταχτικό του και τρεις κομιτατζήδες. Του τέλειωσαν όμως οι σφαίρες και για κακή του τύχη πηγαίνοντας να ανεφοδιαστεί το τραυμάτισε πισώπλατα ένας βούλγαρος και αφού έπεσε ο ήρωας κάτω τον τρύπησε ο κομιτατζής κατά επανάληψη με την ξιφολόγχη του. Η κηδεία έγινε με ...

Ἐν ἀγχόνη κὰν τέθνηκας Πατριάρχα, ὁμως γε ἀεὶ ζῆς ἐν Ἐδὲμ τῇ θείᾳ. Τῇ δεκάτῃ Πατριάρχης θῦμα γέγον’ οὕνεκα Ἔθνους. Ο Άγιος Γρηγόριος, κατά κόσμο Γεώργιος Αγγελόπουλος, γεννήθηκε στη Δημητσάνα το έτος 1745 μ.Χ., από ευσεβείς και ενάρετους γονείς, τον Ιωάννη και την Ασημίνα. Το 1767 μ.Χ. μετέβη στη Σμύρνη, κοντά στον θείο του εκκλησιάρχη Μελέτιο, παρακολουθώντας μαθήματα στην Ευαγγελική Σχολή. Στη συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας στην Πάτμο από τον Δανιήλ Κεραμέα. Μετά τις σπουδές του ήλθε στην αυτοκρατορική μονή της Μεταμορφώσεως των Στροφάδων νήσων, όπου εκάρη μοναχός λαμβάνοντας το όνομα Γρηγόριος. Από εκεί τον κάλεσε ο Μητροπολίτης Σμύρνης Προκόπιος και τον χειροτόνησε αρχιδιάκονό του. Όταν αργότερα χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, επέστρεψε στη Δημητσάνα και έδωσε 1.500 γρόσια για την στέγαση των απόρων φοιτητών. Ο Άγιος Γρηγόριος μυήθηκε στην Φιλική εταιρεία από τον Ιωάννη Φαρμάκη περί τα μέσα του έτους 1818 μ.Χ. στο Άγιον Όρος. «Ἔδειξεν εὐθὺς ζωηρότατον ἐνθουσιασμὸν ὑπὲρ τοῦ π...

Eις τον Tερέντιον. Ἔπαθλα ποῖα τῆς τομῆς Τερεντίῳ; Ἃ μὴ προσέσχεν ὄψις, οὖς ἡ καρδία. Eις τους λοιπούς. Ἴδωμεν οὓς τέμνουσιν ἀθλητάς, ὅσοι. Δεκὰς τετραπλῆ, πρὸς δὲ καὶ ἄλλοι μάλα. Ἀσφάραγον δεκάτῃ γε Τερέντιος ἐξυπεκάρθη. Οι Άγιοι Μάρτυρες Αφρικανός, Θεόδωρος, Μάξιμος, Πομπήιος και Τερέντιος μαρτύρησαν το έτος 250 μ.Χ., επί αυτοκράτορα Δεκίου (249-251 μ.Χ.) και ηγεμόνος Φουρτουνιανού, στην Καρθαγένη της Αφρικής μαζί με άλλους τριάντα εννέα Χριστιανούς, των οποίων τα ονόματα είναι: Αλέξανδρος, Ανάξαρχος, Αναξιμένης, Αριστείδης, Δημάρατος, Δημοκλής, Δημοσθένης, Διονύσιος, Επαμεινώνδας, Ετεοκλής, Ζήνων, Ηλίας, Ηρακλής, Ησαΐας, Ηφαιστίων, Θεμιστοκλής, Θεόφραστος, Θησεύς, Θωμάς, Ισοκράτης, Λουκάς, Μακάριος, Μιλτιάδης, Μνήσαρχος, Ξενοφών, Όμηρος, Παρμενίων, Πελοπίδας, Περικλής, Πίνδαρος, Πολύβιος, Πολύνικος, Προμηθεύς, Σοφοκλής, Σωκράτης, Τιμόθεος, Τίτος, Φιλοποίμην, Φωκίων και Χρόνιος. Οι Άγιοι συνελήφθησαν, επειδή ήταν Χριστιανοί και δοκιμάσθηκαν με πολλά βασανιστήρια. Πρώτα τους χτύπησαν ...

Δήμοις αθλητών, μη φοβηθείς δημίους, Δήμος συνηρίθμηται αθλητής νέος. Ο Νεομάρτυρας αυτός καταγόταν από το χωριό Οζούν Κιου-πρού (Μακριά Γέφυρα) της επαρχίας Αδριανουπόλεως. Έκανε το επάγγελμα του ψαρά και εργαζόταν σε κάποιο ιχθυοτροφείο της Σμύρνης. Ήλθε σε προστριβή με τον Τούρκο ιδιοκτήτη του ιχθυοτροφείου, ο όποιος τον συκοφάντησε ότι δήθεν ο Δήμος ορκίστηκε να γίνει Τούρκος. Οδηγήθηκε με ψευδομάρτυρες στον κριτή και αφού επέμενε σταθερά στην πίστη του, ρίχτηκε στη φυλακή και βασανίστηκε φρικτά με διάφορα ξύλα και άλλα μέσα. Όταν τον έβγαλαν από τη φυλακή (τρεις φορές), ο Δήμος συνεχώς ομολογούσε τον Χριστό. Τότε ο κριτής τον καταδίκασε σε θάνατο με αποκεφαλισμό, γεγονός που συνέβη στίς 10 Απριλίου 1763 μ.Χ., ημέρα Πέμπτη, στη Σμύρνη. Το λείψανο του Αγίου ενταφιάστηκε με τιμές στο Ναό του Αγίου Γεωργίου στη Σμύρνη. Ο τάφος του έγινε προσκύνημα των πιστών, που τους παρείχε πολλά ιάματα.

Ο Άγιος Νεομάρτυρας Χρύσανθος, μαρτύρησε για την πίστη του στις 10 Απριλίου 1821 μ.Χ., κατά την ημέρα της Ανάστασης του Κυρίου, δια ξίφους. Ήταν γέρων στην ηλικία, και ο τόπος του μαρτυρίου του ήταν η Κωνσταντινούπολη. Η μνήμη του άγνωστη στους συναξαριστές και λείπουν στοιχεία του βίου του. Περί της μαρτυρικής του τελειώσεως αναφέρει χειρόγραφο της Μονής Ξενοφώντος: «10 Απριλίου ημέρα της Λαμπροφόρου Αναστάσεως του Κυρίου ξίφει ετελειώθη εν τη βασιλευούση ο ημέτερος γερο-Χρύσανθος παρά τινος αγαρηνού, υπέρ της ευσεβείας».

Ο Άγιος Μιλτιάδης ή Μελχιάδης ήταν πάπας Ρώμης (311 - 314 μ.Χ.). Καταγόταν από την Αφρική και είναι γνωστός ως Μελχιάδης ο Αφρικανός. Υπ' αυτού συγκλήθηκε το έτος 313 μ.Χ. Σύνοδος στο Λατερανό της Ρώμης, η οποία καταδίκασε τον Δονάτο και αθώωσε τον Επίσκοπο Καρχηδόνος Καικιλιανό. Επί της εποχής του εξεδόθησαν τα περί ανεξιθρησκείας έδικτα (διατάγματα) των Ρωμαίων αυτοκρατόρων Γαλερίου, Κωνσταντίνου και Λικινίου. Ο Άγιος Μιλτιάδης ή Μελχιάδης μαρτύρησε, κατά το Ρωμαϊκό Μαρτυρολόγιο, επί αυτοκράτορα Μαξιμίνου (307 - 313 μ.Χ.) και ενταφιάσθηκε στην Αππία οδό, κοντά στη νεκρόπολη του Αγίου Καλλίστου.

Οι Άγιοι αυτοί Μάρτυρες, μαρτύρησαν στη Γεωργία σε μία από τις εξολοθρευτικές επιδρομές της Μογγολικής ορδής, της οποία ηγείτο ο Ταμερλάνος, το έτος 1386 μ.Χ., στο μοναστήρι του Καμπτακούια. Διεισδύοντας ο στρατός του Ταμερλάνου στην πόλη Κάρτλη (κεντρική περιοχή της Γεωργίας) λεηλάτησε όλη την χώρα και κατέστρεψε το μοναστήρι του Καμπτακούια. Οι κάτοικοι των γειτονικών χωριών είχαν κλειστεί μέσα στο μοναστήρι. Μετά την λεηλασία του μοναστηριού, ο πολέμαρχος Ταμερλάνος συγκέντρωσε όλους τους μοναχούς μαζί και, επιθυμώντας να τους ταπεινώσει και να τους εξευτελίσει, τους ανάγκασε να τραγουδήδουν και να χορέψουν. Και οι μοναχοί φώναζαν κλαίγοντας: «Συμφορά μας, συμφορά μας». Οι στρατιώτες του Ταμερλάνου τους οδήγησαν στον καθεδρικό ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου, που ήταν γεμάτος από αιχμαλώτους Χριστιανούς. Συσσώρευσαν καυσόξυλα γύρω από την Εκκλησία και έβαλαν φωτιά. Έτσι οι Άγιοι Ομολογητές μαρτύρησαν και έλαβαν από τον Κύριο της δόξας το στέφανο του μαρτυρίου.

Ἀφῆκεν Ὀλδᾶ πνεῦμα μέλλοντα βλέπον, Ἡ Πνεύματος γέμουσα θείου πυθία. Η Προφήτιδα Ολδά (ή Όλδα), μητέρα του Σελήμ, του υιού του Θεκουέ, του υιού του Αράας, αναφέρεται στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης Δ' των Βασιλειών. Η Προφήτιδα κατοικούσε στην Ιερουσαλήμ κατά τους χρόνους του βασιλέως Ιωσία, προς τους απεσταλμένους του οποίου απάντησε τα εξής: «Αὐτὰ λέγει ὁ Κύριος ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσραήλ: Εἴπατε πρὸς τὸν ἄνδρα, ὁ ὁποῖος σᾶς ἀπέστειλε πρὸς ἐμέ. Αὐτὰ λέγει ὁ Κύριος: Ἰδού, ἐγὼ θὰ ἐπιφέρω μεγάλη καταστροφὴ στὸν τόπο τοῦτο καὶ τοὺς κατοικοῦντες σὲ αὐτόν, ἐφαρμόζων σὲ αὐτοὺς ὅλες τὶς τιμωρίες τοῦ βιβλίου τούτου, τὶς ὁποῖες διάβασε ὁ βασιλεὺς τοῦ βασιλείου τοῦ Ἰσραήλ. Καὶ τοῦτο θὰ γίνει διότι οἱ Ἰσραηλῖτες μὲ ἐγκατέλειπαν προσφέροντες θυμίαμα σὲ ξένους θεούς, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὲ ἀναγκάσουν νὰ ὀργισθῶ γιὰ τὰ ἔργα αὐτὰ τῶν χειρῶν τους καὶ νὰ ἀνάψει ὁ θυμός μου ἐναντίων τοῦ τόπου τούτου καὶ νὰ μὴ σβεσθεῖ».

Eις τον Iάκωβον. Τὸν Ἰάκωβον καὶ τετμημένον γράφω, Καὶ τῆς τομῆς φέροντα μισθὸν τὸ στέφος. Eις τον Aζάν. Τμηθεὶς ὁ Χριστοῦ Λευΐτης, Ἀζᾶ κάραν, Χριστοῦ τὸν ἐχθρὸν Λευϊαθὰν αἰσχύνει. Οι Άγιοι Ιάκωβος ο Πρεσβύτερος και Αζάς ο Διάκονος έζησαν επί του χριστιανομάχου βασιλιά των Περσών, Σαπώρ του Β'. Ο πρεσβύτερος Ιάκωβος ήταν από το χωριό Φαραθά, και ο διάκονος Αζάς από το χωριό Βιθυκορά. Καταγγέλθηκαν (332 μ.Χ.) σαν χριστιανοί και ανακρίθηκαν μπροστά στον άρχιμάγο Αχοσχαργάν (ή Αρχωγαϊχάρ). Επειδή όμως παρέμειναν στην ομολογία του Χριστού, στην αρχή τους κτύπησαν σκληρά και κατόπιν τους άφησαν γυμνούς τη νύκτα, μέσα σε δριμύ και αφόρητο ψύχος. Το πρωΐ, που μόλις άνέπνεαν, αλλά η ζωή της πίστης διατηρούσε όλο το σφρίγος και την ακμή της στις ψυχές τους, τους ρώτησαν: «Απαρνείστε επί τέλους τον Ιησού»; «Να πεθάνουμε θέλουμε γι' Αυτόν», απάντησαν οι μάρτυρες. Τότε ο άρχοντας, διέταξε και τους αποκεφάλισαν.

Η Οσία Αναστασία έζησε κατά τον 17ο αιώνα μ.Χ. στη Ρωσία. Έγινε μοναχή και αναδείχθηκε ηγουμένη της μονής του Ούγκλιχ. Κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη. Η Αγία μάρτυς Αναστασία ήταν ηγουμένη της Μονής των Θεοφανείων του Ούγκλιχ. Το 1609 οι Πολωνοί λεηλάτησαν και έκαψαν την πόλη,βασάνισαν και σκότωσαν την ηγουμένη Αναστασία μαζί με τις 34 αδελφές της Μονής των Θεοφανείων,έναν ιερέα και άλλες 260 γυναίκες. Τα σώματα τους ενταφιάστηκαν στο νεκροταφείο του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.Αναφορά στο γεγονός κάνει το ''Χρονικό του Ούγκλιχ''(18ος αιώνας). Η μνήμη τους τιμάται στις 10 Απριλίου