ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Kόσμου μεταστάς και Θεώ προσεγγίσας, Σός ειμι και σώσον με φησιν Aρτέμων. Ο Άγιος Αρτέμων άκμασε κατά την περίοδο της βασιλείας του Διοκλητιανού (285 - 305 μ.Χ.) και ήταν πρεσβύτερος της Εκκλησίας της Λαοδίκειας στη Συρία. Βρισκόταν σε προχωρημένη ήδη ηλικία (όπως γνωρίζουμε είχε διατελέσει 16 χρόνια αναγνώστης, 28 διάκονος και 33 χρόνια ιερέας), όταν επίσκοπος της πόλης ήταν ο γηραιός άγιος Σισσίνιος. Πριν το μαρτύριο του ο Αρτέμων είχε εισέλθει με τον Σισσίνιο στον ειδωλολατρικό ναό τής Λαοδίκειας και κατέστρεψαν τα εκεί ευρισκόμενα είδωλα. Όταν μετά από κάποιο χρονικό διάστημα ήλθε στη Λαοδίκεια κάποιος Κόμης, που λεγόταν Πατρίκιος, και πληροφορήθηκε το τόλμημα των αγίων, όρμησε στο ναό που λειτουργούσαν, για να τους τιμωρήσει. Πατάχθηκε όμως αμέσως από θεϊκή οργή και ασθένησε. Παρόλο δε που ζήτησε και έλαβε από τον Σισσίνιο τη θεραπεία του, παρέμεινε αμετανόητος και, αφού συνέλαβε τον Αρτέμονα, τον υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια, για να τον αναγκάσει να θυσιάσει στους ψευδοθεούς. Τ...

Tω Παρθενίω επλάκη διπλούν στέφος, Ως ιερεί τε και αθλητή Kυρίου. Ο νέος αυτός Ιερομάρτυρας, καταγόταν από τη Μυτιλήνη και ήταν γιος θεοσεβών γονέων. Ο Παρθένιος αφοσιώθηκε στις μελέτες και έγινε ένας από τους σοφούς του 17ου αιώνα. Χειροτονήθηκε ιερέας και αργότερα έγινε Αρχιερέας και ποιμένας της Χίου. Στα τέλη του 1656 έγινε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, σαν διάδοχος του Πατριάρχη Παρθενίου του Β'. Σαν Μητροπολίτης, αλλά και σαν Πατριάρχης αναδείχτηκε άνδρας ευλαβής, χρηστός, λόγιος και ζηλωτής των καλών πραγμάτων και της ευσέβειας. Σαν Πατριάρχης, ανέπτυξε ιδιαίτερα την Ελληνική παιδεία. Κάποια επιστολή του όμως, έπεσε στα χέρια της υψηλής Πύλης, που θεώρησε το περιεχόμενο της επαναστατικό. Έτσι ο τότε Σουλτάνος Ιμπραήμ ο Α', διέταξε τη θανάτωση του Πατριάρχη Παρθενίου. "Ετσι συνελήφθη και τον πίεζαν να δεχτεί τον ισλαμισμό για να σωθεί. Αλλά ο Παρθένιος έμεινε αμετακίνητος στην πίστη του. Τότε το Σάββατο του Λαζάρου, στις 24 Μαρτίου 1657, τον κρέμασαν στην Καγκελωτή ...

Τὴν σάρκα ῥίψας, ὡς ἔλυτρον, Ἀρτέμων, Οὐ γῆς ἔχων τι στέλλεται τὴν πρὸς πόλον. Εἰκάδι ἀμφὶ τετάρτῃ ἐδέξατο Ἀρτέμον Ἐδέμ. Ο Όσιος Αρτέμων έζησε στους αποστολικούς χρόνους, όταν για πρώτη φορά το Ευαγγέλιο του Χρίστου διαδιδόταν στις ειδωλολατρικές κοινωνίες. Ο Απόστολος των Εθνών, Παύλος, πήγε στη Σελεύκεια της Πισιδίας, κήρυξε το λόγο του Θεού και είλκυσε εκλεκτές ψυχές, που αποτέλεσαν την πρώτη Εκκλησία της πόλης εκείνης. Μεταξύ των νεοφωτισθέντων έλαμπε περισσότερο ο Αρτέμων, που ο Παύλος τον ανέδειξε και επίσκοπο. Στο διάστημα της επισκοπής του, δικαίωσε την προτίμηση και τις ελπίδες που στήριξε σ' αυτόν ο Παύλος. Καλλιέργησε τη διδασκαλία, φρόντισε για τους φτωχούς και της χήρες, ήταν παράδειγμα στους πιστούς με λόγια και έργα, πατέρας αυτών και βοηθός, καύχημα και παρηγοριά. Πέθανε ειρηνικά και τον θρήνησε όλο το ποίμνιο του, σαν μια οικογένεια. Διότι έκανε πράξη, αυτό που είπε ο Απ. Παύλος: «Τύπος γίνου τῶν πιστῶν ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πνεύματι, ἐν πίστει, ἐν ἁγ...

Πριν από περίπου 250-300 χρόνια, αυτή η εικόνα βρισκόταν σε ένα από τα ανδρικά μοναστήρια του Τβερ και δόθηκε από τον Ηγούμενο στον Κοσμά Βολτσανίνοφ ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για την εξαιρετική του εργασία στην εκκλησία του μοναστηριού. Η εικόνα αυτή περνούσε από γενιά σε γενιά, αλλά κάποιος ασεβής εγγονός του Κοσμά την απομάκρυνε και την τοποθέτησε στη σοφίτα. Η σύζυγός του υπέφερε από πολλές προσβολές τόσο από τον άντρα της όσο και από τους συγγενείς του. Απελπισμένη για τον γάμο της, αποφάσισε να θέσει τέρμα στη ζωή της σε ένα εγκαταλελειμμένο λουτρό. Καθ’ οδόν, της εμφανίστηκε ένας μοναχός και της είπε: «Πού πηγαίνεις, δυστυχισμένη; Επιστρέφοντας, προσευχήσου στην Θεοτόκο του Όρους του Νεφελώδους, και θα ζήσεις εν ειρήνη.» Η ταραγμένη νεαρή σύζυγος γύρισε στο σπίτι και αποκάλυψε τα πάντα, χωρίς να αποκρύψει την πρόθεσή της που είχε διακοπεί. Αναζήτησαν τον μοναχό, αλλά δεν τον βρήκαν, και κανείς άλλος δεν τον είχε δει παρά μόνο εκείνη. Αυτό συνέβη την παραμονή του Ευαγγελισμού της Υ...

Παραμονή της μεγάλης εορτής του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου. Λειτουργικά κείμενα Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Σήμερον τῆς παγκοσμίου χαρᾶς τά προοίμια, τήν πρoεόρτιον ᾆσαι προτρέπεται· ἰδού γάρ Γαβριήλ παραγίνεται, τῇ Παρθένῳ κομίζων τὸ Εὐαγγέλιον, καί πρὸς αὐτήν ἐκβοήσεται· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά σοῦ. Κοντάκιον Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον. Ἐπελεύσει Πνεύματος τοῦ Παναγίου, τοῦ Πατρός τόν σύνθρονον, καί ὁμοούσιον φωνῇ, τοῦ Ἀρχαγγέλου συνέλαβες, Θεοκυῆτορ, Ἀδάμ ἡ ἀνάκλησις.

Ο Άγιος Ζαχαρίας ο Νηστευτής ήταν ασκητής στις Μακρινές Σπηλιές της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου στα τέλη του 13ου και στις αρχές του 14ου αιώνα. Νήστευε τόσο αυστηρά που δεν έτρωγε τίποτα ψημένο ή βρασμένο, καταναλώνοντας μόνο χόρτα μία φορά την ημέρα, κατά τη δύση του ήλιου. Οι δαίμονες έτρεμαν ακόμα και στο άκουσμα του ονόματός του. Συχνά ο μοναχός έβλεπε αγγέλους, με τους οποίους αξιώθηκε να ζει στον Ουρανό.

 Θεῷ πρὸς ἰσχὺν ἐξομοιωθείς, Πάτερ, Υἱῷ Θεοῦ σύγκληρος ἐκστὰς γῆς γίνῃ. Ο Όσιος Ζαχαρίας διέπρεψε στη μοναχική ζωή, της οποίας αποτέλεσε καύχημα. Απαράμιλλη προ πάντων υπήρξε η ταπεινοφροσύνη του, χάρη της οποίας ο Θεός, τον στόλισε με μεγάλη πνευματική υπεροχή. Τόσο ώστε και αυτοί οι περίφημοι αββάδες Μακάριος και Μωϋσής τον πλησίαζαν με πολύ σεβασμό και έρχονταν πάντοτε να ωφεληθούν από τα λόγια του, τα φωτισμένα από το Άγιο Πνεύμα. Κατά την ώρα του θανάτου του, ο όποιος ήλθε ήσυχος και γαλήνιος, θάνατος αληθινού δικαιου, τον περιστοίχιζαν αδελφικά πολλοί από τους αββάδες. Κατά τις τελευταίες του δε στιγμές, ενώ ο Ζαχαρίας ήταν σιωπηλός, άνέβλεψε κάπως μυστήρια προς τα πάνω, άνέβλεψε τότε και ο άββάς Ισίδωρος και θαρρείς από κάποια ουράνια έμπνευση, είπε: «Εὐφραίνου, τέκνον μου Ζαχαρία, ὅτι ἠνεώχθησάν σοι αἱ πύλαι τῆς οὐρανῶν βασιλείας».

 Σωτῆρος ὀκτάριθμος ἐτμήθη φάλαγξ, Τοῦ πρὶν περιτμηθέντος ὀκταημέρου. Οι Άγιοι Οκτώ Μάρτυρες, όταν απεστάλη απόφαση από τον ασεβή και παράνομο βασιλέα Ιουλιανό (361 - 363 μ.Χ.), που διέταζε τους πιστούς να αρνηθούν τον Χριστό και να προσκυνούν τους θεούς των Εθνικών, όχι μόνο δεν υπάκουσαν να κάνουν αυτό, αλλά και με μεγάλο θάρρος περιέρχονταν όλη την πόλη και έλεγαν με μεγάλη φωνή: «Να τιμάτε και να λατρεύετε τον Χριστό ως τον μόνο αληθινό Θεό. Και οι θεοί που δεν δημιούργησαν τον ουρανό και την γη, ας καταστραφούν μαζί με όσους τους λατρεύουν». Εξαιτίας αυτής της ενέργειάς τους συνελήφθησαν από τους ειδωλολάτρες και παραδόθηκαν στην φυλακή. Κατηγορούμενοι από τον Ιουλιανό και με διαταγή εκείνου πρόθυμα αποδέχθηκαν το μαρτύριο. Αποκεφαλίσθηκαν, ανεβαίνοντας προς τον Χριστό, τον Οποίο είχαν ποθήσει από την βρεφική τους ηλικία και χωρίς να Τον αρνηθούν έλαβαν βραβείο αθανασίας. Η ορθόδοξος Εκκλησία τιμούσε αρχικά την μνήμη τους στις 15 Μαρτίου. Σε μερικά Συναξάρια ο αριθμός των εν λ...

 Καλῷ τραφεὶς κάλλιστα γήρᾳ, Μαρτῖνε, Θανὼν θανοῦσι προστέθεισαι Πατράσι. Ο Όσιος Μαρτίνος έζησε και ασκήτεψε στη Θηβαΐδα της Αιγύπτου και απεβίωσε ειρηνικά.

Οι Άγιοι Μάρτυρες Ρωμύλος και Σεκούνδος μαρτύρησαν στη Μαυριτανία της Αφρικής. Δεν έχουμε περισσότερες λεπτομέρειες για τον βίο και το μαρτύριο των Αγίων.

Ο Όσιος Αβραάμ, από μικρό παιδί διάλεξε την αγγελική ζωή του μονάχου και έτσι μοίρασε στους φτωχούς ότι περιουσία είχε και έγινε υπόδειγμα μοναχού. Η φήμη της μεγάλης του αρετής δεν άργησε να διαδοθεί στη χώρα οπού ασκήτευε και γι' αυτό έτρεχαν πολλοί κοντά του για να ωφεληθούν πνευματικά. Αλλ' ο Αβραάμ, επειδή δεν του άρεσε η επίδειξη και η φασαρία, ανέβηκε στο όρος του Λάτρου, όπου με αυστηρότερη εγκράτεια, αγρυπνία και προσευχή, προόδευε σε μεγάλα ύψη αρετής και ωφελούσε τους εκεί ασκητές. Έτσι, μ' αυτό τον θεάρεστο τρόπο αφού έζηοε, απεβίωσε ειρηνικά.

Οι Άγιοι Μάρτυρες Πέτρος και Στέφανος μαρτύρησαν το έτος 1552 στην περιοχή Καζάν, από τους Μογγόλους. Ο Άγιος Μάρτυρας Στέφανος του Καζάν ήταν Τατάρος Μουσουλμάνος. Για περισσότερα από είκοσι χρόνια υπέφερε από αδυναμία στα πόδια. Μετά την κατάληψη του Καζάν από τον Ιβάν τον Τρομερό το 1552, πίστεψε στον Χριστό μέσω του αρχιερέα Τιμοθέου και έλαβε θεραπεία. Ο Άγιος βαπτίστηκε από τον αρχιερέα Τιμόθεο του Καθεδρικού Ναού της Μόσχας, ο οποίος είχε φέρει επιστολή του Μητροπολίτη Μακάριου προς τον ρωσικό στρατό. Μετά την αποχώρηση του ρωσικού στρατού από το Καζάν, ο Στέφανος ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό, και οι Τάταροι τον κατηγόρησαν για αποστασία. Λιγότερο από έναν μήνα μετά τη βάπτισή του, οι Τάταροι τον κατακρεούργησαν, σκόρπισαν το σώμα του και λεηλάτησαν το σπίτι του, επειδή παρέμεινε πιστός στον Χριστό. Το μαρτύριό του έλαβε χώρα στις 24 Μαρτίου 1552. Ένας άλλος πρώην Τατάρος, που βαπτίστηκε στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ονομαζόταν Πέτρος. Μετά την αποχώρηση του ρωσικού στρατού από...

Δύο Χριστιανοί φίλοι, ο Ιωάννης και ο Σέργιος, έταξαν να υιοθετήσουν ο ένας τον άλλο σαν σαρκικοί αδελφοί, μπροστά στην ιερά εικόνα της Παναγίας στη μονή των Σπηλαίων της Λαύρας του Κιέβου. Ο Ιωάννης ήταν πλούσιος και είχε έναν επτάχρονο υιό, τον Ζαχαρία. Όμως ο Ιωάννης αρρώστησε πολύ. Πριν τον θάνατό του ανέθεσε την επιμέλεια και την φροντίδα του υιού του Ζαχαρία, στον φίλο του Σέργιο, στον οποίο εμπιστεύθηκε και μια μεγάλη ποσότητα χρυσού, ώστε να την δώσει στον υιό του Ζαχαρία, όταν αυτός θα έφθανε σε ώριμη ηλικία. Όταν ο Ζαχαρίας μεγάλωσε, ζήτησε το χρυσάφι από τον Σέργιο. Εκείνος, όμως, αρνήθηκε ότι είχε παραλάβει κάτι τέτοιο από τον πατέρα του Ζαχαρία. Τότε ο Ζαχαρίας είπε: «Αφήσατέ τον να ορκισθεί μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, ενώπιον της οποίας έγινε σαρκικός αδελφός με τον πατέρα μου. Και αν ορκισθεί ότι δεν πήρε τίποτε από τον πατέρα μου Ιωάννη, εγώ δεν θα ζητήσω τίποτε από αυτόν». Όταν ο Σέργιος ορκίσθηκε αυτό που ισχυριζόταν, ήθελε να πλησιάσει για να ασπαστεί την εικόν...

Ο Όσιος Στέφανος ο Ξυλινίτης έζησε ασκητικά και αξιώθηκε από τον Θεό του προορατικού χαρίσματος.