ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Ζωὴν ὁ Θωμᾶς ἐκλιπὼν μετρουμένην, Ζωὴν πρεπόντως εὗρεν οὐ μετρουμένην. Ο Άγιος Θωμάς ήταν διάκονος και χαρτοφύλακας της Αγίας Σοφίας, κατά τον Νικηφόρο Κάλλιστο. Εκλέχτηκε Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης το 667 μ.Χ. (κατ' άλλους το 665 μ.Χ.) και διαδέχτηκε τον Πέτρο. Παρέμεινε στο θρόνο μέχρι το 669 μ.Χ., τον όποιο θεάρεστα κυβέρνησε και απεβίωσε ειρηνικά (Παρισινός Κώδικας 259). Η μνήμη του, από ορισμένους Συναξαριστές, τοποθετείται και την 14η (μνήμη τοῦ ἐν ἀγίοις πατρὸς ἡμῶν Θωμᾶ πατριάρχου / τοῦ ἐν ἀγίοις πατρὸς ἡμῶν Θωμᾶ πατριάρχου)  ή την 16η Νοεμβρίου. Βιογραφία Ο Θωμάς Β΄ της Κωνσταντινούπολης (Ελληνικά: Θωμᾶς, πέθανε στις 15 Νοεμβρίου 669) ήταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως από τις 17 Απριλίου 667 έως το 669. Είχε προηγηθεί ο Πατριάρχης Πέτρος Κωνσταντινουπόλεως. Κατά τη διάρκεια των ταραγμένων χρόνων των Χριστολογικών διαφορών, ήταν Ορθόδοξος στην πίστη και τη διδασκαλία του. Η μνήμη του τιμάται από την Εκκλησία στις 16 Νοεμβρίου. Τον διαδέχθηκε ως Οικουμ...

Η μνήμη των τριών αυτών μαρτύρων, αναφέρεται στον Παρισινό Κώδικα 1578 και στον Πατμιακό 266 μετά της συνοδείας αυτών. Ο Φιλαντρόποβ δεν αναφέρει συντρόφους και σε συγγενή χειρόγραφα.από αυτή την ομάδα, όπως  στις 16 Νοεμβρίου, καταγράφει μόνο τον Καρτέριο, τον Ευψύχιο και κάποιον Νέαρχο. Οι Άγιοι ανήκουν σε μία ομάδα που μαρτύρησε στην Έμεσα της Φοινίκης (σημερινή Χομς της Συρίας). Η ομάδα περιλαμβάνει: Νέαρχο, Δομνίνο, Θεότιμο, Φιλόθεο, Σιλβανό, Καρτέριο, Ευψύχιο, Παμφίλο, Τιμόθεο, Δωρόθεο και Θεόφιλο, μαζί με άλλους ανώνυμους συντρόφους. Η μνήμη τους τιμάται σε ορισμένα μαρτυρολόγια στις 15 Νοεμβρίου. Αυτοί οι μάρτυρες της Έμεσας είναι γνωστοί επειδή θανατώθηκαν κατά τη διάρκεια των διωγμών των Ρωμαίων αυτοκρατόρων, πιθανότατα είτε κατά τον διωγμό του Δεκίου (περίπου το 250 μ.Χ.) είτε του Μαξιμιανού/Μαξιμίνου (αρχές 4ου αιώνα). Η συγκεκριμένη λίστα ομαδοποιεί κάτω από μία ενιαία, κοινή ημερομηνία εορτασμού σε ορισμένες παραδόσεις, η οποία συνδέεται με τον τόπο μαρτυρίου τους στη...

Ὁ Δημήτριος, χειρὶ τμηθεὶς δημίου, Δήμοις ἀθλητῶν συγχορεύει Κυρίου. Ο Άγιος Δημήτριος έζησε κατά τη βασιλεία του αυτοκράτορα Μαξιμιανού (286-305) και καταγόταν από το χωριό Δαβούδιο, το οποίο βρισκόταν κοντά στην πόλη Αμαπάσος. Όταν οδηγήθηκε ενώπιον του ειδωλολάτρη διοικητή Πομπλίου επειδή ήταν Χριστιανός, διακήρυξε με θάρρος την πίστη του στον Χριστό τον Θεό μας. Και μέσω του Αγίου Πνεύματος δίδαξε όλους όσους στέκονταν γύρω εκεί για την ενανθρώπηση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, για την άρρητη οικονομία Του, καθώς και για την ολόπλευρη αγαθότητα και φιλανθρωπία Του, και τους δίδαξε επίσης για την απατηλότητα της ειδωλολατρίας και πώς τα είδωλα είναι κουφά και άλαλα μαζί με εκείνους που τα λατρεύουν. Αυτό εξόργισε τον διοικητή, και διέταξε τον αποκεφαλισμό του Δημητρίου με ξίφος. Αφού τελειώθηκε με αυτόν τον τρόπο, η επιθυμία του εκπληρώθηκε και έλαβε ένα ουράνιο στεφάνι από τον Χριστό. Ευσεβείς Χριστιανοί τότε πήραν το σώμα του και τον έθαψαν με τιμή και ευλάβεια, και λίγο αργότερα...

  Iουστίνον άνακτα συν Θεοδώρα, Προς ουρανούς κέκληκε πάντων Δεσπότη ς. Στην ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός Α΄ (527-565 μ.Χ.) και η σύζυγός του, η αυτοκράτειρα Θεοδώρα, αποτελούν δύο από τις πλέον εμβληματικές και χαρισματικές μορφές. Η σχέση τους, η κοινή τους δράση και η ανάδειξη της Θεοδώρας από τα κατώτερα στρώματα σε Αύγουστα, έχουν τροφοδοτήσει πλήθος αφηγήσεων, οδηγώντας ενίοτε σε συγχύσεις ονομάτων και γεγονότων. Η Θεοδώρα: Η μοναδική σύζυγος του Ιουστινιανού Το ιστορικά ορθό γεγονός είναι ότι ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός είχε μία και μοναδική σύζυγο κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, η οποία ονομαζόταν Θεοδώρα. Η Θεοδώρα, πριν τον γάμο της, είχε πράγματι ένα ταραχώδες παρελθόν ως ηθοποιός και, σύμφωνα με κάποιες πηγές, ως εταίρα. Ο Ιουστινιανός την ερωτεύτηκε βαθιά και αποφάσισε να την παντρευτεί, παρακάμπτοντας μάλιστα έναν παλαιό ρωμαϊκό νόμο που απαγόρευε στα μέλη της αριστοκρατίας (και της Συγκλήτου) να συνάπτουν γάμο με γυναίκες τέτο...

Tην δωρεάν ηύξησε Kυντιών θύτης, Eυ δούλε γουν ήκουσε. Tι τούτου πλέον; Ο Όσιος Κυντίων (ή Κυντιρίων ή Κυντιανός ή Κυντιριανός) επίσκοπος Σελευκείας ήταν ένας από τους 318 Πατέρες της Α' Οικουμενικής Συνόδου στη Νίκαια της Βιθυνίας. Υπήρξε ασκητικός, αλλά και θαυματουργός. Απεβίωσε ειρηνικά

  Πῦρ, Ἐλπίδιε, σὺν δυσὶ στέγειν φίλοις, Ἡ τῶν ἐπάθλων ἐλπὶς ἠρέθιζέ σε. Ο Άγιος Έλπίδιος, μέλος της Συγκλήτου, έζησε όταν αυτοκράτορας ήταν ο Ιουλιανός ο παραβάτης (361 μ.Χ.), o όποιος αφού τον έπιασε, του είπε να διαλέξει μεταξύ της άρνησης του Χριστού και του μαρτυρικού θανάτου. Ο Ελπίδιος χωρίς περιστροφές διάλεξε το δεύτερο. Μαζί μ' αυτόν συμβάδισαν προς το μαρτύριο και δύο συνάδελφοι φίλοι του, ο Μάρκελλος και ο Ευστοχίας. Αφού στις σάρκες τους έριξαν καυτό νερό, κατόπιν έσπασαν τα άκρα των σωμάτων τους με βαριά σιδερένια ραβδιά. Και η μανία των απίστων δεν σταμάτησε εδώ. Αλλά και σ' αυτήν την κατάσταση που βρίσκονταν, τους έριξαν στη φωτιά και έτσι παρέδωσαν το πνεύμα τους, μαρτυρικά ολοκαυτώματα υπέρ της αγίας πίστης.

Επιγραμματικά και με χρονολογική σειρά αναφέρουμε τα σημαντικότερα γεγονότα της ζωής του Ρώσου Αγίου: Γεννήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου του 1722 μ.Χ. Το 1734 μ.Χ. εισάγεται στη Θεολογική Σχολή του Κιέβου ενώ το 1738 μ.Χ. μπαίνει στα μοναστήρια Λιούμπετζ και Μετθεντόφσκυ κοντά στο Κίεβο. Το 1741 μ.Χ. γίνεται ρασοφόρος μοναχός, μετονομασθείς Πλάτων και δύο χρόνια αργότερα μετακομίζει στις σκήτες της Βλαχίας, όπου ζει με τον γέροντα Βασίλειο. Το 1746 μ.Χ. πηγαίνει στο Άγιον Όρος ενώ το 1750 μ.Χ. κείρεται μοναχός απ' τον γέροντα Βασίλειο, μετονομασθείς Παΐσιος. Το 1754 μ.Χ. ξεκινά την κοινοβιακή ζωή με το Βησσαρίωνα και το 1758 μ.Χ. χειροτονείται Ιερέας και ιδρύει τη σκήτη του Προφήτη Ηλία. Το 1763 μ.Χ. μετακινείται στη Δραγομίρνα, το 1775 μ.Χ. στη μονή Σεκούλ και το 1779 μ.Χ. στη μονή Νιαμέτς. Το 1790 μ.Χ. γίνεται αρχιμανδρίτης και πεθαίνει στις 15 Νοεμβρίου του 1794 μ.Χ.