ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Ο Όσιος Μωυσής ήταν αδελφός των Αγίων Εφραίμ του Νοβύ Τορκ (τιμάται 28 Ιανουαρίου) και Γεωργίου. Και οι τρεις υπηρέτησαν τον Άγιο Πρίγκιπα Βόρις του Κιέβου (τιμάται 24 Ιουλίου). Μετά τη δολοφονία του Αγίου Βόριδος στον ποταμό Άλτα το 1015 (όπου σκοτώθηκε και ο Άγιος Γεώργιος), ο Μωυσής κατέφυγε στο Κίεβο και βρήκε καταφύγιο κοντά στην Πρεδισλάβα, κόρη του Βλαδίμηρου του Κιέβου και αδελφή του μελλοντικού πρίγκιπα Ιαροσλάβου του Σοφού. Το 1018, όταν ο βασιλιάς της Πολωνίας Βολοσλάβος κατέλαβε το Κίεβο, ο Μωυσής και οι συνοδοί του αιχμαλωτίστηκαν και μεταφέρθηκαν στην Πολωνία. Ο Μωυσής, όντας ψηλός και ωραίος στην όψη, προσέλκυσε το ενδιαφέρον μιας πλούσιας Πολωνής χήρας, η οποία τον επιθύμησε και ήθελε να τον εξαγοράσει από την αιχμαλωσία για να τον κάνει σύζυγό της. Ο Μωυσής αρνήθηκε αποφασιστικά να ανταλλάξει την αιχμαλωσία του με τη δουλεία ενός γάμου. Παρά την άρνησή του, η γυναίκα τον εξαγόρασε. Επιχείρησε με κάθε μέσο να τον σαγηνεύσει, αλλά εκείνος προτίμησε την πείνα από τα πλο...

Ο Άγιος Ιωαννίκιος (Ιοανίκιε) ο Νέος γεννήθηκε από ευσεβείς γονείς στο Μούσελ της Ρουμανίας. Από νεαρή ηλικία απαρνήθηκε τα εγκόσμια και έλκεται πνευματικά από τη Μονή Τσετατούια (Cetățuia). Για πενήντα ολόκληρα χρόνια έζησε ασκητικά σε μια σπηλιά στο Όρος Νέγκρου Βόντα (Negru Vodă). Οι ασκητικοί του αγώνες, οι προσευχές του για όλο τον κόσμο, οι νηστείες του και τα δάκρυά του καλύπτονταν από μυστήριο. Μόνο μία φορά την εβδομάδα, ένας μοναχός του έφερνε ψωμί και νερό, ενώ ο ηγούμενος της μονής τον επισκεπτόταν συχνά για να του κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων. Ο Άγιος Ιωαννίκιος ο Νέος υπήρξε πνευματικός καθοδηγητής του μεγάλου ηγεμόνα Μιχαήλ του Γενναίου (1593–1601), καθώς και του άρχοντα Ματέι Μπασαράμπ. Ο μοναχός Ιωαννίκιος προείδε το έτος της κοιμήσεώς του (1638) και το χάραξε στον επάνω τοίχο της σπηλιάς του. Το 1944, ο π. Ποιμήν Μπαρμπιέρι, ηγούμενος τότε της Σκήτης Τσετατούια – Νέγκρου Βόντα, κατέβηκε μέσα από ένα άνοιγμα στη σπηλιά, δίπλα σε απόκρημνο τοίχο 14 μέτρων ύψους, εν...

Η Μονή της Χρυσοβαλάντου βρισκόταν στον πέμπτο λόφο της Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος τότε ήταν γνωστός ως Χρυσοβαλάντου — όνομα που δόθηκε στη μονή από την τοποθεσία αυτή. Η ίδια η μονή ήταν αφιερωμένη στους Αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ, ή ενδεχομένως μόνο στον Αρχάγγελο Γαβριήλ. Στην αγιολογική βιογραφία της Αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου του 9ου αιώνα, διαβάζουμε ότι στις 26 Ιουλίου ετελείτο η εορτή της καθιέρωσης της Μονής, και την ίδια ημέρα η ηγουμένη της, Αγία Ειρήνη, πληροφορήθηκε από άγγελο ότι θα εκοιμήθη την επομένη της εορτής του Αγίου Παντελεήμονος, δηλαδή στις 28 Ιουλίου. Το γεγονός αυτό γεννά την απορία μήπως η Μονή Χρυσοβαλάντου ήταν στην πραγματικότητα μία από τις άλλες δύο μονές ή εκκλησίες αφιερωμένες στους Αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ, των οποίων η καθιέρωση εορτάζεται επίσης στις 26 Ιουλίου. Η ακριβής τοποθεσία και των τριών αυτών ναών ή μονών παραμένει αβέβαιη, καθώς ελάχιστες ή καθόλου πληροφορίες έχουν διασωθεί.

Στις 26 Ιουλίου, τιμούμε τη Σύναξη της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου στο Παγκίδιον (Πηγάδιο), πλησίον της Νέας Κιονοστοιχίας. Σύμφωνα με το Χρονικό του Ιωάννη Μαλάλα, επί βασιλείας του αυτοκράτορα Λέοντος Α΄ του Θρακός, το έτος 469, σημειώθηκε «μέγα πυρ εις την Κωνσταντινούπολιν, οἷον οὐδέποτε ἐγένετο πρότερον. Ἐξερράγη πυρ ἀπὸ θαλάσσης εἰς θάλασσαν, καὶ ὁ βασιλεὺς Λέων, φοβούμενος διὰ τὸ παλάτιον, ἐξῆλθεν ἐκ τῆς πόλεως καὶ διεπεράθη εἰς τὸν Ἅγιον Μάμαν. Ἐκεί ἔμεινεν ἕξ μήνας ἐπὶ πομπῆς. Ἐκτίσθη λιμήν καὶ κιόνιον, ὃ ἐκάλει Νέαν Κιονοστοιχίαν, ὡς καλείται μέχρι σήμερον.» Από αυτό κατανοούμε ότι η Νέα Κιονοστοιχία βρισκόταν κοντά στη συνοικία του Αγίου Μάμαντος, στην ευρωπαϊκή πλευρά του Βοσπόρου, έξω από τη Γαλάτα, προς το βόρειο άκρο του Κεράτιου Κόλπου. Εκεί κοντά βρισκόταν και το Παγκίδιον. Πιθανόν κατά τη βασιλεία του ίδιου αυτοκράτορα Λέοντος Α΄ ανεγέρθη εκεί ναός ή μονή αφιερωμένη στη Θεοτόκο, της οποίας η Σύναξη εορταζόταν στις 26 Ιουλίου.

 Πριν γης απελθείν αρετών καρπούς φύσας, Tο στείρον εκπέφευγεν ο Στειρωνίτης. Ο Όσιος Ιγνάτιος ο Στειρωνίτης απεβίωσε ειρηνικά.

Tον σον ξίφει τράχηλον ατρέπτως κλίνας, Tο της τελευτής Aππίων πίνεις πόμα. Ο Άγιος Αππίων, μάρτυρας (τιμάται στα ελληνικά στις 26 Ιουλίου). Ο χρόνος και ο τόπος του μαρτυρίου του είναι άγνωστοι. Σύμφωνα με τα ελληνικά συναξάρια, αποκεφαλίστηκε με σπαθί (Παρίσι 1617, 1071). Η μνήμη του Α. περιέχεται στα βυζαντινά ημερολόγια πολωνικής προέλευσης: το Τυπικό της Μεγάλης Εκκλησίας του 9ου-10ου αιώνα ( Dmitrievsky . Περιγραφή. Τόμος 1. σελ. 96) και το Συναξάριο της Μεγάλης Πολωνικής Εκκλησίας του 10ου αιώνα (SynCP. Στήλη 845). Από τα ρωσικά ημερολόγια, η μνήμη του Α. σημειώνεται στις 26 Ιουλίου στους μη-Στίχναιους Προλόγους (RGADA. Συν. τύπος 177. L. 87ob., αρχές 14ου αιώνα), ένα εδάφιο περιλαμβάνεται στο Στιχουργικό Συναξάριο κάτω από την 25η Ιουλίου (Σκόπια, Μητρόπολη. M-1. L. 247, 3ο τέταρτο 14ου αιώνα). Στο Βιβλίο των Μεγαλομάρτυρων, η μνήμη και το εδάφιο του Α. περιλαμβάνονται κάτω από τις 25 και 26 Ιουλίου ( Ιωσήφ, Αρχιμανδρίτης . Περιεχόμενα του Βιβλίου των Μεγαλομάρτυρων. Στήλη 329 ...

Tομήν κεφαλής Iερουσαλήμ φέρει, Kαι την άνω νυν Iερουσαλήμ βλέπει. Η Αγία Ιερουσαλήμ ήταν φίλη της Αγίας Ωραιοζήλης (26 Ιουλίου) και σύνοικος. Είχε επίσης θερμή ευσέβεια και άλλες αρετές, και τη βοηθούσε στη διάδοση του Ευαγγελίου στην πόλη του Βυζαντίου. Οπότε συνελήφθη και αυτή μαζί με την συναθλήτριά της. Ο κριτής προσπάθησε να την ελκύσει προτείνοντας της να την παντρέψει με ωραιότατο ειδωλολάτρη αξιωματικό. Αλλά η πιστή παρθένος το απέρριψε και έτσι αποκεφαλίστηκε, παίρνοντας το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου.