ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Ο Άγιος Μεσμίν (ή Μαξιμίν, Μαξιμίνος· πέθανε περ. 520 μ.Χ.) ήταν Γάλλος άγιος που συνδέεται με την επισκοπή της Ορλεάνης. Υπήρξε ο δεύτερος ηγούμενος της μονής του Μισύ (Micy), η οποία είχε ιδρυθεί από τον θείο του, Ευσπίκιο. Ο Μεσμίν ήταν ανιψιός του Ευσπίκιου, αρχιερέα του Βερντέν. Όταν η πόλη βρισκόταν υπό πολιορκία, ο Ευσπίκιος προσέφυγε στον Κλόβι Α΄ ζητώντας επιείκεια για τους στασιαστές. Ο βασιλιάς εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ, ώστε ενδιαφέρθηκε για το έργο του Ευσπίκιου και του Μεσμίν. Το 508, ο Ευσπίκιος αναζητούσε τόπο αποσύρσεως και βρήκε μια εγκαταλειμμένη βασιλική έπαυλη, τη Μισύ, κοντά στην Ορλεάνη, στη συμβολή των ποταμών Λίγηρα και Λουαρέτ. Ο Κλόβις του παραχώρησε το κτήμα για να ιδρύσει εκεί μοναστήρι. Ο Ευσπίκιος έγινε ο πρώτος ηγούμενος της μονής Μισύ. Μετά τον θάνατό του το 510, τον διαδέχθηκε ο Μεσμίν. Κατά την ηγουμενία του, η μοναστική ζωή γνώρισε ιδιαίτερη ακμή. Η μονή ακολουθούσε τον κανόνα των ανατολικών ερημιτών, όπως τον τηρούσαν οι μαθητές του αγίου Αντωνίου κα...

Ο Άγιος Αυβέρτος της Καμπραί (γαλλικά: Aubert de Cambrai, λατινικά: Aubertus) ήταν Μεροβίγγειος επίσκοπος της Καμπραί και της Αρράς και Φράγκος άγιος. Γεννήθηκε περίπου το 600 μ.Χ. στην Αυστρασία της Φραγκίας. Ο Αυβέρτος χειροτονήθηκε επίσκοπος των ενωμένων εδρών της Αρράς και της Καμπραί στις 24 Μαρτίου 633 μ.Χ., διαδεχόμενος τον Αλντεβέρτο, επίσκοπο Καμπραί–Αρράς. Ως επίσκοπος προώθησε τη θρησκεία και τη μελέτη των ιερών κειμένων στο Ενώ και στη Φλάνδρα. Χάρη στην επιρροή του, πολλοί ευγενείς εκχριστιανίστηκαν και ο βασιλιάς Δαγοβέρτος έγινε σημαντικός υποστηρικτής της Χριστιανικής Εκκλησίας. Ο άγιος Λαντελίν τέθηκε υπό την προστασία του και εκπαιδεύτηκε στη γνώση και την ευσέβεια από τον άγιο Αυβέρτο. Ο επίσκοπος της Καμπραί έδωσε την ευλογία του στον άγιο Γκισλέν και ευλόγησε το ερημητήριό του (τη σημερινή Σαιν-Γκισλέν) στον ποταμό Αιν στο pagus Hainoensis. Ο άγιος Αυβέρτος απένειμε το μοναχικό σχήμα στον κόμη του Ενώ Βικέντιο Μαντελγάριο, στη σύζυγό του αγία Βαλτρούδη και στην αδε...

Ο Άγιος Όφα (Offa)ήταν βασιλιάς του Έσσεξ. Ο D. H. Kirby χρονολογεί τη βασιλεία του από το 705 έως το 709, ενώ ο Simon Keynes τη χρονολογεί περ. 694–709, έτος κατά το οποίο πραγματοποίησε προσκύνημα στη Ρώμη, όπου και πέθανε ως μοναχός, μαζί με τον Κένρεντ, βασιλιά της Μερκίας. Ενδέχεται να υπήρξε συμβασιλέας με τον Σουέφρεντ. Ήταν γιος του Σίχερε, ο οποίος είχε πεθάνει γύρω στο 690. Στο έργο του Historia ecclesiastica gentis Anglorum, ο Βέδας τον περιγράφει ως «νέο εξαιρετικής ηλικίας και ομορφιάς, τον οποίο όλο το έθνος του επιθυμούσε ένθερμα ως βασιλιά. Εκείνος, με παρόμοια αφοσίωση, εγκατέλειψε σύζυγο, γη, συγγενείς και πατρίδα για τον Χριστό και το Ευαγγέλιο, ώστε να λάβει εκατονταπλάσια σε αυτή τη ζωή και στην επερχόμενη ζωή την αιώνια. Και όταν έφθασαν στους αγίους τόπους της Ρώμης, λαμβάνοντας την κουρά και υιοθετώντας τον μοναχικό βίο, αξιώθηκε το πολυπόθητο θέαμα των μακαρίων αποστόλων στον ουρανό». Ένα καταστατικό έγγραφο (charter) που αφορά γη στο Γουόρικσιρ (S64) αποδίδετα...

Ο Άγιος Αδαλβέρος Β΄ της Μετς (λατινικά: Adalberonis ή Adalberus· περ. 958 – 14 Δεκεμβρίου 1005) ήταν επίσκοπος του 10ου και 11ου αιώνα. Από το 984 έως τον θάνατό του διετέλεσε επίσκοπος του Βερντέν και επίσκοπος της Μετς. Ήταν γιος του Φρειδερίκου Α΄, δούκα της Άνω Λωρραίνης, και της Βεατρίκης της Γαλλίας, κόρης του Ούγου του Μεγάλου. Σπούδασε στη μονή του Γκορζ και προτάθηκε να διαδεχθεί τον επίσκοπο του Βερντέν, Βιγκφρίδο. Ωστόσο, επιλέχθηκε αρχικά ο Ούγος Β΄, ο οποίος παραιτήθηκε από την έδρα έπειτα από έναν χρόνο, οπότε ο Αδαλβέρος ανέλαβε τελικά την επισκοπή. Ο θάνατος του Ντήτριχ Α΄ της Μετς στις 7 Σεπτεμβρίου 984 εμπόδισε τον Αδαλβέρο να διοριστεί επισήμως· όμως την ίδια χρονιά, στις 16 Οκτωβρίου, εξελέγη επίσκοπος της Μετς, παραχωρώντας την επισκοπή του Βερντέν σε έναν από τους εξαδέλφους του, τον Αδαλβέρο Β΄ των Αρδεννών. Με τον Αδαλβέρο αρχίζει μια νέα περίοδος σχεδόν έξι αιώνων, κατά την οποία η επισκοπή δεν εμπλέκεται πλέον στις υποθέσεις της αυλής και αναπτύσσει έντονη εκ...

Ο Άγιος Ουρβίκιος (Urbitius, Urbez, Urbex, Urbiz, Urbice· πέθανε περ. το 805) ήταν Γάλλος μοναχός και σήμερα τιμάται ως άγιος. Αιχμαλωτίστηκε από Σαρακηνούς, κατόρθωσε να δραπετεύσει και έγινε ερημίτης στα Πυρηναία, στην Αραγονία. Η μνήμη του εορτάζεται στις 15 Δεκεμβρίου. Το Ιερό του Αγίου Ούρμπεζ (San Úrbez), στην Ουέσκα, φέρει το όνομά του.

Δέξασθαι χαρὰν οἱ πάλαι Προπάτορες, Βλέποντες ἐγγίζοντα Xριστὸν Μεσσίαν. Γήθεο Ἀβραάμ, ὅτι Πρόπαππος Χριστοῦ ἐδείχθης. Ειδικός υπολογισμός. Εορτάζει την Κυριακή μεταξύ 11 και 17 Δεκεμβρίου εκάστου έτους. Οι Πατέρες της Εκκλησίας, όρισαν την Κυριακή πριν την Κυριακή προ της γεννήσεως του Χριστού, τη μνήμη των Προπατόρων Του, δηλαδή των κατά σάρκα προγόνων Του, όπως είναι ο Αβραάμ και οι υπόλοιποι, από τους οποίους προήλθε ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Λίγες ημέρες πριν την μεγάλη εορτή της Ενσαρκώσεως του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού υπό της Παρθένου Μαρίας, και μας προβάλλει η Εκκλησία μας τους Προπάτορες, οι οποίοι στους αιώνες ευαρέστησαν το Θεό, προφήτευαν και ανέμεναν την εν σαρκί φανέρωση του Υιού και Λόγου του Θεού, την τελείωση δηλαδή της Παλαιάς Διαθήκης και την έλευση της χάριτος. Ποιοί είναι οι Άγιοι Προπάτορες; Είναι όλοι οι Πατριάρχες, Κριτές, Προφήτες και Δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης. Δηλ. οι πρωτόπλαστοι Αδάμ και Εύα, ο Ενώχ, ο Νώε, ο Μελχ...

Ο Άγιος Ιλαρίων, Μητροπολίτης Σούζνταλ και Γιούριεφ (κατά κόσμον Ιωάννης), γεννήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 1631 σε οικογένεια ιερέα της κάτω πόλης, του Ανανανία. Ο πατέρας του, γνωστός για την ευσέβεια και τη φιλομάθειά του, ήταν ένας από τους τρεις υποψηφίους για τον πατριαρχικό θρόνο, μαζί με τον μελλοντικό Πατριάρχη Νίκωνα (1652–1658). Ο Ιωάννης εισήλθε σε μοναστήρι το 1653. Το 1655 έγινε ιδρυτής και οικοδόμος της ερημικής μονής Φλωρίσεφ, όχι μακριά από την πόλη Γκορόχοβετς. Στους μοναχικούς του αγώνες, ο άγιος πάλεψε με σαρκικά πάθη. Όταν, εξαντλημένος, έπεσε μπροστά στην Εικόνα της Θεοτόκου του Βλαντίμιρ, ικετεύοντας τη βοήθειά Της, η Παναγία τον σκέπασε με τη χάρη Της και γαλήνευσε το πνεύμα του. Κάποτε, ενώ ο Άγιος Ιλαρίων τελούσε τον Εσπερινό μαζί με έναν ιεροδιάκονο, ληστές εισέβαλαν στον ναό. Σκότωσαν τον διάκονο και άρχισαν να καίνε τον Άγιο Ιλαρίωνα, ζητώντας να τους αποκαλύψει πού ήταν κρυμμένος ο θησαυρός του μοναστηριού. Δεν πίστευαν ότι στο μοναστήρι δεν υπήρχε χρυσός. Νικη...