30 αντάρτες νεκροί με αποκεφαλισμό κατά τον Ελληνικό εμφύλιο το 1951 στην Σιντική

Με τον όρο Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος (κατά πολλούς και «Δεύτερο Αντάρτικο», υπονοώντας ότι ήταν η συνέχεια της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944) εννοούμε την περίοδο ενόπλων, αντι-ανταρτικών συγκρούσεων που πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα μεταξύ του Ελληνικού Στρατού και των ανταρτικών δυνάμεων του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (υπό τον έλεγχο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας). Διήρκεσε από τον Μάρτιο του 1946 έως τον Αύγουστο του 1949 και είχε ως αποτέλεσμα την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ). Ο Ελληνικός Εμφύλιος θεωρείται διεθνώς ως η πρώτη πράξη του ψυχρού πόλεμου στη μεταπολεμική ιστορία και ήταν η πολεμική σύγκρουση με τις μεγαλύτερες απώλειες που γνώρισε η χώρα από το 1830 έως σήμερα.


Δυστυχώς ο Ελληνικός εμφύλιος δεν σταμάτησε το 1949 όπως αναφέρουν οι ιστορικοί και το κράτος επίσημα. Οι εχθροπραξίες συνεχίστηκαν και μετέπειτα. Στην περιοχή της Σιντικής είχαμε ουκ ολίγα επεισόδια. Τα βουνά στην περιοχή του Αγκίστρου και του Ρούπελ είχαν βαφτεί κόκκινα. Η μαρτυριά του στρατιώτη Κολοκοτρώνη από το Σώμα Τεχνικών Υπηρεσιών του Ελληνικού Στρατού είναι συγκλονιστική 

"Στις Σέρρες πήγαινα για πρώτη φορά και ήμουν χαρούμενος που θα γνώριζα τον πρώτο εξάδελφο του πατέρα μου τον Φίλιππα Καραμπέτσογλου ή Κολοκοτρώνη, τον συνομήλικο εξάδελφό μου και τις δύο ξαδέρφες μου . Μετά από μερικές μέρες πήγα και τους βρήκα αλλά όλοι ήταν στα μαύρα . Με μεγάλη θλίψη και κλάματα μου είπαν ότι πενθούσαν τον 19χρονο γιο τους. Και μου είπαν ότι:.

Δύο μήνες πριν τελειώσουν οι επιχειρήσεις οι αντάρτες απήγαγαν τον γιο τους και τον πήγαν πάνω στα βουνά κοντά στα σύνορα της Βουλγαρίας . Εκεί σε μία επιχείρηση που έκαναν τα ΛΟΚ σκοτώσανε περίπου τριάντα αντάρτες και αντί να φέρουν κάτω τα πτώματά τους έφεραν μόνο τα κεφάλια τους τα οποία αραδιάσανε στις σκάλες της Εθνικής Τράπεζας των Σερρών και καλέσανε αυτούς που είχαν παιδιά στο βουνό να έρθουν και να αναγνωρίσουν τα κεφάλια των παιδιών τους . Και όπως έμαθα. Έτρεξε και ο θείος μου να δει αν ήτανε εκεί και το κεφάλι του γιου του. Με μεγάλη

φρίκη είδε το κεφάλι του γιου του εκτεθειμένο επάνω στα μαρμάρινα σκαλοπάτια και λιποθύμησε επί τόπου . Απαίτησε να πάρει τουλάχιστον το κεφάλι για να του κάνουν την κηδεία αλλά δεν του το δώσανε και ποτέ δεν έμαθε τι το έκαναν .

Όλη η οικογένεια ήταν τόσο τραγικά συγκλονισμένοι και τραυματισμένοι στη ψυχή που δεν μπορούσαν να παρηγορηθούν με τίποτα.

Τέτοιες θηριωδίες γινόντουσαν και από τις δύο παρατάξεις και κανένας Έλληνας δεν πρέπει να είναι υπερήφανος για τέτοιου είδους πράξεις

Βέβαια το γεγονός αυτό επηρέασε τρομερά κι έμένα και τους γονείς μου ,όταν τους το είπα αμέσως ήρθε η μητέρα μου να του δει , να τους παρηγορήσει και να μοιραστεί τον πόνο τους Είμαι σίγουρος ότι οι Σερραίοι που έζησαν αυτές τις καταστάσεις να θυμούνται καλά το γεγονός αυτό που συγκλόνισε τότε όλη την πολιτισμένη κοινωνία της πόλης.. Η ζωή όμως συνεχιζόταν με τον τότε ρυθμό που τέτοια περιστατικά δυστυχώς γίνανε και σημάδεψαν λίγο πολύ τις ψυχές όλων μας ."

-Τάσος Προδρ. Κολοκοτρώνης , Σώμα Τεχνικών Υπηρεσιών του Ελληνικού Στρατού (1951)