Φωτεινή Αλατά-Παπαδημητρίου (1886 - 2 Ιουλίου 1972)
Στις 13-11-1901 διορίστηκε μέσω του Μητροπολίτη Μελενίκου, σε ηλικία μόλις 16 ετών η Φωτεινή Αλατά στη θέση της δασκάλας του Σταρτσοβου. Η ίδια της επέλεξε αυτή τη θέση αν και ήταν παράτολμη αυτή της η κίνηση. Οι κάτοικοι τη δέχτηκαν με ενθουσιασμό καθώς ένα μικρό κοριτσάκι δέχτηκε να διδάξει τα παιδιά τους και κατ’ επέκταση και τους ίδιους τα Ελληνικά.
Οι κάτοικοι του χωριού αν και είχαν έντονα ριζωμένα μέσα τους Ελληνικά πιστεύω μιλούσαν μια σλαβόφωνη διάλεκτο που είχε ως βάση τη βουλγαρική γλώσσα. Πρώτη κίνηση της μικρής Φωτεινής ήταν να κάνει το χωριό καθαρά ελληνόφωνο.Έτσι το πρωί δίδασκε στα παιδιά και το απόγευμα στους γονείς την Ελληνική γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα. Σ’ αυτό της το έργο τη βοήθησε η μητέρα της, Ευδοκία, καθώς ήταν γνώστης της βουλγάρικης γλώσσας.
Το έργο της δεν το περιόρισε στη γλώσσα, αλλά παράλληλα δίδαξε με πολύ μεράκι τα Ελληνικά δημοτικά τραγούδια, χορούς, βοηθούσε στην κατανόηση του Κυριακάτικου Ευαγγελίου, ενώ φρόντιζε οι γυναίκες να εμπλουτίζουν τα εργόχειρα τους με ελληνικές παραστάσεις.
Καθώς ήταν τότε η εποχή του Μακεδονικού Αγώνα, η δράση της δασκάλας κίνησε το ενδιαφέρον των Βουλγάρων κομιτατζήδων, που σεδίαζαν τη δολοφονία της. Σε μία τέτοια απόπειρα, τον Δεκέμβριο του 1904, η Παπαδημητρίου γλίτωσε τον θάνατο κολυμπώντας τη νύχτα τον ποταμό Στρυμόνα. Με τη μεσολάβηση του Έλληνα προξένου των Σερρών, ο οποίος πέτυχε να ιδρυθεί στο Στάρτσοβο τουρκικός αστυνομικός σταθμός, η Φωτεινή επέστρεψε στο χωριό και συνέχισε το εκπαιδευτικό της έργο.
Έπειτα εργάστηκε στο Σιδηρόκαστρο και το 1906 εγκαταστάθηκε ξανά στο Στάρτσοβο. Το 1911 παντρεύτηκε και για τον λόγο αυτό σταμάτησε να διδάσκει ως το 1921. Το 1920 ο σύζυγός της απεβίωσε και η ίδα μαζί με την κόρη της, Ευδοκία, μετέβη στη Βέργη, όπου δίδαξε στο εκεί δημοτικό σχολείο, από το 1921 ως το 1924. Εν συνεχεία μετατέθηκε στα χωριά Δημητρίτσι (1924-39) και Σκούταρι (1939-48), από όπου παραιτήθηκε εξαιτίας της συμπλήρωσης του ορίου ηλικίας.
Το 1938 σε έκθεσή του προς τον πρωθυπουργό ο καθηγητής Γυμνασίου του Πολυγύρου, Παναγιώτης Στάμου, ο οποίος ήταν και ειδικός Γραμματέας του Μητροπολίτη Μελενίκου, εξήρε την προσωπικότητά της περιγράφοντας τις εθνικές της υπηρεσίες, την εργατικότητα και την αυτοθυσία της, ονομάζοντάς την "ηρωίδα των ηρωίδων".
Στις 27 Δεκεμβρίου 1958 σε πανηγυρική συνεδρία και με ομόφωνη απόφαση η Ακαδημία Αθηνών της απένειμε βραβείο αρετής και αυτοθυσίας με χρηματική αμοιβή και γεωργικό κλήρο.
Πέθανε στις 2 Ιουλίου 1972 (έχοντας αξιωθεί να δει και δισέγγονα), και ο Σύλλογος Μακεδονομάχων Νομού Σερρών τιμώντας τη Φωτεινή Παπαδημητρίου τοποθέτησε τη φωτογραφία της στην πρώτη σειρά μεταξύ των Μακεδονομάχων.
