"Μικρή πόλη" ένα τραγούδι για το Σιδηρόκαστρο
Το 1967 η χούντα καθαίρεσε από το αξίωμα του Δημάρχου Σιδηροκάστρου, που κατείχε ο πατέρας μου Αλέξανδρος Τριανταφυλλίδης, και αργότερα τον εκτόπισε. Έτσι μετακομίσαμε στην Θεσσαλονίκη. Αρχικά στο Βότση, στο σπίτι του παππού μου από το σόι της μητέρας μου και αργότερα σε διάφορες κεντρικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης.
Τον Ιανουάριο του 1971 πέθανε ο πατέρας μου κι εγώ ως προστάτης απολύθηκα από το στρατό που υπηρετούσα. Δούλεψα ως μουσικός, μάζεψα χρήματα κι έφυγα στη Γερμανία. Επέστρεψα τον Σεπτέμβρη και κατέβηκα στην Αθήνα για να σπουδάσω στην Οδοντιατρική, όπου είχα περάσει κι όπου τελικά παρέμεινα κι έκανα οικογένεια.
Αρχικά οι επισκέψεις στο Σιδηρόκαστρο ήταν τακτικές. Είχαμε το πατρικό μας σπίτι όπου μάλιστα είχα κουβαλήσει κάποια έπιπλα και συσκευές, με σκοπό να ερχόμαστε συστηματικά Καλοκαίρι και γιορτές. Το σπίτι όμως πουλήθηκε κι έτσι αραίωσαν οι επισκέψεις. Αν και δεν υπήρχε πρόβλημα στέγης, με τόσους συγγενείς στον Προμαχώνα και παιδικούς αδελφικούς φίλους. Ο αείμνηστος Κώστας Νικολαΐδης, που μεγαλώσαμε στο ίδιο σπίτι σαν αδέλφια, μάλωνε με τον αδελφικό μας φίλο Βολάνη Τσανικλίδη για το ποιος θα μας φιλοξενήσει. Άνοιγαν με αγάπη την αγκαλιά τους όταν πηγαίναμε, μα πρακτικά τα πράγματα όλο και δυσκόλευαν. Μεγάλωναν οι οικογένειες, τα έξοδα και μαζί με την ακαταστασία χρόνου στη δουλειά, χρειαζόταν τύχη για να καταφέρουμε να ανεβούμε στο πανηγύρι της Άγιας Ζώνης.
Όταν έπιασα δουλειά ως μαέστρος Ορχηστρών και Χορωδιών σε Δήμους και Σωματεία, είχα την χρονική και οικονομική άνεση να προγραμματίσω τις διακοπές μας. Δεκαριά μέρες πριν από το πανηγύρι, στο Σιδηρόκαστρο και αρχές Σεπτέμβρη στη Θεσσαλονίκη. Το κράτησα για μερικά χρόνια. Μάλιστα μια χρονιά όταν συνάντησα στο Σιδηρόκαστρο έναν συμμαθητή μου από το Λύκειο, μου είπε: “Α, ήρθες για την συνάντηση;”, “Ποια συνάντηση;”, “Θα συναντηθεί η τάξη μας. Δεν σε ειδοποίησαν;” Όπως μου εξήγησε αργότερα ο μέγας οργανωτής της τάξης μας και φίλος, Γιώργος Τσαταλτσινός, δεν είχε καταφέρει να βρει διεύθυνσή μου για να με ειδοποιήσει. Η συνάντηση αυτή με τους συμμαθητές μετά τόσα χρόνια ήταν μια μοναδική εμπειρία.
Το τραγούδι “Μικρή πόλη” το έγραψα για το Σιδηρόκαστρο, για όλους τους φίλους, για όλους τους κατοίκους, για τα όμορφα και μοναδικά τοπία, για κάθε δρομάκι, κάθε πέτρα, για τις παρέες, τα τραγούδια, το χορό, για τις όμορφες αναμνήσεις.
Η μικρή πόλη
-Έφτασα στην πόλη τη μικρή, τα βλέπω όλα αλλαγμένα
ο ήλιος φωτίζει τη σκηνή, όνειρα μπαλωμένα
παλιές εικόνες, όλο αράχνες και σκονισμένες
παλιά τραγούδια, παλιές αγάπες και καλοκαίρια.
-Βλέπω εικόνες απ’ τα παλιά, μέσα απ’ τ’ άγρια χρόνια
της Καίτης γκριζάραν τα μαλλιά, ο Αλέκος έχει εγγόνια
κι εγώ φευγάτος, στο πλήθος χαμένος, ξεριζωμένος
ψάχνω στις στάχτες σβησμένα όνειρα και υπομένω
Refr. Δε με θυμούνται, λίγους γνωρίζω
μα οι αναμνήσεις σαν φίδια με ζώνουν
πού 'ναι οι φίλοι, καλοί μου φίλοι
παλιοπαρέες, γλυκά με πληγώνουν
-Μα πρέπει να φύγω κι ίσως να 'ρθω του χρόνου τον ίδιο μήνα
με το 'να κομμάτι μου εδώ και τ' άλλο στην Αθήνα
Όπως το βρέφος που ψάχνει τη μάνα του να το θηλάσει
κι ο κουρασμένος ταξιδευτής να ξαποστάσει.
Το τραγούδι δεν έχει δισκογραφηθεί. Υπάρχουν κάποια βίντεο από συναυλίες, όπως αυτό από τη συναυλία με τη «Λερναία Ύδρα» το 2007 στο «Κύτταρο»
- Ηρακλής Τριανταφυλλίδης
