Ένα περιστατικό την ημέρα των Θεοφανείων του 1934 στις Σέρρες, όπως το περιγράφει η εφημερίδα Πρόοδος των Σερρών:
Να είναι θαύμα αυτό που έγινε στην πόλη μας κατά τα Θεοφάνεια; Πάντως, ο σταυρός που ρίχτηκε στο ρεύμα των Αγίων Αναργύρων επί μίαν ημέρα δεν βρέθηκε. Οι απαισιόδοξοι τώρα θα οργιάσουν στα σχόλια: "Καλέ Ελενίτσα, γιαζίκ και λέ. Ο Θεός να με συγχωρέσει, γρουσουζιά είναι", λέει ενώ σταυροκοπιέται η γριά Τσουράπο. Στην ψυχή που θα παραδώσω, βεβαιώνει με την μαντική της πείρα που την εφοδίασε ο χρόνος, κάποιος εκεί κοντά ήταν γουρσούζης!
"Σώπα, κυρά Τσουράπο", την διακόπτει η κυρά Σουρτή, "αμ' το να δει και ο Χριστούλης από μας τους μασκαράδες;"
"Καλέ, γιατί βρίζεις τον κόσμο;" την αποστομώνει η νεαρή Λίτσα.
"Πάψε εσύ που θέλεις να μας πεις ότι δεν γίναμε μασκαράδες. Αμ' τι καλό μας να έχει ο Χριστούλης; Δεν κοιτάς τα μούτρα σου που είσαι σαν αποκρηάτικο ντόμινο!"
Η γυναικοπαρέα έτσι πιάνεται στα χέρια, εξ αφορμής της μη ανεύρεσης του Σταυρού. "Άλλη παρέκ από σου βαρούς, κυρίους, που έχει φάει τη σοφία με την κουτάλα", σεκοντάρει:
"Έ, κύρ Μήτσο, το να είναι ο Χριστός από μας, μια που τον κάναμε εμπόρευμα για αργυρολογία, να τον γυρνάνε στους μαχαλάδες για πενταροδεκάρες; Καλύτερα που συνέβη αυτό."
"Μα βρε Μήτσο", τον συμπληρώνει ο Ξεννοφώντας, "σε μια γούρνα από ακάθαρτα νερά να γίνει ένα τέτοιο πράγμα! Έγκλημα. Έπεσαν τόσοι και τόσοι μαγκλαράδες, γιατί ήξεραν πως η εμπορία του σταυρού θα τους ήταν ελεύθερη, αλλιώς ούτε ένας από αυτούς δεν θα έβρισκε το εκεί και ο σταυρός δεν θα χανόταν."
Ο Κίμωνας, τρίτος και καλύτερος, ψυχραιμότερα αποφαίνεται: "Δεν έχουμε να πάθουμε τίποτα. Ο Θεός μας έχει συχαθεί από καιρό και δεν ενδιαφέρεται για μας. Και στα Αθήνα κάποτε ανήμερα της γιορτής της Αφροδίτης, επειδή οι ευλογημένες ιερειές της το είχαν παραρίξει στο γλέντι, λησμόνησαν την επίβλεψη του 'ασβέντου πυρός' του βωμού της θεάς και οι Αθηναίοι πήγαιναν να τρελαθούν μόλις το έμαθαν. 'Πάει', έλεγαν, 'η φωτιά που την παρέδωσαν οι πρόγονοί μας από χιλιάδες χρόνια, άσβεστη τώρα έσβησε. Κακό σημάδι αυτό για τον κόσμο και ειδικά για τις Αθήνας.'"
Τα πράγματα, όμως, τους διέψευσαν γιατί την επόμενη ανέτειλε στην ώρα του ο Καλλιλαμπίτης ήλιος, αστραφτερός και όχι σκοτεινιασμένος, η γη παρέμεινε ασαλεύτη και η φύση τα ίδια, χωρίς να αλλάξει τίποτα από την προηγούμενη.
Απετάνθησαν μάλιστα οι Αθηναίοι και προς το Μαντείο των Δελφών να τους εξηγήσει γιατί δεν έγινε το θαύμα. Παρέμεινε δε το γεγονός χωρίς το θαύμα του, όπως θαύμα δεν θα γίνει και με το δικό μας το περιστατικό, αλλά θα μείνει μόνο η κακογλωσσιά, ο φθόνος και η κακία μας!
Η εφημερίδα Πρόοδος έγραψε :
Νὰ εἶναι θαῦμα αὐτὸ ποὺ ἔγινε στὴν πόλιν μας κατὰ τὰ Θεοφάνεια; Πάντως ὁ σταυρὸς ποὺ ἐρρίφθη στὸ ρεῦμα τῶν ᾿Αγί ων ᾿Αναργύρων ἐπὶ μίαν ἡμέραν δὲν ἀνευ ρίσκετο.
Οἱ ἀπαισιόδοξοι τώρα θὰ ὀργιάσουν στά... σχόλια: Καλέ Ελενίτσα, γιαζίκ και λέ. Ὁ Θεὸς νὰ μὲ σ' χωρέση, γροσουζιά εἶναι, λέγει ἐνῶ σταυροκοπιέται ἡ γρηά Τσουράπο. Στὴν ψυχὴ ποὺ θὰ παραδόσω, βεβαιώνει μὲ τὴν μαντική της πεῖρα ποὺ τὴν ἐφοδίασεν ὁ χρόνος, κάποιος ἐκεῖ κοντὰ ἤτανε γουρσούζης!
Σώπαινε νε κυρά Τσουράπο, τὴν διακόπτει ἡ κυρά Σουρτή, ἀμ᾿ τὸ νὰ δῇ τζάνεμ καὶ ὁ Χριστούλης ἀπὸ μᾶς τοὺς μασκαράδες;
Καλέ γιατί βρίζεις τὸν κόσμο, τὴν ἀπο στομώνει ἡ νεαρά Λίτσα.
Πᾶψε ἐσὺ ποὺ θέλεις νὰ μᾶς πῆς ὅτι δὲν ἐγίναμε μασκαράδες. ῎Αμ τί καλό μας νὰ ἐῇ ὁ Χριστούλης; Δὲν κυττᾶς τὰ μούτρα σου ποὺ εἶσαι σἂν ἀποκρηάτικο ντόμινο!
Ἡ γυναικοπαρέα ἔτσι πιάνεται στὰ χέ· ρια, ἐξ ἀφορμῆς τῆς μὴ ἀνευρέσεως ἐπὶ ὥρας τοῦ Σταυροῦ. "Αλλη παρέκ ἀπὸ σου βαρούς κυρίους, ποὺ ἔχει φάγει τὴ σοφία μὲ τὴν κουτάλα, σεκοντάρει:
῎Ε, κὺρ Μήτσο, τὸ νὰ ἐῇ ὁ Χριστὸς ἀπὸ μᾶς, μιά ποὺ τὸν κάναμε ἐμπόρευμα γιὰ ἀργυρολογία, νὰ τὸν γυρνᾶν στοὺς μαχα λάδες για πενταροδεκάρες· καλύτερα που συνέβηκε αὐτό.
Μὰ βρὲ Μήτσο, τὸν συμπληρώνει ὁ Ξεν νοφώντας, σὲ μιὰ γούρνα ἀπὸ ἀκάθαρτα νερὰ νὰ γίνῃ ἕνα τέτοιο πράγμα! "Έγκλη μα. Έπεσαν τόσοι καὶ τόσοι μαγκλαρά- δες, γιατί ἤξεραν πὼς ἡ ἐμπορία τοῦ σταυροῦ θὰ τοὺς ἦτο ἐλευθέρα, ἀλλέως οὔτε ἕνας ἀπὸ δ᾽ αὐτοὺς δὲν θὰ εὐρίσκε το ἐκεῖ καὶ ὁ σταυρὸς δὲν θὰ ἐχάνετο.
Ο Κίμωνας, τρίτος καὶ καλύτερος, ψυ- χραιμότερα ἀποφαίνεται: Δὲν ἔχουμε νὰ
πάθουμε τίποτε. Ὁ θεὸς μᾶς ἔχει συχαθῇ ἀπὸ καιρὸ καὶ δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ ᾿μᾶς. Καὶ στὰς ᾿Αθήνας κάποτε ἀνήμερα τῆς γιορτῆς τῆς ᾿Αφροδίτης, ἐπειδὴ ἡ εὐλο γημένες ἱερειές της της το είχαν παραρίξει στο γλέντι λησμόνησαν τὴν ἐπίβλεψι τοῦ «ἀσβέντου πυρός» τοῦ βωμοῦ τῆς θεᾶς κι᾿
Οἱ ᾿Αθηναίοι πήγαιναν νὰ τρελλαθοῦν μόλις τὄμαθαν. Πάει, ἔλεγον, ή φωτιά ποὺ τὴν παρέδοσαν οἱ πρόγονοί μας ἀπὸ χιλιά- δες χρόνια ἄσβεστη τώρα ἔσδυσεν. Κακό σημεῖον αὐτὸ διὰ τὸν κόσμο καὶ ἰδικῶς διὰ τὰς ᾿Αθήνας.
Τὰ πράγματα, ὅμως, τοὺς διέψευσαν γιατὶ τὴν ἑπομένην ἀνέτειλεν ἐς τὴν ὥρα του ὁ Καλλιλαμπίτης ἥλιος, ἀστραφτερός καὶ ὄχι σκοτεινιασμένος, ἡ γῆ παρέμεινε ἀσάλευτη κι᾿ ἡ φύσις τὰ ἴδια, χωρίς ν᾿ ἀλ λάξῃ τίποτε ἀπὸ τὴν προηγουμένην.
᾿Απετάνθησαν μάλιστα οἱ ᾿Αθηναῖοι καὶ πρὸς τὸ Μαντεῖον τῶν Δελφῶν νὰ τοὺς ἔ- ξηγήσῃ γιατὶ δὲν ἔγινε τὸ θαῦμα. Παρέ μεινε δ᾽ ἔκτοτε τὸ γεγονός χωρὶς τὸ θαῦ- μα του, ὅπως θαῦμα δὲν θὰ ὰ γίνῃ καὶ μὲ τὸ 'δικό μας τὸ περιστατικό, ἀλλὰ θὰ μεί να μόνο ἡ κακογλωσσιά, ὁ φθόνος καὶ ἡ κακία μας!
ΒΑΣ. ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ
.jpg)
