Όσιος Παφνούτιος ο Έγκλειστος, 15 Φεβρουαρίου
Ο Όσιος Παφνούτιος έζησε στην Λαύρα των Σπηλαίων και είχε το χάρισμα των δακρύων.
Από τα λίγα που γνωρίζουμε για τον Όσιο Παφνούτιο, αναφέρεται ότι έκλαιγε και αναστέναζε συνεχώς καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, συλλογιζόμενος την ώρα του χωρισμού της ψυχής του από το σώμα, πώς οι άγγελοι και οι δαίμονες θα την περιέβαλλαν εκείνη την ώρα, υπενθυμίζοντάς του τις αμαρτίες του – είτε με τη σκέψη, είτε με τον λόγο, είτε με τις πράξεις του, γνωστές και άγνωστες σε αυτόν.
Γι’ αυτό, αποσύρθηκε στο κελί του, εγκαταλείποντας εντελώς τον κόσμο και τις απολαύσεις του. Οι αδελφοί του στην Ιερά Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου τού άφηναν καθημερινά ένα ποτήρι νερό και λίγο ψωμί στο παράθυρό του. Αυτό ήταν το έθιμο της Λαύρας για τους ερημίτες, και αν το νερό και το ψωμί έμεναν ανέγγιχτα, αυτό σήμαινε ότι ο ερημίτης είχε κοιμηθεί εν Κυρίω. Ο όσιος Παφνούτιος εκοιμήθη τον 13ο αιώνα.
Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος αναφέρει (Κλίμαξ, Λόγος 6:1) ότι το δώρο των δακρύων προηγείται της μνήμης του θανάτου. Για τους κοσμικούς ανθρώπους, αυτή η μνήμη μπορεί να προκαλεί φόβο και άγχος, αλλά για τον Όσιο Παφνούτιο οδήγησε σε συνεχή προσευχή και νήψη του νου.
Θυμούμενος την ώρα του θανάτου και την κρίση του Θεού, ο Όσιος Παφνούτιος ελευθερώθηκε από τους περισπασμούς και τα πάθη του κόσμου μέσω της προσευχής, της εγρήγορσης, της μετάνοιας και της νηστείας. Αυτό, με τη σειρά του, τον οδήγησε στα δάκρυα της μετανοίας. Τώρα βρίσκεται μέσα στη χαρά, έχοντας κληρονομήσει τη θέση του ανάμεσα στους αγίους στην παρουσία του Κυρίου. Τα ιερά του λείψανα αναπαύονται στα Μακρινά Σπήλαια της Λαύρας.
