ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Ο Άγιος Στούρμιος ή Στουρμ (περ. 705 – 17 Δεκεμβρίου 779), ήταν μαθητής του Βονιφάτιος και ιδρυτής καθώς και πρώτος ηγούμενος του βενεδικτίνικου μοναστηριού και αβαείου της Φούλντα, το οποίο ιδρύθηκε το 742 ή 744. Η θητεία του ως ηγουμένου διήρκεσε από το 747 έως το 779. Γεννήθηκε γύρω στο 705 στο Λορς της Αυστρία και πιθανότατα είχε συγγενική σχέση με τους Αγιλόλφινγκους δούκες της Βαυαρία. Οι γονείς του τον έθεσαν υπό την προστασία του Βονιφάτιου, ο οποίος πραγματοποιούσε την εκκλησιαστική αναδιοργάνωση στη Βαυαρία και την Αυστρία (ιδρύοντας τις επισκοπές του Σάλτσμπουργκ, του Ρέγκενσμπουργκ και του Βίρτσμπουργκ). Εκπαιδεύτηκε στο βενεδικτίνικο μοναστήρι του Φρίτσλαρ από τον ηγούμενο Βίγκμπερτ. Στη συνέχεια δραστηριοποιήθηκε ως ιεραπόστολος στη βόρεια Έσση, όπου το 736 ίδρυσε μοναστικό οικισμό στο Χαερουλφισφελντ (Χέρσφελντ). Χειροτονήθηκε ιερέας το 740 στο Φρίτσλαρ. Ο Βονιφάτιος τον έστειλε να εργαστεί επί τρία έτη ως ιεραπόστολος στη Βεστφαλία. Έπειτα έζησε ως ερημίτης στο Χέρσφελν...

Η Αγία Μπέγκα (επίσης Begue, Beghe, Begge) (615 – 17 Δεκεμβρίου 693) ήταν κόρη του Πεπίνος του Λάντεν, μάγιορ ντόμου (διοικητή του παλατιού) της Αυστρασίας, και της συζύγου του Ίττα. Ήταν επίσης γιαγιά του Κάρολος Μαρτέλος, ο οποίος με τη σειρά του ήταν παππούς του Καρλομάγνος. Κόρη του Πεπίνα του Λάντεν και της Ίττας, η Μπέγκα ήταν η μεγαλύτερη αδελφή της Αγία Γερτρούδη της Νιβέλ. Παντρεύτηκε τον Ανσεγκίζελ, γιο του Άρνουλφος της Μετς, και ήταν μητέρα του Πεπίνος του Εριστάλ και πιθανώς του Δούκας Μαρτίνος. Ο Ανσεγκίζελ δολοφονήθηκε κάποια στιγμή πριν από το 679, πέφτοντας θύμα βεντέτας από τον εχθρό του Γκουντεγουίν. Η Μπέγκα πραγματοποίησε προσκύνημα στη Ρώμη και, μετά την επιστροφή της, έλαβε το μοναχικό σχήμα. Έκτισε επτά εκκλησίες στην Αντέν, στον ποταμό Μεύση. Εκεί πέρασε το υπόλοιπο της ζωής της ως ηγουμένη. Ενταφιάστηκε στον ναό Κολλεγιακός Ναός της Αγίας Μπέγκα στην Αντέν. Η μνήμη της τιμάται στις 17 Δεκεμβρίου. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι το κίνημα των Μπεγκινών, το οποίο εμφαν...

Ο Άγιος  Ιουδικαήλ ή Ιουδικαέλ (περ. 590 – 16 Δεκεμβρίου 647 ή 652) (βρετονικά: Yudikael ), επίσης γραμμένο ως Judhael (με πολλές άλλες παραλλαγές), ήταν βασιλιάς της Δομνονίας , τμήματος της Βρετάνης, στα μέσα του 7ου αιώνα και αργότερα τιμήθηκε ως άγιος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Σύμφωνα με τον Γρηγόριο της Τουρώνης, οι Βρετόνοι ήταν διαιρεμένοι σε διάφορα regna (μικρά βασίλεια) κατά τον 6ο αιώνα, από τα οποία τα πιο γνωστά είναι η Δομνονία, η Κορνουάλη και το Γκβενέντ. Αρχικά υποτάχθηκαν στον Χιλδεβέρτο Α΄ σε αντάλλαγμα για νομιμοποίηση. Προσπάθησαν να αποτινάξουν τη φραγκική κυριαρχία επί Χιλπέριχου Α΄, ο οποίος υπέταξε τον Ουάροχ Β΄ και τουλάχιστον τα ανατολικά εδάφη της περιοχής. Ο Γκούντραμ, αδελφός του Χιλπέριχου, διατήρησε την επικυριαρχία του επί του Ουάροχ και οι Βρετόνοι σχημάτισαν ένα φραγκικό φόρου-υποτελές κράτος καθ’ όλη τη βασιλεία του Δαγοβέρτου Α΄. Ο Ιουδικαήλ γεννήθηκε γύρω στο 590. Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Ιουδαήλ ή Ιουδαιήλ, βασιλιά της Δομνονί...

Ο Άγιος Τυντέχος ή  Τυντέχο  (Saint Tydecho) ήταν άγιος της Ουαλίας του 6ου αιώνα. Ο βίος του Αγίου Παδάρνου περιγράφει τον Τυντέχο ως έναν από τους αγίους που ήρθαν στην Ουαλία από την Αρμορική. Υπάρχουν ερωτήματα σχετικά με το αν ο τόπος αυτός ήταν η Βρετάνη ή μια περιοχή στη νοτιοανατολική Ουαλία, η οποία είναι γνωστή για τους αγίους της. Ο Τυντέχο ήταν γιος του Άμουν Ντου (ο οποίος ήταν γιος του Έμιρ Λιντάου) και εξάδελφος του Αγίου Κάντφαν, με τον οποίο ταξίδεψε στην Ουαλία. Λέγεται ότι ήρθε στην Ουαλία κατά την εποχή του βασιλιά Αρθούρου και έγινε αναχωρητής μετά τον θάνατο του μεγάλου βασιλιά. Ο Τυντέχο έζησε με την αδελφή του Τεγκφεντ στην περιοχή Μάουντουι και υπήρξε ιδρυτής εκκλησιών στο Λανιμάουντουι, στο Μάλγουιντ, στο Γκαρθμπέιμπιο και στο Κέμαϊς. Του αποδίδεται επίσης η ίδρυση ενός παρεκκλησίου, του Capel Tydecho, στο Λλαντεγκφάν. Ο Τυντέχο απέκτησε μέρος της γης για τις εκκλησίες του με ενδιαφέροντες τρόπους. Η αδελφή του Τεγκφεντ ήταν μια όμορφη γυναίκα που ...

Ο Άγιος Μεσμίν (ή Μαξιμίν, Μαξιμίνος· πέθανε περ. 520 μ.Χ.) ήταν Γάλλος άγιος που συνδέεται με την επισκοπή της Ορλεάνης. Υπήρξε ο δεύτερος ηγούμενος της μονής του Μισύ (Micy), η οποία είχε ιδρυθεί από τον θείο του, Ευσπίκιο. Ο Μεσμίν ήταν ανιψιός του Ευσπίκιου, αρχιερέα του Βερντέν. Όταν η πόλη βρισκόταν υπό πολιορκία, ο Ευσπίκιος προσέφυγε στον Κλόβι Α΄ ζητώντας επιείκεια για τους στασιαστές. Ο βασιλιάς εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ, ώστε ενδιαφέρθηκε για το έργο του Ευσπίκιου και του Μεσμίν. Το 508, ο Ευσπίκιος αναζητούσε τόπο αποσύρσεως και βρήκε μια εγκαταλειμμένη βασιλική έπαυλη, τη Μισύ, κοντά στην Ορλεάνη, στη συμβολή των ποταμών Λίγηρα και Λουαρέτ. Ο Κλόβις του παραχώρησε το κτήμα για να ιδρύσει εκεί μοναστήρι. Ο Ευσπίκιος έγινε ο πρώτος ηγούμενος της μονής Μισύ. Μετά τον θάνατό του το 510, τον διαδέχθηκε ο Μεσμίν. Κατά την ηγουμενία του, η μοναστική ζωή γνώρισε ιδιαίτερη ακμή. Η μονή ακολουθούσε τον κανόνα των ανατολικών ερημιτών, όπως τον τηρούσαν οι μαθητές του αγίου Αντωνίου κα...

Ο Άγιος Όφα (Offa)ήταν βασιλιάς του Έσσεξ. Ο D. H. Kirby χρονολογεί τη βασιλεία του από το 705 έως το 709, ενώ ο Simon Keynes τη χρονολογεί περ. 694–709, έτος κατά το οποίο πραγματοποίησε προσκύνημα στη Ρώμη, όπου και πέθανε ως μοναχός, μαζί με τον Κένρεντ, βασιλιά της Μερκίας. Ενδέχεται να υπήρξε συμβασιλέας με τον Σουέφρεντ. Ήταν γιος του Σίχερε, ο οποίος είχε πεθάνει γύρω στο 690. Στο έργο του Historia ecclesiastica gentis Anglorum, ο Βέδας τον περιγράφει ως «νέο εξαιρετικής ηλικίας και ομορφιάς, τον οποίο όλο το έθνος του επιθυμούσε ένθερμα ως βασιλιά. Εκείνος, με παρόμοια αφοσίωση, εγκατέλειψε σύζυγο, γη, συγγενείς και πατρίδα για τον Χριστό και το Ευαγγέλιο, ώστε να λάβει εκατονταπλάσια σε αυτή τη ζωή και στην επερχόμενη ζωή την αιώνια. Και όταν έφθασαν στους αγίους τόπους της Ρώμης, λαμβάνοντας την κουρά και υιοθετώντας τον μοναχικό βίο, αξιώθηκε το πολυπόθητο θέαμα των μακαρίων αποστόλων στον ουρανό». Ένα καταστατικό έγγραφο (charter) που αφορά γη στο Γουόρικσιρ (S64) αποδίδετα...

Ο Άγιος Αδαλβέρος Β΄ της Μετς (λατινικά: Adalberonis ή Adalberus· περ. 958 – 14 Δεκεμβρίου 1005) ήταν επίσκοπος του 10ου και 11ου αιώνα. Από το 984 έως τον θάνατό του διετέλεσε επίσκοπος του Βερντέν και επίσκοπος της Μετς. Ήταν γιος του Φρειδερίκου Α΄, δούκα της Άνω Λωρραίνης, και της Βεατρίκης της Γαλλίας, κόρης του Ούγου του Μεγάλου. Σπούδασε στη μονή του Γκορζ και προτάθηκε να διαδεχθεί τον επίσκοπο του Βερντέν, Βιγκφρίδο. Ωστόσο, επιλέχθηκε αρχικά ο Ούγος Β΄, ο οποίος παραιτήθηκε από την έδρα έπειτα από έναν χρόνο, οπότε ο Αδαλβέρος ανέλαβε τελικά την επισκοπή. Ο θάνατος του Ντήτριχ Α΄ της Μετς στις 7 Σεπτεμβρίου 984 εμπόδισε τον Αδαλβέρο να διοριστεί επισήμως· όμως την ίδια χρονιά, στις 16 Οκτωβρίου, εξελέγη επίσκοπος της Μετς, παραχωρώντας την επισκοπή του Βερντέν σε έναν από τους εξαδέλφους του, τον Αδαλβέρο Β΄ των Αρδεννών. Με τον Αδαλβέρο αρχίζει μια νέα περίοδος σχεδόν έξι αιώνων, κατά την οποία η επισκοπή δεν εμπλέκεται πλέον στις υποθέσεις της αυλής και αναπτύσσει έντονη εκ...

Ο Άγιος Ουρβίκιος (Urbitius, Urbez, Urbex, Urbiz, Urbice· πέθανε περ. το 805) ήταν Γάλλος μοναχός και σήμερα τιμάται ως άγιος. Αιχμαλωτίστηκε από Σαρακηνούς, κατόρθωσε να δραπετεύσει και έγινε ερημίτης στα Πυρηναία, στην Αραγονία. Η μνήμη του εορτάζεται στις 15 Δεκεμβρίου. Το Ιερό του Αγίου Ούρμπεζ (San Úrbez), στην Ουέσκα, φέρει το όνομά του.

Δέξασθαι χαρὰν οἱ πάλαι Προπάτορες, Βλέποντες ἐγγίζοντα Xριστὸν Μεσσίαν. Γήθεο Ἀβραάμ, ὅτι Πρόπαππος Χριστοῦ ἐδείχθης. Ειδικός υπολογισμός. Εορτάζει την Κυριακή μεταξύ 11 και 17 Δεκεμβρίου εκάστου έτους. Οι Πατέρες της Εκκλησίας, όρισαν την Κυριακή πριν την Κυριακή προ της γεννήσεως του Χριστού, τη μνήμη των Προπατόρων Του, δηλαδή των κατά σάρκα προγόνων Του, όπως είναι ο Αβραάμ και οι υπόλοιποι, από τους οποίους προήλθε ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Λίγες ημέρες πριν την μεγάλη εορτή της Ενσαρκώσεως του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού υπό της Παρθένου Μαρίας, και μας προβάλλει η Εκκλησία μας τους Προπάτορες, οι οποίοι στους αιώνες ευαρέστησαν το Θεό, προφήτευαν και ανέμεναν την εν σαρκί φανέρωση του Υιού και Λόγου του Θεού, την τελείωση δηλαδή της Παλαιάς Διαθήκης και την έλευση της χάριτος. Ποιοί είναι οι Άγιοι Προπάτορες; Είναι όλοι οι Πατριάρχες, Κριτές, Προφήτες και Δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης. Δηλ. οι πρωτόπλαστοι Αδάμ και Εύα, ο Ενώχ, ο Νώε, ο Μελχ...

Ο Άγιος Ιλαρίων, Μητροπολίτης Σούζνταλ και Γιούριεφ (κατά κόσμον Ιωάννης), γεννήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 1631 σε οικογένεια ιερέα της κάτω πόλης, του Ανανανία. Ο πατέρας του, γνωστός για την ευσέβεια και τη φιλομάθειά του, ήταν ένας από τους τρεις υποψηφίους για τον πατριαρχικό θρόνο, μαζί με τον μελλοντικό Πατριάρχη Νίκωνα (1652–1658). Ο Ιωάννης εισήλθε σε μοναστήρι το 1653. Το 1655 έγινε ιδρυτής και οικοδόμος της ερημικής μονής Φλωρίσεφ, όχι μακριά από την πόλη Γκορόχοβετς. Στους μοναχικούς του αγώνες, ο άγιος πάλεψε με σαρκικά πάθη. Όταν, εξαντλημένος, έπεσε μπροστά στην Εικόνα της Θεοτόκου του Βλαντίμιρ, ικετεύοντας τη βοήθειά Της, η Παναγία τον σκέπασε με τη χάρη Της και γαλήνευσε το πνεύμα του. Κάποτε, ενώ ο Άγιος Ιλαρίων τελούσε τον Εσπερινό μαζί με έναν ιεροδιάκονο, ληστές εισέβαλαν στον ναό. Σκότωσαν τον διάκονο και άρχισαν να καίνε τον Άγιο Ιλαρίωνα, ζητώντας να τους αποκαλύψει πού ήταν κρυμμένος ο θησαυρός του μοναστηριού. Δεν πίστευαν ότι στο μοναστήρι δεν υπήρχε χρυσός. Νικη...

Υπάρχουν δύο διαφορετικές πηγές για τη ζωή του Αγίου Νικαϊσίου (ή Νικασίου). Η μία τοποθετεί τον θάνατό του στο έτος 407, κατά την εισβολή των Βανδάλων, και η άλλη στο έτος 451, κατά την εισβολή των Ούννων. Βάνδαλοι Οι πηγές που τοποθετούν τον θάνατό του στο 407 του αποδίδουν την προφητεία της εισβολής των Βανδάλων στη Γαλλία. Ενημέρωσε τον λαό του για το όραμα αυτό, λέγοντάς τους να προετοιμαστούν. Όταν ρωτήθηκε αν ο λαός έπρεπε να πολεμήσει ή όχι, ο Νικαΐσιος απάντησε: «Ας μείνουμε στο έλεος του Θεού και ας προσευχηθούμε για τους εχθρούς μας. Εγώ είμαι έτοιμος να προσφέρω τον εαυτό μου για τον λαό μου». Αργότερα, όταν οι βάρβαροι έφτασαν στις πύλες της πόλης, αποφάσισε να προσπαθήσει να τους καθυστερήσει, ώστε να μπορέσουν να διαφύγουν περισσότεροι από τον λαό του. Φονεύθηκε από τους Βανδάλους είτε μπροστά στην Αγία Τράπεζα του ναού του είτε στο κατώφλι του. Μαζί του θανατώθηκαν ο Ιουκούνδος, ο αναγνώστης του, ο Φλωρέντιος, ο διάκονός του, και η Ευτροπία, η παρθένος αδελφή του. Μετά ...

Η Αγία Αύρα (Abra of Poitiers ή Afra ή Apra.  περ 343 – περ.360) ήταν η κόρη του Επισκόπου και Διδάσκαλου της Εκκλησίας Ιλάριου του Πικταυίου. Η ίδια έχει αναγνωριστεί ως αγία από την Καθολική και την Ορθόδοξη Εκκλησία. Γεννήθηκε πριν ο πατέρας της να ασπαστεί τον Χριστιανισμό και γίνει Επίσκοπος. Με τη συμβουλή του πατέρα της, πήρε όρκο παρθενίας και έγινε καλόγρια. Κατά τη διάρκεια της εξορίας του πατέρα της από το Πικταύιο, αυτή και η μητέρα της παρέμειναν εκεί. Πέθανε λίγο μετά την επιστροφή του το 360, σε ηλικία δεκαεπτά ή δεκαοκτώ ετών. Ήταν γνωστή για τις αγαθοεργίες της προς τους φτωχούς και τη διάδοση του Χριστιανισμού στην περιοχή γύρω από το σημερινό Πουατιέ της Γαλλίας. Η μνήμη της εορτάζεται στις 12 Δεκεμβρίου.

Συχνά συνδέεται με την Ευλαλία η Αγία Ιουλία της Μέριδα, όπως φαίνεται στη διπλή αφιέρωση προς τις Αγίες Ευλαλία και Ιουλία. Η Ιουλία φέρεται επίσης να ήταν ένα νεαρό κορίτσι που μαρτύρησε στη Μέριδα το 304, στον ίδιο διωγμό του Διοκλητιανού, και η ημέρα μνήμης της τιμάται επίσης στις 10 Δεκεμβρίου.

Η Αγία Ευλαλία (περ. 289 – 12 Φεβρουαρίου 303), συνπολιούχος της Βαρκελώνης, ήταν μια 13χρονη Ρωμαία χριστιανή παρθένα που μαρτύρησε στη Βαρκελώνη κατά τους διωγμούς των χριστιανών στην βασιλεία του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (η Ακολουθία της Αγίας Ευλαλίας αναφέρει και τον συναυτοκράτορά του, τον «ειδωλολάτρη βασιλέα» Μαξιμιανό). Υπάρχει κάποια διαμάχη σχετικά με το αν είναι το ίδιο πρόσωπο με την Ευλαλία της Μέριδα, της οποίας η ιστορία είναι παρόμοια. Σύμφωνα με την Ορθόδοξη Εκκλησία της Αμερικής, η Ευλαλία, ηλικίας δεκατριών ετών, ήταν κόρη μιας ευγενούς οικογένειας που ζούσε κοντά στη Βαρκελώνη. Κατά τους διωγούς των χριστιανών από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες Διοκλητιανό και Μαξιμιανό, ο διοικητής Δακιανός έφτασε στην πόλη με σκοπό να πραγματοποιήσει τους διωγμούς. Λίγο αργότερα, η Ευλαλία έφυγε από το σπίτι της, μπήκε στην πόλη και αντιτάχθηκε δημόσια στον διοικητή για τους διωγμούς κατά των χριστιανών. Ως απάντηση, ο Δακιανός διέταξε να γυμνωθεί και να βασανιστεί με διάφορες μεθόδο...

Η Θεοτόκος του Βλαντίμιρ (ρωσικά: Влади́мирская ико́на Бо́жией Ма́тери‎‎ ) είναι βυζαντινή χριστιανική εικόνα που απεικονίζει την Παναγία με το Θείο Βρέφος. Χρονολογείται στον 12ο αιώνα μ.Χ. και αποτελεί πρώιμο παράδειγμα του αγιογραφικού τύπου της Ελεούσας Θεοτόκου. Είναι ένα από τα πιο γνωστά έργα τέχνης στη Ρωσία και έχει μεγάλη ιστορική και πολιτιστική αξία. Πολλοί Ρώσοι θεωρούν την εικόνα εθνικό φυλακτό και της έχουν αποδώσει πληθώρα από θαύματα κατά τη διάρκεια της ιστορίας της. Ύστερα από τη σχεδόν ολική καταστροφή της, κατά τον 13ο αιώνα, η εικόνα έχει αποκατασταθεί τουλάχιστον 5 φορές. Η εικόνα αγιογραφήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, από άγνωστο καλλιτέχνη και στάλθηκε στο Κίεβο ως δώρο, προτού μεταφερθεί στον Καθεδρικό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στο Βλαντίμιρ. Λέγεται ότι η εικόνα παρέμεινε στο Βλαντίμιρ μέχρι το 1395, όταν μεταφέρθηκε στη Μόσχα για να προστατέψει την πόλη από την εισβολή του Ταμερλάνου, ωστόσο ο ισχυρισμός αυτός δεν έχει επιβεβαιωθεί ιστορικά. Τουλάχιστον ...

  Ο Διούμα (ή Ντούινα ή Ντούμα) ήταν ο πρώτος Επίσκοπος της Μέρκια στο Αγγλοσαξονικό Βασίλειο της Μέρκια, κατά την Πρώιμη Μεσαιωνική Περίοδο. Όσα γνωρίζουμε για τη ζωή του Διούμα περιέχονται σε μια σύντομη αναφορά στην Εκκλησιαστική Ιστορία των Αγγλων του Βένεντικτου (Bede). Ο Διούμα ήταν Ιρλανδός και ήταν ένας από τους τέσσερις ιερείς – Κεντ, Άττα, Μπέτι και Διούμα – από το Βασίλειο της Βόρειας Ουμβρίας, οι οποίοι συνόδευσαν τον νεοβαπτισθέντα Πέαντα, γιο του Πένδα (Βασιλιά της Μέρκια), πίσω στη Μέρκια το 653. Ο Πέαντας έγινε χριστιανός όταν παντρεύτηκε την Αλφλάεδ, κόρη του Όσβιου, Βασιλιά της Βόρειας Ουμβρίας. Οι ιερείς είχαν ως αποστολή να εισαγάγουν τη χριστιανική πίστη στην περιοχή. Μετά τον θάνατο του Πένδα, ο Διούμα χειροτονήθηκε επίσκοπος από τον Φινάν (Finan). Υποθέτουμε ότι εγκατέστησε την έδρα του στο Ρέπτον (Repton), αλλά τα ακριβή όρια της επισκοπής δεν είναι σαφή. Ο Βένεντικτος αναφέρει ότι ήταν επίσκοπος τόσο των Μέσων Αγγλων όσο και των Μερκιάνων. Ο Διούμα χειροτον...

Η Αγία Βουργουνδόφαρα (Φάρα), ιδρύτρια της Μονής Φαρμουτιέ (Faremoutiers). Η Βουργουνδόφαρα (πέθανε το 643 ή το 655), γνωστή επίσης ως Αγία Φάρα ή Φαρ, ήταν η ιδρύτρια και πρώτη ηγουμένη της Μονής Φαρμουτιέ. Βίος Η οικογένειά της είναι γνωστή ως Φαρονίδες, από τον αδελφό της Φάρο. Το όνομά της μπορεί να σημαίνει «αυτή που κινεί τους Βουργούνδιους». Στην Βιογραφία του Κολομβάνος από τον Ιωνά του Μπομπίου αναφέρεται ότι η Βουργουνδόφαρα ευλογήθηκε από τον Ιρλανδό μοναχό όταν ήταν παιδί: «Τότε ο Κολομβάνος πήγε στην πόλη Μεώ. Εκεί τον υποδέχθηκε με μεγάλη χαρά ένας ευγενής, ο Χαγνέρικ (Χαγκνέρικ, πατέρας της Βουργουνδόφαρα), φίλος του Θουδεβέρτου [Βασιλιάς Θουδεβέρτος Β’], σοφός και σύμβουλος πιστός προς τον βασιλιά, και ενισχυμένος από την αριστοκρατία και τη σοφία. ... Ο Κολομβάνος ευλόγησε το σπίτι του και αφιέρωσε στον Κύριο την κόρη του, Βουργουνδόφαρα, που ήταν ακόμη παιδί, για την οποία θα μιλήσουμε αργότερα.» Η ζωή της Βουργουνδόφαρα συνεχίζει την ιστορία: αρραβωνιάζεται χωρίς τη ...

Του Ευάγγελου Μισαηλίδη Ο προπάππους μας, ο καραβοκύρης Γεώργιος Βασιλειάδης (ή «Καπετάν Κάτιφες», όπως τον αποκαλούσαν όλοι επειδή φορούσε πάντα ένα λουλούδι στο πέτο του), από την Κάσο, εκτελούσε ένα από τα συνηθισμένα εμπορικά ταξίδια του από την Κωνσταντινούπολη προς τα Δωδεκάνησα, κάποια εποχή μεταξύ 1790 και 1810. Ξαφνικά, βόρεια της Μυτιλήνης, το πλοίο του βρέθηκε να περνά ανάμεσα σε διάφορα αντικείμενα που επέπλεαν. Ήταν άραγε συντρίμμια ναυαγίου ή κάτι που είχε ριχτεί από κάποιο άλλο πλοίο; Τότε οι ναύτες είδαν μια Εικόνα! Με εντολή του καπετάνιου την πήραν με σεβασμό και του την παρέδωσαν. Η εικόνα (διαστάσεις 27,5 × 40 εκ.), ζωγραφισμένη στο «λαϊκό» ύφος της εποχής, έδειχνε εφτά Αγίους, σε δύο σειρές: Πάνω σειρά: – Τον Κύριό μας Ιησού Χριστό στην αγκαλιά της Παναγίας, – Την Παναγία να κρατά τον Χριστό ως παιδί και να τον δείχνει, όπως στις εικόνες της «Οδηγήτριας», – Τον Αρχάγγελο Μιχαήλ στα δεξιά της, – Και τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο στα αριστερά της. Κάτω σειρά: – Στο κέ...

Οι Αγίες Διονυσία, Δατίβα, Λεοντία και οι Άγιοι Τέρτιος, Αιμιλιανός, Βονιφάτιος, Μαγιορίκος και Σέρβος σκοτώθηκαν στα τέλη του 5ου αιώνα κατά τη διάρκεια του διωγμού των Τριαδικών Χριστιανών στην Ανθυπάκουη Αφρική από τους Αρειανούς Βάνδαλους, σύμφωνα με τον Βίκτωρ της Βίτα. Αυτοί οι μάρτυρες σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αρειανού βασιλιά Ουννέριχου. Σύμφωνα με τον Βίκτωρ, η Ντενίζ ήταν μια όμορφη και χήρα ευγενής, η οποία σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια αυτού του διωγμού. Ο γιος της Ντενίζ Μαγιορίκος σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια του ίδιου διωγμού, καθώς και η αδερφή της Ντενίζ, Ντατίβα.[1] Η Ντενίζ μαστιγώθηκε βάναυσα από τις αρχές και στη συνέχεια πέθανε στην πυρά με το μικρό της παιδί, τον Μαγιορίκο, και την αδερφή της Ντατίβα. Επίσης σκοτώθηκαν η Λεοντία, κόρη του επισκόπου Γερμανού της Πέραδας (Παραδάνα), ένας γιατρός ονόματι Αιμίλιος ή Εμέλιος («Αιμιλιανός» κατά τον Ουσουάρντ), κουνιάδος του Ντάτιβα, ο Τέρτιος, μοναχός από τη Βυζακήνη, και ο Βονιφάτιος, με το επώνυμο Σιβ...

Ο Άγιος Θεόφιλος Αντιοχείας (Ελληνικά: Θεόφιλος ὁ Ἀντιοχεύς) ήταν Πάπας Αντιοχείας από το 169 έως το 183. Διαδέχθηκε τον Έρωτα της Αντιοχείας περίπου το 169 και τον διαδέχθηκε ο Μάξιμος Α΄ περίπου το 183, σύμφωνα με τον Χένρι Φάινς Κλίντον, αλλά αυτές οι ημερομηνίες είναι μόνο κατά προσέγγιση. Ο θάνατός του πιθανότατα συνέβη μεταξύ 183 και 185. Τα γραπτά του (το μόνο που έχει απομείνει είναι η απολογία του στον Αυτόλυκο) δείχνουν ότι γεννήθηκε ως ειδωλολάτρης, όχι μακριά από τον Τίγρη και τον Ευφράτη, και οδηγήθηκε στον Χριστιανισμό μελετώντας τις Αγίες Γραφές, ειδικά τα προφητικά βιβλία. Δεν κάνει καμία αναφορά στο αξίωμά του στα υπάρχοντα γραπτά του, ούτε καταγράφεται κανένα άλλο γεγονός στη ζωή του. Ο Ευσέβιος, ωστόσο, μιλάει για τον ζήλο που επέδειξαν αυτός και οι άλλοι αρχιποιμένες στην εκδίωξη των αιρετικών που επιτίθονταν στο ποίμνιο του Χριστού, με ιδιαίτερη μνεία στο έργο του κατά του Μαρκίωνα. Συνέβαλε στα τμήματα της χριστιανικής λογοτεχνίας, της πολεμικής, της εξηγητικής κα...