ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Ο Άγιος Νικέτιος (Γαλλικά: Saint Nizier) (περ. 525 – περ. 566) ήταν επίσκοπος της Τριέρ. Γεννήθηκε στο τέλος του 6ου αιώνα, άγνωστη ακριβής ημερομηνία, και πέθανε το 563 ή πιθανότερα το 566. Ο Νικέτιος θεωρείται ο σημαντικότερος επίσκοπος της αρχαίας επισκοπής της Τριέρ κατά την εποχή που, μετά τις ταραχές των μεταναστεύσεων των λαών, άρχισε να εδραιώνεται η φραγκική κυριαρχία στη Γαλατία, που ως τότε ήταν ρωμαϊκή. Πολλές λεπτομέρειες για τη ζωή του ζήλου αυτού επισκόπου έχουν διασωθεί από διάφορες πηγές: επιστολές που έγραψε ή του απηύθυναν, δύο ποιήματα του Βεναντίου Φορτουνάτου, αλλά κυρίως από τις μαρτυρίες του μαθητή του, Αρεδίου, μετέπειτα ηγουμένου της Λιμόζ, τις οποίες διέσωσε ο Γρηγόριος της Τουρώνης. Βίος Ποιμαντικό έργο Ο Νικέτιος καταγόταν από γαλλο-ρωμαϊκή οικογένεια και ήταν γεννημένος στην Ακουιτανία. Από νεαρή ηλικία αφιερώθηκε στη θρησκευτική ζωή και έγινε μοναχός. Ο Θεοδώριχος Α΄ (511–534) ενθάρρυνε τότε κληρικούς από την Ακουιτανία να εργαστούν στη Ρηνανία. Ο βασιλιά...

Μαρτύρησε με λιθοβολισμό. Δεν έχουμε περισσότερες λεπτομέρειες για τον βίο του Αγίου. Λειτουργικά κείμενα Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α ́. Τὸν συνάναρχον Λόγον. Τὸν λιθόλευστον πάντες Κυρίου μάρτυρα, πανευσθενῆ Διογένη, ἰσχύϊ θείᾳ βολὰς τὰς τῶν λίθων ὑπομείναντα καὶ λάϊνον ἀμφιεσάμενον λαμπρῶς δι’ ἀγώνων ἀνδρικῶν ἱμάτιον ἐν σταδίῳ ἐγκωμιάσωμεν πόθῳ αὐτοῦ πρεσβείας ἐξαιτούμενοι. Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ ́. Τῇ Ὑπερμάχῳ. Τὸν ἐν σταδίῳ Ἰησοῦν ὁμολογήσαντα καὶ δι’ Αὐτὸν καρτεροψύχως ὑπομείναντα τὰς βολὰς τῶν λίθων δρόσον ὡς οὐρανόθεν πεμπομένην πρὸς πιστῶν ψυχῶν ἀνάψυξιν καλλιμάρτυρα στεῤῥὸν ἐγκωμιάσωμεν πόθῳ κράζοντες· Χαίροις, μάρτυς Διόγενες. Μεγαλυνάριον. Ὥσπερ δρόσον, μάρτυς, ἐξ οὐρανοῦ τὰς βολὰς ἐδέξω λίθων χαίρων καὶ τῶν ἐχθρῶν ᾔσχυνας τὰ στίφη τῇ σῇ στεῤῥᾷ ἀθλήσει, ὁμόζηλε Στεφάνου, μάκαρ Διόγενες.

Η Αγία Κρισπίνα ζούσε στη Θακόρα (Tagora) (σήμερα αρχαιολογικός χώρος στην Τυνησία, κοντά στην πόλη Ταούρα) στη ρωμαϊκή επαρχία της Αφρικής. Καταγόταν από επιφανή οικογένεια και ήταν πλούσια μητέρα με παιδιά. Κατά τον καιρό των διωγμών συνελήφθη επειδή ομολογούσε την χριστιανική πίστη. Ο ανθύπατος Άννιος Ανουλλίνος προέδρευσε στη δίκη της στη Θέβεστη (ή Τεβέσσα) στη Νουμιδία τον Δεκέμβριο του 304. Ο Ανουλλίνος τη ρώτησε αν γνώριζε ότι σύμφωνα με τον νόμο όφειλε να προσφέρει θυσία στους θεούς για το καλό των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού. Εκείνη απάντησε ότι δεν γνώριζε αυτό το διάταγμα και ότι η χριστιανική της πίστη δεν της επέτρεπε να προσφέρει θυσίες σε ψεύτικους θεούς. «Άφησε αυτή τη δεισιδαιμονία» της είπε ο Ανουλλίνος «και υποτάξου στα ιερά τελετουργικά των ρωμαϊκών θεών». Η Αγία Κρισπίνα απάντησε ότι δεν γνώριζε άλλον Θεό πέρα από τον Θεό που λατρεύουν οι Χριστιανοί. Ο ανθύπατος την απείλησε με βασανιστήρια και η Αγία είπε ότι ευχαρίστως θα τα υπέμενε για χάρη του Χρι...

Ἀναστάσιον τιμῶ ὡς σεβόμενον, Τὴν ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ μου. Αναστάσιε πυρ λαβών Θεού Λόγου, Προύδωκας εχθροίς σαυτόν ευθύς τεθνάναι. Ο Άγιος Αναστάσιος αφιερώθηκε στην υπηρεσία των μαρτύρων της πίστης. Τους επισκέπτονταν στις φυλακές, τους έφερνε τροφές και περιποιούνταν τα τραύματά τους. Επίσης τους παρακολουθούσε και τους εμψύχωνε κατά την δίκη, τα μαρτύρια και την θανατική εκτέλεση, προσευχόμενος γι' αυτούς και τους παρακαλούσε να εύχονται γι' αυτόν στον Κύριο, ώστε να τον αξιώσει με το ίδιο τέλος. Μ' αυτόν τον πόθο θερμαινόμενος, παρουσιάστηκε κάποια μέρα με τη θέλησή του και δήλωσε στον δικαστή, που είχε διατάξει να βασανιστούν μερικοί χριστιανοί, ότι μάταια κοπιάζει με τέτοια μέσα να καταπνίξει το έργο του Θεού. Γι' αυτό βασανίστηκε ανελέητα, και τέλος αποκεφαλίστηκε. Στη συνέχεια πήραν το σώμα του και το έριξαν στη θάλασσα.

 Ο Άγιος Νιζέριος έδρασε στο Λουξεμβούργιο. Δεν έχουμε άλλες λεπτομέρειες για τον βίο του Αγίου.

 Ἔπαθλον Ἀβέρκιε σοὶ τομῆς μέγα. Οὐ γὰρ κότινος, οὐρανὸς δὲ τὸ στέφος. Ο Άγιος Αβέρκιος μαρτύρησε δια ξίφους.

 Hλπίζετο ζων Άγγελος πεφυκέναι, Αλλ’ εκθανών άνθρωπος ηλέγχθη Γράτος. Ο Όσιος Γράτος απεβίωσε ειρηνικά. Σε ορισμένους Συναξαριστές αναφέρεται σαν επίσκοπος Εφέσου και μαζί με τον Όσιο Νόννο (βλέπε ίδια ημέρα).

Φυγόντα Nόννον ἀντικειμένου πέδην, Πεδοῦσι νεκρὸν κείμενον ταῖς κειρίαις. Ο Όσιος Νόννος ήταν μοναχός ενώ κάποια χειρόγραφα αναφέρουν πως ήταν επίσκοπος Εφεσού. Απεβίωσε ειρηνικά

Ο Άγιος Γουρίας (κατά κόσμον Γρηγόριος Ρουγκότιν) ήταν ο πρώτος αρχιεπίσκοπος της επισκοπής Καζάν, η οποία ιδρύθηκε το 1555. Γεννήθηκε στην κωμόπολη Ραντόνεζ, έξω από τη Μόσχα, σε οικογένεια αυλικού. Οι γονείς του δεν ήταν πλούσιοι και από νεαρή ηλικία έπρεπε να υπηρετεί τον πρίγκιπα Ιβάν Πένκοβ ως διαχειριστής των κτημάτων του. Από τη νεότητά του ο Γρηγόριος ήταν ευσεβής, ταπεινός και πράος, και διατήρησε την αγνότητά του. Κατηγορήθηκε άδικα για ανάρμοστη συμπεριφορά με τη σύζυγο του πρίγκιπα και φυλακίστηκε για δύο χρόνια σε υπόγειο μπουντρούμι. Αυτό έβλαψε την υγεία του, αλλά παράλληλα ενίσχυσε και βάθυνε τον θρησκευτικό του ζήλο. Στη φυλακή έγραψε ένα μικρό βιβλίο για να διδάσκονται τα παιδιά ανάγνωση και γραφή, και τα έσοδα από την πώληση του βιβλίου του τα προσέφερε στους φτωχούς. Όταν απελευθερώθηκε, εκάρη μοναχός με το όνομα Γουρίας στη Μονή του Αγίου Ιωσήφ του Βολοκολάμσκ, γνωστή για τον αυστηρό της κανόνα. Το 1543 εξελέγη ηγούμενος της μονής και διοίκησε για περίπου εννέα χρό...

Ο Άγιος Γεννάδιος (Gennady, ρωσικά: Геннадий· πέθανε στις 4 Δεκεμβρίου 1505) ήταν Αρχιεπίσκοπος του Μεγάλου Νόβγκοροντ και του Πσκόβ από το 1484 έως το 1504. Διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην καταπολέμηση της Αίρεσης των Ιουδαϊζόντων και είναι γνωστός για τη σύνταξη του πρώτου πλήρους κώδικα της Βίβλου στη σλαβονική γλώσσα το 1499, η οποία είναι γνωστή ως Βίβλος του Γενναδίου. Ο Γεννάδιος αναγνωρίζεται ως άγιος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και η μνήμη του τιμάται στις 4 Δεκεμβρίου (παλαιό ημερολόγιο) / 17 Δεκεμβρίου σύμφωνα με το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Γεννάδιος (Αρχιεπίσκοπος Νόβγκοροντ) Βιογραφία Ο Γεννάδιος καταγόταν από τη βογιάρικη οικογένεια Γκόνζοφ της Μόσχας και πριν γίνει αρχιεπίσκοπος υπηρέτησε ως ηγούμενος της Μονής Τσούντοφ μέσα στο Κρεμλίνο της Μόσχας. Ο προκάτοχός του στη μητρόπολη του Νόβγκοροντ, ο Σεργκέι, υπηρέτησε λιγότερο από έναν χρόνο. Ο Σεργκέι ανακλήθηκε και περιορίστηκε στη Μονή Τσούντοφ, πιθανότατα λόγω ψυχικής ασθένειας. Ο Γεννάδιος ορίστηκε Αρχιεπίσκοπος ...

Ο Άββο της Οσέρ ήταν βενεδικτίνης μοναχός, ηγούμενος και επίσκοπος της Οσέρ. Είχε υπερασπιστεί τη μοναχική ζωή στη Μονή του Αγίου Γερμαίνου της Οσέρ, όπου έγινε αργότερα ηγούμενος, και διαδέχτηκε τον αδελφό του, Εριμπάλδο της Οσέρ, ως επίσκοπος της Οσέρ. Παραιτήθηκε από τον επισκοπικό θρόνο το 859. Συμμετείχε στη σύνοδο του Πονσί το 860 και πέθανε στις 3 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους. Δεν περιλαμβάνεται στο Ρωμαϊκό Μαρτυρολόγιο, την επίσημη αλλά ατελή λίστα των αγίων που αναγνωρίζει η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Η βιογραφία του περιλαμβάνεται στο Les Petits Bollandistes .

Ο Όσιος Σόλος (επίσης Σουάλο, Σόλα) († περίπου 790-794) ήταν Άγγλος μοναχός, που βρέθηκε στη Γερμανία μαζί με τον Άγιο Βονιφάτιο. Ο Όσιος Σόλος κατάγονταν από τη νότια Αγγλία. Το 744 πήγε στη Μονή του Φούλντα, όπου χειροτονήθηκε ιερέας από τον Άγιο Βονιφάτιο, έγινε μοναχός και εγκαταστάθηκε σε ένα κελί στο Σολνχόφεν στη Σουαβία. Εκεί έχτισε ένα μικρό ιερό σε έναν χώρο κοντά σε παλαιό ρωμαϊκό λατομείο και εργάστηκε ως ιεραπόστολος. Το 793, ο Καρλομάγνος επισκέφθηκε τον Σόλα κατά τη διαδρομή του από το Ρέγκενσμπουργκ προς το βασιλικό δικαστήριο στη Βάισενμπουργκ. Η φήμη του μοναχού για αγιότητα έκανε τον Καρλομάγνο να του παραχωρήσει τη γη όπου είχε εγκατασταθεί το ασκητήριό του. Ο Όσιος Σόλος, με τη σειρά του, την παραχώρησε ως κελί στη Μονή Φούλντα. Πέθανε περίπου το 790 και τάφηκε στον βόρειο εξωτερικό τοίχο της εκκλησίας του. Η εορτή του γιορτάζεται στις 3 Δεκεμβρίου. Λατρεία Ένας βίος του Σόλου γράφτηκε τον 9ο αιώνα από τον Ermanrich του Ellwangen, κάπου μεταξύ 836 και 842. Ο Ermanr...

Ο Άγιος Λούκιος (Ουαλικά: Lles map Coel, Lleirwg, Lleufer ή Lleufer Mawr) ήταν υποτιθέμενος βασιλιάς των Βρετανών του 2ου αιώνα, ο οποίος παραδοσιακά θεωρείται ότι εισήγαγε τον Χριστιανισμό στη Βρετανία.  Ο Λούκιος αναφέρεται για πρώτη φορά σε μια έκδοση του 6ου αιώνα του Liber Pontificalis, όπου αναφέρεται ότι έστειλε επιστολή στον Πάπα Ελευθέριο ζητώντας να γίνει Χριστιανός. Η ιστορία έγινε ευρέως γνωστή μετά τον 8ο αιώνα, όταν την επανέλαβε ο Βέδας, ο οποίος πρόσθεσε ότι μετά την αποδοχή του αιτήματος του Λούκιου από τον Ελευθέριο, οι Βρετανοί ακολούθησαν τον βασιλιά τους στη μεταστροφή και διατήρησαν την χριστιανική πίστη μέχρι τις διωγμούς του Διοκλητιανού το 303. Αργότεροι συγγραφείς διεύρυναν την ιστορία, δίνοντας λεπτομέρειες για τη δραστηριότητα των ιεραποστόλων υπό τον Λούκιο και αποδίδοντάς του την ίδρυση ορισμένων εκκλησιών. Ήταν επίσης ο τελευταίος μη ρωμαίος βασιλιάς των Βρετανών. Πρώτη αναφορά: Κατάλογοι Παπών Η πρώτη αναφορά στον Λούκιο βρίσκεται σε έναν κατάλογο πα...

Ο Άγιος Κοσμάς ήταν μοναχός της Σκήτης της Αγίας Άννης στο Όρος Άθως. Εκτελέστηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 3 Δεκεμβρίου 1760, όταν αρνήθηκε να ασπαστεί το Ισλάμ. Οι ακριβείς λεπτομέρειες του μαρτυρίου του δεν είναι γνωστές. Λειτουργικά κείμενα Τροπάριον — Ήχος Α΄ Η εἰκών τοῦ Θεοῦ ἀληθῶς ἐσώθη ἐν σοί, ὦ Πατήρ, / ὅτι τὸν Σταυρόν ἀνέλαβες καὶ τῷ Χριστῷ ἠκολούθησας. / Διὰ τοῦτο ἡμᾶς ἐδίδαξας τὸ σῶμα ἀπεχθάνεσθαι, ὅτι παρέρχεται, / τὴν δὲ ψυχὴν φρονεῖν, ὅτι ἀθάνατος ἐστίν. / Διὸ ἡ ψυχή σου, ὦ σεβάσμιε Κοσμᾶ, συγχαίρει τοῖς ἀγγέλοις. Κοντάκιον — Ήχος Β΄ Ὡς σεβάσμιος καὶ δοκιμασμένος ἀσκητής, ὡς τίμιος καὶ ἐνδοξος μάρτυς, / καὶ ὡς τύπος τῆς ἐρημικῆς ζωῆς, ὦ ὑψίστατε Κοσμᾶ, / ὑμνοῦμέν σε ὑμνοις ἐγκωμιαστικοῖς, / ὅτι ἐπάτησας τὰ ὄφια.

Eν Πατριάρχαις και Θεόδωρος μέγας, Kαν τοις αθληταίς τοις διά ξίφους μέγας. Τα θερμά κηρύγματα του Αγίου Θεόδωρου, Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας (607-609), η ζωντανή του πίστη, η ακούραστη φιλανθρωπία του προς τους φτωχούς, τους ασθενείς και τους εγκαταλελειμμένους, τραβούσαν σαν δίχτυα μεγάλο πλήθος ειδωλολατρών και τους έφερναν στους κόλπους της χριστιανικής Εκκλησίας. Γι' αυτό κινήθηκαν με θανάσιμο μίσος εναντίον του οι Ιερείς της ειδωλολατρίας, μαζί με τους άρχοντές τους. Και κάποια μέρα, υποκίνησαν πλήθος ειδωλολατρών, μεταξύ δε αυτών μέθυσους και εγκληματίες, και επετέθηκαν κατά του αρχιεπισκόπου Θεοδώρου, τη στιγμή που επέστρεφε από συνοικία, που είχε πάει με δύο Ιερείς για να παρηγορήσει ψυχές και να μοιράσει ελεημοσύνη. Αφού λοιπόν τον έπιασαν, τον έδειραν, τον έφτυσαν, του φόρεσαν ακάνθινο στεφάνι στο κεφάλι και τον τριγυρνούσαν στους δρόμους και τις πλατείες. Όταν το πληροφορήθηκαν οι αρχές, έστειλαν στρατιωτικό απόσπασμα και τον οδήγησαν στον κριτή. Αυθημερόν, μετά την τυπ...

Ο Άγιος Βίρινος (επίσης Μπέριν, Μπίριν· περ. 600 – 3 Δεκεμβρίου 649 ή 650) ήταν ο πρώτος επίσκοπος του Ντόρτσεστερ και ήταν γνωστός ως ο «Απόστολος των Δυτικών Σαξών» για τη μετατροπή του Βασιλείου του Ουέσεξ στον Χριστιανισμό. Τιμάται ως άγιος από την Καθολική Εκκλησία, την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία και τις Αγγλικανικές Εκκλησίες. Μετά τις αρχικές μετατροπές στην Αγγλία από τον Αυγουστίνο του Καντέρμπερι, ο Βίρινος, Φράγκος στην καταγωγή, έφτασε στο βασίλειο του Ουέσεξ το 634, αποβιβαζόμενος στο λιμάνι του Χάμγουικ, στη σημερινή περιοχή της Αγίας Μαρίας στο Σαουθάμπτον. Κατά τη σύντομη παραμονή του στο Χάμγουικ, ιδρύθηκε η εκκλησία της Αγίας Μαρίας. Ως βενεδικτίνος μοναχός, ο Βίρινος είχε χειροτονηθεί επίσκοπος από τον Αστέριο στη Γένοβα, και ο Πάπας Ονώριος Α’ ανέθεσε την αποστολή μετατροπής των Δυτικών Σαξών. Το 635, έπεισε τον βασιλιά των Δυτικών Σαξών, Κύνεγιλ, να του επιτρέψει να κηρύξει. Ο Κύνεγιλ επιχειρούσε να δημιουργήσει συμμαχία με τον Όσβαλντ της Βόρειας Ουμβρίας, με τον...

  Ο Άγιος Σάββας Στοροζέφσκι του Ζβενιγκορόντ εγκατέλειψε τον κόσμο σε νεαρή ηλικία και έλαβε το μοναχικό σχήμα από τον Άγιο Σεργίο του Ραντονέζ, του οποίου υπήρξε μαθητής και συνασκητής στη Μονή της Αγίας Τριάδος. Ο Άγιος Σάββας Στοροζέφσκι αγαπούσε την ησυχία και απέφευγε τις συναναστροφές. Ζούσε σε αδιάκοπη άσκηση, θρηνώντας για την πτωχεία της ψυχής του και τρέμοντας ενώπιον της Κρίσεως του Θεού. Ήταν πρότυπο απλότητας και ταπεινώσεως και έφθασε σε τέτοιο βάθος πνευματικής σοφίας, ώστε στη Μονή της Αγίας Τριάδος έγινε πνευματικός εξομολόγος όλων των αδελφών, ακόμη και του Αγίου Σεργίου, και υπήρξε αξιαγάπητος και ιδιαίτερα σοφός Γέροντας. Όταν ο Μέγας Πρίγκιπας Δημήτριος του Ντον έκτισε τη Μονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στον ποταμό Ντουμπένκα, ως ευχαριστία για τη νίκη κατά του Μαμάι, ο Σάββας Στοροζέφσκι έγινε ηγούμενός της με την ευλογία του Αγίου Σεργίου. Παρέμεινε πιστός στο απλό και ασκητικό του ήθος: έτρωγε άγρια χόρτα, φορούσε τραχιά ρούχα και κοιμόταν στο έδαφος. Το...

Tρεις άνδρες Aγάπιος Σέλευκος Mάμας, Πόθω πλάσαντος ηγάπησαν και ξίφος. Μαρτύρησαν δια ξίφους. (Η μνήμη μερικών εξ αυτών επαναλαμβάνεται και την 28η Δεκεμβρίου).

 Eπαρχίαν γης Oυρανών επαρχίας, O Θεόδουλος αντέδωκεν εμφρόνως. Υπήρξε πατρίκιος στα χρόνια του Θεοδοσίου του Μεγάλου (379-395) και ήταν άνδρας διάσημος για τη σύνεση, την αρετή και τη σεμνότητα της ζωής του. Έτσι προήχθηκε στο αξίωμα του Έπαρχου από τον βασιλιά Θεοδόσιο. Βλέποντας όμως τις αδικίες των ισχυρών, αηδίασε και αφού παραιτήθηκε του αξιώματος του, ιδιώτευε. Μετά δύο χρόνια από τον γάμο του, πέθανε η σύζυγός του και αυτός πήγε στην Έδεσσα, αφού μοίρασε τη μεγάλη του περιουσία στους φτωχούς και ευαγή ιδρύματα. Εκεί και ενώ ήταν στο 42ο έτος της ηλικίας του, ανέβηκε πάνω σ' ένα στύλο και με τις πιο αντίξοες συνθήκες έκανε σκληρή άσκηση. Έτσι, με άσκηση και προσευχή, αφού έζησε για άλλα 40 χρόνια πάνω στο στύλο, απεβίωσε ειρηνικά.

Oυχ’ ησυχάζω. Kαι θανόντα γαρ στέφω, Tον ησυχαστήν Iωάννην τοις λόγοις. Γεννήθηκε στη Νικόπολη της Αρμενίας το 454 από τον Εγκράτιο και την Ευφημία και επί βασιλέως Μαρκιανού (450-457). Μετά τον θάνατο των γονέων του, οικοδόμησε ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου και μόναζε εκεί, μαζί με 10 μοναχούς. Λόγω της μεγάλης του αρετής, 28 χρονών, χειροτονήθηκε επίσκοπος Κολωνίας. Για εννιά χρόνια αφού διευθέτησε τα εκεί εκκλησιαστικά πράγματα, πήγε στα Ιεροσόλυμα και κατέλαβε τη Μονή του Αγίου Σάββα. Εκεί απέκρυψε το αληθινό του αξίωμα και ορίστηκε από τον Άγιο Σάββα σαν υπηρέτης στον ξενώνα και στο μαγειρείο, υπακούοντας με κάθε ταπεινοφροσύνη. Βλέποντας ο Άγιος Σάββας τη μεγάλη του αρετή, σύστησε στον επίσκοπο Ιεροσολύμων Ηλία, να χειροτονήσει τον Ιωάννη Διάκονο και Πρεσβύτερο. Τότε ο Ιωάννης, χωρίς να μπορεί να κάνει αλλιώς, φανέρωσε το αξίωμα του και έμεινε στη Λαύρα 12 χρόνια και στη Ρουθά έξι χρόνια. Κατόπιν πέρασε ασκητικά τα χρόνια του σε διάφορες έρημους για 48 ολόκληρα χρόνια και απεβίωσε ε...