Όσιος Δαλμάτιος ο εκ Σιβηρίας, 15 Φεβρουαρίου
Ο Όσιος Δαλμάτιος, κατά κόσμο Δημήτριος Ιβάνοβιτς Μοκρίνσκιϋ, γεννήθηκε στην πόλη Τομπόλσκ της Ρωσίας κατά τον 17ο αιώνα μ.Χ. Ασκήτεψε στη μονή Νεβγιάνσκ της Σιβηρίας και κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1724 μ.Χ.
Ο Άγιος Δαλμάτιος τιμάται ως πρωτοπόρος του κινήματος που οδήγησε πολλούς ασκητές να κατοικήσουν στην έρημο της Σιβηρίας, δημιουργώντας μια νέα γενιά των Πατέρων της Ερήμου και κάνοντας τον Ρωσικό Βορρά να αποκαλείται η «Βόρεια Θηβαΐδα».
Γεννήθηκε στο Τομπόλσκ και ανατράφηκε με ευσέβεια από την οικογένειά του, που ήταν πρόσφατα προσηλυτισμένοι Τάταροι. Όταν μεγάλωσε, κατατάχθηκε στον αυτοκρατορικό στρατό ως Κοζάκος και υπηρέτησε με τέτοια διάκριση ώστε ο Τσάρος του απένειμε τίτλο ευγενείας. Παντρεύτηκε και έζησε στο Τομπόλσκ με άνεση και ευημερία.
Μια μέρα, μετά την καταστροφή του Τομπόλσκ από μια μεγάλη πυρκαγιά το 1643, συγκλονισμένος από τη ματαιότητα των εγκοσμίων, εγκατέλειψε την οικογένειά του, τον πλούτο και την περιουσία του και πήγε σε ένα μοναστήρι στα Ουράλια Όρη, παίρνοντας μαζί του μόνο μια εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Έλαβε το μοναχικό σχήμα και το όνομα Δαλμάτιος, αφιερώνοντας τον εαυτό του στην προσευχή και την άσκηση με τόσο ζήλο, ώστε λίγο καιρό αργότερα οι αδελφοί της Μονής τον εξέλεξαν ηγούμενο. Φοβούμενος την υπερηφάνεια και αποφεύγοντας τις τιμές, ο Δαλμάτιος έφυγε σε μια απομακρυσμένη σπηλιά, όπου έζησε μια ζωή σιωπής και αδιάλειπτης προσευχής.
Δεν έμεινε όμως για πολύ κρυφός στην αραιοκατοικημένη εκείνη περιοχή, και σύντομα Χριστιανοί από μακρινά μέρη έρχονταν για να λάβουν τις ευχές και τις συμβουλές του, ενώ πολλοί ειδωλολάτρες ζητούσαν το άγιο Βάπτισμα. Σύντομα, η κατοικία του έγινε πολύ μικρή για όσους ήθελαν να μείνουν κοντά του ως μαθητές του, και ο Άγιος έλαβε ευλογία από τον Επίσκοπο του Τομπόλσκ να χτίσει ένα ξύλινο παρεκκλήσι και κάποια κελιά. Έτσι ιδρύθηκε η μεγάλη Μονή της Κοιμήσεως, γνωστή και ως Μονή του Αγίου Δαλματίου.
Τα χρόνια που ακολούθησαν, οι μοναχοί υπέμειναν πολλές δοκιμασίες. Κάποτε, ο Τάταρος Πρίγκιπας της περιοχής, παραπλανημένος από ψευδείς φήμες, σχεδίαζε να καταστρέψει το μοναστήρι και να σκοτώσει όλους τους μοναχούς. Τη νύχτα πριν από την επίθεση, η Υπεραγία Θεοτόκος εμφανίστηκε στον πρίγκιπα ντυμένη με λαμπρά ενδύματα, κρατώντας ένα φλεγόμενο ξίφος στο ένα χέρι και ένα μαστίγιο στο άλλο. Του απαγόρευσε να βλάψει το μοναστήρι ή τους μοναχούς και του διέταξε να τους παραχωρήσει μόνιμη προστασία στην περιοχή. Συγκλονισμένος από αυτή την όραση, ο Πρίγκιπας συμφιλιώθηκε με τους μοναχούς και έγινε προστάτης της Μονής, αν και ο ίδιος ήταν μουσουλμάνος.
Τα επόμενα χρόνια, η Μονή κάηκε επανειλημμένα από τις άγριες ειδωλολατρικές φυλές που κατοικούσαν στην περιοχή. Σε μια από τις επιθέσεις, όλοι οι μοναχοί, εκτός από τον Άγιο Δαλμάτιο, σφαγιάστηκαν. Όμως, το μοναστήρι πάντα ξαναχτιζόταν.
Ο Άγιος κοιμήθηκε εν ειρήνη το 1697, και τον διαδέχθηκε ως ηγούμενος ο ίδιος του ο γιος, Ισαάκιος, ο οποίος έχτισε ένα πέτρινο προσκυνητάρι στη Μονή για να στεγάσει τα λείψανα του Αγίου και την εικόνα της Θεοτόκου, την οποία ο Άγιος Δαλμάτιος είχε κρατήσει κοντά του σε όλη τη μοναχική του ζωή.
