Όσιος Μποΐσιλ εκ Σκωτίας, 24 Φεβρουαρίου
Ο Όσιος Μποΐσιλ (Boisil ) καταγόταν από τη Σκωτία και ακολούθησε την οδό της μοναχικής πολιτείας. Εκάρη μοναχός στη μονή του Μελρός, η οποία έκειτο κοντά στον ποταμό Τουίντ. Έφθασε διά της θεοφιλούς ασκήσεώς του στα ύψη των αρετών. Προσευχόταν αδιάλειπτα επικαλούμενος το Όνομα της Αγίας Τριάδος. Ο Θεός τον ευλόγησε με το προορατικό χάρισμα.
Προαισθανόμενος το τέλος του, κάλεσε τους αδελφούς της μονής και τους έδωσε τις τελευταίες πνευματικές νουθεσίες: «Να ευχαριστείτε πάντοτε τον Θεό, ιδίως για την αγία σας κλήση στο μοναδικό βίο του μοναχού. Να αποφεύγετε την φιλαυτία και την αυτοδικαίωση σαν τους μεγαλύτερους εχθρούς σας. Να προσεύχεσθε αδιάλειπτα. Να αγωνίζεσθε, για να αποκτήσετε την καθαρότητα της καρδίας. Διότι, μόνο έτσι μπορείτε να φθάσετε στην τελειότητα».
Ο Όσιος Μποΐσιλ κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 664 μ.Χ.
Βιογραφία
Ο Μποΐσιλ ήταν μοναχός της Μονής του Μέλροουζ, παραρτήματος της Λίντισφαρν, που τότε ανήκε στο Αγγλοσαξονικό Βασίλειο της Νορθουμβρίας, αλλά σήμερα βρίσκεται στη Σκωτία. Πιθανότατα ανήκε στην πρώτη γενιά μοναχών της μονής και μετακινήθηκε στη νέα μονή του Μέλροουζ όταν ιδρύθηκε, κάποια στιγμή στα τέλη της δεκαετίας του 640.
Σχεδόν όλες οι πληροφορίες για τον Μποΐσιλ προέρχονται από τον Βέδα. Ο Βέδας άντλησε τις πληροφορίες του από τον Σίγφριντ, έναν μοναχό της μονής Τζάροου, ο οποίος είχε μαθητεύσει προηγουμένως υπό τον Μποΐσιλ στο Μέλροουζ. Ο Μποΐσιλ υπήρξε δάσκαλος του Κουθβέρτου.
Ο Μποΐσιλ ήταν προηγούμενος της μονής υπό τον ηγούμενο Εάτα, και οι δύο τους φαίνεται πως είχαν εκπαιδευτεί στην μοναστική πειθαρχία από τον Άινταν. Ήταν η φανερή αγιότητα του Μποΐσιλ που τράβηξε τον νεαρό Κουθβέρτο στο Μέλροουζ το 651, αντί για τη γνωστότερη Λίντισφαρν. Τυχαία, ο προηγούμενος βρισκόταν στην πύλη της μονής όταν έφτασε ο Κουθβέρτος. Ο τελευταίος εισήλθε στην εκκλησία για να προσευχηθεί και, όπως καταγράφει ο Βέδας, «ο Μποΐσιλ είχε την διαίσθηση του υψηλού βαθμού αγιότητας στον οποίο θα έφτανε το αγόρι» και είπε μόνο αυτή τη φράση στους μοναχούς που βρίσκονταν μαζί του: «Ιδού ο δούλος του Κυρίου». Ο ηγούμενος Εάτα σύντομα επέτρεψε στον Κουθβέρτο να εισέλθει στην κοινότητα. Ο Μποΐσιλ διαδέχθηκε τον Εάτα ως ηγούμενος το 659.
Ο Κουθβέρτος διδάχθηκε τις Γραφές από τον Μποΐσιλ, και οι δυο τους έγιναν φίλοι. Μαζί περιόδευαν στα γειτονικά χωριά του Μέλροουζ, κηρύττοντας στους κατοίκους. Οι άρρωστοι και οι πάσχοντες έρχονταν από μακριά για να θεραπευτούν από τα βότανα του Μποΐσιλ και από τις θεραπευτικές ιδιότητες των δύο τοπικών πηγών που περιείχαν άλατα σιδήρου.
Οι σύγχρονοί του εντυπωσιάζονταν βαθιά από τις υπερφυσικές του διανοίξεις. Τρία χρόνια νωρίτερα, είχε προβλέψει τη μεγάλη πανώλη του 664, καθώς και ότι ο ίδιος θα πέθαινε από αυτήν, ενώ ο ηγούμενος Εάτα θα επιζούσε. Όταν ο Κουθβέρτος προσβλήθηκε από την πανώλη, ο Μποΐσιλ δήλωσε με βεβαιότητα πως θα αναρρώσει. Λίγο αργότερα, όπως είχε προβλέψει, ο Μποΐσιλ υπέκυψε στην επιδημία, αλλά πριν πεθάνει προφήτευσε ότι ο Κουθβέρτος θα γινόταν επίσκοπος και θα επιτελούσε σπουδαία έργα για την Εκκλησία.
Μετά τον θάνατό του, ο Μποΐσιλ εμφανίστηκε δύο φορές σε όραμα σε έναν μοναχό που τον γνώριζε, δίνοντας οδηγίες για τον μελλοντικό επίσκοπο Έγκεμπερτ του Ρίπον, προτρέποντάς τον να επικεντρωθεί στην αναδιοργάνωση των υπαρχόντων μοναστηριών αντί να επιδιώξει ιεραποστολικό έργο στην ηπειρωτική Ευρώπη. Πιστεύεται, αν και αμφίβολα, ότι είχε συγγράψει κάποια θεολογικά έργα, τα οποία όμως δεν διασώθηκαν.
Η πόλη Σεντ Μπόσγουελς στο Ρόξμπουργκσαϊρ φέρει το όνομά του. Τα λείψανά του, όπως και εκείνα του Βέδα, μεταφέρθηκαν στο Ντάρχαμ τον 11ο αιώνα από τον ιερέα Άλφρεντ Γουέστοου. Στα πρώτα εορτολόγια, η μνήμη του τιμάται στις 23 Φεβρουαρίου. Οι Βολλανδιστές τον μνημονεύουν στις 9 Σεπτεμβρίου, αλλά η γενικά αποδεκτή ημέρα εορτής του είναι η 7η Ιουλίου, με μετακομιδή στις 8 Ιουνίου.
