Προβολές στου κινηματογράφους των Σερρών, 22 Μαρτίου 1934

Στις 22 Μαρτίου 1934, στο Πάνθεον των Σερρών προβαλλόταν η ταινία "Eine Nacht im Paradies" (Μια νύχτα στον Παράδεισο), ενώ στο Κρόνιον των Σερρών η ταινία "Gitta entdeckt ihr Herz" (Η Γκίτα χαρίζει την καρδιά της). 

Eine Nacht im Paradies, είναι μια γερμανική μουσική ταινία του 1932, σε σκηνοθεσία του Carl Lamac και με πρωταγωνιστές τους Anny Ondra, Hermann Thimig και Ralph Arthur Roberts. Παράλληλα, γυρίστηκε και μια γαλλόφωνη εκδοχή με τίτλο Une nuit au paradis, σε σκηνοθεσία των Lamac και Pierre Billon. Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στα EFA Studios στο Βερολίνο. Η καλλιτεχνική διεύθυνση της ταινίας έγινε από τους Otto Erdmann και Hans Sohnle.

Ηθοποιοί

Anny Ondra ως Monika Böhnicke

Hermann Thimig ως Gerd Brenken

Ralph Arthur Roberts ως Generaldirektor Walldorf

Grete Natzler ως Seine Frau

Oscar Sabo ως Böhnicke, Nachtportier

Margarete Kupfer ως Seine Frau

Erna Morena ως Inhaberin des Modesalons 'Marguerite'

Henry Bender ως Direktor d. Wohnungskunst A.G.

Lewis Ruth Band ως Orchester

Gitta entdeckt ihr Herz είναι μια γερμανική μουσική και ρομαντική ταινία του 1932, σε σκηνοθεσία του Carl Froelich, με πρωταγωνιστές τους Gitta Alpár, Gustav Fröhlich και Paul Kemp. Το σενάριο των Brandt και Faber βασίζεται σε μια ιδέα της Tilde Förster.

Υπόθεση

Ο Prímás ενός μουσικού συνόλου αναζητά νέα μέλη και φτάνει σε ένα μικρό ουγγρικό χωριό, όπου ανακαλύπτει τη νεαρή Gitta Farkas, η οποία ερμηνεύει το τραγούδι της με αυτοπεποίθηση και υπέροχη φωνή. Την εντάσσει στο συγκρότημα και σύντομα γίνεται διάσημη ως αστέρι της επιθεώρησης. Στη συνέχεια, ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο με το μουσικό σύνολο.

Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού με τρένο για μια παράσταση στο Βερολίνο, ο Prímás προσπαθεί να προσεγγίσει ερωτικά τη Gitta, αλλά εκείνη τον απορρίπτει και αποβιβάζεται πριν από τον τελικό σταθμό. Επιβιβάζεται σε ένα διώροφο λεωφορείο, όπου γνωρίζει τον Peter, έναν νεαρό συνθέτη, και του προτείνει να γράφει πιο ανάλαφρη μουσική. Χωρίς εισιτήριο και χρήματα, αναγκάζεται να κατέβει, αλλά ο Peter την ακολουθεί και την παίρνει στο σπίτι του. Καθώς στο σπίτι διεξάγεται μια μεγάλη δεξίωση, ο Peter την κρύβει στο δωμάτιό του, όπου της παίζει στο πιάνο ένα τραγούδι που της εντυπωσιάζει.

Καθώς ο Peter αναγκάζεται να κατέβει στη δεξίωση, η Gitta ρίχνει πάνω της ένα μεγάλο μεταξωτό ύφασμα και αναμειγνύεται με τους καλεσμένους. Ο οικοδεσπότης την υποδέχεται με ενθουσιασμό, αλλά όταν το αυτοσχέδιο "φόρεμά" της αρχίζει να χαλαρώνει, ο πατέρας του Peter αντιμετωπίζει τον γιο του σχετικά με τη Gitta. Ο Peter, εξοργισμένος, φεύγει από το σπίτι μαζί της, δηλώνοντας στον πατέρα του ότι θα ζήσει πλέον ανεξάρτητα.

Στη συνέχεια, οι δυο τους καταλήγουν στο δωμάτιο ενός φίλου του Peter, του Fred, χωρίς ο Peter να γνωρίζει ότι η Gitta είναι ήδη μια καταξιωμένη τραγουδίστρια. Όταν χρειάζονται χρήματα για ένα ταξί, η Gitta στέλνει τον οδηγό στο ξενοδοχείο όπου διαμένει το μουσικό σύνολο, ζητώντας από τον παρτενέρ της, János, να πληρώσει τον λογαριασμό.

Στο μεταξύ, ο Peter ζητά από τον εκδότη του προκαταβολή για το νέο του τραγούδι, αλλά εκείνος αρνείται, αποκαλύπτοντας ότι τα προηγούμενα έργα του τυπώνονταν με τα χρήματα του πατέρα του. Ο Prímás, απεγνωσμένος να βρει τη Gitta, προσφέρει υψηλή αμοιβή για πληροφορίες, αλλά εκείνη παραμένει εξαφανισμένη. Η αντικαταστάτριά της, Ilona, αδυνατεί να ερμηνεύσει λόγω άγχους, και λίγο πριν την πρεμιέρα, η Gitta επιστρέφει, αποφασισμένη να βοηθήσει τον Peter.

Ο Prímás, ανακουφισμένος από την επιστροφή της, της επιτρέπει να τραγουδήσει το τραγούδι του Peter. Όταν εκείνος την βλέπει στη σκηνή ως μεγάλο αστέρι, νομίζει ότι του είχε παίξει ένα παιχνίδι. Παρά τις παρεξηγήσεις, το ζευγάρι τελικά επανενώνεται.

Ιστορικό πλαίσιο

Η ταινία παρουσιάζει το σύγχρονο Βερολίνο, περιλαμβάνοντας μια σκηνή σε μεγάλο κολυμβητήριο, όπου ο σκηνοθέτης παίζει με την κίνηση, δείχνοντας δύτες να επιστρέφουν στο βατήρα μέσω αντίστροφης προβολής.

Υπάρχει επίσης μια χιουμοριστική σκηνή, όπου ο πατέρας του Peter, βλέποντας τον γιο του με χτενισμένα προς τα πίσω μαλλιά και συνοφρυωμένο μπροστά από μια προτομή του Μπετόβεν, δεν τον συγκρίνει με τον συνθέτη, αλλά αναφωνεί: «Σαν τον Χίτλερ». Το 1932, ένα τέτοιο αστείο ήταν ακόμα εφικτό.

Παραγωγή και πληροφορίες

Τα γυρίσματα ξεκίνησαν στις 20 Ιανουαρίου 1932 και ολοκληρώθηκαν στις 3 Μαρτίου. Η μουσική ήταν έργο του Nikolaus Brodszky, με τον Hansom Milde-Meißner να αναλαμβάνει τη διεύθυνση. Τα σκηνικά σχεδιάστηκαν από τον Franz Schroedter, αρχιτέκτονα του Carl Froelich, ενώ ο Oskar Fischinger δημιούργησε τα κινούμενα γραφικά της ταινίας.

Η ταινία είχε ιδιαίτερη σημασία για τους πρωταγωνιστές Alpár και Fröhlich, καθώς την ημέρα της πρεμιέρας – όπου καταγράφηκαν 27 αυλαίες – οι δυο τους παντρεύτηκαν.

Υποδοχή και κριτικές

Ο Karlheinz Wendtland επισήμανε ότι οι δύο γερμανικές ταινίες της Gitta Alpár (συμπεριλαμβανομένης και της Die – oder keine) δεν προβλήθηκαν ποτέ στην τηλεόραση, παρά τις εξαιρετικές κριτικές της εποχής. Όταν η Alpár έλαβε το Βραβείο Κινηματογράφου της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας το 1987, ειπώθηκε ότι είχε συμβάλει στο να γίνει το Βερολίνο αυτό που ήταν κάποτε.

Η ταινία περιέχει αρκετά μουσικά κομμάτια, με το πιο γνωστό να ξεκινά με τους στίχους «Wenn wir einem alten Märchen lauschen...» και να καταλήγει στο «Was kann so schön sein wie Deine Liebe». Η μουσική ερμηνεύεται από την ορχήστρα του Dajos Béla, ενώ στο σπίτι του πατέρα του Peter παίζει το ορχηστρικό σύνολο του Will Glahé.

Η ταινία έκανε πρεμιέρα στη Γερμανία στις 5 Απριλίου 1932, με τον αρχικό τίτλο Madame entdeckt ihr Herz. Στην Αυστρία κυκλοφόρησε ως Das Lied der Puszta, ενώ προβλήθηκε επίσης σε Ουγγαρία, Δανία, Σουηδία, Φινλανδία, Ηνωμένες Πολιτείες, Βραζιλία, Τσεχοσλοβακία και Ελλάδα.

Η Edith Hamann έγραψε στη Filmwoche:

«Η Gitta Alpár κέρδισε τη μάχη του κινηματογραφικού ήχου σε όλα τα επίπεδα... Ακόμα και αν αφαιρούσαμε την ερμηνεία της, θα παρέμενε μια πολύ καλή ταινία, κάτι σπάνιο για ταινίες που στηρίζονται σε έναν σταρ. Ο Carl Froelich αποδεικνύει ξανά τη μαεστρία του στη σκηνοθεσία, ενώ το σύνολο των ηθοποιών είναι εξαιρετικό».

Το Lexikon des internationalen Films την περιέγραψε ως:

«Κωμωδία σε μορφή οπερέτας, απόλυτα προσαρμοσμένη στη φωνή και το ταλέντο της Gitta Alpár».